บทที่ 10 คนสกุลซ่ง

ต่อให้หยางเม่าพยายามสั่งให้คนในจวนสกุลหยางห้ามพูดถึงเรื่องความผิดของหยางสุ่ยเซียน แต่มีหรือที่เขาจะสามารถทำได้ จวนสกุลหยางมีคุณชายห้าคนและมีคุณหนูถึงหกคน มีเพียงหยางเจี้ยนและหยางสุ่ยอวี้ที่ถือกำเนิดจากฮูหยินคนก่อนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบุตรและบุตรีที่เกิดจากภรรยาเอก ส่วนนอกนั้นล้วนเป็นบุตรและบุตรีที่เกิดจากอนุเกือบทั้งสิ้น การแก่งแย่งชิงดีกันเองภายในจวนสกุลหยางดุเดือดไม่ต่างไปจากจวนขุนนางทั่วไปที่มีลูกหลานในจวนมากมาย

ในจวนสกุลหยางมีเพียงหยางเจี้ยนและหยางสุ่ยอวี้ที่ไม่จำเป็นต้องลงไปแก่งแย่งชิงดีและประชันฝีมือด้วย ไม่เพียงชาติกำเนิดดีกว่าผู้อื่น แต่ก่อนที่ฮูหยินคนก่อนจะเสียชีวิตนางได้วางรากฐานให้บุตรชายและบุตรสาวเอาไว้ก่อนแล้ว อีกทั้งฮูหยินคนใหม่ก็ไม่ค่อยจะมีฝีไม้ลายมือเท่าใดนัก หากไม่พึ่งพาหยางเจี้ยนและหยางสุ่ยอวี้ก็แทบจะสู้รบตบมือกับผู้ใดไม่ได้เลย คุณหนูภายในจวนที่มีฝีไม้ลายมือมากที่สุดและได้รับความโปรดปรานรองจากหยางสุ่ยอวี้ก็คือหยางสุ่ยเซียน ดังนั้นพอหยางสุ่ยเซียนพลาดพลั้ง ย่อมมีคนรอที่จะเหยียบย่ำนางให้จมดินอยู่แล้ว

หลินเหม่ยเหยานั่งทบทวนความทรงจำที่ตนเองมีต่อสกุลหยางด้วยความตั้งอกตั้งใจ เดิมทีในชาติก่อนนางไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องในจวนของผู้อื่นเท่าใดนัก ฟังจากแค่ที่หยางสุ่ยเซียนเคยเล่าให้ฟังในฐานะที่เป็นสหายสนิทอยู่บ้าง แต่นางก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากเท่าใดนัก พอหยางสุ่ยเซียนหักหลังนางด้วยการแต่งเข้ามาในจวนโดยหวังจะใช้ตำแหน่งภรรยาเอกร่วมกัน นางจึงเริ่มสนใจเรื่องราวของจวนสกุลหยางในทันที

ชาติกำเนิดของหยางสุ่ยเซียนทำให้หลินเหม่ยเหยาใช้โจมตีได้อย่างตรงจุด แม่สามีของนางในชาติที่แล้วชิงชังบุตรและบุตรีที่ถือกำเนิดจากอนุมากที่สุด หลินเหม่ยเหยาจึงได้ใช้ข้อด้อยจุดนี้โจมตีหยางสุ่ยเซียนทำให้ผลสุดท้ายหยางสุ่ยเซียนจำต้องแต่งเข้าจวนสกุลซ่งมาทางประตูข้างซึ่งเป็นการแต่งเข้ามาในฐานะอนุ ผลของการกระทำในครั้งนั้นทำให้นอกจากจะทำให้หยางสุ่ยเซียนเป็นคู่แค้นอย่างถาวรของนางแล้ว ยังทำให้ซ่งเสวี่ยหรงมองหลินเหม่ยเหยาด้วยสายตาที่เปลี่ยนแปลงไป

“หยางสุ่ยเซียน ข้าจะทำให้เจ้าได้ลิ้มรสชาติของการถูกหักหลัง ได้ลิ้มรสชาติของการถูกเล่นงานแต่กลับตอบโต้ไม่ได้ ที่สำคัญจะทำให้เจ้าเจ็บปวดเจียนตายเป็นร้อยเท่าพันเท่าจากสิ่งที่ข้าเคยได้รับจากเจ้าในชาติก่อน” หลินเหม่ยเหยาเอ่ยพึมพำออกมา เพราะนางมัวแต่สู้รบตบมือกับหยางสุ่ยเซียนในจวนสกุลซ่งทำให้นางเหินห่างจากบิดาไป ทำให้ผลสุดท้ายในยามที่บิดาถูกใส่ความนางไม่สามารถช่วยเหลือบิดาได้

