BAGUIO City is where we got engaged. During Christmas day, Liam surprised my innocent face by kneeling down to me, showing a small box and a shining, shimmering small silver-diamond ring as if he was asking me to be the woman of his everyday life.
And I said yes.
"I don't find any reason to refuse you, honey," mangiyak-ngiyak kong sabi habang pinanonood ko siyang masayang isinusuot sa palasingsingan ko ang singsing.
That day was the second to the best day of my life, next to my marriage day, of course. Sa loob ng walong taon naming magkarelasyon, nakakatuwang isipin na sa wakas, inaya niya na rin akong magpakasal.
"Hindi mo alam kung gaano mo ako napasaya." He cupped my face as his eyes getting teary. "I won't let you regret accepting my proposal, Kris." As he stood up to meet my face, I grabbed his neck and kissed his lips. Just for a moment of time, in return of showing how he made me delighted by his surprise.
Ngunit dahil na-enjoy namin pareho ang halikan na pinangunahan ko, I could sense his finger getting inside my blouse. He was now trying to unbutton my bralette when I stopped him.
Marahan ko siyang itinulak palayo sa akin, and then I smiled. "Not too soon, Liam. Let's just do it on our honeymoon, shall we?"
"Then, stop seducing your future husband. Alam mong madali akong maakit sa simpleng halik mo lang," natatawa niyang sinabi 'yon bago niya ako inakbayan at nagsimulang maglakad paalis sa lugar na akala ko ay papasyalan namin, 'yon pala ay magiging proposal venue sa akin ni Liam.
I still can't get over it. Upon looking at my finger wearing that glamorous, exorbitant ring, I couldn't control myself smiling expansively.
Parang hindi pa rin ako makapaniwala na totoong nangyari 'to. It still beyond my belief happening this scenario na sa panaginip ko lang paulit-ulit na ipine-play.
If this was just a dream, I won't really wake up anymore.
*****
AND the day of our wedding has come. People are looking so happy watching Liam and I exchanging vows at each other.
The decorations of the church screams extravagant and the wedding gown I'm wearing is a bit heavy but looks natural and elegant.
Everything seemed perfect on the day we were exchanging our promises with each other.
"To Kirsten Angeline Bargamento, I am pleased to accept you as my wife. Walang isang araw mula nang maging magkarelasyon tayo na hindi ko inisip at pinangarap na maging asawa ka. That's how much I love you, honey."
"Noong araw na nag-propose ako sa iyo, para akong aatakihin sa puso habang hinihintay ang sagot mo. Naisip ko kasi noon na baka hindi pa sapat ang paghihintay ko sa iyo nang walong taon para maging handa ka nang maging asawa ko."
"But as you said yes to me, ako na yata ang pinakamasayang lalaki sa buong mundo that day. I'm on top of the world the moment I heard from your mouth the word I wanted to hear."
"And as we standing here, in front of the creator of the world, buong puso akong nangangako na aalagaan kita at mamahalin hangga't hindi pa pagod ang puso kong tumibok, at hangga't hindi napapagod ang baga ko na huminga."
"You're now my everything, Kirsten. Ikaw lang at ng isang dosena nating mga anak na ipinangako mo sa aking ibibigay mo," he muttered in between laughs.
"I promise you a good life, a healthy living and a happy family, Kris. Ayokong mangako sa iyo ng magandang bahay, ng magandang kotse, o ng magagandang bag at damit. All those material things are nothing but brings to people a short-term happiness."
"What I wanted to promise is to give you the life that you deserve. In return for loving me, I will always love you until my last breath. I will love you even in after life, honey." He smiled at me as I noticed his hold becoming tight.
"Magkasama nating lalabanan ang bawat bukas na darating. At nangangako ako sa iyong hinding-hindi kita sasaktan, hinding-hindi kita paluluhain. Ang babaeng kagaya mo ay dapat masayang lang ang luha sa tuwa, hindi sa pighati. I will water you with only happiness, so you will grow to be a wildest flower."
And as our vows finished coming out in our mouth, the father's permission to the groom to kiss his bride has been given.
*****
THIS moment of us touching each other's lips are the best memories I always remember in my everyday's misery.
