Chapter 29

Sa ilang linggong lumipas ay nagpatuloy ang sariling imbestigasyon ni Detective France tungkol sa Heart Forest Crime. Kung may tulong naman kaming maibibigay sa kaniya ay agad din naman namin ipinapaalam iyon.

But I still won’t slip the fact that Detective France Heres was still familiar to me. Nakita ko na talaga siya! I am not fooling myself. I’ve already seen him, I just can’t remember where. I really recognized his face and I won’t react this much if he really didn’t capture my attention.

“I’m reminding your client meeting later, Damien,” paalala ko sa lalaking nasa harapan ng office table ko.

Tinaasan niya lang ako ng kilay at pinag-krus ang mga braso niya sa kaniyang d****b.

“You’re so dedicated to your work,” he sarcastically said.

I chuckled. “Why not?”

He shook his head as he was supressing his smile.

“I already said that you can leave the works to Gian,” aniya.

“Damien, you pointed me as your secretary, remember? At saka napag-usapan na natin ‘to, ‘di ba?” kalmadong sabi ko.

He sighed. “Alright. I’m just worried.”

Tumayo ako sa kinauupuan ko at nagtungo sa harapan niya. Nakasandal ang likod ng balakang ko sa may office table at marahan ko siyang tinitigan.

“You have nothing to worry about, Damien. Bantay sarado mo ‘ko kung hindi mo napapansin.” I laughed as I cupped both of his hands.

Bumagsak naman ang mga titig niya sa mga kamay namin na magkasiklop. Ramdam ko ang marahan niyang pagpisil doon bago niya ulit itinuon sa akin ang paningin niya.

“I don’t want you to leave me. I will do everything to protect you, Anveshika, even if it will cost my life...” he sincerely uttered as he was looking at me intently.

Kung nasa ibang sitwasyon siguro kami ay tumatalon na sa sobrang tuwa ang buong pagkatao ko pero sa ngayon...

Gusto kong sabihin sa kaniya na hindi na niya kailangan na gawin pa iyon dahil alam kong sa huli ay aalis pa rin ako sa tabi niya. Hindi ito ang oras na itinakda para sa amin. Hindi rin ito ang lugar para maging saksi ng kung anong mayroon kami.

Alam kong hindi ako rito nagmula kaya alam ko ring hindi ako mananatili rito. Nararamdaman kong may kinakailangan akong gawin upang malaman kung paano ako makakaalis sa lugar na ito.

“You’re my safe haven, Damien. As long as you’re beside me, I am safe...” I whispered as I wrapped my arms on his waist.

Agad naman niyang ibinalik ang yakap na ibinigay ko at marahan niya ring hinalikan ang buhok ko.

“As long as I am breathing, no one can hurt you, baby... I promise...”

Mas lalo kong inihilig ang ulo ko sa kaniyang d****b at dinama ang bilis ng tibok ng puso niya.

Hindi na rin nagtagal ang pag-uusap namin dahil sinundo na ni Dearil si Damien dito mismo sa opisina para sa client meeting nila. Ayaw pa sana umalis ni Damien at nagpupumilit na kahit si Dearil na lang daw ang makipagkita sa kliyente pero hindi ko pinayagan iyon.

Ilang linggo na akong nasa poder ng mga Ravides. Gustuhin ko man na kumuha na lang ng sariling condo unit sa kaparehong building ng penthouse ni Damien, ay hindi naman niya ako pinagbibigyan. Nabigla pa ako sa sinabi na pagmamay-ari rin pala nila iyong condominium building na kung nasaan ang penthouse niya!

Hindi ko pa rin maiwasan mamangha sa tuwing nasasaksihan ko pa rin kung gaano kaunlad ang Ravides. Hindi lang condominium ang pagmamay-ari nila sa El Kanjar dahil mayroon ding mga restaurant at beach resorts.

Sa ilang minutong pagkatulala ay bigla na lang pumasok sa isip ko na puntahan ang bahay ko sa El Kanjar Village. Gusto ko rin magtungo roon pero hindi rin talaga ako pinagbibigyan ng kambal dahil sa nangyari. Sa ilang linggong pananatili ko sa mga Ravides ay mayroon pa ring nagtutulak sa akin na pumunta sa El Kanjar Village.

My instincts again? Should I give it a try this time? My instintcs didn’t fail me even though sometimes I am not that confident with it. Pero sabi nga nila na malakas lang daw ang kutob ng mga babae. I just shrugged the thoughts.

I heaved a deep sigh before I made myself clear. I will go to El Kanjar Village. I’ll allow myself to follow my guts right now.

Hindi ko nga lang maiwasan na hindi ma-guilty dahil ipinagsawalang bahala ko ang kutob ko noong bago kami pumunta ng party na iyon. My heart was aching with the thought about it and I am still blaming myself for that night.

