บทที่ 95...อย่าทิ้งผมไป

เธอฝืนยิ้ม เขาก็ยิ้มทั้งน้ำตา มันจะต่างอะไรกัน พีระนันทน์หยิบบุหรี่ที่วางอยู่เกลื่อนพื้นขึ้นมาแล้วจุดสูบแหงนหน้าไปมองทางอื่น ภาวนาให้มีเรือของนักท่องเที่ยวสักลำผ่านมา นั่นคือความหวังที่อยู่ไกลลิบลับ อย่างน้อยก็สุดเส้นขอบฟ้า

“ตกลงเราแต่งงานกันรึยัง”

“แต่งแล้ว เราแต่งงานกันแล้ว นี่ไง” เขาลูบแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ แล้วยกมือขาวนั้นขึ้นจูบเบา ๆ “ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลคุณไปจนวันตาย ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ”

และคุณเองก็จะไม่ทิ้งผมไปไหนเช่นกัน

“อยู่เคียงข้างกันได้ไหมอรดี”

ใบหน้านวลขาวซีดราวกับกระดาษ มุมปากยิ้มนิด ๆ ขณะปิดเปลือกตาลงช้าๆ เผยอปากอ้าออกเล็กน้อยเพื่อเพิ่มออกซิเจนในร่างกายอ่อนแรงมากยิ่งขึ้น ภาคินกอดเธอ สั่งเธอไม่ให้หลับ เขาเริ่มจะเขย่าตัวเธอ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะหมดสติ เธอเสียเลือดมากแม้นว่าจะไม่ได้ถูกยิงในจุดสำคัญ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่หญิงสาวจะประคองตัวเองให้ต่อสู้กับลมหายใจท่ามกลางความสิ้นหวังกลางทะเล

นี่ใช่ไหม สิ่งที่คนเลวอย่างเขาควรได้รับ

“ผมรักคุณเหลือเกินอรดี ผมต้องตายแน่ถ้าคุณไม่อยู่ด้วย”

ภาคินกอดร่างบางที่หมดสตินั้นอย่างทะนุถนอม พีระนันทน์ล้วงเม้าท์ออแกนขึ้นมาเป่าเล่นเ