LOGINShare
ตอนที่ 1: ฉันไม่ใช่คนที่ยอมถูกรังแกง่ายๆ
Last Updated:
2024-09-13 11:35:06“บ้านเกิดผมอยู่ในเขตชนบทของมณฑลส่านซี พ่อแม่ฉันยังมีชีวิตอยู่ มีพี่ชายหนึ่งคนเปิดร้านอาหารในเมือง ถือว่าทำเงินได้ดีเลยล่ะ ส่วนผมเรียนจบมหาวิทยาลัยซิงหัว ตอนนี้ฉันซื้อบ้านหนึ่งหลังใจกลางเมืองหลวง มีรถBMW
อ่อ คุณเคยบอกว่าคุณเป็นนักศึกษาแพทย์ เพิ่งจบปริญญาเอกแล้วกลับประเทศใช่ไหมครับ? เรียนแพทย์มันต้องใช้เวลา หางานได้หรือยังครับ ?ถ้ายังไม่ได้ ผมมีคนรู้จักสามารถให้คุณเข้าไปทำงานโรงพยาบาลใหญ่รัฐบาลได้ แต่ว่าด้วยเงินเดือนของผมตอนนี้ ถ้าเราแต่งงานกัน คุณแค่ทำหน้าที่เป็นภรรยาอยู่บ้านไม่ต้องออกไปทำงานเลยก็ได้
อ๋อใช่ คุณยังไม่ได้บอกคุณอายุเท่าไหร่เลย แล้วก็คุณคิดว่าผมโอเคไหม ? ”
เป็นครั้งที่ 10 แล้ว หลังจากที่ซ่งเสี่ยวเชียนถูกครอบครัวบังคับให้ไปนัดบอดตั้งแต่ที่เธอกลับมาถึงจีน ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธออายุ 38 ปี ใส่แว่นหนาเตอะหัวล้านถึงกลางหัว ตามที่เขาอธิบายมันเกิดจากความกดดันจากสภาพจิตใจการทำงานเกี่ยวกับสายงานไอที เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งเสี่ยวเชียนตอบด้วยน้ำเสียงคลายความสงสัย อ๋อ มิน่าล่ะ
อันที่จริง เธออยากจะจบบทสนทนาระหว่างหนุ่มไอทีคนนี้มานานแล้ว เพราะเธอไม่ชอบผู้ชายใส่แว่นเอาเสียเลย แต่หนุ่มไอทีคนนี้ก็ยังพูดต่อไม่หยุด โดยพูดภาษาจีนกลางสำเนียงส่านซี
ซ่งเสี่ยวเชียนทำอะไรไม่ถูกแล้วตอบว่า “ยี่ ยี่สิบเก็า คุณ……ก็โอเคดี”
“ยี่สิบเก็าแล้วคุณดูเด็กกว่าอายุจริงมาก ที่จริงคุณอายุมากขนาดนี้แล้วหรอ หนุ่มไอทีดูสีหน้าตกใจพร้อมรังเกียจเล็กน้อย ”
ซ่งเสี่ยวเชียน พูดอะไรไม่ออกกับคนตรงหน้าผมสามเส้นพยายามรักษาภาพพจน์การเป็นกุลสตรีที่สุด ในใจคิดว่า คุณคิดว่าฉันแก่เกินไปทั้งๆ ที่อายุสามสิบแปดแล้วหรือ? หลงตัวเองเกินจะเยี่ยวยา! กระแอม
"ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันคิดว่าเราไม่..."
“คุณซ่ง พ่อแม่ของคุณคงอยากให้คุณแต่งงานโดยเร็วที่สุดใช่ไหม คุณสมบัติของผมพักอยู่บ้านใจกลางเมืองหลวงก็ถือค่อนข้างดี หากคุณต้องการหาคนที่ดูแลมีพร้อมทุกอย่าง คุณต้องดูว่าตัวเองเหมาะสมกับคนอื่นหรือไม่ ผมคิดว่าพวกเราลองศึกษากันสักระยะ ถ้าผมรู้สึกว่าอดทนได้ คุณก็คิดว่าโอเค พวกเราค่อยมาคบกัน "
“อดทน!”
