Chapter 3

Trigger Jin's POV

That freaking lady, how dare her to call me a frog?! Sa gwapo kong ito?! Mukha ba akong palaka?!

"Oh? Anong nangyari sayo? Bakit mukhang dugyot ka sa itsura mo?" Natatawang saad ng kaibigang kong si Train nang makasalubong ako nito. Inis ko itong tinignan at muling ibinalik ang atensyon sa pagpupunas sa damit kong natapunan ng juice kanina. 

"Saan ka na naman ba kasi lumusong kuya? Bakit ganyan ang itsura mo?" my cousin Snow added.

"Nabangga ako ng isang malditang bampirang babae." Sagot ko na ikinakunot ng mga ito. 

"Dude, ayos lang ba ang utak mo? Bakit naman magkakaroon ng bampira sa ospital na ito?Nasisiraan ka na ba ng bait?" Train said.

Halos ambahan ko na ng suntok si Train dahil sa kanyang sinabi. Mukhang naniwala naman ang siraulong ito sa sinabi ko? Hindi man lang ba niya inisip na may halong sarcasm 'yon?

"You stupid freak. He didn't literally mean a vampire. Idiot! Sadyang maputla lang siguro 'yung babaeng nabangga niya.Oh my god! Use your brain naman,Train." Snow hissed.

"Ahh, linawin mo kasi, Jin," Paninisi nito sa akin na ikinailing ko na lamang.

"Dr. Jin Madrigal?" agad na naputol ang usapan namin sa paglapit ng isang nurse.

"The chairman wants to see you,Dr. Jin." ani nito. Agad kaming nakatinginang tatlo bago bumaling dito.

" I'll be there in a minute."sagot ko bago ito umalis. 

"Kayo na munang bahala kung may dumating na emergency." Bilin ko sa dalawa bago sila iniwan. Agad akong pumasok sa opisina ko at nagbihis.

I am Trigger Jin Madrigal, 25 head surgeon at Romanos Hospital.Tatlong taon na kaming nagtatrabaho sa Romanos hospital, isang pribadong ospital dito sa Italy kung saan halos malalaking tao lamang ang aming nagiging pasyente. Katulad na lamang ng mga opisyal ng gobyerno, mga miyembro ng royal family, kilalang business tycoons, mga miyembro ng mafia at marami pang iba. Hindi basta basta ang trabaho dito dahil kaunting pagkakamali mo lamang ay siguradong malalagay sa kapahamakan ang buhay mo at masyado ring mahigpit ang seguridad maging ang privacy ng bawat pasyenteng nasa loob ng gusaling ito.

Paano nga ba ako napunta rito gayung hindi naman ako isang Italiano? Si Train,Snow at ako ay purong Pilipino. Three years ago halos bumagsak na ang kompanya namin at lahat ng business na hawak ng pamilya ko noon lalo na ang malalaking hospital dahil sa mga traydor na business partner ng mga magulang ko. Kapapasa ko palang sa medical board noon nang mangyari ito sa pamilya namin at halos bumagsak kami. And then, Victor Romanos the owner of this hospital offered a help.

Sinabi nito sa magulang ko na tutulungan nila kaming mabawi ang lahat ngunit ang kapalit nito ay kinakailangan kong muling mag-aral sa italya at maging pribadong doctor sa hospital na pag-aaari nila. At first, ayokong pumayag dahil mukhang napaka-simple ng gusto nila ngunit kinalaunan ay wala akong nagawa kung hindi pumayag dahil wala na akong pagpipilian pa. Tumulong sila para mabawi muli ang mga nawala sa amin at mabayaran ang lahat ng utang ng pamilya ko. After that,my parents immediately sent me to Italy kagaya ng napagkasunduan nila.

Nag-aral akong muli ng medisina habang nagtatrabaho bilang junior surgeon sa Romanos Hospital at nang makapagtapos ay ginawa akong head ng Surgery Department. Ilang buwan lang ay sumunod si Train at Snow sa akin dito at mukhang nagustuhan nila ang pamamalakad sa hospital na ito dahilan upang umabot kami ng tatlong taon dito.

Nang makarating ako sa opisina ng chairman ay kumatok muna ako rito bago pumasok.

"What's the matter,Von?" Agad na tanong ko  at napansin kong seryoso ito sa monitor na nasa harapan niya.

Von Romanos, ang chairman ng Romanos hospital. Ito ang nag-iisang anak ni Victor Romanos at siya rin ang naging tagapagmana ng hospital simula ng mamatay ang mga magulang nito. Malapit ito sa akin at magkapatid na ang turingan naming dalawa.Matanda lamang ito ng apat taon sa akin, 24 na ako at 28 naman ito.

May kinuha itong file sa ilalim ng kanyang lamesa at tatlong makakapal na libro at ipinatong sa kanyang kamesa bago ito bumaling sa akin.

"Do you remember the case I've told you a year ago?" he asked.

A case?

"What case,Von. I'm sorry i couldn't remember," Ani ko.

"The case regarding the patient who can't feel pain." aniya. Bigla akong natahimik sa sinabi nito at muli itong inalala.A year ago he mentioned that condition to me. 

Congenital insensitivity to pain and anhydrosis or basically known as CIPA. A very rare hereditary disease that causes affected individuals to be unable to feel pain and unable to sweat. Ilang taon na rin niya itong pinag-aaralan ngunit ni minsan ay wala pa akong na-encounter na ganitong pasyente.

"What about it,Von?" Nagtatakang tanong ko dahil ngayon ko lamang nakitang ganito kaseryoso si Von sa isang bagay.

"Read that. Everything regarding about the disease. I'll be needing your help now," he said.

"Wait, wait. Why would we need to study that disease? It's very rare and we don't even sure if we can encounter one." Pigil ko dito.

"I've encountered one." halos malaglag ako sa kinauupuan ko dahil sa narinig ko.

"W-What?" 

"I've encountered a patient with CIPA disease. I've known it for almost 20 years that's why I'm doing my best to help her. We don't have time."tila dismayadong saad nito. Agad kong kinuha ang mga file na ibinigay nito at hindi na nagtanong.

"I'll review it. I'll try to find some resources regarding the CIPA cases." saad ko. He needs my help now and he desperately needs someone to help him.

" Thank you,Jin. You don't know how much it means to me," he said.

"Don't mention it. I owe your family anyway." I answered and he just smiled.

"I'll explain everything to you once the test results are out." he added. 

"What results?" i asked in curiosity.

"The CIPA patient came earlier. She was hurt a days ago and she's being dizzy for the past days. Her personal doctor asked for some series of test to monitor her condition. We've done all the tests earlier and the result will be release after five days." he answered.

So, the patient is a lady. I wonder how she deal with her condition for a long time.

"Alright. I'll call you once i have something to ask." Ani ko.

"Sure," Von answered. Mabilis akong lumabas mula sa opisina nito at agad na pumasok sa aking opisina.Agad kong tinignan ang files na ibinigay ni Von sa akin at halos mahulog ako mula sa swivel chair na kinauupuan ko.

"Jesus Christ!" mahinang sambit ko dahil sa aking nakita. Naglalaman ang files ng temperature, pulse,breathing, blood test at blood pressure na araw- araw ginagawa sa kung sino mang CIPA patient ito. Halos hindi ako makapaniwala sa nakita ko,paanong nagawa niyang mabuhay sa loob ng 23 years na araw-araw ginagawa ang ganitong mga bagay. Just how strong she is to face her illness.

"Maven....." sambit ko sa tanging pangalang nakalagay sa file nito na tila sinadya upang maitago ang pagkakakilalanlan niya.

"I want to personally meet you,Maven."