All Chapters of กรงรักอสูร: Chapter 1 - Chapter 10

“มาถึงตรงนี้เราก็เริ่มจนปัญญาครับนายน้อย พวกเราค้นหาทุกที่ที่มันน่าจะไปหลบซ่อนตัว แม้แต่ที่คอนโดมิเนียมของลูกสาวมัน เราเฝ้าเป็นเดือน มันก็ยังไม่ไปเฉียดใกล้เลยครับ ไม่พบแม้แต่เงาหัวหรือผมสักเส้นให้ติดตาม”เจียงรายงานจบกลืนน้ำลายลงคอ“ลูกสาวเหรอ!”โคนคิ้วหนาขยับเข้าหากัน ดวงตารีสวยหรี่มองไปยังที่แสนไกล“ใช่ครับ”“กี่ขวบแล้ว”ไอ้โล้นสูดลมหายใจลึกยาวแล้วยิ้มกว้างเผยฟันสีเหลืองอ่อน“คาดว่าหลายขวบแล้วครับ ถ้านายจะอุ้ม คงต้องออกแรงหน่อยละ เพราะลูกสาวของไอ้นภดลเป็นถึงดาราเชียวนะครับ ลูกสาวผมบอกว่ากำลังเป็นนางเอกมาแรง แต่ไม่ค่อยเปิดเผยประวัติสักเท่าไหร่ สงสัยคงอายที่มีพ่อเป็นผีพนัน”ภาคินแสยะริมฝีปากอย่างหยามหยันอย่างที่เขาถนัด แววตาเย็นชาหากแต่ซุกซ่อนความอำมหิตไว้แผ่วบางเสมอ อย่างเขาน่ะรึ จะยอมให้ใครมาทำหยาบคายรดหน้าได้ เจ้าพ่อจอมโหดแห่งเกาะสราญรมย์ไม่มีความเมตตาต่อมนุษย์หน้าไหนทั้งนั้น เขาสาบานว่าจะล่าหัวลูกหนี้นักพนันตัวแสบมาสยบแทบเท้าให้จงได้ ไม่ว่าวิธีนั้นจะเลวทรามต่ำช้าแค่ไหน“ไปจับตัวลูกสาวมันมาเป็นตัวประกัน ดูสิว่าพ่อของมันจะดิ้นพล่านจนยอมออกมาจากหลุมไหม”“แต่ว่า”“ไม่มีแต่สำหรับเจ้าพ่

“โถ่ คุณหนูดา เป็นฉันฆ่าตัวตายไปนานแล้ว เพราะทำยังไงพี่ชายของตัวเองก็ไม่รัก”เด็กหญิงอรดีตัวมอมแมมที่เดินมาแอบชะเง้อแลเข้าไปในรั้วใหญ่เพื่อมองสระว่ายน้ำหน้าคฤหาสน์พัฒน์ชนะพงศ์เป็นประจำ ทำให้เรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นในเย็นวันหนึ่ง…เมื่อเด็กชายคนนั้นซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่ชายของเด็กหญิงปารดาหันไปจ้องเด็กนอกรั้วแบบจังงัง…เด็กชายสุภาพบุรุษแห่งซอยตะวันส่อง ยื่นมือมาให้เธอจับอย่างไม่นึกรังเกียจ เขายิ้มให้เธอ เขาพูดกับเธอเพราะจับใจ และเขาก็หลงรักเธอตั้งแต่วันนั้นโดยไม่มีข้อแม้“พี่พีคะ อย่ายุ่งกับเด็กสกปรกนี่นะ”ดวงตาของปารดาถลึงล้นเบ้ามาตั้งแต่เด็กแล้ว หรือไม่ก็ตั้งแต่เห็นเธอที่ข้างรั้ว มันไม่ยากเลย ผู้หญิงอย่างคุณหนูปารดา มองแวบเดียวก็รู้ว่ามีใจให้กับพี่ชายนอกไส้จนอกจะระเบิดอยู่แล้ว!ยิ่งโตก็ยิ่งรัก ยิ่งรักก็ยิ่งช้ำ“หวงพี่ชายจนเกินงามไปรึเปล่าจ๊ะปารดา”นี่ละ เหตุผลหลักที่เธอกลายเป็นสิ่งโสโครกของบุตรสาวนายตำรวจใหญ่คอนโดมิเนียมย่านชานเมืองที่อรดีอยู่ในปัจจุบัน จะเรียกว่าหรูหราเลยก็ได้ หากเทียบกับห้องแถวท้ายซอยที่เธอเคยอยู่มาเกือบทั้งชีวิต มาวันนี้ เธอสามารถลืมตาอ้าปากได้บ้างแล้ว เพราะความโชคดีที

