22-เห็นเต็มสองตา

กรงรักในมือซาตาน

ตอนที่ 22

(เห็นเต็มสองตา)

"หะ ห้องแดงอย่างนั้นหรือ"

"ค่ะ"

"ไหนบอกว่าต้องห้าม?"

"ท่านอนุญาตเลยเข้าไปได้ค่ะ"

คนที่ได้ยินคำตอบถึงกับย้อนถามติดขัด เมื่อความคิดนั้นเตลิดล่องลอย ไม่รู้ว่าตอนนี้มีความรู้สึกอะไรอยู่ภายใน หัวใจที่เต้นปกติกลับเต้นเร็วถี่ จึงย้อนถามซาดียะห์อีกรอบ และคำตอบที่ได้ทำให้ฟาตินนั้นถึงกลับเงียบทันที

(เข้าไปทำอะไรนะ)

ฟาตินนั่งจ้องมองดอกไม้สีสด พลางคิดในใจกับสิ่งที่ได้รับฟัง ทำให้นึกหวั่นในอก

"เข้าข้างในคฤหาสน์ไหมคะ นี่ก็ออกมานานแล้ว" ซาดียะห์เอ่ยถามอย่างนึกห่วง เพราะตั้งแต่ออกมาชมธรรมชาติเธอก็นิ่งเงียบไม่คิดปลีกตัวไปจุดไหน

"ยังจ้ะ ขออยู่แบบนี้อีกสักพักนะ" ฟาตินตอบรับเสียงเรียบนิ่ง สายตายังคงไม่ลดละจากดอกไม้ไปไหน เธอมองอยู่แบบนั้นอย่างคนเลื่อนลอย สีหน้าที่ไม่อาจเดาความรู้สึกได้ว่าตอนนี้เธอเป็นแบบไหน คนที่อยู่ใกล้จึงทำได้เพียงดูแลห่วงใยเท่านั้น

"ค่ะ"

เธอนั่งนิ่งแบบนี้อยู่นาน สายตามองไกลทอดยาวออกไปอย่างคนเลื่อนลอยไร้จุดหมาย จวบจนพระอาทิตย์ที่เปล่งแสงจ้าเลือนหาย ดวงตะวันเริ่มลาลับขอบฟ้าลงสู่พื้นพสุธาจนมืดมิด

"เข้าไปข้างในเถอะนะคะ ฟ้าเริ่มมืดแล้ว อากาศข้างนอกก็เริ่มจะเย็นเดี๋ยวไม่สบายเอานะคะ" ซาดียะห์ที่เห็นควรแก่เวลา เอ่ยชวนด้วยหน้าที่อันต้องดูแลผู้หญิงของนายให้ดีไม่บกพร่อง

"อืม" ฟาตินพยักหน้าและแค่นเสียงตอบรับ

...รถเข็นที่มีฟาตินนั่งอยู่ถูกเข็นเข้ามาในตัวคฤหาสน์หลังโต สายตามองไปยังประตูห้องแดงอย่างพินิจจ้องมอง ในใจฉงนคิดมโนภาพอิริยาบถต่าง ๆ ของคนที่อยู่ด้านใน คงมีกิจกรรมหลากหลายให้กระทำ อยู่ ๆ หัวใจของเธอก็เต้นเร็วจนต้องวางมือทาบอก กำเสื้อแน่นจนเส้นเลือดผุดตามหลังมือ

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? ทำไมสีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย" ซาดียะห์จอดรถเข็นเยื้องกับห้องแดง แล้วเอ่ยถามเมื่อเห็นฟาตินดูแปลกไป ขยับเดินมานั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าแล้วจับมือของเธอกอบกุมไว้ด้วยความห่วงใย

"มะ ไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงผิดปกติ" ฟาตินรีบปฏิเสธและบอกเล่าให้หญิงรับใช้ฟัง

แอ๊ด เสียงประตูห้องเป้าหมายเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวที่อยู่ในชุดของสาวรับใช้เดินออกมาพอดิบพอดี สายตาของฟาตินจ้องมองไม่กะพริบตา ยิ่งเห็นก็ยิ่งทำให้จังหวะหัวใจของเธอเต้นรัวเร็วดั่งกลองมโหรี

"ฮาน่า" ซาดียะห์เรียกขาน แต่เธอก็เดินเลี่ยงไปทางด้านหลังของคฤหาสน์โดยไม่ได้สนใจเสียงเรียกแม้แต่น้อย "ทำไมดูรีบร้อนนักนะ"

"ไปกันเถอะซาดียะห์ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่?" ฟาตินบอกกล่าว เมื่อสิ่งที่เห็นทำให้หัวใจของเธอวูบไหว หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือไม้ของเธอเริ่มสั่นเทาไปเสียหมดตามมโนภาพในห้วงความคิดในตอนนี้

"ได้ค่ะ ไหวไหมคะตอนนี้สีหน้าของคุณดูไม่สู้ดีเลย เหลืองซีดไปเสียหมด" ซาดียะห์รีบดีดตัวลุกยืนแล้วเดินอ้อมเพื่อจะพาคนที่ยังไม่หายดีกลับไปพัก