“เพียงแต่ข้าจะต้องหาหนทางช่วยเหลือท่านพ่อก่อน อย่างน้อยก็ต้องทำให้ท่านพ่อไม่อาจจะรับหมาป่าตาขาวอย่างซ่งเสวี่ยหรงมาเป็นลูกศิษย์ และที่สำคัญเรื่องที่ท่านพ่อสามารถปรุงยาพิษเกล็ดหิมะสลายวิญญาณได้จะต้องไม่ให้ผู้อื่นล่วงรู้อย่างเด็ดขาด” หลินเหม่ยเหยาเอ่ยพึมพำออกมา

ในยามนี้หยางสุ่ยอวี้ผู้เคยได้รับพิษเกล็ดหิมะสลายวิญญาณยังคงดำรงตำแหน่งเป็นแค่เพียงกุ้ยเฟย แต่อีกห้าปีนับจากนี้ราชสำนักจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง หยางกุ้ยเฟยไม่เพียงได้ขยับฐานะขึ้นเป็นฮองเฮา แต่สองปีหลังจากนั้นก็ทรงได้ดำรงตำแหน่งเป็นไทเฮานั่งว่าราชการหลังม่านมีพระราชอำนาจสูงสุดเหนือผู้คนในแคว้น แล้วหลังจากนั้นพระนางก็ทรงถูกวางยาพิษจนสิ้นพระชนม์ หลินเจวี๋ยที่ยามนั้นดำรงตำแหน่งหัวหน้าสำนักแพทย์หลวงกลายเป็นผู้ต้องหาและถูกประหารหลังจากนั้น

หยางไทเฮาสิ้นพระชนม์ในยามที่องค์ฮ่องเต้เสวียนเทียนหลงพึ่งจะมีพระชนม์แค่เพียงเจ็ดปี จึงเกิดเหตุจลาจลในราชสำนักเพื่อแย่งชิงพระราชอำนาจขององค์ยุวกษัตริย์เกิดขึ้น จวบจนพระมาตุลาหยางนำกองกำลังในมือเข้ามาโอบล้อมเมืองหลวงและตั้งตนเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ความวุ่นวายในราชสำนักจึงได้สงบลงได้ในที่สุด

หลินเหม่ยเหยาได้แต่หลับตาลงเพื่อระงับความเจ็บปวดจากความทรงจำอันเลวร้ายในชาติก่อน เจ็ดปีหลังจากนี้จวนสกุลหลินจะขึ้นสู่จุดรุ่งโรจน์และร่วงหล่นสู่จุดที่ต่ำสุดอย่างรวดเร็ว หลินเหม่ยเหยารู้ดีว่าบิดาของนางไม่มีทางวางยาพิษหยางไทเฮาแน่ เพียงแต่คนที่ลงมือคือผู้ใดกัน นี่คือสิ่งที่นางต้องขบคิดและหาคำตอบให้ได้ แต่ยามนี้สิ่งที่นางสามารถทำได้ก็คือหาหนทางที่ทำให้บิดาของนางไม่รับหมาป่าตาขาวอย่างซ่งเสวี่ยหรงมาเป็นลูกศิษย์ของเขาและที่สำคัญก็คือในชาตินี้นางไม่คิดจะแต่งงานกับซ่งเสวี่ยหรงอีกแล้ว

“คุณหนูเจ้าคะ นายท่านให้ข้ามาเชิญคุณหนูไปที่โถงรับแขกของเรือนชั้นนอกเจ้าค่ะ” อิงจื่อผู้เป็นสาวใช้รุ่นใหญ่ของนางเดินเข้ามารายงานด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

“มีผู้ใดมาเป็นแขกที่จวนหรือ” หลินเหม่ยเหยาเอ่ยพลางเดินเข้าไปในเรือนเพื่อผลัดเปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้เหมาะสมที่จะออกไปรับแขก นางรู้ดีว่าการที่บิดาสั่งให้คนมาตามนางไปที่โถงรับแขกของเรือนชั้นนอกย่อมจะต้องมีแขกที่นางต้องออกไปให้การต้อนรับเพียงแต่แขกที่มานางอยากรู้ว่าเป็นผู้ใด จะได้เตรียมตัวได้อย่างเหมาะสม

“เป็นนายท่านสกุลซ่งและคุณชายใหญ่สกุลซ่งเจ้าค่ะ” คำพูดของอิงจื่อทำให้มือที่กำลังเลือกเครื่องประดับชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจึงได้เลื่อนมือไปเลือกเครื่องประดับที่นางเห็นว่างดงามที่สุดและเหมาะสมที่จะออกไปต้อนรับบุรุษที่ในยามนี้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมายของตนเอง

ในชาติก่อนภาพความทรงจำสุดท้ายที่นางได้มองเห็นเขาก็คือสายตาที่เต็มไปด้วยความดูแคลนและความเกลียดชัง ยามนี้เมื่อจะได้พบกันอีกครั้งนางย่อมอยากจะแต่งตัวให้ตนเองดูดี เพื่อจะได้ลบเลือนความทรงจำที่มีภาพสะท้อนอันโหดร้ายของตนเองในดวงตาของเขา ใช้เวลาแต่งเนื้อแต่งตัวแค่เพียงไม่นานนางก็ออกไปต้อนรับแขกที่โถงรับแขกของเรือนชั้นนอก แม้ว่าอยากจะดูดีในสายตาของเขาแต่นางก็ไม่อยากจะแต่งตัวอย่างพิถีพิถันมากจนเกินไป ด้วยไม่อยากจะให้เขาเข้าใจผิดว่านางบรรจงแต่งตัวให้ดูดีก่อนที่จะไปพบเขาก็เพราะอยากจะให้เขานิยมชมชอบในตัวนาง

“เหยาเหยาคารวะท่านลุงซ่งและท่านป้าซ่งเจ้าค่ะ” เมื่อเดินเข้าไปในโถงรับรอง นางก็ย่อกายคารวะผู้อาวุโสอย่างซ่งสวินและหวังชินหรูก่อน แล้วจึงได้หันคารวะซ่งเสวี่ยหรงในฐานะที่เขามีความอาวุโสกว่า

“เหยาเหยา ไม่ได้พบกันเสียนานคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเติบใหญ่และงดงามได้เช่นนี้ มานี้มาป้ามีของขวัญมามอบให้เจ้าด้วย” หวังชินหรูเอ่ยพลางกวักมือเรียกนาง หลินเหม่ยเหยาจึงได้เดินเข้าไปหา หวังชินหรูเป็นสหายของมู่หยวนชิงมารดาแท้ๆ ของนาง ตอนที่ผู้อาวุโสของทั้งสองสกุลทำการหมั้นหมายนางกับซ่งเสวี่ยหรงมารดาแท้ๆ ของนางจึงไม่ได้คัดค้านเพราะเห็นแก่ความเป็นสหายของหวังชินหรู ในชาติก่อนหากไม่ใช่เพราะหวังชินหรูเคยมอบความเมตตาให้นาง ตัวนางเองก็คงจะออกจากสกุลซ่งตั้งแต่วันที่รู้ว่าซ่งเสวี่ยหรงคิดจะแต่งหยางสุ่ยเซียนเข้าจวนมาในฐานะภรรยาเอกที่มีฐานะเทียบเท่านางแล้ว และก็เป็นหวังชินหรูผู้นี้ที่ช่วยนางจัดการซ่งเสวี่ยหรงจนผลสุดท้ายหยางสุ่ยเซียนจำต้องแต่งเข้าจวนในฐานะอนุคนหนึ่งของจวน

“ท่านป้านี่ออกจะเป็นของที่มีราคามากจนเกินไปนะเจ้าคะ” หลินเหม่ยเหยาเอ่ยออกมาเมื่อได้เห็นว่าหวังชินหรูถอดกำไลหยกมันแพะที่ตนเองสวมใส่อยู่มาให้นาง

“ไม่มากหรอก คนงามเช่นเจ้าก็ต้องมอบให้แต่สิ่งของที่ดีที่สุดสิ” เมื่อหวังชินหรูเอ่ยเช่นนี้หลินเหม่ยเหยาก็รับกำไลนั้นมาแล้วส่งยิ้มให้สหายของมารดาแท้ๆ ของตน

“ใต้เท้าหลิน ที่พวกข้ามาที่จวนของท่านในวันนี้นอกจากตั้งใจจะมาเยี่ยมเยียนท่านและบุตรสาวแล้วยังตั้งใจจะมาพูดถึงเรื่องการหมั้นหมายด้วย เรื่องที่ผู้คนภายนอกกำลังพูดกันมันทำให้พวกข้ารู้สึกไม่สบายใจ” ซ่งสวินเอ่ยออกมาด้วยความนอบน้อม เขาจ้องมองหลินเหม่ยเหยาแล้วก็ทอดถอนใจออกมา

“ข้ารู้ดีว่ายามนี้ตำแหน่งของข้าในสำนักแพทย์หลวงไม่สูงนัก แต่ข้ากับท่านก็คบหากันในฐานะสหายที่ชื่นชอบเรื่องตำราแพทย์และตำราสมุนไพรเช่นเดียวกัน ข้าจึงย่อมจะรู้ว่าท่านไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องยศศักดิ์หรือว่าเงินทอง ดังนั้นวันนี้จึงได้กล้าบากหน้ามาพบท่านแล้วพูดคุยกับท่านในเรื่องนี้” คำพูดของซ่งสวินทำให้หลินเหม่ยเหยาพลันรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาในทันที นางไม่อยากแต่งกับซ่งเสวี่ยหรงและไม่ยินดีให้ซ่งเสวี่ยหรงเข้าออกจวนสกุลหลินของนาง แต่นางที่ยังเป็นแค่เพียงผู้เยาว์จะเอ่ยวาจาคัดค้านเช่นไรดี