Daddy's Naughty Girl

Si Lia Amarie ay umibig kay Tristan Hemsworth mula pa noong middle school nang lumipat siya sa kapitbahay kasama ang kanyang maliit na anak, na agad niyang naging matalik na kaibigan.

Ngayon ay labinsiyam na siya, at labis pa rin ang pagnanasa sa sexy, napakatandang bilyunaryo na si Adonis na mainit na katawan, bawat magandang pulgada.

Pero para kay Tristan, palaging magiging off-limits si Lia. Ang batang babae na laging tumatakbo para yakapin siya tuwing babalik siya mula sa trabaho.

Maaari ba siyang tumaas sa kalokohang pinaghihinalaang paniwala na ito at ipakita sa kanya na maaari siyang maging isang masamang, makulit na babae?

-----------------------------

1 - Lia.

"Nine...ten. Ready or not, Eric, papunta na ako sayo!" Sigaw ko, tinanggal ang itim na piring sa paligid ng aking mga mata, at tumakbo palabas ng bahay, patungo sa hardin. Ilang libong beses na kaming naglaro ng tagu-taguan — kadalasan kapag napagod na kami sa mga video game at gusto namin ng kaunting excitement bukod sa mga board game — at sa bawat pagkakataon, palaging nagtatago si Eric sa hardin, malapit sa pinakamakapal na tagpi ng rosas o sa abandonadong lungga sa likod ng kanilang malaking mansyon. Ngayon, gayunpaman, wala siya sa hardin, at nagsisimula akong mapagod nang makita kong wala rin siya sa abandonadong den. Pagliko pabalik sa bahay, tumayo ako sa foyer at ipinikit ang aking mga mata, nakikinig. Naririnig ko ang mga bagay na inilipat sa bodega sa aking kaliwa, na sinamahan ng matinding hagikgik.

Nakangiti, nag-tiptoe ako patungo sa bodega at, sa isang malalim na hininga, sinipa ang pinto, nahuli si Eric bago siya nakapasok sa isang lumang sako. "Aha! Gotcha!" I lunge at him, knocked him off his feet as we both fall on a old mattress, wrestling each other and laughing. Kinikiliti niya ang tagiliran ko, dahilan para lumipad ang mga braso ko, at itinapat ang sarili sa ibabaw ng malapad at solidong dibdib niya. Magsisinungaling ako sa sarili ko kung sasabihin kong hindi ko alam kung kailan sila nagbago mula sa malambot, sanggol na laman, hanggang sa matigas na bato sa magdamag. Tulad ng kung paano ko ipinagpalit ang aking mga suso — malalambot na handball — para sa malaki, malambot na dalandan.

Mula nang makilala ko si Eric noong ika-anim na baitang, naging tinapay at mantikilya na kami. Ang kanyang bahay ay ang aking pangalawang tahanan, at kami ay hindi mapaghihiwalay. Sa literal. Ang kanyang mga kaibigan ay aking mga kaibigan, at ang isa sa amin ay halos hindi nakapagpasiya nang hindi ipinapaalam muna ito sa isa pa. Hindi kataka-taka kung bakit inaasahan ng lahat, pagkatapos ng high school, kapag pareho kaming lilipat sa lungsod, magpapakasal kami.

Hindi ko masyadong inisip ang kasal. Kailanman. At si Eric ang huling lalaking gusto kong makasama habang buhay. Sigurado akong ganoon din ang nararamdaman niya. Ang aming bono ay ganap na platonic at mas nakikita namin ang isa't isa bilang magkakapatid.

Kinurot niya ang aking itaas na braso ngayon, at ako ay umuungol, nagpuntirya ng isang sipa para sa kanyang mga bola na maingat niyang iniilag. Saglit kaming gumulong-gulong na parang mga kuneho, bago magkahiwalay, magkadikit ang aming mga kamay habang nakatingin kami sa maalikabok na kisame, sinusubukang habulin ang aming mga hininga, humahagikgik.

"Paano mo nalaman na nandito ako?" Tanong ni Eric, sinusuri ang panig ko. Napabuntong hininga ako, umikot palayo.

"Stop! I just... I didn't found you in the garden or the abandoned den so I..." Naghahanda na akong kumawala sa kanyang maabot at sipain siya palabas ng kama gamit ang takong ng aking paa nang marinig kong biglang bumukas at sumara ang pintuan ng bahay. At nawalan ako ng focus at sa halip ay nahulog ako sa kutson.

Nakauwi na siya.

Alas sais sa tuldok tuwing gabi. Wala pang isang minuto. Wala pang isang minuto.

Siya yun. Ang nag-iisang lalaking nakakapagpaikot ng tiyan ko.

Sa panlabas, pilit kong pinipigilan ang aking sarili, subukang huwag magpakita ng reaksyon na maghihinala kay Eric, ngunit sa loob, ako ay nasusunog na parang papel na nagliyab, dumadagundong tulad ng isang mabagsik na lumang tren sa riles at ang aking tiyan ay naiwan sa maruming bakal na sahig.

Nakauwi na ang ama ni Eric.

