“Ma’am, magsasara na po ang restaurant,” maingat na sabi ng waitress.
Napatingin si Seraphina sa paligid—wala nang ibang tao sa loob. Ang mga ilaw ay unti-unti nang pinapatay, at ang ilang staff ay abala sa pagliligpit ng mga mesa.
Muli siyang napabuntong-hininga. Ilang oras siyang naghintay, umaasang darating ang kanyang asawa at anak. Ngunit gaya ng dati, wala ni isa sa kanila ang sumipot.
Dahan-dahan siyang tumayo mula sa kanyang upuan, kinuha ang bag, at pilit na ngumiti sa waitress. “Salamat,” mahinang sabi niya bago tuluyang lumabas ng restaurant.
Sa labas, malamig ang simoy ng hangin, ngunit pakiramdam niya ay mas malamig ang nararamdaman niya sa loob ng dibdib niya. Pinara niya ang unang dumaan na taxi at agad na naghatid pauwi.
Pagkarating sa bahay, halos hindi pa siya nakakababa nang bumukas ang gate.
"Ma'am, andiyan na po kayo!" masayang salubong ng kanilang mayordoma na si Manang Jelly. Kasama niya ang anak ni Seraphina, si Chantal, na nakatayo at parang galit na nakatingin kay Seraphina.
“Chantal, Come to mommy,” malambing na wika ni Seraphina ngunit ang kanyang anak na man ay nagtago sa likod ng mayordoma.
Napalunok si Seraphina, hindi sigurado kung paano magre-react. Matagal niya silang hinintay, ngunit ngayon kitang-kita na parang hindi siya gusto ng kanyang anak
“Yaya, I want to sleep right now, ayaw ko nang maglakad sa labas,” wika ni Chantal at saka padabog na naglakad patungo sa kanyang kwarto.
Ngunit bago pa siya makapagtanong kung bakit hindi ito sumipot sa dinner, nagsalita si Manang Jelly.
"Ma'am, gusto niyo na pong kumain? Baka po gutom na kayo."
Hindi na ssumagot si Seraphina at pumasok na ito sa bahay at sinundan si Seraphina sa kuwarto, narinig ni Seraphina na isinara ni Manang Jelly ang pintuan at sumunod din ito sa kaniya.
Papasok sana si Seraphina sa kwarto ng kanyang anak ngunit padabog namang nitong isinara ang pintuan kaya napa-igtag si Seraphina sa gulat.
“Pasensya na po kayo kay Chantal ma’am, kakausapin ko na muna.” wika ni Manang Jelly at tumango naman si Seraphina bilang pagsang-ayon.
“My dad and I have promised to accompany Aunt Diane to the beach tomorrow, and my mom suddenly came over. If she came with us, we would be so embarrassed.
"And my mom is so bad—always a fierce aunt—"
"Chantal!" awat ni Manang Jelly, halatang gulat sa narinig. "Hindi ka puwedeng magsalita ng ganiyan sa mama mo. Masasaktan siya."
"I know," sagot ni Chantal, walang bahid ng pagsisisi sa boses. "Pero si Daddy at ako, mas gusto namin si Aunt Diane. Hindi ba pwedeng siya na lang ang maging mommy ko?"
Parang nabingi si Seraphina.
Rinig na rinig niya ang sinabi ng anak niya—ang anak na siya mismo ang nagpalaki.
Sa loob ng walong taon, ginawa niya ang lahat para sa batang ito. Pinaglaban niya, inalagaan, minahal. Pero sa huli… mas pinili pa rin nito ang ama at ang ibang babae.
Naramdaman niya ang paninikip ng dibdib.
Hindi ko inasahan…
Parang nagyelo ang buong katawan niya. Natigil siya sa kinatatayuan, nanlalamig, habang unti-unting nawawalan ng kulay ang mukha niya.
Hindi siya makagalaw.
Hindi siya makapagsalita.
Ang tanging narinig niya ay ang tunog ng sariling puso niya—unti-unting nadudurog sa loob ng katahimikan.
Bumukas ang pinto, at tumambad sa akin si Manang Jelly.
"Ms. Seraphina, akala ko po umalis na kayo…" may pag-aalalang sabi niya. "Narinig niyo po lahat?"
