KABANATA 4

Maagang nagising si Serene kinabukasan. Namumugto pa rin ang kanyang mga mata mula sa gabing hindi siya makatulog. Mabigat ang kanyang pakiramdam, pero pinilit niyang bumangon, naligo, at naghanda para sa klase. Kailangan niyang ituloy ang buhay kahit na hindi pa rin malinaw sa kanya ang nangyari kagabi. May bahid ng sakit ang bawat galaw niya, parang may bahagi ng kanyang pagkatao ang nawawala.

Habang inaayos ang kanyang uniporme sa salamin, napatigil siya sandali at napatingin sa sarili. "Kaya ko 'to," mahina niyang sabi. "Kahit masakit, lalaban ako."

Bumaba siya at agad tinungo ang mesa kung saan naroon ang kanyang bag. Maya-maya'y dumating na rin ang text mula kay Camille:

Camille: "Labas na ako ng bahay. Hintayin kita sa may kanto."

Kinuha ni Serene ang kanyang cellphone at mabilis na nag-reply.

Serene: "Papunta na."

Paglabas niya ng bahay, sinalubong siya ng mainit na sikat ng araw. Isang simpleng araw ng Martes, pero para kay Serene, isa itong bagong simula—kahit pa puno ng sakit at tanong ang kanyang puso. Sa may kanto, nakita niya si Camille na nakasandal sa poste, may hawak na dalawang iced coffee.

"Uy, good morning!" bati ni Camille, sabay abot ng isa sa mga inumin. "Mukhang puyat ka ah."

"Medyo," sagot ni Serene, pilit ang ngiti. "Di ako nakatulog masyado kagabi."

"Sana okay ka lang. Alam mo naman, andito lang ako."

Ngumiti si Serene, nagpapasalamat sa pagkakaibigan ni Camille. Sumakay sila ng jeep papuntang unibersidad, at sa buong biyahe'y tahimik lang si Serene, nakatingin sa bintana. Pilit niyang inaalala kung ano ang nangyari noong gabing nagpakalasing siya. Ang gwapong mukha ng lalaking nakilala niya, ang malamig na kwarto, at ang pakiramdam ng pagkalito—lahat ay nagsisilbing tanong na walang kasagutan.

Pagdating sa eskwelahan, maraming estudyante ang naglalakad-lakad sa paligid. Masaya ang ambiance ng campus, pero si Serene ay tila nakabukod sa lahat.

"Punta muna ako sa tambayan natin," sabi ni Serene kay Camille.

"Sige, sunod ako mamaya."

Mula sa tambayan, naisipan ni Serene na dumaan muna sa lumang building kung saan naroon ang isang bakanteng classroom—ang lugar kung saan madalas sila ni Zach noon magtagpo para mag-usap, kumain ng meryenda, o simpleng magpahinga. Para sa kanya, iyon ay isang sagradong lugar ng kanilang alaala.

Tahimik ang pasilyo habang papalapit siya sa classroom. Nang marating niya ang pinto, may narinig siyang pamilyar na tinig.

“Zach…”

“Sandali lang naman 'to, pagbigyan mo na ako. Mamaya na natin pag-usapan yung sinasabi mo kanina sa'kin”

Napahinto si Serene.

May sumunod na mga ungol mula sa loob. Malinaw at puno ng pagnanasa. Ang boses ng isang babae—at ang boses ng kanyang nobyo.

“Zach… ang sarap…”

Namilog ang mga mata ni Serene, tila biglang huminto ang kanyang mundo. Nanlalamig ang kanyang palad habang dahan-dahang umatras. Hindi niya kailangang silipin—kilala niya ang tinig ng lalaking mahal niya. At ang mga ungol na iyon… hindi maaaring maging bahagi ng kanyang imahinasyon.

Saglit siyang natigilan. Nanatiling tahimik habang sinasakal siya ng emosyon. Hindi siya umiiyak, pero ang kanyang puso ay parang pinupunit.

Agad siyang tumalikod at tumakbo palayo, pilit tinatago ang sakit na nararamdaman. Sa bawat hakbang, naririnig pa rin niya ang mga tinig. At sa kanyang isip, isang tanong ang paulit-ulit:

Bakit, Zach?

3RD PERSON’S POV

Hindi inaasahan ni Zach ang ingay ng biglaang pagtakbo mula sa labas ng silid-aralan. Isang mabilis na kaluskos ng mga paa sa sahig ang gumising sa kanyang konsensya—parang isang tunog ng katotohanan na pilit niyang iniiwasan.

Mabilis siyang lumapit sa pinto, marahang binuksan ito, at saka sumilip. Nanlaki ang mga mata niya nang makita si Serene, tumatakbo palayo sa corridor, hawak ang sariling dibdib na tila sinasakal ng bigat ng damdamin.