At least with just a memory, I once had been given a chance to be happy and to enjoy the day of my wedding... before my almost heaven-sent angel husband became a barbaric devil that I could no longer recognize.
"Ano na namang kagagahan ito, Kris?!" Lumapit ang asawa ko sa akin at iniahon niya ako mula sa pagkakalumpasay ko sa sahig by pinching my cheeks.
"Hindi mo ba alam kung magkano ang halaga ng mga chinese herbs na 'yan para lang mabuntis ka? Tapos ano? Sasayangin mo lang imbes na inumin mo dapat? Baliw ka na ba?!"
"S-Sumuko ka n-na, Liam," nauutal kong sambit. Isa na ring factor na pisil-pisil niya ang pisngi ko kaya hindi ako makapagsalita nang maayos. "K-Kahit ano'ng g-gawin m-mo, h-hindi talaga k-kita mabibigyan n-ng anak..." Sunod-sunod na butil ng luha ang rumagasa sa aking pisngi.
Good thing na itinulak na ako ni Liam palayo sa kanya, kahit papaano ay maluwag na akong nakakahinga.
"Marami akong pera. Handa akong ubusin lahat ng pera ko para lang magkaanak ka. You just have to follow me." Muli siyang lumapit sa akin kaya't ako ay takot na takot na napaatras, ngunit nagawa niya pa rin akong maabot at dahan-dahang hinaplos ang pisngi ko.
"Please lang, honey. Huwag ka nang gagawa ng bagay na hindi ko gusto para hindi ko na nadadagdagan 'yang mga pasa sa katawan mo. Be a good wife to me, hmm?"
Ilag na ilag ang mukha ko nang halikan niya ako sa pisngi. And after saying his last words to me, he left the room. Ikinulong niya na naman ako sa madilim na kwartong ito, na malapit nang magmukhang bodega.
Napasinghap ako nang pag-atras ko sa lamesang hindi ko alam na nasa likod ko pala, may nabasag na salamin.
And that was our picture frame no'ng ikinasal kami ni Liam. It was now cracked... and so the love I had with him damaged starting on the day he locked me in this place.
"Sabi niya hindi niya ako sasaktan... hindi niya ako paluluhain. Pero, anong nangyari ngayon? Nasaan na 'yong mga pangako niya?" Nanginginig akong napaupo habang umiiyak at kumuha ng pamantingin mula sa nabasag na picture frame.
I'm tired of living this fvcking life. Can I just die?
"Hen..." Without completing my name, sunod-sunod na umagos ang luha sa mga mata ni Kris habang nakakapit pa rin siya sa kamay ko.Agad akong umupo upang makapantay siya. Nawalan na ako ng pake kung mayroon mang nakatutok na mga camera sa amin ngayon. Itong pagkakataon na malaman kong naaalala na ako ni Kris ang hindi ko kayang palampasin."Do you... remember me now?""Your name has always been... inside this." Habang hawak ang kamay ko, she placed it on her chest-well, not the breast part."Sorry... I'm very sorry kung nakalimutan ka ng isip ko, Hen. Hindi ko rin alam kung paano nangyari-"I really hate to see her cry, so para hindi ko makita na umiiyak siya... sa pamamagitan ng pagyakap ko sa kanya, likod na lang ng ulo niya ang makikita ko.Because when she cries, nasasaktan din ako."Hindi mo kasalanan 'yon. Hindi rin naman ako galit sa iyo kasi kinalimutan mo ako nang limang araw," natatawang tugon ko."Binilang ko talaga 'yong araw na hindi mo ako maalala para mailista ko sa list
"We're here to visit Miss Gwen. Saan ba siyang room, Doc-"Humarap ako roon sa nagtatanong na babae, at napagtantong sina Tanya at Corrine 'yon.Both of them are wearing glasses.The only difference they had is Tanya is wearing a puff crisscross back dress na color white and she pairs her outfit with a strap trendy flat sandals in beige color.While Corrine's outfit is always simple yet classy. She wears a solid cut out Mandarin collar dress and paired it with a black minimalist metal decor point toe slingback pumps.In other words, Tanya's outfit is how SHOPEE app users dress, while Corrine is for SHEIN's users."Remind ko lang kayo na hindi siya nakakaalala," sabi ko roon sa dalawa bago sila pumasok sa kwarto.At sabay rin naman silang napaatras."She has suffered a minor internal bleeding on her brain. As a complication, she lost her memory. Pero short-term memory loss naman ang kanya.""There's still no definite time as to when she will regain her memory," I added."So... hindi ni