Maybe, if I just shared my opinion, will eveything will turned out like this? Maybe, we are all safe? Maybe, we are still together?

Sa gitna ng maraming iniisip ko ay natagpuan ko na lang ang sarili ko na nagmamaneho patungo sa El Kanjar Village. Hindi rin ako nakapagpaalam kay Gian kanina nang lumabas ako ng opisina dahil sa lalim ng iniisip ko. I’ll just text Damien later after I arrived.

Nang tasa tapat na ako ng village ay bumusina ako para makuha ang atensyon ni Manong Liher. Nang mamukhaan niya ang sasakyan ko ay itinaas niya ang harang at pinaandar ko naman ng kaunti ang sasakyan pero huminto muna ako sa tapat ng silid niya. Ibinaba ko muna ang salamin ng bintana ng sasakyan bago niya ako binati.

“Anveshika!” maligayang bati niya.

“Good noon, Manong Liher!” bati ko pabalik.

“Ngayon na lang kita nakita, hindi ka na rito nakatira?” kuryosong tanong niya.

I smiled. “Opo, nando’n muna ako pansamantala sa kaibigan ko nakatira.”

“Mabuti kung gano’n. Nabalitaan ko ang nangyari sa iyo, hija, kaya mas nakabubuting huwag ka muna manatili rito,” komento niya.

Napakunot ang noo ko. Bukod kay Detective France ay wala na kaming pinagsabihan ng tungkol sa pagbabanta na nakuha ko mula sa suspek ng Heart Forest Crime.

Pero maaaring ang mga kapitbahay ay narinig ang pagwawala ko noong araw na iyon, ‘di ba? Sa lakas ba naman ng boses ko habang nagsasagutan kami ni Dearil noon ay posibleng may nakarinig at nakakita nga sa amin noon, hindi ko lang napansin dahil kay Dearil lang nakatuon ang atensyon ko na akala ko ay si Damien din.

“Kaya nga po, hindi ko pa rin alam kung kailan ako makakabalik dito. Sisiguraduhin ko muna na ligtas na ulit ako rito,” sabi ko na lang at isinantabi ang pagkakaalam ni Manong Liher sa nangyari sa akin.

“Mag-iingat ka, hija,” paalala niya pa.

“Salamat,” sagot ko at tumango ako kay Manong Liher bago nagpaalam na mauna na muna ako.

Tahimik kong tinahak ang pamilyar na daan sa loob ng El Kanjar Village at nang sandaling makarating sa tapat ng bahay ko ay huminto na ako.

Gaya ng sabi ko kanina ay nag-text ako kay Damien kung nasaan ako ngayon. Hindi ko na hinintay pa ang reply niya at lumabas na ako ng sasakyan.

Tumingala ako para tingnan ang kabuuan ng bahay na nasa harap ko. Wala pa ring pinagbago iyon. Still quiet and boring. Umakyat ako tatlong baitang na hagdan bago ko narating ang mismong pintuan. Malinaw pa rin sa ala-ala ko ang mga nangyari rito ilang linggo na ang nakalipas.

I still remember the exact location of the transparent jar on the floor. I can still see myself, shocked with that thing. I didn’t expect that my mere existence in this place will turn out like this, being chase and my life is at stake.

Simula nang mapunta ako sa lugar na ito ay ang tanging iniisip ko lang ay kung paano ako makakaalis dito. Pero nang sandaling malaman ko ang posibleng daan paalis dito ay malalagay naman sa alanganin ang buhay ko kaya nag-iisip ako ng iba pang paraan. Hindi ko lang akalain na kung anong iniiwasan ko sa lugar na ito ay kusa pang lumalapit sa akin.

Dahil ba ‘to noong unang napadpad ako rito? Natagpuan ako sa kagubatan, ‘di ba?

Marahil ay iyon ang dahilan kung bakit ako hinahabol ng taong iyon. Hindi niya matanggap na hindi niya nakitil ang buhay ko noong mga oras na nasa kagubatan ako, sa halip ay may tumulong pa sa akin.

Iyon nga siguro...

Bago pa tuluyang lumalim ang iniisip ko ay may nakakuha ng atensyon ko. Mariin akong napatingin sa isang gilid kung saan may maliit na bagay na kumikinang dahil natatamaan ng liwanag.

Dahan-dahan akong lumapit doon at umupo para mas matingnan iyon ng maayos. Isang hairclip. Hairclip na may disenyong maliliit na bato na kumikinang tuwing matatamaan ng liwanag.

Dinampot ko iyon at pinakatitigan. Parang nakakita na ako ng hairclip na ganito pero hindi ko lang matandaan kung kanino iyon. Bumilis ang pintig ng puso ko. Hindi kaya ang hairclip na ito ay sa taong nag-iwan ng transparent jar?