หญิงสาวไม่รอให้ใครเชิญซ้ำ ขายาวเรียวพาร่างระหงขึ้นสู่ชั้นดาดฟ้าในทันที ต่อเมื่อเห็นว่ามีคนตั้งมากมายอยู่ที่นั่น ความตกใจระคนสงสัยที่กรูเข้ามาในสมองกลับยิ่งทบทวีคูณ ผู้ชายรูปร่างกำยำเสียเป็นส่วนใหญ่ ยืนนิ่งเป็นกำแพงหินราวกับกำลังจะทำพิธีกรรมอะไรกันสักอย่าง คนเหล่านั้นแค่กลิ้งสายตามามองเธอชั่วแวบแล้วหันกลับไปมองจุดศูนย์กลางของพวกเขาต่อ แต่เธอไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น กวาดสายตามองหาพ่อบังเกิดเกล้าทุกซอกทุกมุม“พ่อคะ! อยู่ที่ไหนคะ อรมาแล้ว ออกมาเถอะค่ะ”เธอป้องปากตะโกนเรียกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร้องจนคอระบมก็ไม่ปรากฏเงาของนายนภดล อรดีก้าวเดินไปข้างหน้าช้า ๆ มองหาบิดาจากในแถว แต่เปล่าเลย พ่อของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ขณะคนยืนหันหลังตรงริมตึก ส่ายหน้าอย่างนึกขำ ความสุขใจของเขาคือการได้เห็นใครสักคนลนลานร้องขอชีวิตหรือไม่ก็ตะโกนขอความช่วยเหลือ อย่างยัยนี่มันตัวตลกของแท้เลยเชียว เขาหัวเราะทำลายความเงียบหดหู่ บรรดาลูกน้องทั้งฝูงของเขาก็ขบขันตามนายไปติด ๆ มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น ที่เครียดจนสมองจะทะลุ ขบกัดกรามจนหน้าตึง สองมือกำหมัดแน่นจนเกร็งไปทั้งแขน เดินตึงตังไปหยุดอยู่ข้างหลังของมนุษย์สวมสูท คนที่น่าจะใหญ่ที่

อรดีโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ไม่เคยมีใครทำให้อารมณ์ของเธอเดือดได้ขนาดนี้มาก่อน เธอไม่รู้ว่าเคยสร้างเวรทำกรรมมาตั้งแต่ชาติปางไหน ถึงต้องมาประสบกับชะตาร้ายเช่นนี้ ชายหนุ่มผู้กำชัยทำสีหน้าเยาะเย้ยเย้าแหย่ขณะจะก้าวผ่านเธอไป เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ โน้มศีรษะไปกระซิบที่ข้างหูเธอ“เริ่มจ่ายดอกเบี้ยตั้งแต่พรุ่งนี้เลยนะ ห้องของผมอยู่ติดกับห้องคุณเลยเชียวล่ะ ออกจากประตูแล้วเดินมาทางขวา ผมจะรอคุณ”เธอหลับตาแน่นด้วยความช้ำใจ เสียงหัวเราะของคนเลวยังติดอยู่ที่ติ่งหู เป็นเสียงที่สามารถกรีดตามเนื้อตัวเธอให้เป็นแผลเหวอะหวะได้“ไม่จริง ฉันฝันไปเท่านั้นเอง มันไม่ได้เกิดขึ้นจริงหรอก ตื่นซะทีสิอรดี”หากทว่า ต่อให้หลับแล้วตื่นขึ้นมาอีกสักพันครั้ง สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันคือเรื่องจริงอยู่ดี สวรรค์กำลังลงโทษเธอ โดยที่เธอไม่รู้ว่าความผิดนั้นคืออะไรและถ้าหากนี่จะเป็นเช้าแรกที่เธอไม่อยากจะตื่นขึ้นมาพบกับความจริงในชีวิต อรดีก็จะยอมรับความพ่ายแพ้นั้นอย่างไม่อาย เธออยากขังตัวเองไว้บนเตียงนอน ล็อกประตูปิดตายจากโลกภายนอกอย่างถาวร“จะบ้ารึไง ทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้นด้วย ฉันต้องแจ้งตำรวจสิ พีต้องช่วยฉันได้แน่”อรดีพู

“เอาล่ะ ฉันจะรีบไปทำงาน คุณอยากจะ…ก็รีบ ๆ ทำซะ”เขาเสยผมที่ปรกตาให้กลับขึ้นไปกองอยู่บนหัว แล้วทำหน้านิ่ง คิดว่าหล่อตายละ อรดีแบะปาก สะบัดหน้าใส่“ใจร้อนอย่างกับวัยรุ่น อายุก็ใช่จะน้อยแล้ว ไม่ลองไปนั่งดื่มกาแฟ ฟังเพลงสบายๆที่โต๊ะกินข้าวด้วยกันก่อนล่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ลูกน้องของผมไม่อยู่นี่สักคน”“ไม่ได้ตาบอด”แต่แอบเหล่สายตากวาดมองไปทั่วห้องเพื่อความมั่นใจ…ใช่…ตามที่เขาว่า…เท่าที่สายตาจะพุ่งไปได้ ไม่มีไอ้กล้ามเหี่ยวหน้าย่นคนไหนซ่อนอยู่แม้แต่คนเดียว แต่เธอก็กลุ้มใจเกินทนเมื่อหันกลับมาเห็นใบหน้าเข้มซ่อนเล่ห์ จ้องเธอตาแข็ง“คงไม่จำเป็นหรอก เรื่องกาแฟ ฉันไม่อยากคบค้าสมาคมกับคนเลวๆ”เขาคลี่ยิ้มนิด ๆ“ว๊าว!...น่าเห็นใจจัง ไม่อยากคบค้าสมาคมแต่ต้องมาจูบกับคนเลวๆ”ยังมิทันตั้งตัว มือประดุจคีมเหล็กจับหมับที่ปลายคางขาวแล้วบีบจนริมฝีปากโย้เหมือนปลาการ์ตูน เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้แล้วยิ้มร่า เป่าลมเบาๆรดลงบนปลายจมูกเล็ก ทำยังกับหน้าเธอเป็นถ้วยโจ๊ก ดวงตารีบอกความหรรษา เสียงที่รอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มคล้ายเสียงหนูร้องยามโดนที่ดักหนีบ มันเร้าใจเขายิ่งกว่าตอนที่คนอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขาร้องขอชีวิตเสียอีกเธอ