Novels by แว่นมอลต์

“คนเก่งของมี้หยุดร้องแล้ว” “ลูกกินได้ไหม” ไนต์ถามถึงเค้กที่ภรรยานำมาว่าลูกน้อยสามารถทานได้ไหม “กินได้ค่ะ มินสั่งทำมาให้ลูกกินได้โดยเฉพาะเลย” ได้ยินแบบนั้นเขาก็ปล่อยมือที่จับมือลูกไว้ เพียงแค่มือน้อยๆ ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เจ้าตัวก็ยัดมือตัวเองเข้าปากดูดกินครีมเค้กแสนอร่อยที่คว้าติดมือมาได้ทั

เธอยอมให้เขาสมหวังกับสิ่งที่ตัวเองปรารถนาแล้วจริงๆ ใช่ไหม “ไม่แน่ใจค่ะ มินแอบตรวจเมื่อเช้าที่ตรวจขึ้นสองขีดทุกอันเหมือนตอนมีนับดาวเลย” จัสมินตอบกลับด้วยรอยยิ้ม จ้องหน้าสบตากับสามีที่นั่งคุกเข่าอุ้มลูกอยู่ตรงหน้าด้วยความดีใจไม่แพ้กัน ตอนที่บอกไปว่ากำลังท้อง ทำให้เธอนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์วันน

หนึ่งเดือนต่อมา... จัสมินในชุดว่ายน้ำสีชมพูพาสเทลเดินถือผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตาผืนใหญ่ออกไปยังสระว่ายน้ำ ก่อนจะวางพาดไว้บนเก้าอี้ใกล้ๆ กับสระว่ายน้ำแล้วเดินไปนั่งลงที่ขอบสระหย่อนเท้าทั้งสองข้างลงในน้ำ มองสองพ่อลูกที่กำลังเล่นน้ำอยู่ในสระกันอย่างสนุก เป็นภาพที่คุ้นตา เพราะในหนึ่งสัปดาห์เธอและสามีจ

“ไหนว่ามาซื้อชุดว่ายน้ำ” “ก็เดี๋ยวไปซื้อค่ะ มินซื้อของให้ลูกก่อน ขอบัตรด้วยค่ะสามี” “ของตัวเองก็มี” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่มือก็หยิบกระเป๋าตังค์ออกมาหยิบบัตรเครดิตยื่นให้อยู่ดี จัสมินพาสามีและลูกเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ไม่หยุด เธอซื้อของทุกอย่างที่คิดว่าจำเป็นและต้องได้ใช้ตลอดที่อยู่ที่นี่ และ

“อู้ว~ อูว~” เสียงอ้อแอ้และสัมผัสที่เปียกชื้นบนใบหน้าปลุกให้ไนต์ต้องรีบลืมตาขึ้นมอง เพียงแค่สายตาปรับโฟกัสได้ก็พบกับแก้มกลมๆ ของลูกสาว ที่ตอนนี้กำลังพยายามกัดจมูกของเขาจนน้ำลายยืด “นับดาว” ไนต์เอ่ยเรียกชื่อลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง เด็กน้อยที่รู้จักชื่อตัวเองสะดุ้งโหย่งรีบเงยหน้าขึ้นมองพ

สัปดาห์ต่อมา... การเตรียมตัวเดินทางข้ามทวีปครั้งแรกกับเด็กน้อยวัยเจ็ดเดือนเศษนั้นค่อนข้างที่จะวุ่นวายอยู่ไม่น้อย แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของไนต์ ที่ตั้งใจจะพาลูกเมียไปเที่ยวพักผ่อน หนึ่งปีกว่านับตั้งแต่ย้ายกลับมาอยู่ที่อังกฤษจัสมินก็ไม่ได้กลับไทยอีกเลย “อูววว~” จัสมินยิ้มกว้างทั