สีหน้าของซ่งเสี่ยวเชียนโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแต่พูดอะไรไม่ออก พยายามระงับความโกรธของเธอ จิบน้ำบ๊วยเปรี้ยวๆเย็นๆแล้วลุกขึ้นยืนทันที "ฉันไม่คิดว่าเราจำเป็นต้องคุยกันอีก เป็นเพราะฉันไม่ดีพอสำหรับเธอ อย่าโทรมา อย่ารบกวน"
เมื่อเธอกำลังจะเดินออกจากร้านเล็กๆ หนุ่มไอทีคนนั้น เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว ชายหนุ่มตรรกะป่วยจู่ๆ ก็ตะโกนว่า
"คุณซ่ง ค่าเครื่องดืมคุณ คุณจ่ายเอง!"
เหี้ยย!!!
ซ่งเสี่ยวเชียนกำหมัดแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง เดินตอกรองเท้าส้นสูงของเธอกลับไปต่อหน้าชายผู้ตรรกะป่วยอย่างรวดเร็ว ยกแก้วของเธอขึ้นและสาดน้ำบ๊วยใส่หน้าของเขา
"แก้วนี้ฉันเลี้ยง!! ไม่ต้องขอบคุณ" จากนั้นเธอก็จ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ เดินออกจากร้านพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น
ซ่งเสี่ยวเชียนย้ำกับพ่อแม่ของเธอทางโทรศัพท์อีกครั้งว่า
"แม่ ไม่ต้องวางแผนให้หนูมานัดบอกอีกนะ แม่หามาแต่ละคนก็แปลกประหลาดตรรกะป่วยไม่มีใครยอมใคร! หนูจะไม่มีวันไปนัดบอดอีก! "
นัดบอด10 ครั้งไม่มีสักครั้งเลยที่ถูกใจ ซ่งเสี่ยวเชียนจะอดทนกับสถานณ์ที่อึดอัดแบบนี้ต่อไปได้หรือไม่?
“พูดอะไรโง่ๆห้ะ! ” ไม่ไปนัดดูตัวแล้ว?
ฉันกลัวว่าชาตินี้แกคงไม่มีวันได้แต่งงานหรอกผู้ชายที่ฉันนัดให้ไปดูตัววันนี้มีตรงไหนแย่? เขาเป็นผู้บริหารในบริษัทใหญ่มีเงินเดือนปีละเป็นล้าน! แกแต่งงานกับเขา มีเงินมีทองให้ใช้ไปทั้งชาติ " แค่ผู้ชายตรรกะป่วยคนนั้นเงินเดือนถึงหนึ่งล้านต่อปี? ขี้โม้เถอะ
แม้แต่แม่ตัวเองยังดูถูกเธอขนาดนี้เลยเหรอ? ซ่งเสี่ยวเชียนตัดสายโทรศัพท์ของแม่ด้วยความโกรธ จากนั้นก็ปิดโทรศัพท์ คืนนี้เธอไม่อยากกลับบ้านและฟังเสียงดุด่าของพวกเขา เธอเป็นลูกสาวที่ดีมา 29 ปีแล้ว ดังนั้นวันนี้ไม่ว่ายังไงเธอต้องลองดื้อด้านดูสักครั้ง ไม่อย่างนั้น ในใจคงรู้สึกหงุดหงิดไม่สามารถระบายออกมาได้
ซ่งเสี่ยวเชียนเพิ่งจบการศึกษาจากลอนดอน ประเทศอังกฤษ และกลับมายังประเทศจีนในปีนี้ เธอเรียนแพทย์ในลอนดอนมาเป็นเวลา 10 ปีแล้ว เธอคิดว่าเธอจะสามารถสร้างชื่อเสียงในวงการแพทย์ในประเทศหลังจากกลับมาที่จีน ไม่คาดคิด ความจริงนั้นโหดร้ายแม้ว่าการศึกษาของเธอจะดีก็ตาม แต่เธอเป็นแค่มือใหม่ประสบการณ์ผ่าตัดน้อย จึงทำได้แค่เป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกงานที่เชื่อฟังคำสั่งเท่านั้น
Latest chapter
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 82: ไอ้คนโรคจิต!
