Chapter 24

“Hindi ko a-alam kung pa’no ko masusuklian ang g-ginawa n’yo,” sambit ko sa gitna ng paghikbi ko.

Hinagod-hagod naman ni Damien ang likuran ko para mapakalma ako. Hinahalik-halikan niya rin ang buhok ko kaya mas lalo akong sumubsob sa d****b niya.

“Just be safe, baby. Wala lang mangyari sa ‘yo ay ayos na kami ro’n,” bulong niya sa akin.

“Damien...” I cried.

“Shhh, I’m here. You can cry, I’m here. We’re here,” pang-aalo niya.

“I miss them... I miss my f-friends, Damien...” Mas lalo lang akong naiyak sa dahil sa mga kaibigan ko.

Ano na kaya ang nangyayari sa kanila? Nasa mabuti ba silang kalagayan katulad ko? May tumulong din kaya sa kanila? May nagmagandang-loob din ba na bigyan sila ng pangangailangan nila?

God, please help them. Please help us to find our way out of this... I know this isn’t my home but with Damien, I felt at home.

He’s my home despite of me, being lost...

Umalis ako sa pagkakayakap kay Damien at pinunasan ang mga luha ko. Tinulungan niya rin ako at inayos din niya ang buhok ko.

“May tanong pala ako,” panimula ko.

Agad naman na umalerto ang dalawa sa akin para maghanda sa pagsagot. Napailing na lang ako pero nakakatuwa silang tingnan dahil halos magpakapareho na ang mga galaw nila.

“Bakit ka pa nagpanggap bilang Dearil?” taas kilay kong tanong kay Damien.

Napalunok naman si Damien habang nakatitig sa akin. Narinig ko naman ang pagtawa ni Dearil.

“Hindi ba obvious, Anveshika?” natatawang tanong ni Dearil. I rolled my eyes. Kunot noo naman akong lumingon kay Dearil. Naiirita pa rin ako sa pagtawa-tawa niya sa akin.

“Ang saya mo talaga kausap, Dearil. Hindi nawawala ‘yang nakakairitang pagtawa mo,” asik ko sa kaniya.

“I’ll take that as a compliment.” Tumawa ulit siya. “Dapat kasi happy, happy lang!”

Napailing na lang ako sa kaniya. Wala na siyang pag-asa!

“So, bakit nga?” tanong ko pa dahil hindi pa nila sinasagot ang tanong ko.

“He likes you, Anveshika,” tanging sagot ni Dearil.

Tila huminto ang mundo ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko inaasahan ang sagot niya. Oo, may kung ano sa amin ni Damien pero hindi naman iyon malinaw. We’re just enjoying each other’s warmth.

Kahit minsan ay nasasaktan ako dahil sa pag-iisip na imposibleng magkagusto sa akin si Damien dahil sino ba naman ako? Kaya inunahan ko na. I’m just going with the flow that he wants. I am not thinking about our relationship to go deeper. Because I know that in the end, it will be me who might be not able to resurface.

Napagitla ako nang maramdaman ang haplos ni Damien sa kamay ko. Agad na bumagsak doon ang paningin ko. He held my hand tightly like his life was depending on it. He was holding it like he doesn’t want to let it go.

“He’s right, Anveshika,” he breathed.

Unti-unting umangat ang paningin ko at sinalubong ang namumungay niyang mga mata na nakatitig sa akin.

“I like you,” he emotionally said.

My heart skipped a beat. My breath hitched. I don’t know what to say. Yes, I do like him too. But I am afraid. I am afraid of what will happen to us? I am a perfect stranger who came in this place, what will happen if I return to the place where I truly belong? I’ll just left him here...

Just with the thought of me leaving him... my heart was shattering into pieces. How can I leave him? How can I leave the only person who welcomed me in this unknown place? How can I leave the only person who made me feel that I’m still at home? How can I leave the only person who can make my heart throbs so fast and can outmost my emotions? How?

“Damien...” I mumbled.

“Hindi ko alam kung ano’ng ginawa mo sa ‘kin para magkaganito ako sa ‘yo. You made me feel different emotions that I was not able to feel back then. You made me do all the things I thought I was not capable to do so. Shopping? Worrying for someone? Ruling that company? Giving all the things that you want? Lahat ng ‘yan ay hindi ko magawa noon, pero nang dumating ka? The walls I built suddenly fell. You broke it effortlessly, how did you do that?” mahabang sambit niya.

Sa bawat salitang binibigkas niya ay ramdam na ramdam ko ang pag-uumapaw ng emosyon niya.

“Damien...” Wala na akong ibang masambit kung hindi ang pangalan niya. Nag-uumapaw sa saya ang nararamdaman ko ngayon pero hindi ko man lang magawa na magsalita.

