บทที่ 17 นี่ขนาดเจอกันวันแรก

บทที่ 17 นี่ขนาดเจอกันวันแรก

ไอริณพยายามตั้งสติสบตาสีนิลล้ำลึกกำลังเปล่งประกายบางอย่างน่ากลัว

อยากปิดปากนักใช่ไหม นี่แน่ะ!!

ฟันขาวเล็กเรียงเป็นระเบียบงับลงกลางฝ่ามือเต็มแรง กัดไม่ปล่อยพร้อมสะบัดหน้าไปมา

“โอ๊ย!! บ้าฉิบ จันทน์กะพ้อ!!”

“ฉันไม่ได้ชื่อจันทน์กะพ้อ! ไอ้บ้าปล่อยนะ”

แรงชายยังมากกว่าอยู่ดีด้วยส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ร่างหนาแกร่งอย่างชายทำงานหนักดันร่างระหงถอยหลังก่อนโถมตัวลงใช้น้ำหนักตัวกดทับ

“ดูเหมือนสาวเมืองกรุงจะชอบซาดิสต์ เจอหน้ากันก็กัดสะแล้ว”

“ไอ้กำนันถ่อย ปล่อยนะ ฉันร้องจริง ๆ ด้วย!!”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างสบนัยน์ตาสีนิลพราวระยับถูกใจพร้อมรอยยิ้มกว้างที่เธอยังเห็นว่ามันกวนใจเธอมาเสมอ รอยตีนกาเพิ่มมากขึ้นตรงหางตา ผิวสีเข้มขึ้นกว่าเมื่อก่อน บางสิ่งบางอย่างทำให้ไอริณหยุดชะงักไปเผลอจ้องมองหลงอยู่วังวนแห่งอดีตเดิม

กำนันคนดังเองพลันหยุดหัวเราะ กวาดตามองใบหน้างามกว่าเดิมอย่างวัยผู้ใหญ่ เธอมีร่องรอยของการใช้ชีวิตต่างไปจากเด็กสาวมัธยมคนเดิม

หลุบตาต่ำลงมองลำคอระหงกำลังกลืนน้ำลายพร้อมกันกับเขา ผิวขาวเนียนลออไร้สิวฝ้า หน้าอกอวบอิ่มยิ่งกว่าเมื่อก่อน มือแกร่งกระชับร่างระหงขึ้นรับไอร้อนพร้อมโน้มใบหน้าลง

“อื้อ หยุดนะ หยุด อื้อ ไอ้กำนัน...”

เสียงไอริณจางหายไปจากการสูบลมหายใจของกำนัน ริมฝีปากหนาบดหนักหน่วงคล้ายประท้วงถึงห้วงเวลาที่ขาดหายไป เขาดันร่างเธอให้ขยับขึ้นไปกลางเตียงแทรกลำตัวกลางหว่างขา กางเกงยีนส์สีเข้มเนื้อหยาบเสียดสีต้นขาอ่อนนุ่มโดยเฉพาะเป้ากางเกงแข็งตุงบดลงตรงกลางเนินสาวพอดี

“อย่า อื้อ กำนัน”

“อ่า หวานยิ่งกว่าเดิม เปิดปากสิจันทน์ รับพี่เข้าไป”

ไม่ทันที่ไอริณทักท้วงมือแกร่งบีบคางอย่างแรงจนหน้าหวานคมพยายามบิดหนี มือเล็กทุบเข้าตรงหัวไหล่

“อื้อ หยุด อื้อ”

ร่างแกร่งประกบจูบลงอีกครั้งพร้อมฉกลิ้นสอดใส่โพรงปากแล้วดึงผมคนร่างเล็กใต้ร่างให้แหงนศีรษะขึ้นเพื่อรับจุมพิตแสนร้อนแรง จอมพลแทบมอดไหม้ขยับท่อนล่างเป็นจังหวะบดเนื้อสาวพร้อมมือล้วงเข้าใต้เสื้อชั้นใน

“ปล่อย อื้อ อย่า ขอร้อง หยุด”

เสียงเล็กหวานปนกระเส่าร้องห้ามแต่ดูเหมือนพายุพิศวาสกำลังโหมกระหน่ำคนร่างโตจนเสียงเล็ก ๆ ไม่อาจแทรกเข้าไปในห้วงสำนึก

กายแกร่งแข็งชันเบียดลงขยับจนตรงพอดี ปากไม่ละออกจากคนใต้ร่าง จูบหนักหน่วงสูบลมหายใจของไอริณจนขาดห้วง

มือหยาบหนาอย่างคนทำงานหนักกระชากเสื้อชั้นในลงจนพ้นเนินทรวงแล้วค่อยไล้พรมจูบลงตามซอกคอ สูดดมความหอมหวานลากลิ้นลงเป็นทาง

“กำนัน หยุด อ่า ขอร้อง อย่า อ่า”

ไอริณเองพยายามรวบรวมสติกลับคืนมาแต่มันช่างยากเย็น จอมพลรู้ดีว่าเธอชอบแบบไหน เขาเน้นขบดูดตรงซอกคอก่อนเลยไปยังเนินทรวงครอบปากลงทันใดไม่ฟังเสียง

“อ่า จันทน์”

กายสาวแอ่นหยัดรับแรงดูด ดวงตาเริ่มหรี่ปรือ มือเล็กกำบ่าไว้แน่น

“กำนัน อ่า”

ก๊อก ก๊อก แก๊ก แก๊ก

“ไอริณ ไอริณ!”