Naisip kong bago ako bumalik sa ospital, dumaan muna ako sa burol ni Lucile. I can't just not show myself there and exhibit my greatest sympathy because of her family's loss.Kahit na ang dami niyang ginawang kasalanan sa buhay namin ni Kris, still I have at least percent of gratitude for her for offering a friendship to Kris... kahit na hindi naman totoo."Nakikiramay po ako."Hindi ko kilala 'yong sinalubong kong matanda, but I guess she's one of the family member of the Soriano's.So, I proceeded to the long coffin and placed the flower I bought on the top of it. Now... as I was able to see the dead body of Lucile, confirming she was really dead, magkahalong lungkot at saya ang nararamdaman ko.Maybe she has run out of time to change, but then... deserve niya naman.Sa akin na may atraso siya, nakakatuwa naman talagang sinundo na siya ng kampon ng demonyo. However, nalungkot din ako kasi hindi niya na matutuloy 'yong kaisa-isang tama na nagawa niya sa buong buhay niya-to save the l
"Doon na kayo dumaan," turo niya sa likod na bahagi namin at mayroong pinto roon."Daan 'yan palabas dito. May kotseng nakaparada roon at... sakyan n'yo na. Mas hassle kung kukunin n'yo pa sa harap ang kotse n'yo. Anumang oras ay nandito na ang mga pulis.""Sumama ka na sa amin-""Hindi na, Liam." Lucile gave us her weak smile. "Hangga't buhay ako, hindi ko hahayaang makaapak ang mga pulis sa teritoryo ko. Hanggang sa huling hininga ko, poprotektahan ko sila."'Yong mga aso't pusa rito sa loob na ang iingay at masayang naglalaro, sobrang swerte nila to have Lucile. Na kahit gusto ko man na sumubok na kumbinsihin si Lucile na tumakas na lang, alam kong mabibigo lang ako.Because right at this moment, mas nananaig sa puso niya ang pagmamahal sa mga alaga niyang inampon niya at pinalaki rito sa kuta niya sa gitna ng bukid."Kris, tara na-""Umalis na kayo, Kris!" narinig ko ulit ang nakakabinging sigaw niya sa akin. "Hayaan mo na akong mamatay rito. Deserve ko naman, sis.""Lucile, pleas
"Excited much, Liam?" Sumakit ang tenga ko sa mala-mangkukulam na tawa ni Lucile. "Nag-uusap lang naman talaga kami. Because we have some sort of agreement.""He begged me not to speak about the truth to Audrey. Binantaan ko kasi siyang ako ang magsasabi kay Audrey na hindi si Henrix ang tatay niya-""So, sa iyo nalaman ni Audrey ang lahat?!"Hindi na ako nakapagpigil pa sa pagkakataon na ito, nagawa kong makawala sa siko niya, ngunit hindi sa tutok ng baril ni Lucile sa akin."Kailan mo ba matututunan na manahimik sa mga nalalaman mong hindi pa p'wedeng ipaalam sa iba, Lucile?""Don't talk like it's my fault, Kris. Kasi kasalanan mo naman talaga ang lahat, okay? It should be you who deserved to be blamed... kasi ikaw itong hindi marunong pumili ng tao na pagkakatiwalaan ng mga sikreto mo."I gasped in the air, realizing the huge mistake I've made in my entire life."Lucile, pakawalan mo na kami. Sumama ka na lang sa amin sa mga pulis-""Kung makakasama kita sa kulungan, Liam... bakit