งานแต่งงานของอลันและณดาถูกจัดขึ้นที่คฤหาสน์อย่างอบอุ่น มีเพียงคนสนิทและเพื่อน ๆ ของเขาและเธอเท่านั้นที่ถูกเชิญมาร่วมงาน เพราะมันคือความต้องการของเธอที่ไม่ได้ชอบอะไรที่มันหวือหวา แต่เธอชอบอะไรที่ดูอบอุ่นมากกว่า "มึงช่วยสนใจแขกแบบพวกกูบ้างเถอะ" คริสเตียนเอ่ยขึ้นอย่างเอือม ๆ กับพฤติกรรมของเจ้าบ่าว ที่เอาแต่ตามกอดตามหอมเจ้าสาวไม่หยุด "ทำไมกูต้องสนใจ กูไม่ได้แต่งงานกับพวกมึงสักหน่อย" พูดจบอลันก็หันกลับไปกอดไปหอมเจ้าสาวของเขาต่อทันที "ถ้ามึงจะกอดจะหอมเมียขนาดนั้นก็เข้าหอไปเถอะ เดี๋ยวพวกกูจะหน้าด้านอยู่ต่อจนจบงานเองก็ได้" แดเนียลเอ่ยขึ้นอีกเสียง ถ้ารู้แบบนี้เขาคงจะหาเด็กในสังกัดควงมางานด้วยสักคนก็คงจะดี เหอะ! "โอเค งั้นกูไปเข้าหอแล้วนะ" พูดจบเขาก็ผละกอดออกจากร่างบางข้างกาย ก่อนที่จะทำท่าอุ้มเธอขึ้นแนบอก แต่ก็ถูกขัดซะก่อน "หยุด! เลิกหื่นสักวันเถอะค่ะ" ณดาชี้หน้าสั่งเสียงดุทันที ขนาดงานแต่งงานของตัวเองแท้ ๆ เขายังไม่สนใจแขกที่มาร่วมงานเลย นี่ก็แทบจะสิงเธออยู่แล้วด้วย "พี่ไม่ได้หื่นนะ แต่งงานแล้วเราก็ต้องเข้าหอกันตามธรรมเนียมสิ น้องนั่นแหละคิดอะไรอยู่" เขาย้อนถามเธอกลับ ทำเอาร่างบ

@งานแต่งไบรอันต์ "มึงช่วยทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย มึงไม่ยินดีกับมันเหรอวะ" คริสเตียนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอลันนั่งหน้าบอกบุญไม่รับในงานแต่งเพื่อนแบบนี้ "เหอะ!" และนั้นคือคำตอบที่เขาตอบออกมา "ไอ้ห่านี้! เออ! กูได้ข่าวว่ามึงเป็นลมเหรอวะ" คริสเตียนเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างนึกสนุก เพียงแค่นึกถึงเรื่องที่เพื่อนรักอย่างอลันเป็นลมทีไรก็อดขำไม่ได้ทุกที "หุบปากหมา ๆ ของมึงไปเลยนะ อย่าให้ถึงทีกูเอาคืนแล้วกัน" เรื่องที่เขาเป็นลมจะไม่มีใครรู้เลยถ้าลูกน้องคนสนิทไม่เอาไปพูดให้พวกเพื่อน ๆ ของเขาฟัง คิดแล้วก็หงุดหงิดฉิบหาย "หึ! คงไม่มีวันนั้น" คริสเตียนกระตุกยิ้มทันที คนอย่างเขาคงไม่ยอมให้ใครมาผูกมัดได้ง่าย ๆ หรอก ชีวิตโสดของเขายังอีกยาว "ยินดีด้วยนะคะ" เสียงหวานใสดังขึ้นดึงความสนใจของอลันและคริสเตียนที่กำลังคุยกันอยู่ให้หันไปมองทันที ก่อนจะพบกับณดาที่กำลังยืนยิ้มหวานแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวอยู่ ทำให้อลันและคริสเตียนต่างลุกขึ้นเดินไปร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน "มึงช่วยทำหน้ายินดีกับกูหน่อยเถอะ" ไบรอันต์เอ่ยเย้าแหย่เพื่อนรักด้วยรอยยิ้มกวน ๆ เห็นหน้าของอลันแล้วทำให้นึกถึงเรื่องที่เพื่อนเป็นลมไม่หาย "เหอะ!

