KRIESHAAs usual, maaga akong gumising. Pero mas maaga ngayon dahil aalis kami ng maaga ayon sa kaniyang inihabilin kagabi. Medyo marami-rami akong ginawa ngayon. Plano ko kasing mag baon kami ng snacks, tiyaka lunch. Para kung sakaling uuwi kami ng hapon, hindi kami gutom. Isa pa, ang mga niluluto ko lang talaga ang mga kinakain ni Sir simula no'ng maging hired nutritionist niya ako. Kapag umaalis naman siya at nakakauwi ng late, dito pa rin siya sa bahay kumakain. Bali nagtitira na lang ako ng mga pagkain na kakainin niya sa lamesa, na madaling e microwave niya na lang. Nag pa-pack ako ng mga baon namin nang lumitaw siya dito sa dining. Katapat lang pala ng kitchen ang dining, kaya mula dito sa kitchen, natatanaw ko siya. "You wake up early today." Bungad niya. Ngumiti ako sa kaniya, sabay bati. "Maganda umaga, Sir Tres. Opo, marami-rami kasi akong inihanda para na rin sa magiging baon natin, since aalis tayo." Pahayag ko. "I see. Have you not overdo it? Baka nagkulang ka sa t
KRIESHAPagkarating pa lang namin sa airport ay mas lalo lang akong na excite. Lalo na ng masilayan ko ang eroplano na sasakyan namin. Napalingon ako sa kaniya nang mapansin ring kami lamang ang naglalakad patungo sa eroplanong ito. "Sir, tayo lang ba ang sasakay diyan?" nagtataka kong wika sa kaniya. Yung mga gamit naman namin ay may mga crews na nagdadala no'n sa'min at ang gagawin na lang namin ay ang sumakay sa eroplano at wala ng iba. "Yes, tayo lang." after he confirmed it, nalaglag ang panga ko sa pagkagulat. "Sa laki ng eroplanong 'yan? Tayo lang talaga ang sasakay?" hindi naman siguro ako nanaginip ng gising di'ba? O kaya nagkamali ng narinig? "You're not dreaming either. Whether you believe it or not, we'll be the only passensgers to take flight on that huge airplane." pag kompirma niya ulit at nauna ng naglakad sa'kin paakyat sa hagdanan patungo sa looban ng eroplano. Sumunod naman ako sa kaniya habang ang mga mata ay nililinga-linga sa kabuoan ng eroplano. Kahit makai
XERXESWhen we finally arrived at the hotel I booked, I was not able to look after Kriesha beause I have excused myself to answer Lian's call. It took me sometime to comeback, but I believed Kriesha will be just fine. I have let her arrange and settle our things at the upper presedential penthouse I booked. Meaning, this room is like a house with four bedrooms, kitchen and living area. It is located just below the sky cafe lounge of the hotel. "Nasa Japan ka? Anong ginagawa mo diyan? Is it an overseas conference again, babe?" Lian asked while she was busy folding her laundried clothes. We're having a video call right now, and I am still here at the ground floor lounge of the hotel. I can't let her see Kriesha, dahil sigurado akong mamasamain niya ng pagkakaintindi. Maybe, I could let her meet my employee once we finally ceased each other's future. "Yeah, it's business, babe. Alam mo namang hindi ako umaalis ng bansa kapag hindi related sa trabaho, right?" I simply answered while wat
KRIESHAPagkababa ko, medyo nahirapan pa akong hanapin ang buffet restaurant dahil sa laki ng hotel na ito. Napakarming keme, animo'y malapit ng isang maging mall dahil may mga boutiques, souvenirs stores, salon at spa sections. Mabuti na lang at marunong mag english 'yung desk clerk at nagawa akong tulongan sa pagtunton ng naturang restaurant. "Thank you so much, Miss Misa." Pagpapasalamat ko sa kaniya bago siya nagpaalam. "You're very much welcome, Miss Kriesha. It's my pleasure to help you." aniya at yumukod para umalis na. Hindi naman gano'n karaming tao, at kahit pa sa kabila ng laki at lawak nitong buffet restaurant, nagawa ko pa rin namang mahanap si Sir. Nasa pinakadulo siya, malapit sa may glass wall at busy sa kaniyang laptop. Animo'y may ginagawa na namang trabaho, o kaya meeting dahil nakasuot siya ng earpuds at may kinakausap. Napabuntong hininga muna ako bago siya pinuntahan at ipaalam na nandito na ako. Kumaway at ngumiti lang ako sa kaniya at sinenyasan na kukuha l
XERXES"May kidney stones ang Papa ko at kasalukuyan po siyang naka-admit sa hospital, Sir." this is the first time that I learned something from her, and I didn't expect it to be so sad and tragic. She must be hanging in there for a while now. I wonder how she keeps those pretty smiles and a good sense of humor despite her narrow situation? I don't know what to say, I feel sad for her, however I don't know how to deliver my sympathy. Is it still right to ask something private like this? Did I invade her personal life too much? The sadness from her voice and in her eyes made me gasped the guilt I cannot undo. "I'm sorry to hear that..." I mumbled my apology towards her, pero nginitian niya lamang ako. "Ayus lang po, wala ka namang kasalanan." I know she just spared me from regrets, because she had no choice but to do so. "But, I asked about your private matters." I stated in a low visible tone. "Kinuwento-han mo rin naman ako tungkol sa pribado mong buhay, kwets lang tayo Sir."
