KABANATA 2

SERENE SALUSTIA

That's what I thought. I waited for two months and did my best to make myself busy because I don't want to miss him so much... but after two months, he suddenly stopped calling and texting me. I don't know what's wrong. Wala akong balita sa kan'ya sa nakalipas na ilang buwan. I desperately want to ask his parents but I don't have courage to do so. Oo nga't medyo close ako sa parents nya pero nakakahiya pa din... Ilang buwan na rin akong walang ayos na pahinga kakaisip sa kanya. Sobra akong natatakot at nag-aalala.

I rarely pray... pero ipinagdadasal ko nang paulit-ulit na sana walang nangyaring masama sa kan'ya.

"Girl, napapadalas yata ang pag-aya mo samin sa bar?" Camille asked and drank her wine.

Hindi agad ako nakasagot at tipid na ngumiti na lang... Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ba dapat kong maramdaman hanggang ngayon.

"You really seem tired, Serene. Are you alright?" Maurice asked, she seems worried.

I smiled faintly at them and nodded. "I-I'm fine."

Halatang hindi sila kumbinsido, lalo na si Camille, pero hindi na lang sila nagsalita. Siguro ayaw nila akong pilitin... pero iyon nga ang gusto kong mangyari. Gusto kong malaman nila ang problema ko ngayon kahit hindi ko sabihin... kahit pa alam kong imposible naman 'yon.

Nahihiya kasi akong magsabi.

"Hey, Serene. where are you going?"

Pupunta na sana ako sa waiting shed para mag-antay ng taxi paglabas namin ng bar pero natigilan ako nang humawak si Maurice sa braso ko. Nagtatakang napatingin na lang ako sa kan'ya. Napataas ang kilay ko.

"It's kinda late, ofcourse I'm going home na," sagot ko na lang sa tanong n'ya.

"Hindi pa tayo uuwi. Doon muna tayo sa restaurant ni Drius. Let's eat," sabi na lang ni Maurice saka hinila ako.

Wala na akong nagawa kundi ang magpahila sa kanila ni Camille. Wala rin naman akong ibang gagawin pag-uwi ko kundi ang mag-overthink at tadtarin ng texts at tawag si Zach kahit alam kong hindi n'ya sasagutin o re-reply-an ang mga 'yon.

"Hello, ladies. What are y'all doing here?"

I just smiled when we're finally at MKDA Eats, Drius' Restaurant. Nag-paalam ako saglit na pupunta ako sa CR, habang naglalakad ay nakasalubong ko ang pinsan ni Zach na si Zsara. Nginitian ako nito at hinalikan sa pisngi, "Hey Serene, you're here din pala. By the way, who's with you? Kasama mo ba si Zach?" Naka-ngiting tanong nito sa'kin.

"Z-zsara..."

Natigilan siya nang magsalita ako. I bit my lower lip and gripped my hand bag tightly. Shes just looking at me, waiting for me to speak... I took a deep breath and looked at her. Seryoso siyang nakatingin sa akin. "W-Will you please call Zach's parents for me? I'm really worried about him. Ang tagal na n'yang walang paramdam," I said. Nagtatakang napatingin siya sa akin na para bang may mali sa sinabi ko. Napalunok na lang ako at napatingin din sakanya... Bakit siya gan'yan makatingin sa akin? It felt like I've said something funny.

"Is that a joke, Serene?" Zsara asked, her forehead furrowed.

"W-what?" I asked, my mind was in confusion. What does she mean by that?

"Noong nakaraang buwan pa nakauwi sa Pinas sila Zach, diba? Kinamusta nga kita sa kan'ya kahapon nu'ng dumaan ako sa bahay nila."

Natigilan ako sa sinabi ni Zsara. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Pasimple pa akong tumingin sakanya, gusto kong malaman kung nagbibiro ba si Zsara... pero mukhang seryoso siya. Walang bahid ng pagbibiro sa mukha nito habang nakatingin sa akin.

