Twisted Confessions

“เธอเขียนชื่อเสร็จก็เอาให้ฉันแล้วกัน”

ลู่ฮ่าวเซวียนเคาะโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์

ฉันจ้องมองใบคำร้องขอจดทะเบียนสมรส ปลายนิ้วลูบขอบกระดาษหยาบเบา ๆ ความคิดล่องลอย

ชาติก่อนฉันเขียนชื่อตัวเองลงไปอย่างจริงจังราวกับได้รับพระบัญชามา หลังจากนั้นก็ลากลู่ฮ่าวเซวียนไปซื้อลูกอมมงคลด้วยความดีอกดีใจ

สุดท้ายถูกเขาด่าสาดเสียเทเสียใส่หน้าโครม ๆ ยกหนึ่ง เพราะเขารีบกลับไปต้มน้ำตาลทรายแดงให้สวี่ฮุ่ยที่กำลังมีประจำเดือน

ฉันตอบรับลวก ๆ “รู้แล้ว ๆ”

เงยหน้าชำเลืองมองสีหน้ากระวนกระวายของเขา ไหนจะมือที่เอาแต่มองนาฬิกาข้อมือบ่อย ๆ ข้างนั้น

วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว พับแขนเสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอก เผยให้เห็นท่อนแขนที่เส้นขอบชัดเจน

ฉันจำได้ว่า สวี่ฮุ่ยชอบที่เขาแต่งตัวแบบนี้ที่สุด บอกว่าแบบนี้เขาดูทั้งสะอาดและทั้งสดชื่น

“นายมีธุระก็รีบไปทำก่อนเถอะ”

ฉันฝืนกดความขมขื่นที่ผุดขึ้นมาในใจเอาไว้ แสร้งทำเป็นสบาย ๆ “เดี๋ยวฉันเขียนเสร็จจะไปส่งด้วยตัวเอง”

เขาโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ น้ำเสียงเองก็ผ่อนคลายลงหลายส่วน

“เธอวางใจ ในเมื่อเราจะแต่งงานกันแล้ว ฉันจะรับผิดชอบเธอแน่นอน”

“แต่ต่อไปเธออย่าหึงฮุ่ยฮุ่ยอีก ขืนคนอื่นรู้เข้า จะไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของฮุ่ยฮุ่ย”

ฉันเงียบไม่พูดอะไร ชาติก่อนฉันอธิบายไปนับครั้งไม่ถ้วน

แต่ในสายตาเขา ฉันเป็นแค่พี่สาวที่ทั้งขี้อิจฉาและทั้งใจแคบ

รับน้องสาวที่ทั้งอ่อนโยนมีเมตตาของตัวเองไม่ได้

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ทว่าหมุนตัวเดินออกไปอย่างลุกลี้ลุกลนเลย

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง พยายามทำให้หัวใจที่เต้นผิดปกติกลับสู่สภาวะเดิม ทว่าในหัวอดไม่ได้ที่จะวาบแต่ละอย่างในชาติก่อนขึ้นมา

คืนแต่งงานเขาอ้างว่าต้องดูแลน้องสาวที่ป่วยเลยไม่ได้กลับมาทั้งคืน ติดตามกองทัพเขาก็พาไปแค่สวี่ฮุ่ย บอกว่าสวี่ฮุ่ยยังไม่เคยไปเมืองหลวง

กระทั่งวันที่ลูกของเราคลอด ลู่ฮ่าวเซวียนก็ไม่ว่างมา มีแต่ใจปลอบสวี่ฮุ่ยที่หย่าร้าง

กระทั่งก่อนตายอีก ลูกชายยังโน้มน้าวอย่างยากลำบากข้างหูว่า

“แม่ แม่หย่ากับพ่อเถอะครับ ไม่ว่าตรงไหนแม่ก็สู้น้าไม่ได้เลย”

“พ่อต้องลำบากคบกับแม่มานานหลายปีขนาดนี้ แม่ปล่อยมือเถอะครับ”

ฉันเห็นสามีแสนเย็นชาอยู่ข้าง ๆ บนเตียงผู้ป่วย เขาไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

เงียบยอมรับความคิดของเขาไปโดยปริยายคล้ายกับตายทั้งอย่างนี้

ฉันออกแรงกัดริมฝีปากเอาไว้ กระทั่งลิ้มลองถึงรสคาวเลือดสายหนึ่งจึงค่อย ๆ ปล่อย

ไม่ ชาตินี้ ฉันไม่มีทางทำพลาดซ้ำรอยเดิมอีก

ฉันหยิบปากกาขึ้นมา แล้วค่อย ๆ เขียนชื่อสองพยางค์ลงไปในคอลัมน์ใบยื่นคำร้อง : สวี่ฮุ่ย

ลู่ฮ่าวเซวียน ในเมื่อคุณรักเธอขนาดนี้ งั้นก็สนองให้คุณสมปรารถนาแล้วกัน

ฉันส่งใบคำร้องที่เขียนเสร็จเรียบร้อยแล้วให้เจ้าหน้าที่ดำเนินการ หยิบทะเบียนสมรสมาแล้วก็หมุนตัวออกไปจากสำนักงานเขต

ฉันไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย กลับกันยังมีความสบายอกสบายใจที่พูดไม่ได้อย่างหนึ่ง

ชาติก่อนหลังพ่อแม่ของฉันกับสวี่ฮุ่ยตายในหน้าที่ก็ถูกตระกูลลู่รับเลี้ยง

สวี่ฮุ่ยปากหวานรู้จักเอาอกเอาใจคนอื่น พูดโน้มน้าวจนท่านผู้อาวุโสตระกูลลู่ทั้งสองทำดีด้วยยิ่งกว่าลูกสาวแท้ ๆ อีก

นายหญิงตระกูลลู่ยิ่งคิดแผนการไว้นานแล้ว อยากจะให้สวี่ฮุ่ยแต่งงานกับลู่ฮ่าวเซวียน

แต่สวี่ฮุ่ยแค่พูดว่า “ฉันไม่อยากแย่งกับพี่” ประโยคเดียว ก็ทำให้ลู่ฮ่าวเซวียนเต็มใจแต่งงานกับฉันแล้ว