KABANATA 3

SERENE SALUSTIA

Kinabukasan, agad akong nagtungo sa coffee shop sa mall na malapit sa bahay namin para bumili ng frappe. Pagkakuha ko ng order ko, lalabas na sana ako pero agad akong natigilan nang maagaw ng pamilyar na lalaki ang atensyon ko. Nakaupo siya sa bandang sulok na parte ng coffee shop at may kasamang babae... magandang babae.

Agad na nanghina ang mga tuhod ko nang makitang si Zach 'yon. Nakangiti siya habang nakikipagkwentuhan sa babae... Mas lalo akong nakaramdam ng kirot sa puso ko nang mapansing titig na titig siya sa babaeng kausap na para bang ito lang ang nakikita n'ya sa mga oras na 'to.

Ang ganda ng ngiti n'ya. Para bang aliw na aliw talaga siya sa kausap, parang hindi na siya ang Zach na nakilala ko... Kailan pa siya natutong ngumiti nang gan'yan sa iba maliban sa akin?

I don't know how long I've been staring at them. I don't know why I keep on torturing myself, watching him smile like that while talking to another woman. My hands are literally shaking right now. Nanlalabo na rin ang paningin ko kasabay ng pagbigat ng pakiramdam ko.

He doesn't smile like that to anyone if it's not me. Ako lang ang nginingitian n'ya nang gan'yan noon. Sa akin n'ya lang ipinapakita ang totoong ngiti n'ya noon... Sino ba ang babaeng 'yon? Bakit nagagawa n'yang ipakita sa babaeng 'yon ang mga bagay na sa akin n'ya lang ipinapakita noon?

Sabi n'ya sa akin busy siya sa dami ng pinapagawa ng mommy nya kaya hindi siya makakapunta sa bahay... ito ba ang pinagkakaabalahan n'ya? Ibang babae?

Napasinghap na lang ako nang mabitiwan ko ang frappe na hawak ko nang hindi ko namamalayan. Agad 'yong kumalat sa sahig dahilan para mapatingin sa akin ang mga tao sa paligid ko.

"Ma'am, okay lang po ba kayo?" nag-aalalang tanong ng barista saka lumapit sa akin.

"I-I'm fine, I'm so sorry. Let me help you," sabi ko na lang saka muling napatingin sa pwesto nina Zach. Ni hindi ito napatingin sa direksyon ko dahil masyado siyang abala sa pakikipag-usap sa babaeng kasama n'ya.

Ano ba ang meron sa babaeng 'yon at nagagawa siyang pangitiin nang gan'yan?

Hindi ko maiwasang ikumpara ang sarili ko sa babaeng kasama nya, She's so beautiful... Her skin is white and pale, her almond-shaped eyes are captivating, her small but pointed nose matched with her heart-shaped face. Lalo akong nanliit sa sarili ko nang ngumiti ito..

Hindi ko na hinintay na mapatingin sya sa akin, dali dali akong lumabas ng coffee shop. Pasimple pa akong napatingin sa direksyon nina Zach, bagay na sana hindi ko nalang ginawa dahil nanikip lang ang dibdib ko nang makitang kausap parin nito ang babae habang nakangiti. Napahawak ako nang mahigpit sa bag ko at mabigat ang dibdib na umalis ng lugar na 'yon.

Hindi ko alam kung paano ko pa nakayanang lumabas ng mall. Nanghihinang napaupo ako sa bench. Mabigat ang mga mata ko pero hindi ko magawang umiyak. Pilit kong pinipigil ang sarili ko na maluha... hindi pwede sa lugar na 'to. Ayokong magmukhang miserable.

Nanginginig ang mga kamay na kinuha ko ang cellphone ko mula sa sling bag. Halos ilang beses ko ng muntik na mabitawan ang cellphone ko dahil sa pinagpapawisan kong mga kamay. Napakagat na lang ako sa ibabang labi ko at nag-type ng message para kay Zach.

"Zach, where are you right now?"

