บทที่ 21 กระต๊อบน้อย
จันทน์กะพ้อก้าวขึ้นบันไดราวสี่ห้าขั้นเท่านั้น กระต๊อบทำจากไม้ไผ่ตีทั้งหลัง ปิดด้วยแผงหญ้าคากั้นสามด้าน ยกเว้นทางขึ้นด้านหน้า มุงด้วยหญ้าคาเช่นกัน
“หน้านอนเล่นดีจัง เย็นดี”
“เอาสิ นอนก่อนก็ได้ค่อยติว”
จันทน์กะพ้อขยับไปตรงกลางเห็นหมอนสามเหลี่ยมยัดนุ่นสีน้ำเงินลายดอกไม้สีแดงเลยหยิบมาไว้หนุน ทิ้งตัวลงนอนตะแคงโดยมีคนร่างสูงนอนเคียงข้าง
“พี่พลนอนบังวิวหมดเลย”
“งั้นจันทน์มานอนด้านหน้าไหม”
“ไม่เป็นไร จันทน์นอนมองพี่พลแทนก็ได้”
รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม ก่อนที่จอมพลจะตะแคงตัวหันมาหาคนร่างเล็ก ยกมือขึ้นปัดปอยผมสั้นเลยติ่งหูมาไม่มากไปทัดหูไว้
“ไปเรียนต่อกรุงเทพก็ดีนะจันทน์ พี่รอได้”
“พี่ต้องรอได้อยู่แล้ว แค่สี่ปีเอง ถ้าขืนไม่รอจันทน์จะเอาปืนมายิงกบาลพี่พล”
“โฮ้! ดุจริงแฟนพี่”
“ฮ่า ฮ่า จันทน์พูดเล่นหรอกค่ะ พี่พลกำลังจะลงกำนันเหรอ”
“ใช่ พ่ออยากให้ลง กำนันคนเดิมกำลังเกษียณ อยากให้ชาวบ้านแถวนี้มีกำนันเรียนจบปริญญาโทมาดูแลบ้าง”
“อืม ก็ดีนะ”
“พี่ยังไงก็ได้ เรียบจบมาได้กลับมาช่วยเหลือบ้านเกิด พี่เองก็ดีใจ ไม่เคยคิดไปไหนอยู่แล้ว ขอแค่มีจันทน์ก็พอแล้ว”
“ปากหวานอีกแล้ว”
“เคยชิมแล้วเหรอถึงรู้”
จันทน์กะพ้อหลบสายตาก้มหน้าทันทีหน้าแดงซ่านไปถึงลำคอ
“พี่ถาม ไม่เห็นตอบ เคยชิมแล้วเหรอ”
“พี่พลบ้า!”
“เอ้า! พี่บ้าตรงไหน ถ้าจะบ้าก็คงบ้ารักจันทน์นี่แหล่ะ”
คราวนี้เด็กสาวอ่อนวัยกว่ายิ่งหน้าแดงก่ำพยายามจะหันหน้าหนีแต่คนร่างโตกลับขยับมาใกล้ใช้มือตรึงท้ายทอยไว้
“ชิมสิ จะได้รู้หวานอย่างคำพูดหรือเปล่า”
“พะ พี่พล”
นัยน์ตากลมโตไหวระริกยามหน้าคมเข้มโน้มลงเชื่องช้าคล้ายให้เวลาคนร่างเล็กตัดสินใจ จนในที่สุดริมฝีปากอุ่นร้อนประกบลงปากเย้ายวน จันทน์กะพ้อจับบ่าคนร่างโตกำแน่นก่อนหลับตาลง
จอมพลทาบปากหนาลงหยั่งเชิงก่อนขยับแทะชิมรอบริมฝีปากแสนยั่วยวนที่เขาเฝ้ามองมาหลายเดือน ใจชายหนุ่มเต้นแรงโลดขณะใช้ริมฝีปากตัวเองเปิดปากของแฟนสาวด้านล่าง
“เปิดปากสิจันทน์ พี่อยากชิมความหวานของจันทน์”