Hindi na ako sumagot. Walang saysay. Ano pa ang dapat kong sabihin?
Tahimik akong tumalikod at naglakad papunta sa master’s bedroom.
Pagkapasok, wala sa sariling bumagsak ako sa kama. Nakatingin lang ako sa kisame, pero ang isip ko, paulit-ulit na bumabalik sa mga sinabi ni Chantal.
I feel everything is useless.
May dala pa naman akong sorpresa para sa kaniya. Matagal kong pinag-isipan kung paano siya mapapasaya. Pero ngayon? Wala na iyong silbi. Siguro ipamimigay ko na lang ang regalo sa mga bata sa learning center na tinuturuan ni Michelle.
Her birthday seems like a joke to them. They don’t even bother to celebrate it.
Maging ang pagdating ko, parang biro lang sa kanila.
Bakit hindi pa ako nasanay?
Para kay Sebastian, ang mga kaibigan, pagtitipon, at trabaho ang mas mahalaga kaysa sa asawa niya. Kahit isang araw lang sa isang taon—isang araw lang sana—hindi niya ako kayang piliin.
Biglang nag-vibrate ang cellphone ko.
Dahan-dahan kong kinuha ito mula sa bag at tiningnan ang screen.
Isang text mula kay Sebastian.
[Something happened at the office. Chantal is having a stomachache.]
Napangiti ako—pero hindi ito ngiti ng tuwa, nagawa pa talaga nilang magsinungaling sa akin.
Ganoon na lang? Isang simpleng text. Walang "Happy Birthday." Walang "Nasaan ka?" Walang kahit anong pagpapahalaga.
Ang kaarawan ko ay hindi man lang sapat na dahilan para matandaan niya.
Dumikit ang phone sa dibdib ko, habang unti-unting bumibigat ang pakiramdam ko.
Hindi ko na alam kung ano ang silbi ko sa pamilya kong ito.
Maaga akong nagising kinabukasan, umaasang aabutan ko si Chantal bago siya pumasok sa eskwela. Gusto ko sana siyang ihatid—kahit man lang iyon ang magawa ko bilang ina.
Pagbaba ko, nakita ko siya sa sala. Ngunit agad akong natigilan—hindi siya naka-uniform.
Napatingin ako kay Manang Jelly, naghahanap ng sagot.
"Martes ngayon… Hindi ba papasok si Chantal?" tanong ko, pilit pinapanatili ang normal na tono ng boses ko.
Tumingin si Manang Jelly kay Chantal, kita sa mukha ng matanda ang pag-aalangan. Ngunit bago pa siya makasagot, mismong si Chantal na ang nagbigay ng paliwanag.
“Pumayag si Daddy na umabsent ako ngayon,” masiglang sagot niya. “May lunch date kami ni Aunt Diane. ‘Di ba, Daddy?”
Napatingin ako kay Sebastian, naghihintay kung ano ang sasabihin niya. Umaasa—kahit kaunti—na itatama niya ito.
Ngunit kalmadong tumango lang siya. “It’s okay, minsan lang naman umabsent ang bata. If you want to come, you can come too.”
Napasinghap ako.
Pinilit kong kontrolin ang bugso ng damdamin, ngunit ramdam ko ang unti-unting pag-init ng dugo ko. Ibinaba ko ang tingin at dahan-dahang huminga ng malalim.
Ngumiti ako—isang pekeng ngiti na tila lumalatay sa loob ko.
“Sure—”
Ngunit bago ko pa matapos ang sagot ko, mabilis akong pinutol ni Chantal.
“No, Dad! Mapapahiya tayo kay Aunt Diane kung isasama natin si Mama,” mariin niyang sabi. “And she’s busy. Bakit pa natin siya isasama, ‘di ba?”
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.
Malamig. Matigas. Diretsahan.
Gano’n lang?
Parang hindi ako ang nanay niya. Parang ako lang ang nakikitira sa buhay nila.
Napatitig ako kay Chantal, ngunit ni hindi niya ako nilingon. Wala man lang pag-aalinlangan sa boses niya, wala man lang pagsisisi sa sinabi niya.