เย่จื่อหยางก็เอากล่องที่บรรจุยาบํารุงที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมาคืนให้ซ่งเสี่ยวเชียน "ไม่จําเป็น" "ทําไมถึงไม่จําเป็นล่ะ คุณจะกลับบ้านมือเปล่าแบบนี้ไม่ได้" ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาอย่างเงียบ ๆ"ฉันบอกว่าไม่จําเป็นต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจกับเรื่องนี้ เขามองปราดเดียวก็มองออก" เย่จื่อหยางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีก ทําท่าทางเหมือนเธอให้ฉันทําอะไรฉันก็ไม่ทํา ซ่งเสี่ยวเชียนตะโกนว่า "คุณอยากคืนดีกับคุณพ่อของคุณหรือเปล่า ถ้าคิด คุณก็ต้องลงมือทํา อย่าเอาแต่พูดเฉย ๆ ไม่ได้นะ" จิ้มหน้าอกของเย่จื่อหยาง "คุณเป็นทหาร แน่นอนว่าต้องรู้ว่าการกระทําเป็นพื้นฐานของการทําภารกิจทั้งหมดให้สําเร็จ"เย่จื่อหยางก็มหน้ามองเธอและคิดในใจว่าเขาจะคืนดีกับพ่อของเขาหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?ดูเหมือนเธอจะซีเรียสกว่าเขาอีกเขาถอนหายใจ ซ่งเสี่ยวเชียนพูดถึงขนาดนี้แล้ว เขาคงอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ใช่ไหม ยิ่งไปกว่านั้นการได้คืนดีกับคุณพ่อก็เป็นการแก็ปัญหาที่เขากังวลมานานได้จริง ๆ เขาเงยหน้าขึ้นและลูบหัวของซ่งเสี่ยวเชียน "ทํา เพียงแต่ว
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 81: เลือกเสื้อผ้าให้ดูนิสัย
เธอกอดหมอนและยิ้มอย่างพอใจ เธอสาบานว่าเธอไม่เคยเจอใครที่เก่งขนาดนี้มาก่อน สามารถปกป้องเธอและขจัดวิกฤตให้เธอได้ทันทีในเวลาฉุกเฉิน ราวกับว่าจู่ๆ กำแพงทึบก็ปรากฏขึ้นในชีวิตของเธอ จะปกป้องเธอตลอดเวลาต่อจากนี้ไป ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยซ่งเสี่ยวเชียนเชื่อ ในอนาคต ตราบใดที่มีเย่จื่อหยางอยู่ข้าง ๆ เธอก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เมื่อฟ้าถล่มยังมีเขาคอยอยู่ข้างๆไม่ใช่หรอเย่จื่อหยางเขียนรายงานเสร็จก็ปิดคอมพิวเตอร์และเดินออกจากห้องหนังสือ ห้องนั่งเล่นมืดสนิท มีเพียงไฟสีเหลืองเข้มดวงเดียวที่เปิดอยู่ ฝาหลังของรีโมทกระจัดกระจายอยู่บนพื้นพร้อมถ่าน เขาหยิบขึ้นมาและวางไว้ มองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่นอนอยู่บนโซฟาลืมตาก็ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่ เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง "มีเรื่องอะไรหรอ ทําไมดูมีความสุขขนาดนี้""ไม่มีนิ ฉันก็แค่ดีใจ" ซ่งเสี่ยวเชียนลุกขึ้นยืนต่อหน้าเย่จื่อหยางยิ้มให้เขา แล้วทันใดนั้นก็กระพริบตาให้เขา มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่ทําให้เย่จื่อหยางเดาไม่ออก กําลังจะถามว่าทําไมถึงยิ้ม ทันใดนั้นซ่งเสี่ยวเชียนก็เอื้อมมืออ้อมไปข้างหลังเย่
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 80: ขอบคุณ