"Serene…" bulong niya, at agad siyang humakbang palabas.

"Serene!" sigaw niya, hinabol ito habang ang puso’y biglang bumigat. Hindi niya inakala na sa ganoong paraan siya mahuhuli ng babaeng tanging minahal niya noon.

Habang patuloy siyang humahabol, hindi niya napansin na may isa pang pares ng mga mata ang nakasunod. Si Aya—tila may ngiti sa labi habang sinundan ang dalawa, parang alam niyang may eksenang hindi niya dapat palampasin.

Naabutan niya si Serene sa likod ng isang building. Nakatayo ito roon, nanginginig, at punong-puno ng galit sa mukha. Nang makita siya ng dalaga, agad siyang nilapitan nito.

"Kailan pa, Zach?" mahina ngunit nanginginig ang boses ni Serene. "Kailan mo pa ako niloloko?"

"Wala—hindi—Serene, hayaan mong ipaliwanag ko—"

"May kailangan ka pa bang ipaliwanag?!" sigaw nito habang tumulo ang mga luha sa kanyang pisngi. "Narinig ko kayo. Yung mga ungol. Yung tinig ng babaeng ‘yon. Ilang beses na akong nagtitimpi, ilang beses ko nang tinanggap ang mga pagbabago mo—"

"Ano ba kasing naririnig mo? Hindi ibig sabihin—"

Biglang sumingit si Aya sa pagitan nila "Zach… sabihin mo na sa kanya. Tapusin na natin ‘to."

Napalunok si Zach. Hindi niya alam kung mas takot siya sa galit ni Serene o sa tiyak na katotohanang kailangan na niyang ilabas.

Tinignan niya si Aya, pagkatapos ay si Serene.

“Zach…” mahina at puno ng pagmamakaawa ang tinig ni Serene, “Sabihin mo sakin kung totoo. Sabihin mo kung ako lang ba ang nagmahal.”

Napapikit siya. Hindi na niya matatakasan ito. Hindi na niya kayang magsinungaling.

Nakatayo lang si Zach sa pagitan ng dalawang babae—ang kasalukuyan niyang kasalanan at ang babaeng minsang naging lahat sa kanya. Hindi niya alam kung saan siya titingin, kung kaninong damdamin ang uunahin niyang saluhin.

Nanginginig ang mga kamay niya. Hindi dahil sa lamig. Kundi dahil sa bigat ng katotohanang ayaw niyang aminin.

“Serene, I didn’t mean for any of this to happen,” bulong niya, ngunit ang tinig niya ay naupos sa hangin.

“Hindi mo ‘sinadya’?” ulit ni Serene, ang bawat salitang lumalabas sa labi nito’y tila mga kutsilyong tumatama sa laman ng puso niya. “Alam mong hindi ko ‘to kakayanin, Zach. Pero ginawa mo pa rin.”

Lumingon si Zach kay Aya. Tahimik lang ito, nakatayo sa gilid, nakahalukipkip na tila ba tanggap na ang kalalabasan ng lahat.

“I was lost,” dagdag pa niya. “Nagsimula lang sa... pagod. Pagkalito. Hindi ko alam—ang dami kong hinahanap, at si Aya… she was just—there.”

"Just there?" paulit-ulit sa isip ni Zach ang sinabi niya. P*****a. Ano bang klaseng paliwanag ‘yon?

Ang totoo, hindi niya rin alam kung kailan siya tuluyang nadulas. Akala niya noong una, lib*g lang. Isang mabilis na takas sa realidad. Pero habang paulit-ulit ang gabi sa piling ni Aya, mas naging madali ang paglimot kay Serene.

"Serene…" Hinakbang niya ang isang paa palapit dito, pero umatras ang babae. "Mahal pa rin kita."

Napailing si Serene, hindi makapaniwala. "Kung mahal mo ako, bakit mo ako sinaktan?"

Hindi siya nakasagot. At doon, tuluyang tumulo ang luha niya.

Hindi siya umiiyak dahil nagsisisi siya na nahuli siya.

Umiiyak siya dahil alam niyang kahit anong paliwanag ang gawin niya ngayon… huli na ang lahat.

Tahimik lang na nakamasid si Aya habang nag-aaway sina Zach at Serene sa harapan niya. Pero sa bawat tingin ni Zach kay Serene, sa bawat pagluha nito at pagmamakaawa,

“Alam mo, Serene…” panimula ni Aya, may malamig na ngiting gumuhit sa mga labi niya. “Matagal na kami ni Zach. Hindi lang ito ‘basta pagkakamali’ gaya ng pinaniwalaan mo.”