"ที่รัก~ ผัวมาแล้ว" จากท่าทางอารมณ์ดีเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นทำหน้างงทันที เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอนั้นกำลังฝันหวานในห้วงนิทรา นี่เธอจะหลับเร็วเกินไปไหม เขาเอาลูกไปฝากไว้กับลูกน้องแค่ไม่กี่นาทีเองนะ พอกลับขึ้นมาบนห้องเธอดันมาหลับไปดื้อ ๆ แบบนี้เลยเหรอ "น้องจะมาหลับแบบนี้ไม่ได้นะ ตื่นมาทำการบ้านก่อนเร็วที่รัก" "อื้อ! พี่อลันอย่ากวน น้องจะนอน" เสียงหวานงัวเงียตอบพลางพลิกตัวหนีสัมผัสจากริมฝีปากอุ่น ๆ ของเขาที่คลอเคลียอยู่กับซอกคอของเธอ "นอนไม่ได้ วันนี้เรายังไม่ได้ทำน้องให้ณิรินเลย" "อย่ามากวน บอกว่าจะนอนไง!" "แล้วทำไมต้องดุด้วย พี่แข็งแล้วนะ" "ห้องน้ำค่ะ น้องจะนอน" เธอบอกเสียงแข็งพร้อมชี้มือบอก ก่อนจะขยับหนีเขาไม่หยุด "อยากเข้าไปในตัวน้องมากกว่าเข้าห้องน้ำ นะที่รัก… นะ นะครับคนดี" "พี่อลันอย่ามางอแงเป็นเด็กนะ น้องไม่ให้ทำ!" "แต่พี่อยากทำ ทำน้องให้ลูกเรา" ทั้งเขาและเธอต่างก็ถกเถียงกันไปหยุด อีกคนง่วงและเพลียต้องการจะพักผ่อน อีกคนก็หื่นเกินจะบรรยายและพยายามที่จะทำรักกับเมียให้ได้ "ฟังนะคะผัวขา" ร่างบางลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะประคอง

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ทุกอย่างสำหรับเขาเคลียร์เรียบร้อย และเป็นไปได้ด้วยดี ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาสั่งคนทำความสะอาดที่คฤหาสน์อย่างเคร่งครัด อย่าให้หลงเหลือของที่เคยทำร้ายเขาและเธอแม้แต่ชิ้นเดียว ทุกอย่างภายในคฤหาสน์ของเขาถูกทำความสะอาดและตกแต่งใหม่หมดทั้งหลัง เพื่อณดาและลูก เพราะเขาจะพาเธอกับลูกกลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัวที่อบอุ่น "น้องโอเคใช่ไหม?" เขาเอ่ยถามเสียงเบา เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ยอมก้าวเข้าไปในบ้าน เอาแต่ยืนจ้องมองไปรอบ ๆ อยู่แบบนั้น "...น้องโอเคค่ะ" เธอทำใจมาบ้างแล้วว่าจะได้กลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้งและคงจะอยู่ตลอดไป แต่มันก็อดหวนนึกถึงเรื่องเดิม ๆ ไม่ได้อยู่ดี แม้ว่ามันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม "ถ้าไม่โอเคเรากลับไปอยู่ที่เพนท์เฮาส์เหมือนเดิมไหม เดี๋ยวพี่จะหาซื้อบ้านใหม่แล้วเราค่อยย้ายไปอยู่กัน" เขาเป็นห่วงความรู้สึกของเธอมากกว่าสิ่งใด ถ้าเธอไม่อยากจะกลับมาอยู่ที่นี่เขาก็พร้อมที่จะสร้างบ้านหลังใหม่เพื่อเธอกับลูกได้เสมอ "แต่ที่นี่คือจุดเริ่มต้นของเรานะคะ ที่นี่คือบ้าน...บ้านของพี่อลันที่จะมีน้องและลูก ๆ มาอยู่ด้วยไงคะ" แม้เรื่องราวของเธอกับเข