Napabuntong-hininga ako, pilit itinatago ang sakit na dumudurog sa puso ko.
Bakit nga ba umaasa pa ako?
Sa loob ng maraming taon, hindi ko na ba dapat alam ang sagot?
“Ma’am Seraphina…”Napatingin ako kay Manang Jelly, mahina ang boses niya, para bang nag-aalangan kung dapat ba niya akong kausapin. Sinundan ko ang direksyon ng tingin niya—wala na sina Chantal at Sebastian. Umalis na sila.Walang paalam.Wala man lang pag-aalinlangan.Saglit akong napapikit, pilit na itinatago ang sakit na namumuo sa dibdib ko.Huminga ako nang malalim bago nagsalita.“Saang restaurant sila magla-lunch?” tanong ko kay Manang Jelly, umaasang baka nasabi ni Sebastian sa kanya.Sandaling natigilan si Manang, parang iniisip kung dapat ba niyang sabihin sa akin. Sa huli, tahimik siyang nag-abot ng isang papel.Kinuha ko iyon at tiningnan ang nakasulat.Pamilyar sa akin ang pangalan ng restaurant.Kung tama ang natatandaan ko… ito rin ang lugar kung saan madalas kaming kumain dati ni Sebastian—noong bago pa lang kaming mag-asawa.Umakyat ako sa kwarto at dumiretso sa banyo upang maligo. Matapos kong maligo, kumuha ako ng damit mula sa aparador—isang pink knee-length dress
Hindi na siya pumasok sa loob ng restaurant. Sa halip, dali-dali siyang bumalik sa kaniyang sasakyan at mabilis na pinaharurot ito pauwi. Pagkarating sa bahay, dumiretso siya sa kaniyang kwarto. Sa ibabaw ng mesa, nakapatong ang kaniyang laptop. Agad niya itong binuksan, nagpunta sa MS Word, at sinimulang gawin ang divorce agreement.Pagkatapos niyang matapos ang dokumento, tinawagan niya ang kaibigang si Michelle, ngunit hindi ito sumagot. Napakagat siya sa labi at napaisip. Bigla niyang naalala ang sinabi sa kaniya ni Jude. Dali-dali niyang hinanap ang numero nito at tinawagan."Hello, si Seraphina 'to. I need your help. Puwede mo ba akong sunduin sa bahay?" Walang paliguy-ligoy niyang sabi. Hindi na niya hinintay ang sagot ni Jude at agad niyang binuksan ang airline website para bumili ng ticket papuntang Davao. Mahal ang pamasahe dahil last-minute booking ito, pero wala siyang pakialam—ang mahalaga ay makaalis siya agad.Pagkabili ng ticket, agad niyang pinrint ang divorce agreeme
Alas nuwebe ng gabi nang makauwi sina Sebastian at ang kanyang anak na si Chantal. Pagpasok ng sasakyan sa gate, nag-aalangan pa rin si Chantal na bumaba. Ayaw niyang umuwi dahil nandoon ang kanyang ina.“Chantal, kailangan mo nang umuwi. Samahan mo ang mama mo,” sabi ni Aunt Diane.“Anak, kung ayaw mong bumaba, susunduin ka ng mama mo dito,” dagdag ni Sebastian.Wala nang nagawa si Chantal. Kahit labag sa loob niya, bumaba na rin siya at pumasok sa bahay.Pagpasok nila sa bahay, nagsalita si Sebastian.“You can stay here, Diane. Sa guest room ka na lang matulog. I will ask Manang Jelly to prepare it,” sabi niya.Masaya namang ngumiti si Chantal at agad na kumapit kay Diane.“Aunt Diane, baka magalit si Mom kapag nandito ka. I really hate her,” sabi ni Chantal, halatang may inis sa kanyang boses.Tumingin si Sebastian sa anak at lumuhod para magpantay ang kanilang mga mata.“No, Mom won’t be angry,” sagot niya sa mahinahong tinig.Dahan-dahang lumambot ang mukha ni Chantal at tila gum