Napatigil si Zach. Napatingin sa kanya—gulat, takot, at pagkabigla.

“Matagal na?” bulong ni Serene, nanginginig ang boses, halos hindi makapaniwala.

“Hmm,” tango ni Aya. “At kung gusto mong malaman ang buong totoo…” Itinapat niya ang kamay sa tiyan niya. “Buntis ako.”

Tumahimik ang paligid. Tila nahulog ang langit.

Si Serene, hindi makapagsalita. Namutla ito. Namilog ang mga mata, at sa isang iglap, kitang-kita ni Aya ang pagguho ng mundo nito.

Si Zach, parang natulala. “Aya… anong sinasabi mo?”

Hindi na siya sinagot ni Aya. Sa halip, hinarap niya si Serene. “Ngayon, tanungin mo ang sarili mo, sino talaga ang niloloko rito?”

"Hindi 'to totoo, maaring gusto lang talaga kami tuluyang masira nitong babae na ito. Tama, ganun lang yun Serene" Pilit na pangungumbinsi ni Serene sa sarili

"Hindi ka naniniwala Serene, ano?" Ani ni Aya.

Nananatili lamang tahimik si Serene.

"Pwede ba Aya, Hayaan mo muna kami makapag-usap ni Serene, please." Pagsusumamong pakiusap ni Zach kay Aya.

"Ano ba Zach? Kaya nga kita tinawagan na kitain ako sa room na 'yon dahil balak ko sabihin sayo ang tungkol dito, pero hindi ko naman inaasahan na sa ganitong paraan ko pa dapat sabihin" Pagalit na saad ni Aya sabay ikot ng kanyang mga mata.

Naninikip ang dibdib ni Zach habang nakatingin kay Serene—pula ang mga mata, nanginginig, hawak pa rin ang dibdib na tila pinipilit pigilan ang puso niyang mabasag. Sa likod niya, naroon si Aya, na ngayon ay may hawak na brown envelope.

"Ano pa bang kulang?" bulong ni Zach sa sarili. "Bakit pa kailangan mangyari 'to ngayon?"

Bago pa man siya makapagsalita, lumapit si Aya, ngumiti ng pilit, at iniabot ang envelope kay Zach.

"Kung sa tingin nyo kailangan pa ng ebidensya, heto." Binigay ni Aya ang envelope sakanya.

Dahan-dahan niya itong binuksan. Nasa loob ang isang pregnancy test kit—dalawang pulang guhit, malinaw, walang pag-aalinlangan. Kasunod nito, may isang ultrasound photo, may label ng klinika, at may pangalan ni Aya sa taas. Sa dulo ng papel, may petsa… ilang linggo na ang nakalipas.

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Zach.

“Put—” Hindi na niya natapos ang mura. Napatingin siya kay Serene na ngayon ay parang lantang gulay sa kinatatayuan.

“Zach…” basag na tinig ni Serene. “Totoo ba ‘to?”

Hindi agad siya nakasagot. Alam niyang isang salita lang, isang simpleng "oo", at tuluyan na siyang mawawala kay Serene. Pero wala nang puwang ang kasinungalingan.

"...Oo."

SERENE SALUSTIA

Ang mga salitang 'Oo' ni Zach ay parang punyal na paulit-ulit na tumutusok sa puso ko. Hindi ako makagalaw. Nakatayo lang ako, pilit na pinoproseso lahat, para akong lumulubog sa kumunoy ng sakit, galit, at pagkagulat.

Hindi ako makapaniwala. Akala ko'y masama lang ang pakiramdam niya, o busy sya dahil lagi syang inuutusan ng Mommy nya, na baka nga overthink lang talaga siya tulad ng sinasabi ni Camille. Pero ngayon… harap-harapang katotohanan. At hindi lang simpleng pagtataksil—may bunga.

Napatingin ako sa babaeng kasama ni Zach na sumunod sa'kin. Hawak nito ang tiyan habang nakayuko.

“Bakit mo ‘to ginagawa sa akin, Zach?” halos pabulong na tanong ko. “Bakit mo ito nagawa sa'kin? Bakit hindi mo man lang ako inisip kahit saglit man lang?”

Walang sagot. Kahit isang salita. Tahimik si Zach.

Napailing nalang ako at kinuha ang envelope na hawak ni Zach, sinuri ko ang ultrasound report, nanlabo nanaman ang mga mata ko. Parang sinasaksak yung puso ko habang iniisip kung ilang beses akong niloko ng taong mahal na mahal ko.

"Tangina naman, Zach…" Sabay sampal rito, "Buong akala ko… tayo hanggang dulo. Pero niloko mo ako habang pinapangarap kong magpakasal tayo." Sobrang sakit, bakit kailangan sakin pa mangyari lahat nang ito.