“I don’t want to be rude but... I’m still here, hello?” singit ni Dearil.

Natawa naman ako bigla sa kaniya. Umurong ang nagbabadya kong luha. Wala na talaga siyang matinong ambag!

“Asshole!” asik ko sa kaniya.

Tinawanan lang ako ni Dearil pero alam kong may sasabihin siya kaya hindi na ulit ako nagsalita. Pati si Damien ay nanahimik din sa tabi ko pero nanatiling mahigpit ang pagkakahawak niya sa aking kamay.

“Anveshika,” pagtawag ni Dearil kaya napunta sa kaniya ang buong atensiyon ko. Napalunok ako nang makita ang mukha niya na walang bakas ng pagbibiro.

“I want to say that I’m happy that you came here...” he trailed off. He was looking at me with unshed tears in the corner of his eyes. Hindi ako sanay na ganito siya!

“Kuya wasn’t like this before you came,” he whispered. Napayuko si Dearil at pasimple na pinunasan ang luha niya. Para namang piniga ang puso ko dahil sa nasaksihan.

He always look enthusiastic but behind of those smiles were the emotions remained unshed. Saglit na bumaling naman ang atensiyon ko kay Damien nang magsalita siya.

“I’m sorry, Samien...” he whispered.

My heart was clenching with these two. Hindi ko alam na may ganito pala sa pagitan nila. Sa buong pagkakaalam ko ay napakalapit nila sa isa’t-isa.

They might be closed to each other but they still feel that they can’t reach each other.

“No, Kuya... I understand. I know still it’s hard for you, the death of our parents...” mahinang sambit ni Dearil.

I gasped. Ngayon ko lang napagtanto na wala akong kaalam-alam sa kanila. Ramdam ko naman ang mas lalong paghigpit ng hawak ni Damien sa kamay ko. Hinawakan ko rin ang kamay niya gamit ang isa ko pang kamay at marahang pinisil iyon. Itinuon ko ulit ang paningin ko kay Dearil.

“W-What happened?” nangangatal kong tanong.

“They died. Car accident,” mahinang sagot ni Dearil. Napasinghap ako sa sinabi niya. “That was a year ago...” dugtong niya.

“I’m sorry,” I whispered. Nag-angat ng paningin si Dearil. Kitang-kita ko ang lungkot doon. He smiled weakly.

“The company was left to us. We were still mourning but the company needs a new CEO to continue its progress. Hindi pa namin matanggap ang pagkamatay ng mga magulang namin ay ramdam na namin ang pressure sa kompanya. Kuya insisted at first that he will rule the Ravides Holdings but I didn’t let him. He was too fragile because of the death of our parents. Walang gabi na hindi ko narinig ang pag-iyak mo, Kuya. Nasasaktan ako kasi wala rin ako magawa para sa ‘yo... para mapagaan ang nararamdaman mo. I took over the company, but still Kuya helped me. After that, Kuya changed. He became emotionless. Hindi na siya ‘yong tulad ng dati na nakangiti tuwing may kausap. Hindi na siya ‘yong dati na parang hindi mauubusan ng kwento. Hindi na siya ‘yong dati na uulanin ako ng yakap at h***k...” malungkot na pagkwento ni Dearil.

Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng panibagong luha sa mga mata ko.

“He became aloof to people. Wala siyang kinakausap. Mas nanaisin niya pa na magkulong mag-isa sa kwarto. Kahit sa ‘kin ay nagbago ang pakikitungo niya. I’m sorry, Kuya... hindi ko lang maiwasan na masaktan pa rin...”

“I’m sorry, Samien... I’m really sorry... Sorry...” umiiyak na sambit ni Damien.

Binitiwan niya ang kamay ko at agad na nagtungo sa kapatid niya na umiiyak. Agad niya itong ikinukulong sa isang mahigpit na yakap at tanging hagulgol nilang dalawa ang maririnig sa buong bahay na ‘to.

I was still sobbing while witnessing these two. I thought I was just the one who suffered in the cruelty of life. Hindi ko inisip na may iba pa palang naghihirap din dahil sa mapait na tadhana ng buhay.

Being left with your love ones was really an unmeasurable pain. You will come to the point where you will doubt your existence in this world.

Is it still worth it to continue living? Is this life still worth living for? To whom I will fight? Pero ngayon napagtanto ko... People come and people go. In the end, we still have ourselves to continue striving.

It’s not just because you were left alone, it means that you already lose the battle. Stand on your own, and let yourself win the battle alone. You’re a soldier on your own in this life full of battles.

“I’m really sorry. Babawi si Kuya, pangako ‘yan, Dearil Samien. Babawi si Kuya...” paulit-ulit na bulong ni Damien sa kapatid niya.

I smiled. I am wishing to witness your strong bond again before I left here...

ASHTRIZONE