Hindi na hinintay ni Sebastian na magsalita pa si Jude. Tinalikuran niya ito at agad na sumakay sa kanyang sasakyan, diretso pauwi. Habang nasa daan, ramdam niya ang kumukulong galit sa kanyang dibdib—galit sa asawa niyang animo'y laging humihingi ng atensyon, galit sa lahat ng nangyayari sa kanya. Para bang hindi pa sapat ang lahat ng pinagdaraanan niya, may idinagdag na namang panibagong sakit ng ulo."Akala ko, pagkatapos naming ikasal, mawawala na ang problema ko. Punyetang pamilya!" singhal niya bago malakas na sinuntok ang manibela.Napapikit siya saglit, pilit nilalabanan ang bumabalik na alaala—ang araw na ipinakilala siya ng kanyang lolo kay Seraphina.-Flash back-Habang nasa date si Sebastian kasama ang kanyang kasintahan na si Diane, biglang tumunog ang kanyang cellphone. Pinilit niyang balewalain ito, ngunit nang paulit-ulit itong nag-ring at nakita niyang si Lolo ang tumatawag, napabuntong-hininga siya at napilitan itong sagutin."Come to my office. Let’s have lunch toget
Nakaharap si Seraphina sa HR representative, nakaupo ng tuwid at maingat na nakapulupot ang kanyang mga kamay sa kanyang kandungan. Muling sumulyap ang opisyal sa kanyang resume bago ngumiti ng magalang."Seraphina Faye Dee-Singson," aniya, binibigkas ang pangalan niya nang malinaw bago muling tumingin sa kanya. "Maraming salamat sa pagpunta ngayon."Bahagyang tumango si Seraphina at gumanti ng magaan na ngiti. Pamilyar na sa kanya ang prosesong ito—una, babasahin ang kanyang pangalan, susundan ng ilang katanungan."Batay sa iyong resume, may hawak kang mga degree sa Early Childhood Education at Economics." Bahagyang tumango ang HR officer habang iniikot ang ballpen sa pagitan ng mga daliri. "Impressive credentials, However, most of your professional experience has been as a company secretary for nearly fifteen years. Could you tell me more about that career path and what led you to apply for a teaching position now?"Tahimik na tumingin si Seraphina sa opisyal, panatag ang kanyang ek
Napangiti si Seraphina nang marinig ang boses ng kaniyang kaibigang si Jude.“Unang araw mo sa Davao, ‘di ba? Kumusta? Is everything okay?” tanong nito mula sa kabilang linya.Dahil sa ingay ng paligid—ang tunog ng scanner ng cashier, ang usapan ng ibang mamimili, at ang anunsyo sa mall—hindi masyadong narinig ni Seraphina ang sinabi ni Jude.“Ha? Ano ‘yun? Hindi kita marinig, tatawagan na lang kita ulit.” sagot niya bago mabilis na ibinaba ang tawag.Binuksan niya ang messenger app at mabilis na nag-type ng mensahe:Seraphina: Ang ingay dito sa mall, hindi kita marinig. Call kita mamaya pag nasa bahay na ako!Matapos i-text si Jude, inilagay ni Seraphina ang cellphone sa loob ng kaniyang bag at muling ibinalik ang atensyon sa cashier na patuloy na sina-scan ang kaniyang mga pinamili. Napatingin siya sa monitor at bahagyang nagulat nang makita ang total—nasa sampung libo na. Pero sa kaniya, maliit lang ang halagang iyon.Hinugot niya ang wallet mula sa bag at saglit na natigilan. Ilan
"Papuntahin mo nga muna si Andrea sa opisina," utos ni Sebastian sa kanyang head secretary na si Jude. Walang imik na tumango si Jude bago lumabas ng silid at nagtungo sa opisina ng mga sekretarya.Habang hinihintay niya si Andrea, ibinalik ni Sebastian ang pansin sa kanyang iPad, ngunit hindi niya tuluyang maituon ang isip sa binabasa. May kutob na siyang alam niya kung ano ang laman ng dokumentong ipapasa sa kanya.Makalipas ang ilang minuto, marahang kumatok si Andrea bago pumasok sa silid. Lumapit ito sa mesa niya at inilapag ang isang sobre.Napatingin si Sebastian sa papel, bahagyang nagtaas ng kilay bago ito kinuha. “What’s this?” malamig niyang tanong.Napakapit si Andrea sa hawak niyang folder, halatang alanganin. "Ano po, resignation letter ni—""I see." Hindi na hinintay ni Sebastian ang buong paliwanag. Pinisil niya ang tulay ng kanyang ilong bago ibinaba ang papel sa mesa. "Then go find a new secretary."Nag-aalangan man, tumango si Andrea. "Opo, sir." Inilahad niya ang f