คิดถึงเด็กคนหนึ่งที่อายุ 15-16 ปี เร่ร่อนอยู่กับพวกเขามา 4-5 ปี เพื่อขอทานทุกที่ และเงินที่ขอมามอบให้กับหัวหน้าแก๊งนั้น รับรองว่าทุกคนจะได้กินอาหารไม่อั้นสิ่งที่ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนเจ็บปวดมากกว่าเดิมคือเด็กคนที่ตาบอดทั้งสองข้าง เขาไม่ได้ตาบอดมาตั้งแต่เกิด แต่เมื่อเขาอายุเจ็ดขวบ เขาถูกจับโดยคนของแก๊งและจากพ่อแม่ไปตั้งแต่นั้นมา คนเหล่านั้นล้างสมองเขาเพื่อให้เขาได้รับเงินมากขึ้น ทําให้เขาคิดว่าการช่วยพวกเขาขอเงินมากขึ้นเป็นเรื่องที่ดีคนเหล่านั้นใช้เหล็กแทงเข้าไปในดวงตาของเด็กน้อย ตั้งแต่นั้นมาเขาก็มองไม่เห็นและคนเหล่านั้นสอนเขาวิธีการแยกแยะขนาดของธนบัตรด้วยมือของเขาและติดตามพวกเขามานานหลายปี และความสามารถในการแยกแยะเงินด้วยมือของเขานั้นมีความชำนาญมากและไม่เคยพลาดเลยซ่งเสี่ยวเชียนก็คิดว่าตอนนั้นเธอให้เด็กคนนั้นไปหนึ่งร้อยหยวน เขาก็สัมผัสไปหลายครั้ง ปากก็ยิ้ม แล้วบอกว่าวันนี้เขาเลิกงานได้แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเขามั่นใจมาก ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะถูกล้างสมองโดยคนเหล่านั้นจริง ๆ และจะไม่อดตายเพราะตาบอดสองข้าง ดูเหมือนว่าเขาจะมองว่าเป้าหมายนี้เป็นเป้าหมายเดียว
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 79: หัวโน
ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ทําอะไรเลย เย่จื่อหยางต้องไปทำกับข้าวด้วยตัวเอง ครั้งนี้เป็นอาหารมังสวิรัติจริง ๆ มังสวิรัติมากกว่าพระกินอีก แม้แต่ผัดกะหล่ำปลีจีนก็ใช้น้ำมันเรพซีด ไม่เปื้อนน้ำมันหมูสักนิดซ่งเสี่ยวเชียนมองอาหารมังสวิรัติที่โต๊ะแล้วพูดไม่ออก ความอยากอาหารเปลี่ยนเป็นระดับต่ำ แต่เย่จื่อหยางกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ระหว่างที่เย่จื่อหยางกินข้าว เขาขยี้เหนือศีรษะเป็นครั้งคราว ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาอย่างสงสัยในที่สุดหลังจากกินข้าวเสร็จ ขณะที่เขากําลังล้างจาน เธอรีบไปเอามือไปสัมผัสหัวเขา ไม่ลูบก็ไม่รู้พอลูบก็ตกใจโดยไม่รู้ตัว บนหัวของเย่จื่อหยางบวมโนขึ้น แม้ว่าจะไม่ได้โนใหญ่มากแต่ก็พองเล็กน้อยซ่งเสี่ยวเชียนนึกถึงก่อนหน้านี้เธอโยนเจลอาบน้ำใส่หัวเย่จื่อหยางอย่างแรง ที่แท้หัวปูดโนขนาดนี้เขากลับไม่พูดอะไรโอเค ซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนจิตใจดี ตอนนี้เมื่อได้เห็นสิ่งนี้แล้ว ในใจของเธอก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา คิดว่าเธอใจร้ายไปหน่อยจริง ๆ บางทีเย่จื่อหยางอาจไม่ได้ตั้งใจบุกเข้ามาแอบดูเธอจริง ๆก็ได้ และใครแอบดูคนอื่นแถมจงใจเปิดประตูอีกพอในใจรู้สึกผิดเธอก็อยากชดเชยไง ดึ
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 76: ทำได้แต่ช่วยเหลือ
