Kabanata 1

"Mommy, what happened to your face?" Umagaw sa atensyon ko ang pagpansin ni Sarah sa natamo kong sugat sa pisngi na hindi na halos naitago ng malago kong buhok.

"Kagat lang ng lamok ito, Sarah. 'Wag mo nang pansinin pa." I signaled her to return to eating and just don't bother herself worrying about my face. 

Hindi niya rin naman maiintindihan sa mura niyang edad ang pinagdadaanan ko sa kamay ng daddy niya. I just can't. I'm afraid of tearing down our family that I have almost dying to save. 

"Get up now, Sarah. Male-late ka na sa pasok mo," may awtoridad sa tono ng boses ni Liam that drive my daughter quickly stood up from her seat.

Kasunod niya akong pinasadahan ng tingin. "Iyong bilin ko sa iyo, Kris. Huwag na huwag kang lalabas ng bahay. Understood?" And as if I have other option other than nodding my head as a sign of agreement.

Nakawala na nga ako mula sa pagkakakulong ko noon sa isang madilim na kwarto… yet, still I'm a prisoner of my own house.

Maganda naman at maayos ang trabaho ni Liam sa ospital as the head doctor there. Sobra pa sa sapat ang kinikita niya kaya hindi na niya ako hinahayaan pang magtrabaho.

To act as his wife, I must stay in our house all day long… to be imprisoned here in my entire life… without even experiencing travelling outside.

"Dapat ko po bang ikatuwa na hindi na ako nakakulong ngayon sa kwarto?" I asked to Nay Minda, ang nagsilbing nanay ko sa napakalaking mansyon na tinitirhan ko. "O, dapat akong malungkot kasi nakalabas lang ako ng kwartong 'yon, pero hindi pwedeng lumabas ng bahay na 'to?"

Huminto siya sa pagliligpit ng mga plato, and on the vacant seat which she's able to face me, she sat. "Kung hindi ka na masaya sa piling ni Liam, pwede mo naman siyang hiwalayan. Kung napapagod ka nang ikinukulong ka niya rito sa bahay, bakit ka magtitiis kung may iba pa namang lalaki riyan ang kaya kang itrato nang tama na hindi nagagawa sa iyo ng asawa mo."

Napayuko ako dala ng lungkot. "Hindi ko kayang iwan dito si Sarah. Sigurado akong hindi magiging maayos ang lagay rito ni Sarah sa oras na makipaghiwalay ako kay Liam. Kaya kahit masakit at nahihirapan ako, hindi ako nagpa-file ng divorce."

"Kahit naman hindi ko tunay na anak si Sarah, mahal na mahal ko siya, Nay Minda. Hindi man siya sa sinapupunan ko nanggaling, minahal ko pa rin siya na parang sarili kong laman at dugo. And the moment I leave this house without bringing her with me, ilalagay ko sa alanganin ang anak ko."

"Hindi mo rin naman masisisi si Liam kung sakaling magbago man ang trato niya kay Sarah. Alam naman nating mabait lang 'yong tao sa bata kasi nandito ka. Pero sakaling magdesisyon kang umalis, ano pang dahilan ni Liam na tratuhin na anak si Sarah, e 'di niya naman talaga ito anak, 'di ba?"

She held my hand firmly, suot ang nangungusap niyang mga mata. "Gumawa ka ng desisyon na makabubuti sa iyo at sa anak mo. Itakas mo siya, Kris."

I wiggled my head constantly. "I couldn't do that. I didn't have any capacity to escape this house with her."

"Para namang hindi n'yo kilala ang alaga n'yong 'yon, nay. May isandaang bodyguard nga yata ang nakabantay sa akin just to secure na hindi ako lalabas ng bahay. How do you think could I escape from those fvcking guards?" Natatawa na lang ako as I keep wiggling my head.

Escaping this hell will never be possible to happen. Matagal ko nang tinanggap mula nang maitali ang kaluluwa ko kay Liam na rito rin mismo sa lugar na ito ako mamamatay.

Kaunting sugat at pasa pa, baka bukas ay matuluyan na ako.

"Kung may kapangyarihan lang ako, anak… tinulungan na kita." She brushed my hair which making my body calmed for a moment. "Para isang pitik ko lang, bumalik na sa pagiging makinis ang balat mo."

And that makes me sad even more. How I wish to turn back time…. and how I wish myself to become those famous runaway brides on the day of their wedding. If I were to be, wala sana ako sa gan'tong kalungkot na buhay ngayon. 

"It's funny when he says he won't ever make me feel regretful for accepting his proposal, and this happens…" Droplets of tears just got started streaming down my cheeks. 

"I once became the happiest woman in the world when the man I love kneeled down in front of me, asking me to be his bride. And with how fast the night changes, ako na siguro 'yong pinakamalungkot na babae sa buong mundo, na sising-sisi na tinanggap ko siya bilang asawa."

He promised to give me a good and happy life. Ito ba 'yong sinasabi niyang good and happy life? This is hell. He literally brought me to hell!

"Ang tanging magagawa ko na lang para sa iyo ay ang ipagdasal na balang araw ay malagay na sa maayos ang buhay mo."

"Pero tandaan mong ikaw lang ang may kakayahan na gumuhit ng sarili mong kapalaran, Kris. Kung gusto mong makawala sa impyernong buhay na ibinigay sa iyo ni Liam, dapat kumilos ka."

Isang tipid na ngiti ang ibinigay sa akin ni Nay Minda bago niya ipinagpatuloy ang pagliligpit sa aming pinagkainan.

And I was like… Oh? This is the choice I make. Natural lang na harapin ko 'yong consequence even though hindi ko ine-expect na gan'to kalala pala 'yong consequence sa ginawa kong pag-oo kay Liam noon.

*****

"Bakit nakita kong nasa basurahan lahat 'yong mga chinese herbs na kabibili ko lang?"

Abala akong nagbabasa ng libro sa kwarto namin nang bumukas ang pinto, at ang blankong mukha ni Liam ang bumungad sa akin habang nakasampay sa kanyang braso 'yong kahuhubad niya lang na lab coat. 

'Yong mukha niya na palaging nakangiti dati tuwing kasama niya ako at 'yong excitement sa mukha niya when we're travelling together, simula nang maging mag-asawa kami ay hindi ko na 'yon muling nakita.

"Expired na ang mga 'yon, honey--"

Napasinghap ako nang ibalibag niya nang malakas ang kanyang lab coat sa kama. "Sinusubukan mo ba akong isahan, Kris? Kabibili ko lang ng mga 'yon, paano 'yon ma-e-expire kaagad? Hindi ako tanga para bumili ng herbal meds na hindi na pwedeng inumin!" 

At sa mga oras na ito, nagsimula ng dumagundong nang sobrang lakas ang puso ko upon hearing his voice becoming loud and strong. 

"I-I'm sorry--"

Muling nabitin sa ere ang akma kong paghingi ng tawad nang walang pakundangan niyang pinadapo ang likod ng palad niya sa pisngi ko. Another bruise was awarded to my face dahil sa kagagahan na ginawa ko.

Deserve ko 'to.

"Gaano ba kahirap sa iyo ang pinagagawa ko?!" Pasakal niya akong itinayo at iniharap ang inosente kong mukha sa dinedemonyo niyang mga mata. "Iinumin mo lang naman 'yon para mabuntis ka, Kris! Anong mahirap gawin doon?!"

"A-Ayoko." Nanginginig ang mga kamay kong hinawakan ang kamay niyang nakasakal sa leeg ko, at gamit ang natitira kong lakas ay sinusubukan kong tanggalin ang kamay niya sa pagkakasakal sa akin. 

"Mas lalo mo lang akong binibigyan ng dahilan na saktan ka!" Itinulak niya ako nang malakas at saktong tumama ang likod ko sa side table, bumagsak pa 'yong flower vase sa ulo ko.

"Humahanap ako ng paraan, Kris, para mabuntis ka. Ginagawa ko ang lahat para kahit isang anak lang na galing sa ating dalawa ay mayroong mabuo. Ikaw naman itong ayaw makisama!" 

Naramdaman ko ang pagtulo ng dugo mula sa ulo ko kung saan nabasag 'yong vase. Masakit man na may kaunting hapdi, hindi ko 'yon ininda para this time, maipaliwanag ko naman kay Liam ang side ko.

"Kung wala kang kapaguran sa kaaasang magkakaroon pa tayo ng anak, sana inisip mo rin ako. Ayoko nang umasa na mangyayari pa 'yon dahil matagal ko nang tinanggap na ang kaya ko lang alagaan ay 'yong batang hindi galing sa sinapupunan ko." 

And maybe because I talked back to him, agad siyang lumapit sa akin at hinila patayo… and then using the back of his hand, he slapped me… falling again back to the floor.

"Could you stop talking like that, Kris?! This doesn't make any sense! Kung ganyan kahina ang loob mo para sumuko agad na magkakaanak tayo, definitely not the same with me!" I could see his feet starting to walk towards me, and my whole body starting to shiver. 

"Honey…" 

Umupo siya sa harap ko at hinawi ang nakaharang na magulo kong buhok sa mukha. Nanginginig man ay pinilit kong umilag sa makasalanan niyang kamay, but he still can reach me through his hands.

"Huwag mo na akong pinipilit pa na saktan ka. Mahal na mahal kita--"

"You don't love me," I whispered.

"Ang taong marunong magmahal, hindi marunong manakit. Kung pagmamahal pa rin ang tawag sa ginagawa mo sa akin…" Maluha-luha ang mga mata kong tinagpo ang kanya. "Bakit mo ako sinasaktan? Nakakasakal ka na."

"Ako naman ang makikiusap sa iyo, Liam. Parang awa mo na… 'wag mo nang ipilit na magkakaroon pa tayo ng anak. Sarah is enough--"

"Hindi." Ang akala kong umaamo na niyang mukha ay bumalik sa nakakatakot.