“Seb,” mahinhin na tawag ni Diane kay Sebastian.Napabuntong-hininga si Sebastian bago siya tumingin kay Diane, halatang iritado. “Hindi ka pa pala nakaalis. Gusto mo bang ihatid na kita?” tanong niya. Tahimik na tumango si Diane.Tumayo si Sebastian, kinuha ang kanyang susi at cellphone na nasa mesa, saka tumingin kay Diane. “Mauna ka nang lumabas,” malamig niyang utos. Kita sa mata niya ang kawalan ng emosyon.Pagkabukas ng pinto, sumalubong sa kanila si Jude, kasama ang anak nitong si Chantal. Napatingin si Chantal kay Diane, halatang nagtataka. Si Jude naman ay agad tumingin kay Sebastian na may matalim na tingin.“Saan ka pupunta, Sebastian? Nasa gitna ka ng trabaho, tapos aalis ka?” matigas na tanong ni Jude.Napailing si Sebastian, halatang naiinis. “You know what, Jude? Gawin mo na lang ang trabaho mo sa kumpanya. I’m the CEO—”“I’m one of the shareholders of this company, Sebastian,” mariing putol ni Jude. “Kaya may karapatan akong pagsabihan ka kung hindi mo ginagampanan ng
“Ano'ng ginagawa mo rito? Lumayo ka sa asawa ko!” malakas at galit na sigaw mula sa may pintuan, punong-puno ng tensyon at panibugho. Napalingon si Seraphina sa pinanggalingan ng boses at nanlaki ang kanyang mga mata nang makita si Sebastian sa pintuan—nakasandal ngunit halatang handang sumugod anumang oras, ang mga mata’y naglalagablab sa galit.Agad na napatingin si Alistair sa direksyon ni Sebastian, bahagyang nagulat sa biglaang pagdating nito.“Wala kang pakialam—” sagot ni Alistair, mababa ang tono ngunit puno ng pagtutol, pilit pinananatili ang katahimikan ng damdamin sa harap ng tensyon.“May pakialam ako. Asawa ko ang nakahiga sa kama!” mariing sagot ni Sebastian, umabante ng hakbang, at ang bawat kilos niya’y tila nagpapahiwatig ng panganib, na parang isang bomba na anumang sandali'y puputok.“Akala ko ba pinirmahan mo na ang divorce papers—” sambit ni Alistair, bakas sa mukha ang gulat at pagtataka, ngunit hindi ito umatras sa titig ni Sebastian.“Wala akong pakialam, hayop
Narinig pa ni Seraphina ang ugong ng paparating na ambulansya, ngunit unti-unti nang nanlalabo ang kanyang paningin. Nanghihina na siya, at ramdam na ramdam niya ang matinding sakit na bumalot sa kanyang tiyan—tila ba may bumabaling sa kanyang mga laman-loob, pinupunit ito mula sa loob. Halos hindi na siya makahinga sa sakit, at bawat hinga ay tila tinik na bumabaon sa kanyang dibdib, lumalalim sa bawat paghinga. Dumidilim na ang kanyang paligid, at ang bawat segundo ay parang habang-buhay na paghihirap. Nang buksan ng rescuer ang pinto at sumalubong ang malamig na hangin ng gabi, tila nawalan na siya ng lakas upang lumaban pa. Ang lamig ay tila baga humigop sa init ng kanyang katawan, naging paalala na unti-unti nang lumalayo ang kanyang ulirat. Sa huling saglit bago siya mawalan ng malay, hinayaan na lamang niya ang kanyang sarili na lamunin ng kadiliman, na para bang iyon na lamang ang tanging ligtas na lugar sa gitna ng sakit.Nagising na lamang siya sa matapang na amoy ng alcohol