Halos ilang minuto rin ang nakalipas bago siya nag-reply.

"Sa bahay, why?"

My lips shivered and my vision became more blurry. My hands turned into a fist. I put it on my chest while trying to calm myself... I can't be like this.

Tumingala ako habang pilit na nilalabanan ang mga luha sa pag-alpas mula sa mga mata ko. Sobrang bigat ng pakiramdam ko. Sobrang bigat ng dibdib ko. Nahihirapan akong huminga sa sobrang sama ng loob na nararamdaman ko sa mga oras na 'to.

Zach lied to me... Kailan pa siya natutong magsinungaling sa akin? Sino ba ang babaeng 'yon na kasama n'ya?

Uuwi nalang ako, ayokong nagmumukhang mahina sa harapan ng ibang tao.

Tahimik pa rin ako hanggang sa makarating sa street namin, may ilan pang bumati kanina sa'kin sa daan pero hindi ko man lang sila nagawang pansinin sa sobrang bigat ng nararamdaman ko.

Naabutan ko si Camille at Maurice sa labas ng bahay, may dala silang mga canned beers at pizza. Napangiti sila at kumindat sa akin nang mapatingin ako sa kan'ya.

"Hi Serene, mag-bonding naman tayong tatlo, namimiss kana namin eh," nakangiting sabi ni Camille saka umangkla sa braso ni Maurice na nasa tabi n'ya.

Hindi na lang ako nagsalita at lumapit sa kanila. Pagkasok sa bahay ay dali-dali nilang nilapag sa mesa ang mga dala nila at umupo sa couch, Binuksan ni Maurice ang box ng pizza at agad siyang kumuha ng isang slice ng pizza at inabot 'yon sa akin. Napangiti na lang ako at tinanggap 'yon saka kinagatan.

Maurice may be bitchy and noisy most of the time but I know that she's kind ever since I met her for the first time. She likes helping other people and she's strong... and an independent woman.

"Beer?" Camille asked and gave me a canned beer.

"Sure."

Muli kaming natahimik. Kumuha ng isang slice ng pizza si Camille saka kinagatan 'yon. Napatingin siya sa akin pagkatapos saka bahagyang ngumiti.

"May problema ka 'no? Halos hindi ka nagpaparamdam samin girl kaya napag-desisyunan namin ni Maurice na dalawin ka. Gusto pa nga sana sumama ni Killian at Drius kaso sabi ni Maurice ay for girls only ito kaya hindi na sila nagpumilit." tanong n'ya... Iba ang boses n'ya ngayon. Tila seryoso talaga siya at nag-aalala para sa akin.

Napaiwas ako ng tingin sa kan'ya at napahawak nang mahigpit sa canned beer. Yun lang naman ang ang sinabi n'ya pero hindi ko na namalayan na nag-alpasan na pala ang mga luha mula sa mga mata ko. Nanginginig ang kamay na napatakip ako sa bibig ko habang pilit na pinipigilan na mapahikbi. Agad namang binitiwan ni Maurice ang hawak n'yang pizza saka yumakap sa akin Ganun din si Camille.

"Hey, it's alright. You can cry, Serene. Kami lang makaka-alam promise." Maurice said in a soft voice and caressed my arm.

Mas lalong nanlabo ang paningin ko, mas lalong tumakas ang luha sa mga mata ko... Pero habang umiiyak ako, unti unti ring gumagaan ang kakaibang pakiramdam sa dibdib ko. Tahimik lang sina Maurice at Camille habang nakayakap sa akin at hinayaan akong umiyak.

"G-guys..."

"Hmm?"

"S-Sa tingin nyo ba... dadating ang araw na hindi na ako mahal ni Zach?"

Hindi kaagad sila nakasagot sa tanong ko. Kumalas si Maurice sa pagkakayakap sa akin saka tumitig sa akin. Bahagya siyang napangiti saka hinaplos ang magkabilang pisngi ko. Pinahid n'ya ang mga luha sa pisngi ko saka napabuntonghininga.