"Kahit kailan hindi matatanggap ng daddy ang batang 'yon, Kris! Hindi niya matatanggap na apo ang batang sa ampunan lang natin pinulot! Kaya gustuhin mo man o hindi, kailangan mong mabuntis!" Hinigit niya ang kamay ko at sapilitan niya akong dinala sa kusina.

Isinalin niya sa baso 'yong laman ng panibagong chinese herbs na kinuha niya sa ref at pilit ipinaiinom 'yon sa akin, ngunit tinatatagan kong 'wag ibuka ang bibig ko sa kabila ng pamimilit niya sa akin.

"Hindi mo iinumin?" Mariin niyang pinisil ang pisngi ko at sapilitan pang ipinabuka ang bibig ko. "Inumin mo na--"

"Liam! Anong ginagawa mo kay Kris?!" Biglang pumanhik sa kusina si Nay Minda kung kaya't ang binabalak ni Liam sa akin ay naudlot. "Jusko kang bata ka! Nakikita mo pa ba ang ginagawa mo sa asawa mo?!"

And Liam just stared at me the whole time processing his mind about what he has done to me. Nakatulala lang siya habang unti-unti siyang lumalayo sa akin, and as if he's not aware that at this moment, he's starting to shed tears.

"Lock me in my study room, please." 

Parang wala sa sarili si Liam nang akayin siya ni Nay Minda at dinala sa study room niya. There, he sat on the long, black sofa na parang wala pa rin siya sa sarili. And Nay Minda left the room, kinakabitan ng padlock ang pinto before she gets back to me.

"Okay ka lang?" nag-aalala niyang tanong sa akin, ngunit tila nahawa na ako sa asawa mo sa pagkakatulala. "Sandali, gagamutin ko 'yang sugat mo."

"Nay Minda," pagtawag ko sa kanya kung kaya't hindi na siya natuloy sa pag-alis. "Haven't he taken some treatments?" 

"Wala namang sakit sa pag-iisip ang alaga ko, Kris. Hindi niya kailangan uminom ng kahit anong gamot or mag-undergo sa kahit anong treatments. Okay lang siya," nakangiting sagot nito sa akin bago ako tinalikuran.

But, I'm not convinced.

I've been married to him for almost a decade, and he's always like that. Naging routine ko na nga yata na sa tuwing sinasaktan ako ni Liam because he can't even control himself hurting me, darating si Nay Minda to stop him.

And then the next thing happened… ikinukulong siya nito roon sa study room niya just to make sure hindi na niya ako malalapitan at masasaktan pa.

And then now… Nay Minda wanted me to believe that there's nothing wrong with my husband? Na normal lang siya? No! He really needs to be treated. Kailangan kong malaman kung anong sakit niya… and this is the least I can do for him as his wife.

Dahil pagod na ako sa halos araw-araw niyang pananakit sa akin sa tuwing uuwi siya galing trabaho. Na kaunting mali ko lang sa paningin niya, he will make it a big deal.

"Kris, 'wag ka nang mag-isip ng kung ano-ano pa…" Nang makabalik si Nay Minda bitbit ang first aid kit, agad siyang naupo sa harap ko para umpisahan ang panggagamot.

"Huwag mong isipin na hindi normal ang asawa mo. Hindi mo naman siya masisisi kung dahil sa kagustuhan niyang magkaroon kayo ng anak, naging ibang tao na lang siya bigla sa mga mata mo."

"At kung iniisip mo man na umalis at makipaghiwalay sa kanya dahil lang iniisip mong may problema siya sa pag-iisip, lagi mo sanang aalalahanin na itinali ka sa kanya ng Diyos gamit ang pag-ibig n'yo sa isa't isa."

I just laugh at the back of my mind. Earlier, she sounds like she's encouraging me to leave this house. And then… a sudden change of mind had happened. What kind of life did I really enter?

"The study room was locked again?" kunot-noong tanong ni Sarah nang makapasok na siya sa loob ng bahay. Labas na pala niya sa eskwela.

"It's not really a big matter, baby--"

"Nakakulong na naman si Daddy sa loob, 'di ba po?" inosente niyang tanong, na kahit gustuhin ko man ipaliwanag sa kanya ang mga pangyayari, she really wouldn't understand how serious the matters are. 

"Daddy's not a bad guy! Let him out, mommy! He promised to help me with my homeworks today," nakanguso niya pang sabi. 

"I'll do it then." I showed her my fake smile before I brought my daughter inside her room. In that way, malilihis ang atensyon niya sa study room kung saan nakakulong ang daddy niya.

I hope he'll never come out there. My life could've been peaceful if he's not around, anyway. My life would have been better if I refused his proposal to me back when his love for me was still visible in his eyes.

Can't imagine my 'I do. I want you to be my husband' turns out to be 'I don't want this fvcking life anymore!'