ฟอด~ "คิดถึงจังเลย" สองแขนโอบกอดร่างบางไว้แน่น ก่อนจะหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงเขาก็ใจจะขาด เพราะคิดถึงกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ประจำตัวของเธอ "อะไรกันคะ ห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ" "แค่นาทีเดียวพี่ก็ใจจะขาดแล้ว" "แล้ว...เป็นยังไงบ้างคะ" เสียงหวานเอ่ยถามออกมาอย่างอยากรู้ "ตอนนี้พี่เป็นของน้องคนเดียวทั้งตัวทั้งใจแล้วนะ เราแต่งงานกันนะที่รัก แต่งงานกับพี่นะครับ" พูดจบเขาก็ปล่อยอ้อมกอดออกจากเธอ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอทันที "ร้องไห้ทำไม ไม่อยากแต่งกับพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ" บอกเลยว่าตอนเขาใจไม่ดี ทั้งที่เมื่อคืนเธอบอกเขาเองว่าถ้าเขาขาวสะอาดกลับมาเมื่อไหร่เธอจะยอมแต่งงานกับเขา "ฮึก.. ปะ..เปล่าค่ะ น้องแค่ดีใจ ดีใจที่มีพี่อลันเป็นของตัวเองแค่คนเดียวแล้วเหมือนกัน" "แล้วตกลงจะแต่งกับพี่ไหม" "แต่งค่ะ" เธอไม่ลังเลเลยที่จะตอบตกลง ในเมื่อตอนนี้เขาทำให้เธอเห็นแล้วว่าเขาทำเพื่อเธอได้ เขาขาวสะอาดจากสิ่งที่เคยผูกมัดเขาแล้ว ตอนนี้…ตอนนี้เขาคือของเธอแค่คนเดียวทั้งตัวทั้งใจอย่างที่เขาบอกแล้ว แหวนเพชรเม็ดงามถูกบรรจงสวมลงบนนิ้วนางข้างขวาของเธออย่างตั้งใจ แต่การกระทำของเขาก็ทำเอาเธอถึงกับงุน

เช้าวันต่อมา วันนี้เป็นวันที่เขาจะจบเรื่องทุกอย่าง เขาพร้อมยิ่งกว่าพร้อมกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ และเขาก็หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีอย่างที่เขาเตรียมการไว้ "ไม่เจอกันนานเลยนะคะ…สามี" ร่างบางของเฟียร์ที่อยู่ในชุดเดรสสั้นรัดรูป เอ่ยทักทายเขาด้วยรอยยิ้มหวาน "ผมจะไม่อ้อมค้อมนะ คุณก็รู้ว่าผมต้องการให้คุณเซ็นใบหย่า" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบนิ่ง ข้างกายของเขามีทนายประจำตระกูลของเขาอยู่ด้วย "ได้ค่ะ เพราะคุณเองก็รู้ว่าเฟียร์ต้องการอะไร" ตลอดเวลาที่อยู่บ้านเขา เธอไม่ต่างอะไรจากนักโทษที่หมดอิสรภาพ ที่อยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน ไม่ได้ไปชอปปิ้ง ไม่ได้ไปสังสรรค์กับเพื่อน เหตุผลเดียวคือ...เธอไม่เหลืออะไรสักอย่าง เพราะถ้าเธอก้าวออกไปจากบ้านหลังนั้น แน่นอนว่าเธอคงไม่ได้มีโอกาสกลับเข้าไปอีกแน่นอน ถึงทำให้เธอต้องทนอยู่เพื่อวันนี้ เพื่อที่เธอจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการ แล้วออกไปใช้ชีวิตอย่างเดิมที่เคยผ่านมา อลันพยักหน้าให้ทนายเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง เขาไม่ได้ว่างพอมานั่งเล่นกับเธอทั้งวันหรอกนะ เพราะเขาต้องรีบกลับไปของเมียแต่งงาน "ตามที่คุณเฟียร์เรียกร้องมาเพื่อแลกกับการเซ็นใบหย่า คุณอลันจะต้องแบ่งทรั