"Gaano mo ba kamahal si Zach?" tanong n'ya.

Saglit akong natigilan dahil hindi ko inaasahan na gano'n ang sasabihin n'ya.

"M-Mahal na mahal ko si Zach," sagot ko na lang saka muling napahikbi.

Maurice smiled faintly. "Who do you love more? Zach or yourself?"

Hindi ako nakasagot sa tanong n'ya. Seryosong nakatitig siya sa akin habang hinihintay ang sagot ko. Ganun din si Camille na nakikinig sa aming dalawa ni Maurice.

"I-I love him so much, Maurice. I'm nothing without him... H-He's my life... my whole life."

Napabuga ng hangin si Camille saka napailing. "Mukhang obvious ang sagot sa tanong ko," napapailing na sabi ni Maurice. "You obviously love him more than you love yourself, Serene."

Hindi ako nakapagsalita at napaiwas na lang ng tingin sa kan'ya. Ngayon ko lang din napagtanto... mukhang mas mahal ko nga si Zach kaysa sa sarili ko. Gano'n ko siya kamahal. Buong buhay ko sa kan'ya lang umiikot. Lahat lahat siya sa akin.

"I know you love him too much... but you shouldn't forget yourself, Serene. Dapat mas mahal mo ang sarili mo. Sarili mo dapat ang una para sa 'yo," mahinang usal ni Camille saka humawak sa braso ko at marahang hinaplos 'yon.

"H-How can I do that, Camille? Hindi ko kayang bawasan ang pagmamahal ko kay Zach. K-Kaya takot na takot ako ngayon.. N-Natatakot ako na iwan n'ya 'ko. Natatakot ako na mawala siya sa akin. Si Zach lang ang meron ako... S-Si Zach lang. Kapag nawala siya sa akin, wala ng silbi ang buhay--"

Natigilan ako at si Camille nang makatikim ako ng malakas na sampal mula kay Maurice. Napalunok ako at tila hindi makapaniwalang napatingin sa kan'ya. Nanatili naman siyang nakatitig sa akin nang seryoso. It seems like she's not even sorry that she slapped me.

Pero dahil yata sa bigat ng nararamdaman ko ngayon, halos hindi ko na naramdaman ang sakit ng sampal n'ya sa akin.

"Ang sarili mo, Serene... H'wag mong sabihin na si Zach lang ang meron ka... dahil meron kang ikaw at ano pala kami? Ang pamilya mo?" Napabuntonghininga siya. "Alam kong wala akong alam sa ibang pinagsamahan n'yo ni Zach pero hindi mo dapat i-depende ang sarili at lahat ng nararamdaman mo sa kan'ya... Kung hindi mo kayang bawasan ang pagmamahal mo sa kan'ya, edi dagdagan mo ang pagmamahal mo sa sarili mo. Lamangan mo ang nararamdaman mo sa kan'ya."

Hindi ako nakapagsalita. Napakagat ako sa ibabang labi ko at napaiwas ng tingin sa kan'ya.

.

"W-What should I do then, Maurice? W-What if..." I trailed off. "what if I lose him? What if..." Halos hindi ko maituloy ang sasabihin ko dahil sa mga luhang nag-uunahang kumawala mula sa mga mata ko. "Face it. Kailangan mong malinawan sa totoong nangyayari sa inyo ni Zach. H'wag kang maging bulag, Serene... Hindi ko masasagot ang tanong mo kung mawawala ba ang pagmamahal sa 'yo ni Zach... siya lang ang makakasagot n'yan kaya linawin mo sa kan'ya at kapag dumating ang kinakatakot mo... piliin mo ang sarili mo."

Paulit-ulit na bumagabag sa isip ko ang mga sinabi ni Maurice. Hindi ako nakatulog kakaisip... Alam kong sinabi ni Maurice 'yon upang malinawan ako pero hindi ko pa rin maiwasan na matakot.

Dahil sa totoo lang, natatakot ako sa kahihinatnan ng relasyon namin ni Zach.