เธอดูเวลาในโทรศัพท์ของเธอ นาทีและวินาทีผ่านไป และห้านาทีผ่านไป เย่จื่อหยางก็ยังไม่ออกมา มีบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ? ไม่มีทาง? เขาไม่ใช่เก่งมากหรอ? ไม่ใช่ว่าออกโลงแล้วล้มเหลวเลยนะ?เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นในอาคารที่อยู่ไม่ไกล จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายหยาบคายดังมาจากข้างหลังเธอ “เธอเป็นใคร!? มาทำตัวลับๆล่อๆก็ที่นี่ทำอะไร”ถูกจับได้แล้ว! นี่เป็นความคิดแรกที่เข้ามาหัวของซ่งเสี่ยวเชียนในเวลานั้น จู่ๆ เธอหันกลับมาและเห็นร่างผู้ชายที่มืดๆดำๆ ยืนอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกลนัก เขามองดูเธอและทำท่าป้องกันตัว สายตาของเขาดูน่ากลัวเล็กน้อย"ฉ ฉัน...ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย! ฉันหลงทาง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองไปรอบ ๆ และชี้นิ้วไปรอบ ๆ ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้าสองก้าวดูเหมือนจะสงสัย "มากับฉัน!"เมื่อพูดเช่นนั้น ชายคนนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและจับมือของซ่งเสี่ยวเชียน ปฏิกิริยาตัวสั่นของซ่งเสี่ยวเชียนอยู่ในระดับสูงสุดและเธอก็หลบมือของชายคนนั้นทันที เธอจะปล่อยให้เขาจับเธอได้อย่างไร? นั่นเรียกว่ายอมจำนนฟ้านะ ซ่งเสี่ยวเชียนกระโดด
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 75: คุณติดหนี้ฉัน100หยวน
เย่จื่อหยางสังเกตมันอย่างละเอียด ดังนั้นจึงไม่มีข้อผิดพลาด เด็กน้อยเล่นซอได้อย่างชำนาญมาก เหมือนว่าเขาเริ่มเรียนรู้มันตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก"น่าสงสารจัง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองเด็กตาบอดคนนั้นซึ่งอายุน่าจะเพียงสิบสามหรือสิบสี่ปีเท่านั้น แต่ไม่สามารถมองเห็นโลกที่สวยงามใบนี้ แม้ว่าตอนนี้โลกจะปกคลุมไปด้วยหมอกควัน แต่ในบางครั้งก็มีท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและเมฆเป็นสีขาวสำหรับเด็ก นี่เป็นสิ่งที่โหดร้ายมาก เดิมทีซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนที่มีจิตใจดีอยู่แล้ว เธออดไม่ได้ที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ของเย่จื่อหยางออกมา หยิบแบงค์ร้อยหยวนออกมาแล้วยื่นให้เด็กน้อย "เด็กน้อย เอาเงินไปซื้อของอร่อยๆที่อยากกินนะ อย่าอดไว้”เด็กหยุดเล่นซอ รีบหยิบธนบัตรจากมือของซ่งเสี่ยวเชียน วางไว้ใต้จมูกแล้วดมกลิ่น จากนั้นใช้มือแตะอย่างระมัดระวัง และในที่สุดก็ยิ้ม “ขอบคุณผู้มีน้ำใจ วันนี้งานของผมเสร็จแล้ว ผมสามารถกลับก่อนได้”เมื่อพูดจบ ก็รีบเก็บสิ่งด้วยความไว หยิบไม้นำทางเดินหนีไป จากไปโดยไม่หันกลับมามองซ่งเสี่ยวเชียน
You may also like
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน
เซียงปู้อี๋77.7K viewsยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย NC18++
Me'JinJIn33.4K viewsเมียสวมรอย
ชะนีติดมันส์14.3K viewsซูซูข้ามมิติมามีครอบครัว
橙花20.9K viewsสุดท้ายกลายเป็นรัก (เซต รุ่นพี่)
พลอยแพรวา216 viewsMY SISTER พี่สาวคนเนี้ย...ของผม
ฮวายอน1.7K viewsดวงใจปฐวิน
หงส์ จันรัญจวน แม่พลอยหุง368 viewsเมื่อรักเดินทางมาเจอกัน
สาวน้อย.ช่างฝัน541 views