Hindi na muna ni-replyan ni Seraphina ang email ni Alistair. Sa halip, ibinalik na lamang niya ang cellphone sa kanyang bulsa at tahimik na bumalik sa kanyang opisina. Wala na siyang gana pang mag-isip tungkol sa mga sulat o anuman—masyado nang magulo ang kanyang isipan at mas pinili niyang umiwas muna sa anumang dagdag na stress.Pagkapasok niya sa opisina, agad siyang naupo sa kanyang upuan at napapikit. Ramdam niya ang bigat ng kanyang katawan at ang lalim ng pagod na ni hindi niya alam kung saan nanggagaling. Marahil ay epekto pa ito ng emosyonal na pagod na dala ng mga kaganapan nitong mga nakaraang araw. Sa huli, hindi niya na rin napigilan ang kanyang sarili—nakatulog siya habang nakasandal sa kanyang upuan.“Ma’am,” narinig niyang tawag mula sa labas ng pinto. Simula nang siya ay mabuntis, napansin niyang naging mas sensitibo na siya sa kahit anong klase ng tunog—mapa-ingay man o simpleng kaluskos. Kahit mahimbing pa ang kanyang tulog, madaling nagigising ang kanyang diwa sa p
Sa opisina kung saan nagtatrabaho si Alistair, napatingin siya sa mga papel na nakakalat sa kanyang mesa. Halata sa kanyang mukha ang pag-aalala at pagka-dismaya, sapagkat hanggang ngayon ay wala pa rin siyang natatanggap na anumang balita mula kay Seraphina. Ilang araw na rin ang lumipas simula nang huli silang nag-usap, at unti-unti na siyang kinakain ng kaba at pag-aalinlangan. Napabuntong-hininga na lamang siya, pilit na pinapakalma ang sarili habang pinagmamasdan ang cursor na kumikislap sa kanyang computer screen.Sa pagnanais niyang muling makausap ang babae, agad niyang binuksan ang Google at tini-type ang pangalan ng law firm na pagmamay-ari ng tiyuhin ni Seraphina. Umaasa siyang kahit papaano ay may mahahanap siyang impormasyon na makakatulong upang maabot ang babae—anumang detalye na maaaring maging tulay sa kanilang muling pagkikita.At hindi siya nabigo. Kahit na hindi contact number ang kanyang nahanap, nakaramdam pa rin siya ng bahagyang ginhawa nang makita niya ang isa
“I got it, ma’am. I’ll send the evidence right away. Hindi ako makiki-alam kung ano ang gagawin mo diyan sa ebidensya. I just want to tell the truth that I know—before everything else comes to an end. I’ll tell you, and I will also let Trisha know about that—” malumanay ngunit may bigat na sabi ni Alistair, ramdam ang paninindigan sa kanyang boses kahit pa may pag-aalinlangan sa kanyang mga mata.“No. Don’t you ever tell Trisha, Seraphina, or anyone else in my family. Don’t you dare, or ikaw ang patatahimikin ko.” Matigas at malamig ang sagot ng matanda. Walang pag-aalinlangan sa kanyang boses, at sa isang iglap ay nagdilim ang kanyang mga mata. Tahimik na napatingin si Alistair kay Litezia, kita sa kanyang mukha ang pag-unawa—at ang lungkot.He knew—alam niya na ito ang magiging tugon ng ginang sa kanyang balak isiwalat. Hindi na siya nagulat. “I know that you’ll say that,” ani Alistair, mahina ngunit buo, “thus, I just want to let you know na… you don’t need to silence me. Mamamatay
Ang matanda, matapos marinig ang alok ni Alistair, ay nagtaglay ng ilang sandali ng katahimikan. Ang galit na kanyang nararamdaman ay mabilis na napalitan ng kalituhan. Hindi ito isang simpleng kasinungalingan; may bigat ang mga salitang binitiwan ni Alistair. Sa kabila ng lahat ng nangyari, may bahagi sa kanya na hindi kayang tanggapin ang buong katotohanan. Si Trisha? Ang kanyang anak na sobrang inosente. At ngayon, si Alistair—ang bata na unang iniwasan ng lahat—ay ipinapakita ang ebidensya ng isang bagay na hindi niya kayang iwasan.Dahan-dahang napaupo ang matanda, ang kanyang mga kamay ay nakapatong sa mesa, parang naguguluhan kung ano ang susunod na hakbang. Si Trisha… ang nagiisa niyang anak na babae,kung sakali man na ang mga paratang ni Alistair ay totoo, anong ibig sabihin nun para sa kanya? Ang alinlangan sa kanyang dibdib ay nagsimulang mag-ugat, at pati ang mga plano niyang naisip tungkol kay Sebastian ay naging malabo.“Trisha…” bulong niya sa sarili, at kahit ang kanya