Tristan McHemma Hemsworth.

Nakikita ko ang kanyang malinis at itim na loafers habang dumadaan siya sa bodega, sumulyap saglit at nagniningning nang makita niya akong bumagsak sa kutson, sa tabi ng tumatawa niyang anak. Umiling siya at nagpatuloy, patungo sa kusina, halos hindi ako binibigyan ng sapat na oras para uminom sa kanyang pamilyar na katangian. Sa totoo lang, kailangan kong tanggapin na imposibleng magbabad sa paningin ng kanyang malaki at seksing katawan. Yung malapad na balikat. Matigas, makapal, at hindi maarok.

Kahit saan. Kahit sa pantalon at boxer brief niya, sigurado ako.

Seryoso, hindi ko ito ginagawa. Last month, he'd took Eric and I swimming to celebrate our birthday — Eric and I were born in the same month at tatlong araw lang ang pagitan ng mga date namin kaya nag-celebrate din kami na parang kambal. Hindi ko akalain na si Tristan ay mahilig sa tubig, o kaya ay huhubaran niya ang kanyang malinis na damit at sumama sa amin. Naisip ko lang na hintayin niya kami sa seksyon ng mga magulang, kaya maisip mo ang aking pagkagulat nang makita ko siyang lumalangoy sa amin na nakasuot ng masikip at dilaw na damit na panloob na walang ginawa kundi ibunyag kung gaano kalaki, at katigas ang kanyang basura. Nanginginig ang mga tuhod ko sa ilalim ng tubig nang makita ang kanyang buhok na may asin at paminta sa dibdib, ang bilog na slab ng kanyang tiyan.

Ang masakit na balangkas ng kanyang makapal, malaki, matulis na titi.

Sa tuwing hinuhubog ng tubig ang kanyang mga swim trunks sa kanyang kandungan, ang napakalaking tagaytay sa pagitan ng kanyang mga hita ay nagpapakiliti sa aking tiyan, namula ako, kailangan akong buhatin ni Eric mula sa tubig, sa pag-aakalang ako ay nasusunog sa araw.

Si Tristan Hemsworth ay apatnapu't anim, isang balo na nag-iisang ama.

Ako ay labing siyam.

Ako ay tahimik, madamdamin, galit na galit sa kanya mula noong ako ay humigit-kumulang, labintatlo.

Akala ko malalampasan ko siya habang tumatanda ako, pero sa totoo lang, walang nakakapantay. Walang sinuman ang tila may kakayahan. Ang ginagawa sa akin ni Tristan sa aking mga panaginip ay higit na kasiya-siya kaysa sa inaasahan ng sinumang batang lalaki na magawa sa totoong buhay. I'm not exaggerating, which is the reason why I'm not even bother with them. Magsisimula na ang kolehiyo sa loob ng ilang buwan, at sigurado akong hindi rin masusukat ang mga lalaki doon.

Sa paalala ng kolehiyo - ibig sabihin, ang bayad sa matrikula na kailangang bayaran - ang kalungkutan ay pumulupot sa aking guts, na nagpadaing sa akin habang ako ay bumangon, inaalis ang alikabok sa aking sarili. Napangiti ako kay Eric. "Kukuha lang ako ng tubig sa kusina. Natuyo na ako." Inipit ko ang isang stray strand ng aking luya na pulang buhok sa likod ng aking tenga at bumuntong hininga. "Gusto mo ng kahit ano habang nandito ako?"

"Hindi," sabi ni Eric, tumayo din. Siya towers sa akin na may ilang, malaking pulgada. "Sige na. Susubukan kong linisin ang lugar na ito. Pops gonna have me grounded if I don't."

"Hindi kung makakatulong din ako. Bumalik ka na lang."

Sa pagpunta ko sa kusina, nanginginig ang aking mga kamay habang itinaas ko ang aking palda, at pinagbubuhol ang aking tank top sa ilalim ng aking mga suso. I flip my hair back, and put on a flirtatious smile. Ito ay tulad ng isang superpower — Nadis-armahan ko ang halos lahat ng lalaking nakatagpo ko sa aking ngiti at pahiwatig ng wika ng katawan. Kilala ako sa pagiging matalinong manligaw. Isang palihim na panunukso. Mali sila, ngunit hindi nila nalaman na ang lahat ng ito ay isang harapan. Na nagpapanggap lang ako. Tubig na tinatapakan. Subukan hangga't kaya nilang pigilan ako, lagi kong nakukuha ang gusto ko.

And this time, I'm intent on making Tristan mine. Wala akong pakialam kung ano ang dapat kong gawin, o kung ano ang kailangan.

Hindi mo alam kung gaano kasakit ang patuloy na nakikita ang isang taong labis mong hinahangad araw-araw. Pagkuha ng isang sulyap sa kung ano ang hindi ko maaaring magkaroon.

Ang pagpapanggap na akin siya saglit, gaya ng lagi kong ginagawa. Ito ay kung ano ang dinala ko ang aking sarili upang manirahan para sa.

Pero sapat na ako. Oras na para sa pagpatay ko.