KRIESHAWhen I was still a kid, dinadala ako ng mga magulang ko sa park kapag umaga, sa hapon o minsan gabi ay dinadala nila ako sa mall. It was Valentine's Day when I got separated sa mga magulang ko. Napakarami no'ng tao, mostly mga couple, family or peers and I don't even realize na nawawala na pala ako. I was five years old at that time, at wala akong kaalam-alam tungkol sa directions and I was unfamiliar sa mga lugar even though naka-ilang balik na ako sa mall. Let's just say... I'm not that smart which needs thorough guidance. Hindi naman kasi ako pala gala at hindi rin nakikipaglaro sa mga batang taga neighborhood lang namin. My parents don't really allow me to do so, purpose kung bakit nila ako iginagala tuwing linggo o kaya Sabado. Kapag walang trabaho si Papa. I was crying while wandering the crowd. Natatakot dahil hindi ko makita ang mga magulang ko. Humihikbi pa ako lalo pa't napapalibutan ako ng mga hindi ko kilalang tao. Naisip ko no'n, baka hindi na ako balikan ng m
XERXESThe night has passed by like usual, but it's somewhat special because of the revelation I made. However, I'm a little bit worried because she seemed to be so silent right after we came back here in the penthouse. I began to doubt my decisions. Was it right to reveal it at that kind of moment? Will she be mad because I searched for her? Or maybe, I was persistent enough to pester her? I'm not certain. I don't know either. Nandito lang ako sa sala ngayon at tahimik na nakaupo sa couch. Naka-on ang TV pero hindi ko naman ito napagtuonan ng pansin. It's just that my mind wanders elsewhere where I can't command its senses to comeback. And as for Kriesha, she's in her room. Probably taking a bath, dahil 'yon ang paalam niya. Pero I've been waiting for an hour already, ain't sure if she's making up reasons to avoid me. Maybe, it was an ugly decision to find her? I'm doubting it, dahil inaakala ko, magiging masaya siya once we're able to unite again. But today, as an adults. I wa
KRIESHABagong araw ang dumating, balik ulit sa dating gawi. Feeling ko talaga, napakahaba ng araw kahapon. Napakatagal natapos at napakaraming nangyari. Sa isang araw lang 'yon ha? Hindi ko inaakala na si Sir Tres at ang Xerxes na kilala ko, ay iisa. Napakadami kong tanong kagabi, pero satisfied ako dahil sinagot niya iyon lahat. I mean, nasagot ng sakto. Kagaya ng dating gawi, maaga akong gumising at ngayon ay kakatapos ko lang mag prepare ng breakfast. Nakita ko si Xerxes na pababa na ng hagdan, mukhang nakaligo na at handa na sa lalakarin namin ngayong araw. "Good morning." bati niya ng makalapit na sa'kin. "Good morning din. Kain ka na." sagot ko, naupo naman siya sa upoan ng kabisera. "Thanks, join me." wika niya at hindi naman ako nagdadalawang isip na tumanggi. Umupo ako sa katapat na upoan at hindi nagtagal ay nagsimula na kaming kumain. "How have you been these years?" paunang tanong niya sa akin. "I forgot to ask you about that." ngayon ko lang napapansin, kasuwal na