ภาพในหนังสือนิยายโรแมนติกที่จันทน์กะพ้อชอบอ่านผลุดขึ้นในหัว ลิ้นร้อนและสากค่อยสอดเข้าโพรงปากสาวกวาดไล้ทีละน้อย ตวัดลิ้นเล็กของเธอราวกับว่าเป็นขนมหวาน
“จันทน์หวาน พี่รักจันทน์”
“พี่พล”
เสียงหวานนุ่มขานรับแผ่วเบาตอบรับคนร่างโตด้วยอ้อมกอดแสนหวาน มือเล็กไต่ขึ้นรอบต้นคอพร้อมจิกเล็บลงเมื่อจูบอ่อนหวานทวีความรุนแรงขึ้น
จอมพลดันหมอนสามเหลี่ยมออกจนพ้นทางวางศีรษะคนร่างเล็กกับพื้นไม้ไผ่ดันให้เธอแหงนเงยรับจูบหนักหน่วง มือสีเข้มเลื่อนลงสู่ทรวงอก
“พะ พี่พล”
“จันทน์จ๋า จันทน์แสนหวาน ทรมานพี่ทุกวันเลยรู้ไหม”
“อื้อ”
จอมพลกดจูบลงอีกครั้งหนักหน่วงกว่าเดิมด้วยไฟปรารถนาที่ลุกโชก สอดลิ้นเข้าตวัดไล้จนทั่ว มือกอบกุมเนินหน้าอกแน่นคลึงเคล้นด้วยแรงชาย
ร่างเล็กแอ่นหยัดรับแรงขยำ กายสาวสะท้านไหวไม่อาจห้ามกระแสธารพิศวาสด้วยวัยไร้เดียงสา ทำได้เพียงปล่อยให้คนร่างโตรุกรานพรมจูบลงซอกคอ มือสีเข้มปลดกระดุมชุดนักเรียนออกทีละเม็ดแล้วเลื่อนริมฝีปากลงตาม
“อ่า จันทน์ จันทน์สวยที่สุด”
ตอนพิเศษ 2“คัท คัท!!”ดาราสาวเงยหน้าขึ้นจากพื้นในท่าก้มกราบเมื่อได้ยินเสียงผู้กำกับสั่งคัท ใบหน้าหวานยังเปื้อนคราบน้ำตาจากบทนางวันทองในเรื่องขุนแผนขุนช้างฉบับรีเมคไอริณกวาดตามองโดยรอบผ่านนัยน์ตาฉ่ำน้ำ เห็นเด็กในกองกำลังปิดไฟเก็บของ ตอนนี้คงราวสามทุ่มแล้ว“คุณไอริณคะ”เสียงเปี้ยกดังขึ้นด้านข้างพร้อมผ้าเช็ดหน้ายื่นส่งมาให้เธอ“ขอบใจจ๊ะ”“กำนันรอนานแล้วค่ะ”“บอกให้เขารออีกเดี๋ยว ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”ไอริณ ดาราดังลุกขึ้นจากพื้นเรือนไม้ทรงไทยโบราณริมลำน้ำสุพรรณบุรี เดินลงบ้านหางตามองเห็นคนร่างสูงแกร่งผิวสีเข้มยืนหน้าเง้ารอ ตั้งแต่เมื่อเย็นฮึ สมน้ำหน้า คนร่างเล็กเดินตัดใต้ถุนเรือนตรงไปยังเต้นท์สำหรับนักแสดงเพื่อเปลี่ยนชุด“เชอรี่”“ว่าไง”“คืนนี้นอนบ้านแม่เราหรือเปล่า”“คงไม่ ขับกลับกรุงเทพเลย ผู้กำกับสั่งพักกองสามวัน”“สามวัน! อะไรกัน พักอีกแล้ว”เชอรี่เงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ เพ่งมองเพื่อนรักกำลังถอดชุดเปลี่ยนเสื้อผ้า“ก็ผัวใครล่ะ มายืนหน้าบึ้งรอเมียอยู่ได้”“กะ ก็ พี่พลเขาแค่เป็นห่วง”ดาราสาวเสียงอ่อยลงหยิบเสื้อผ้าชุดเดรสขึ้นสวม แม้ปากพูดประชดประชันแต่ใจจริงนั่นพองฟู“ห่วงหรือหวง