"แดดดี้มีข่าวดีจะมาบอก" คริสเตียนเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนเข้ามานั่งในรถแล้วเรียบร้อย พร้อมที่จะเดินทางไปเที่ยวทะเลกันตามที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ครั้งก่อน "แม่มีน้องแล้ว มีน้องให้พวกเราอีกแล้ว" "ใช่แล้วแม่มีนะ...น้อง เดี๋ยวนะ! พี่ฝุ่นรู้ได้ยังไงครับ" คริสเตียนที่กำลังยิ่มร่าอย่างมีความสุข เป็นต้องหุบยิ้ม

"ถ้ารอบนี้เป็นไอ้แสบคูณสี่อีก พี่ว่าพี่คงพอแล้วล่ะที่รัก" "ถึงพี่คริสไม่พอ ฝันก็ไม่ไหวแล้วค่ะ ลูกพี่แต่ละคนไม่เหมือนคนเลย มีแต่ลิงทั้งนั้นยิ่งโตยิ่งได้พ่อมาเต็ม ๆ " "ธรรมดานะเพราะเชื้อพ่อมันแรง หึ ๆ " คริสเตียนว่าอย่างภาคภูมิใจ เขาตั้งใจทำเองกับเอ็นอุ่น ๆ ของเขาเลยนะ ลูกก็ต้องเหมือนเขาสิ "เ

สามปีต่อมา 7 : 35 น. ภายในห้องนอนเรียบหรูกำลังร้อนระอุดั่งไฟแผดเผา เมื่อสองร่างเปลือยเปล่าของชายหญิง กำลังผลัดกันรุกผลัดกันรับ กับบทเพลงสวาทอย่างไม่หยุดหย่อน "อ๊าาา~ ระ แรงไป ซี๊ดดดด! ที่รักก" "อูยย~ ไม่ชอบ อ่า ๆ อ๊าา เหรอคะ" ร่างบางเปลือยเปล่าของทอฝันกำลังขึ้นขย่มแก่นกายใหญ่ของคริสเต

"รอด้วย อ่าาส์ รอผัวขาด้วย จะ จะแตกแล้ว"คริสเตียนไม่รอช้ารีบเร่งจังหวะกระแทกรัวเร็วอย่างบ้าคลั่ง ปั๊บ ๆ ปั๊บ ๆ ปั๊บ ๆ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง อุณหภูมิที่เคยเย็นสบายกลับดูร้อนแรงขึ้นมาเหมือนกำลังถูกไฟครอก ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่ชะโลมไปด้วยหยาดเหงื่อ โดยเฉพาะทอฝันที่ตามไรผ

"อ่า ๆ อูยย~ สะ เสียว อ๊าา" "ซี๊ดด~ ไม่ได้เอานาน ร่องเมียยังแน่นและขมิบ อื้มม อ่าาส์ ดีเหมือนเดิมเลย จ๊วบบบ" คริสเตียนเงยหน้าขึ้นจากเต้าอวบใหญ่ทั้งสองข้าง เพื่อพร่ำเพ้อพูดกับเธอเสียงกระเส่าอย่างพออกพอใจ พั่บ ๆ พั่บ ๆ เอวสอบก็กระแทกแก่นกายเข้าออกร่องสวาทนุ่มอย่างเป็นช่วงจังหวะหนักหน่วงบ้างเบ

"ค้าบบบบ~ แต่แดดดี้ขอพี่ฝุ่นก่อนสิ ^^ " ใบหน้าน้อย ๆ พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่ก็เหมือนจะยังไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะไต้ฝุ่นยังรบเร้าให้แดดดี้ขอตัวเองแต่งงานอยู่ มือน้อย ๆ ก็ยื่นมาตรงหน้าอยู่แบบนั้น "เดี๋ยวนะ นี่จะให้แดดดี้ขอแต่งงานให้ได้เลยใช่ไหม" "ค้าบบบ~ ขอเร็ว ๆ คับพี่ฝุ่นจะร้องห้ายแล้วนะ คิก