“Lola, I haven’t seen her for a while,” wika ni Chantal, sabay lingon sa matandang babae na noon ay nakaupo sa maringal na upuang gawa sa kahoy at balot ng mamahaling tela. Napataas naman ang kilay ng ina ni Sebastian, bakas sa kanyang mukha ang pagtataka. Hindi nito malaman kung sino ang tinutukoy ni Chantal—si Diane ba, ang babaeng hindi niya kailanman tinanggap sa kanilang pamilya, o si Seraphina, na umaliss dahil sa kagaguhan ng kanyang anak.Bago pa man niya masagot ang tanong, isang mahinang katok sa pintuan ang umalingawngaw, at isang kasambahay ang maingat na sumilip mula sa bukas na siwang ng pinto.“Ma’am, may bisita ho kayo,” sabat ng maid, bahagyang yumuko bilang paggalang, pinipilit ang sarili na huwag magpakita ng kaba sa harap ng istriktang ginang ng bahay.“Papasukin mo na lang,” maikling utos ng ina ni Sebastian, hindi man lang nilingon ang maid at nanatiling nakatuon ang pansin kay Chantal. Ang kanyang postura ay nanatiling matikas at dominante, tila bang kahit isang
It’s been three months since nalaman ni Alistair na may terminal disorder. Sa loob ng panahong iyon, marami na siyang pinagdaanan—pisikal man o emosyonal. Hindi niya inaasahang magiging ganito kabilis ang pag-ikot ng mundo, na habang binibilang niya ang mga natitirang araw, kailangan pa rin niyang magpatuloy sa trabaho, magpakatatag, at gampanan ang mga obligasyong iniwan sa kanya ng hustisya.Ngayong araw, nasa opisina siya ng PAO (Public Attorney’s Office). Tahimik ang paligid, maliban sa mahinang ugong ng aircon at ang banayad na paglipat ng mga pahina mula sa mga case files na hawak niya. Suot niya ang kanyang simpleng puting long sleeves at may bahagyang loosened tie—tila ba simbolo ng pagod at patuloy na pakikipaglaban sa sistema.Habang sinusuyod ng kanyang mga mata ang bawat detalye ng kaso, bakas sa kanyang mukha ang bigat ng laman nito. Iilan sa mga kasong nasa kanyang lamesa ngayon ay patungkol sa rape at VAWC (Violence Against Women and Children). Ilan sa mga ito ay nagsus
Isang babae ang nakaupo nang maayos sa isang makinis at mamahaling swivel chair, habang malamig na nagtanong, “Come here. How’s the progress of the plan?” Mariin at pantay ang pagtapik ng kanyang mga daliri sa armrest, nagpapahiwatig ng isang katahimikan at awtoridad na lalong nagpabigat sa tensyon sa loob ng silid.Biglang sumingit ang boses ng isang lalaki, puno ng inis at pagod. “You know, Mom, I’m tired of this! You just want the main house position, and I’m out of it!” Habang nagsasalita siya, mariin ang pagkakakuyom ng kanyang mga kamao, at ang pait sa kanyang tono ay hindi maikakaila. Sa isang sulok ng kwarto, isang dalagang tila naaaliw ang tumawa nang may panlilibak, kitang-kita ang tuwang nararamdaman niya sa umiinit na pagtatalo.Ngumiti ang babaeng nasa upuan, may kunwaring lambing sa kanyang ekspresyon. “Are you sure about that?” aniya habang bahagyang nakapaling ang ulo. “It’s a win-win situation if you’d only see the bigger picture. You get her—your precious little obse