ตอนพิเศษ 01“อื้อ อื้อ ม่ะ ม่ะ”เสียงเล็กอู้อี้ดังขัดใจยามโดนแย่งของรักไปจากมือ ดวงตาคมกล้าแม้ว่ายังกลมโตและใสซื่อดั่งเด็กน้อยวัยแปดเดือน แต่เมื่อมองให้ดีรู้ได้เลยว่าโตมาเมื่อไรได้กลายเป็นตัวปัญหาของหมู่บ้านแน่นอน โดยเฉพาะสาว ๆจอมพลจ้องหน้าลูกชายนิ่งในมือเขาคือของเล่นนุ่มนิ่มที่ลูกชายเอาเข้าปากมาแล้วสักพัก“จอมภพ อันนี้มันเอาเข้าปากไม่ได้”ดวงตาเล็กดื้อดึงคล้ายตัวเขาแต่ในฉบับย่อเล็กกว่ากำลังจ้องตอบก่อนตั้งท่าเบะปากคล้ายตะโกนร้องไห้หาคนช่วยคนร่างโตชะงักมองซ้ายขวาหาเมียจ๋าสุดที่รักพลันนึกได้ว่าวันนี้มีออกกองถ่ายทำซีรีซ์ที่ถ่ายค้างไว้เมื่อปีกลายเพราะท้องดันโตสะก่อน“แม่จันทน์ไม่อยู่วันนี้ มางอแงไม่ได้นะ”เสียงเข้มต่ำพยายามทำให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนหวาดหวั่น แต่เด็กชายคนนี้รู้ดีฉลาดเกินเด็ก น้ำเสียงดุดันไม่ได้ทำให้จอมภพกลัวแต่อย่างใด ยังส่งสายตาดื้อรั้นอ้าปากเตรียมแผดเสียงร้อง“พ่อจ๋า พ่อทำอะไรอยู่น่ะ เดี๋ยวจอมใจไปโรงเรียนสาย”ตึก ตึก ตึกจอมใจวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้าน ตั้งแต่แม่ไอริณแต่งงานกับพ่อก็ให้รับจอมใจมาอยู่ด้วยที่บ้านใหญ่ กลับไปนอนกับปู่ย่าเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์“ก็น้องเอาอันนี้เข
บทที่ 47**NC จบบริบูรณ์แควก!!เสียงสไบขาดทำให้ไอริณผละหน้าออกทันที“กำนัน นี่ชุดกองถ่าย”“ช่างมัน ซื้อใหม่”“อื้อ อือ”จอมพลโถมร่างให้คนร่างเล็กล้มลงนอนหงายแล้วกระชากสไบลงจนพ้นเนินนมใหญ่ทั้งสองข้าง“ไม่ใส่ชุดชั้นในเมียจ๋า”“ก็ชุดไทย ใส่แต่จุกปิดหัวนม”ไอริณดึงจุกปิดหัวนมออกทั้งสองโยนลงพื้น แล้วค่อยกอบขึ้นให้เต้าชิดกัน“กำนันชอบนมจันทน์ไหม”“อ่า สวย ชอบมากเมียจ๋า อืม เลียหน่อยนะ อ่า”จอมพลโน้มหน้าลงหาทันทีปาดลิ้นเลียวนยอดหัวนมทั้งสองข้างสลับไปมาซ้ายขวาทั้งดูดขมเม้ม“อ่า ดูดแรง ๆ สิกำนัน”“อือ เมียชอบแรง ๆ เหรอจ๊ะ กำนันจัดให้”ปากหนาครอบลงดูดแรงอีกมือคลึงขยำเต้าบีบจนเนื้อปลิ้นล้นมือ ขยับฟันกัดหัวนม“อ่า จันทน์ชอบ แรง ๆ”สองมือขยำเต้าแรงขึ้นปากครอบหัวดูดดึงเคลื่อนลงตามรอบเต้าใหญ่ทั้งขบเม้มกัด ทั้งดูดจนขึ้นรอยจ้ำทั่วใบหน้าเข้มเลื่อนลงมือกระชากผ้าถุงขึ้นตลบจนพ้นเนินสวาทแล้วมุดหน้าลงทันทีไม่รอช้า ให้ไหล่ดันต้นขาคนร่างเล็กไว้เปิดออก เอานิ้วเปิดแหวกปาดลิ้นขึ้นลงกระหายหิว“พี่รอตั้งนาน หิวจันทน์จะแย่ อยากเลียดูดแบบนี้ อ่า ซู้ดด”จอมพลใช้ปากดูดเม็ดอ่อนไหวเลื่อนนิ้วเข้าทางรักแสนหวานขยับถี่“อ่
บทที่ 46***NCปัง!!“เบา ๆ สิพี่พล รถราคาตั้งแพง”ดาราสาวบ่นอุบเมื่อลงจากรถมามองมือสีเข้มกระแทกประตูปิดใจร้อน แล้วลากมือคนร่างเล็กเข้าไปในบ้าน“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”“ฮื้อ รวยขนาดนั้น จันทน์ไม่ทำงานแล้วดีกว่า”“ก็ดี นอนอ้าขาอย่างเดียวพี่ชอบ”“พี่พล!”คนร่างเล็กเดินซอยเท้าถี่ตามแต่ไม่ทันใจคนร่างสูงกว่าจึงก้มลงช้อนร่างขึ้นเข้าวงแขนพาเข้าบ้านท่ามกลางสีหน้าตื่นตกใจของคนงานและป้าอ้วนที่ยืนชะเง้อมองมาจากทางโรงจอดรถเกี่ยวข้าว“มาช้า พี่รอตั้งเดือนกว่าแล้ว นี่ถ้าขืนมาช้ากว่านี้พี่คงอกแตกตาย”“แล้วทำไมไม่ไปตาม”“เรื่องอะไร เป็นคนหนีไปเองแท้ ๆ”“ชิ รู้งี้ปล่อยให้รออีกดีกว่า”จอมพลก้าวกระโดดคราวละสองขั้นขึ้นบันไดกว้างตรงไปทางห้องนอนใหญ่ทันควัน ใบหน้ายังยิ้มกว้างก้มมองคนร่างเล็กในอ้อมแขนด้วยใจพองโต“ถ้าปล่อยให้รออีกพี่จะไปบวช”“บวช!!”“ใช่ บวชมันสะเลย ให้จันทน์มาคอยยืนตักบาตรชะเง้อมองแทนบ้าง”“โรคจิต ฮ่า ฮ่า บวช คิดได้ไง ว้ายยยย!!”ตุบ!!“พูดมากนักนะเมียจ๋า”จอมพลโยนคนร่างเล็กลงเตียงแล้วปลดกางเกงพร้อมบ็อกเซอร์โยนลงพื้น เอื้อมมือหยิบสร้อยพระเครื่องออกจากรอบคอประนมมือสวดลาแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ปลด