My chest is tightening and I can feel my vision becoming blurry. So he's already here. Bakit wala akong ideya? Bakit hindi nagparamdam sa akin si Zach kung nandito naman na pala sila sa Pinas? Bakit n'ya ako pinagmukhang tanga?

Mabigat pa rin ang loob ko hanggang sa makauwi ako. Sa totoo lang kanina pa ako naluluha dahil sa nalaman ko. Pilit na lang akong umaktong normal kanina dahil ayaw kong malaman ni Zsara na talagang wala akong ideya na nandito na sa Pinas sila Zach.

Ayokong magmukhang tanga..

Pagpasok ko sa bahay ko, natigilan ako nang si Zach ang bumungad sa akin. He's sitting at my couch. He looked at my direction and gave me a small smile.

"Hey..." I didn't respond. I remained staring at him. Gusto kong alamin kung dinadaya lang ba ako ng paningin ko... Totoo bang nandito na siya ngayon?

Ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Naikuyom ko ang kamao ko habang hindi maalis ang titig ko sa kan'ya. I don't know what to feel at this moment. Halo halo na ang pakiramdam sa kalooban ko na halos hindi ko na alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman.

Nanghihina ang mga tuhod na naglakad ako palapit sa kan'ya. Hinawakan ko pa ang pisngi n'ya upang siguruhin na totoo ngang nasa harapan ko si Zach sa mga oras na 'to.

"B-Bakit ngayon ka lang umuwi? B-Bakit hindi ka man lang nag-text o tumawag sa akin? Alam mo ba kung gaano ako nag-alala?"

Hindi ko alam kung bakit ang mga 'yon ang lumabas sa bibig ko. Dapat ay sisigawan ko siya at sasampalin... pero hindi ko alam kung bakit hindi ko nagawa ang nasa isip ko ngayong nasa harapan ko na siya.

"I'm sorry.. Mom said that we should stay longer in Canada. Most of the time, there's no signal," paliwanag n'ya.

" I-Is that so? Nag-alala ako sa 'yo..." tanong ko na lang saka marahang hinaplos ang pisngi n'ya.

Zach just shook his head at tumayo mula sa pagkakaupo sa couch, lumapit sya sakin at niyakap ako pagkatapos 'non ay bahagya siyang lumayo sa akin saka tinalikuran ako.. Napalunok na lang ako at pasimpleng napayakap sa sarili ko nang mapansin kong tila may kakaiba sa kan'ya ngayon.

Ang tono ng boses n'ya, ang kilos n'ya, at ang mga mata n'ya... tila may kakaiba sa mga 'yon na hindi ko maipaliwanag. Sa mga ganitong pagkakataon na matagal kaming hindi nagkita, agad n'ya akong niyayakap.. Bakit parang mailap siya ngayon?

"Sorry, Serene, but I have to go home now. Mom will have a visitor tonight," sabi ni Zach.

"Ngayon lang tayo nagkita, bakit aalis ka kaagad?" tanong ko na lang saka napahawak sa braso ko.

He didn't call me love... He called me by my name... why is he being like this?

"Sorry, it's just that mom needs me," tipid na sagot n'ya.

Napatango na lang ako at umupo sa couch saka pinagmasdan ang bawat kilos n'ya. It seems like he's really not in the mood... Why though? Did something happen to him?

Akmang lalabas na siya ngunit natigilan siya nang tawagin ko siya. He looked at me... "Hmm?" he asked.

"Z-zach... kailan kayo nakauwi rito sa Pilipinas?"

Natigilan siya bago sumagot... "Ngayon lang," tipid na sagot n'ya bago tuluyang lumabas sa bahay namin.

Natigagal ako sa sagot n'ya. Agad na nanginig ang mga kamay ko kasabay ng pamumuo ng pawis sa noo ko kahit na malamig sa silid namin. Napasapo na lang ako sa dibdib ko habang pilit na pinakakalma ang sarili ko kahit na alam kong imposible...

Bakit nagsisinungaling na siya sa 'kin ngayon? Ano ba ang totoong nangyari sa ilang buwan na wala siyang paramdam?