LOGIN“ไม่ให้เธอจะให้ใคร” พูดจบก็จับมือเล็กขึ้นมาเพื่อลองสวมแหวน หากไม่พอดีก็จะได้สั่งไซน์ใหม่ให้เธอแทน “ราคานี้เลยนะ” เธอว่าพลางชี้ไปยังป้ายราคา แต่คนตัวสูงกลับทำหน้านิ่งเลิกคิ้วถามหน้าตาเฉย “แล้ว?” “มันแพงเกินไปรึเปล่า อีกอย่างลินได้ของที่ถูกใจแล้วด้วย” เธอพยักหน้าให้พนักงานนำกำไลข้อมือที่ลองไป
แกร๊ก... เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นเบา ๆ ดึงให้หญิงสาวที่นั่งทำงานอยู่อย่างตั้งใจเงยหน้าขึ้นมอง และเพียงแค่เธอเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นใคร ก็ทิ้งทุกอย่างที่ทำอยู่ ลุกขึ้นวิ่งเข้าสวมกอดด้วยความดีใจและความคิดถึงทันที หมับ! “ไม่เห็นบอกเลยว่าจะมาวันนี้” “ถ้าบอกก็ไม่รู้สิว่ามีคนแถวนี้แอบ
ธันย์กลับไปรับโทษต่อตามที่ทำข้อตกลงไว้กับท่านผู้เฒ่า นลินเองก็กลับมาเรียนรู้งานต่อหลังจากที่พักไปหลายวัน และการกลับมาทำงานของเธอก็ยังคงมีเลขาของพี่ชายเป็นคนสอนงานเหมือนเดิม “คุณนลินไม่สบายรึเปล่าคะ เห็นหายไปหลายวันเลย ดูเหมือนจะซูบลงไปเยอะเลยด้วยค่ะ” เพียงแค่เข้ามาในห้องทำงาน เสียงน่ารำคาญข
นลินเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคาบน้ำตามองตามคนตัวสูงที่ลุกขึ้นยืน ไม่ทันจะได้สงสัยอะไรเขาก็ยื่นมือมาช่วยประคองเธอให้ลุกตาม ก่อนจะตวัดแขนช้อนอุ้มเธอแนบอก “กลับบ้านกัน” “ไม่อยากกลับบ้าน” เธอรีบปฏิเสธทันทีเมื่อได้ยินว่าเขาจะพากลับบ้าน ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้ยินเสียง มาตั้งหลายวันแล้ว เธอคิดถึงเขามากขนา
เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง บรรยากาศรอบนอกร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งนี้เริ่มปกคลุมไปด้วยความมืดและเงียบสงัด เมื่อสถานที่ต่าง ๆ ทยอยปิดให้บริการตามเวลา ส่วนเจ้าของวันเกิดที่จ่ายเงินซื้อเวลาในร้านอาหารไว้ก็เอาแต่ดื่มไม่หยุด คนนั่งเฝ้าก็ไม่คิดห้าม แถมยังคอยเป็นบริกรรินไวน์เสิร์ฟให้เธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง “เ
“ขอบคุณอีกครั้งครับ” ธันย์ขับรถต่อมายังไนต์คลับที่คุ้นเคย เพราะสถานที่แห่งนี้คือหนึ่งในธุรกิจของเจ้านายเขา และการตามหาคนตัวเล็กที่มาฉลองวันเกิดกับเพื่อนก็ไม่ได้ยาก แค่ถามกับลูกน้องด้านหน้าก็รู้แล้วว่านลินอยู่โซนไหน “คุณหนูนลินไม่ได้มาที่นี่นะครับ” ทว่าคำตอบที่เขาได้กลับมานั้นทำเอาคิ้วกระตุก