"I think we're here."Namatay na ang engine ng sasakyan nang maigilid na ito ni Liam."Susunod naman si Henrix sa atin. Kung kakailanganin man natin ng backup, I hope... on time silang dumating dito."Sabay kaming bumaba ng sasakyan at pinasok ang isang... uhh... nag-iisang pintuan sa gitna ng bukid?Nang subukang buksan 'yon ni Liam, nakakandado sa loob. Kaya't ginawa na niya ang ipinagbabawal na technique; sinira niya na ang doorknob. At... bumungad sa amin ang medyo may kahabaan na hagdan paibaba. Sumunod lang ako kay Liam nang mauna siyang bumaba roon.Jusko, ano bang klaseng lugar ito?Mayroon namang mahabang pasilyo ang dadaanan namin. Sa magkabilang salamin ng makipot na pasilyo, tanaw ko roon ang laman nitong underground place na pinagtataguan ni Lucile-mga hayop. Mga aso at pusa na may kani-kaniyang kulungan at ang iingay nilang magsitahol."Ito siguro ang dahilan kung bakit nalubog kayo sa utang?" Ang tinutukoy ko kay Liam ay ang presyo ng pagpapagawa ng gan'tong klase ng ku
(Two Voices, One Song is now playing)"Call me unfair for not telling you about this surprise, hindi ka tuloy nakapaghanda," hiyang-hiya niyang tugon habang napapakamot sa kanyang batok nang matapos na 'yong kanta. "Hindi na kasi matatawag na surprise ito kung alam mo na ang mangyayari.""Ano nga bang okasyon, Hen?" medyo nauutal pa ako kasi... hindi pa rin ako maka-get over sa ganda ng kanta at dahil sobra kong na-enjoy 'yong pakikinig."Special day ang September 18, nakalimutan mo na ba?"Inisip ko nang matindi kung anong okasyon ang mayroon sa petsang binanggit niya... kung kaninong birthday, binyag, kumpil? Ano ba? Wala naman akong maalala."You forgot that the same day Audrey celebrated her birthday... anniv namin ni Gwen 'yon," bumulong siya sa akin. "At 'yong ngayon naman, I consider this day our anniversary-the exact day you choose to consider me as your second home."Muli na namang umawang ang bibig ko, at sandali lang din ay natawa na lang ako.Because he's telling the truth
"Kung hinayaan kitang pumasok doon, sayang naman na hindi mo naipanganak si Audrey." Parang nanumbalik ang kulay ng mundo ko when Henrix mentioned Audrey's name."You started your life with totally none. With a total blank page. And when you gave birth to Aud, hindi lang buhay mo ang nagkaroon ng kulay... kung hindi pati 'yong akin, nagkaroon ng kabuluhan while playing as her father temporarily.""Yeah..."While capturing the memories, the moments, the beautiful images my mind could remember since I gave birth to Audrey until she grew up, while reminiscing those... I could say that my daughter has always been my reason why I'm still fighting for life."Si Audrey... siya 'yong kaisa-isang magandang pangyayari na naganap sa buhay ko. Nang ipanganak ko siya... I'm proud of myself that... for once in my life, nakagawa ako ng tama.""Paano ba maging tama para sa iyo?"Abala akong nag-s-senti rito, kaso bumanat na parang siraulo si Hen. Ewan ko ba kung seryoso ba siya sa itinanong niya o sa
"Well, we... we really have to show them we're in love... that the proposal is sincere. Gusto nila ng kasal since magkakaroon na nga ng baby. And so, that happens. Kaya lang kinausap ko na si Maui about dito. The situation happening right now is already beyond the plan we had before."Now I realize everything. Na kaya pala noong mga panahong sumubok ako na hamunin si Henrix na magsabi sa akin ng totoo, hindi niya magawang magsalita."If the plan continues, magiging komplikado lang ang lahat. So, I tried my best to convince her be brave enough na magsabi na ng totoo sa mga magulang niya. Lalo ngayon na umuwi pa talaga rito sa Pilipinas si Mama dahil asang-asa siya na ikakasal kami ni Maui."Hesitant siyang tumitingin sa akin at agad rin namang umiiwas. "You know... ayokong abalahin naman 'yong mga magulang kong may trabaho sa ibang bansa para lang sa okasyong hindi naman totoo... so, I begged Maui to start to speak the truth to everyone who deserves to know about it."And when Maui beg