Pagpasok ko sa malinis na kusina kung saan ang lahat ay literal na hindi kinakalawang na asero, nakita ko si Tristan na nakasandal sa ibabaw ng countertop, isang tasa ng mainit na kape sa kamay, nag-i-scroll sa isang bagay sa kanyang telepono, ang pagsimangot sa kanyang mukha ay lumalalim sa bawat segundong lumilipas. Ang kanyang mid-section ay nasuspinde habang inilalagay niya ang kanyang buong bigat sa kanyang mga siko, ang mga malalaking daliri na iyon ay nakapulupot sa makintab na katawan ng gadget. Sa sobrang lapit lang niya, at sa pagkakaalam na kami lang, tumitigas ang mga u***g ko, tumutusok ang balat at pumipintig.

"Hey there, Master Hem," bati ko, naka-pout habang sinusundan ang isang daliri sa dingding ng archway. "What's making you so grumpy? Bad news?"

"It's nothing, really," tuyong sabi niya, hindi inaalis ang tingin sa screen. "Uy, Lia. Kamusta?"

"Alam mo na ako ay palaging mas mahusay sa tuwing ikaw ay nasa paligid, Master," sabi ko sa counter kung saan siya ay nakatayo, sinandal ang isang balakang sa mababang cabinetry. "I always feel a little safe whenever you're home. You're all big and buff..." I trail off, swallowing.

Pinutol niya ako saglit, ngunit ang kanyang mga mata ay tila hindi nakikita ang alinman sa mga eye candy na iniaalok ko.

Ugh. Syempre hindi niya ginagawa.

Para sa kanya, ako pa rin ang maliit na batang babae na tumakbo upang yakapin at tanggapin siya tuwing umuuwi siya mula sa trabaho.

"Alam mo, Lia, ligtas ka sa tuwing wala ako. Nasa iyo si Eric na hinding-hindi hahayaang may mangyaring masama sa iyo. Naka-engage din ang alarm system at nakuryente ang gate," pag-aalinlangan niya nang walang pag-iisip, nagpitik ng papel at sinisiyasat ang nilalaman nito. "Kamusta ang lahat sa bahay? Kamusta ang tatay mo?"

Nasira.

naghihikahos.

Isang makasariling talunan na ang buong buhay ay kasinungalingan.

"He's fine. He said hello," pagsisinungaling ko. Ang aking ama ay halos wala sa bahay upang kilalanin ako sa mga araw na ito. Hindi naman sa may problema ako dito. Nang makita ko ang mukha niya sa paligid ay kumukulo ang tiyan ko, at kumukulo ang dugo ko, kaya lagi akong nagkukulong sa kwarto ko tuwing nasa bahay siya. Na halos hindi posible, kung isasaalang-alang na palagi siyang tumatakbo, nagtatago, sinusubukang iwasan ang mga nagpapautang.

Siguro ito ang paalala na wala na akong magagamit sa pagbabayad ng aking tuition f*e na nagpaparamdam sa akin ng kaunting pag-aalala ngayong gabi. Sa isang normal na araw, liligawan ko lang ng kaunti si Tristan, at ibabalik niya ako sa kwarto ni Eric na may kaunting tapik sa ulo. Pero kailangan ko ng distraction mula sa gulo na naging buhay ko. I want the comfort of his arms, the peace I'm sure they'll bring, now more than ever — and this is saying a lot because my panty has always on fire for this man ever since I crossed puberty.

Pinapasok ko ang aking pang-ibabang labi sa aking bibig, binabasa ito, at hinayaan ang aking pulso na magtayo at madapa sa sarili nito. I'm in another element, another form — I'm another Lia as I slide between Tristan and the kitchen counter, the fly of his mamahaling suit pants dragging across my hubad na tiyan.

Agad akong napapikit ng nagyeyelong asul na iyon, may hood na titig. Yung nagpabagsak sa paanan niya ng napakaraming babae. Iyon ay ginawa siyang isang walang katuturang bilyonaryo nang maraming beses sa mundo ng negosyo. Nakakabutas. Matalas. walang awa. Halos mawalan ako ng kilos. Pero hindi ko. Pinalakas ko ang loob ko nang may dagdag na bangis, at inabot ko para pakawalan ang kanyang itim na kurbata. "Hindi ka ba magsasawa sa pagtatrabaho, Kuya? Hindi ka naman makakapagtrabaho nang husto sa lahat ng oras. It's not good for you," bulong ko, gamit ang palayaw na ginagamit ko para sa kanya simula middle school. Matagal-tagal na rin mula noong ginamit ko ito, at magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ito perpekto para sa kabutihan ng malaking oso na ito ng isang lalaki. "Lahat ng trabaho at walang paglalaro ay ginagawang mapurol na tao si Daddy. Kailangan mong magsaya minsan, hindi ba?"

"Lia..." napalunok siya habang nakatingin sa ibang lugar maliban sa mukha ko. Nakita ko ang mahigpit na babala sa kanyang tono, ngunit hindi ko iyon pinansin. "A-Anong ginagawa mo?"