บทที่ 45 ใจพองเลยพ่อกำนัน อิ อิปัง!!“พี่พล พี่พล!!”“หนูไอริณ”ทองประศรีชะโงกหน้าออกมาจากบนบ้านตาโตเบิกกว้างเมื่อเห็นดาราสาวในชุดไทยสีชมพูกลีบบัวยืนอยู่ตีนบันไดบ้าน“น้าทองประศรี พี่พลล่ะ พี่พล!”“วันนี้วันพฤหัส ไอ้พลมันไปทำงาน”“ทำงาน? ทำงานที่ไหนน้าทองประศรี”“วันนี้อยู่ อบต.”“อบต.? อบต.”ไอริณผละออกจากบันไดตรงไปที่รถหรู“เดี๋ยว ๆ น้าไปด้วย น้าไปด้วย”ทองประศรีรีบสับขาลงจากบนบ้านในชุดผ้าถุงสีน้ำเงินเข้มลายดอกชบาเสื้อผ้าฝ้ายลูกไม้ธรรมดาอยู่บ้าน สวมรองเท้าแตะหูคีบง่าย ๆ วิ่งตามไปยังรถกลัวไม่ทัน“ไปทางนี้หนูไอริณ”ทองประศรีนั่งในรถทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะโหลดเตี้ยแต่ยังนั่งได้ มือเกร็งจับคอนโซลหน้าไว้เพราะดาราสาวซิ่งเร็วจนร่างคนแก่กระชากกระแทกเบาะนั่งเอี๊ยด!!ดาราสาวกระโดดลงจากรถวิ่งขึ้นบันไดหน้าตึกที่ทำการองค์การบริหารส่วนตำบลบางปลาม้า กวาดตามองหากำนันร่างสูงแต่ไม่มี“หาใครคะ ว้าย ว้าย คุณไอริณ”เสียงน้องผู้หญิงที่บังเอิญเดินออกมาพอเห็นว่าเป็นใครร้องเสียงหลงวิ่งวนไปมาหน้าตื่น“กำนัน กำนันจอมพลอยู่ไหน”“กำนัน กำนันอยู่ไหน? กำนันไปงานในเมือง วันนี้ที่วัดหลวงพ่อโตมีงานสมโภช”“วัดหลวงพ่
บทที่ 44 เก้าสิบเจ็ดกิโลเมตรทุกอย่างเหมือนวนกลับยังจุดเดิมเรื่องราวเมื่อแปดปีก่อนราวกับว่าเหตุการณ์ไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝันดาราสาวนั่งนิ่งภายในเต้นท์แต่งตัวเพื่อเตรียมบวงสรวงเปิดกล้องซีรีซ์เรื่องใหม่ตั้งแต่ออกจากบางปลาม้าตัวเธอไม่เคยร้องไห้อีกเลยแม้ว่าภายในร่างกายบอบช้ำสักเพียงใด ดวงตากลมโตดั่งกวางอันเป็นเอกลักษณ์หม่นแสงลงทุกวัน“ไอริณ”“ว่าไง”“ไอ้ภูมิมันจะหย่าเมีย”หน้าหวานเอี้ยวหน้าไปมองหน้าผู้จัดการเพื่อนสนิททันควัน เวลาหลายปีมาแล้วที่เธอและภูมิต้องปลอมเข้าใส่ทุกคน คงถึงเวลาแล้วสินะ“เมื่อไร แล้วทรัพย์สิน”“มันยอมหารครึ่ง”“หารครึ่ง!”“ใช่ แกจะโทรหามันไหม มันอยากคุยกับแก”“ไม่อ่ะ ฉันไม่พร้อม ดีใจกับมันด้วยที่คิดได้”“เดี๋ยวนักข่าวคงอยากให้แกแถลงข่าว”“อืม เอาสิ แล้วเรียลริตี้เมื่อไรจะออนแอร์”“วันนี้ช่วงเวลาไพร์ไทม์ ออนตอนแรก”“ดีเลย สู้อุตส่าห์ไปตั้งไกลในที่สุดจะได้เวลาฉายสักที”“แกโอเคหรือเปล่า”“โอเค๊ มีอะไรที่ฉันผ่านไม่ได้อีกเชอรี่ ไม่มีแล้ว”“งั้นออกไปเถอะ เผื่อนักข่าวจะขอสัมภาษณ์”“อืม”ไอริณค่อยลุกขึ้นในชุดไทยพีเรียดเรื่องใหม่ขุนช้างขุนแผน ผนวกเวลาพอเหม