"สงสัยอากาศจะเย็นน่ะ ไม่มีอะไรหรอก อย่าห่วงไปเลยนะ" ฟาตินยิ้มอ่อนและปฏิเสธอาการเพราะไม่อยากให้ซาดียะห์กังวลมากจนเกินไป

...จวบเหมาะกับอีกคนที่หายหน้าไปนานหลายชั่วโมง เปิดประตูเดินออกมาพอดี ฟาตินจ้องมองหน้าเขาอย่างไม่คิดเกรง เพ่งพิศมองลึกจนทำให้ เชคฮ อานัส เดินเข้ามาใกล้ แววตาที่ฉายออกมาบ่งบอกถึงความรู้สึกบางอย่างที่เรียกธารน้ำตาของเธอให้ไหลรินโดยไม่รู้สึกตัว มันไหลออกมาจากความรู้สึกลึก ๆ ภายในอกโดยไม่รู้สาเหตุ

"หายดีแล้วหรือไงถึงได้ออกมาข้างนอกแบบนี้" อานัสเอ่ยถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ น้ำเสียงที่เคยแข็งกร้าวดุดันผันเปลี่ยนไปเมื่อพูดกับเธอในยามนี้ ที่เขานั้นพยายามจะปรับเปลี่ยนใหม่เพื่อเธอ

"คุณฟาตินเธอขอมาสูดอากาศค่ะ อยู่ในห้องคงอึดอัด" เป็นซาดียะห์ที่ตอบแทน เพราะฟาตินนั้นเอาแต่นิ่งเงียบเท่านั้น

"ต่อไปเรียกเธอว่านายหญิง" อานัสหันไปออกคำสั่งกับซาดียะห์

".........." คนที่นิ่งก็ยังคงนิ่งไม่ไหวติง เพราะหูที่เคยได้ยินตอนนี้เหมือนดับมอดลง เพราะมีสิ่งที่เหมือนบาดลึกขั้วใจให้ขาดสะบั้นเจ็บแปลบ

"เป็นอะไร? ทำไมถึงร้องไห้" อานัสนั่งยอง ๆ แล้วเอ่ยถามเมื่อเห็นน้ำตาของเธอนั้นไหลรินอาบแก้มไม่หยุดหย่อน ไร้เสียงสะอึกสะอื้น ใช้นิ้วหัวแม่มือไล้เช็ดน้ำตาให้เธอแผ่วเบาจนเธอสะดุ้งรู้สึกตัว

"ร้องไห้?...เปล่าร้อง" เธอเรียกคืนสติพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลรินไม่รู้ตัว ก่อนจะพูดปฏิเสธออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ไม่ร้องไห้...แล้วทำไมน้ำตาถึงไหล" อานัสยังคงถามต่อด้วยความสนใจใครรู้ เพราะตอนนี้น้ำตาของเธอมีผลกระทบต่อจิตใจของเขาอย่างมาก

"สนใจทำไมกับแค่น้ำตา..." ฟาตินพูดเสียงนิ่งไม่มองหน้าชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้า

"เพราะว่ามันเป็นน้ำตาของเธอ" อานัสพูดขึ้นเสียงเรียบ ความหมายของคำที่เปล่งออกไปทำให้ฟาตินถึงกับชะงักงันไปชั่วขณะ ไม่เข้าใจว่าจะสื่อถึงอะไรทั้งที่การกระทำที่ผ่านนั้นก็ไม่ต่างจากการเห็นเธอเป็นที่รองรับอารมณ์โกรธ

"พูดอย่างกับมันมีค่ากับท่าน" ฟาตินพูดย้ำอีกครั้ง สิ่งที่หลุดจากปากชายผู้เเข็งกร้าวทำให้เธอใจสั่น แม้จะสื่อความหมายเป็นนัยยะให้เธอคิดก็ตาม

".........." อานัสเงียบในบัดดลไม่รู้จะตอบคนตรงหน้าคำไหน

"พาฉันกลับเธอซาดียะห์" เธอสั่งการกับหญิงรับใช้ด้วยความต้องการ เมื่อความเงียบเข้าปกคลุม

"......พานางไปพักเถอะซาดียะห์ เดี๋ยวเราชำระร่างกายเสร็จจะตามไป" อานัสเงียบชั่วครู่เมื่อฟาตินพูดจบ และออกคำสั่งกับหญิงรับใช้ในถัดมา แล้วจึงเดินจากไปเหมือนคนไร้ความรู้สึกและเย็นชา

"เห็นเต็มสองตาขนาดนี้ ถ้าไม่คิดไยดีกันจะกักขังไว้ทำไม?" ฟาตินพึงพำกับตัวเองแผ่วเบาขณะที่ซาดียะห์เข็นเธอไปตามทางเดินคฤหาสน์

...ห้วงความคิดที่ฉายประมวลภาพต่าง ๆ การอยู่ในห้องที่บอกว่าต้องห้าม ต้องได้รับอนุญาตเท่านั้นถึงเข้าไปได้ ความคิดไกลยิ่งทำให้น้ำตาของฟาตินนั้นรินไหล จนหยดกระทบกับฝ่ามือ ไม่รู้ว่ามันคือน้ำตาแห่งความเสียใจหรือว่าเป็นความรู้สึกผิดหวังกันแน่?

เธอไม่เข้าใจ?

**********