Nobela ni แว่นมอลต์

“ที่คลับมีกฎว่าห้ามพนักงานของที่คลับรับงานเสริมที่อื่น” สุดท้ายเขาก็ต้องยอมบอก ไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่ได้ทานข้าวกันสักที “กฎอะไรกันเนี่ย งั้นก็แสดงว่าที่เธอดูลนๆ เพราะมีกฎแบบนี้สินะ เธอต้องคิดว่าพี่เป็นพี่ไนต์แน่” ประโยคแรกคล้ายเป็นการบ่นกับตัวเองมากกว่า ก่อนจะคาดเดาสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อก

“ไม่ได้หมายถึงไวน์” “แล้วหมายถึงอะไรคะ?” “…” ไร้คำตอบจากนิกซ์ มีเพียงสายตาคมที่ตอนนี้จ้องมองคนรักด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างไม่ปิดบัง บอกเป็นนัยๆ ว่าสิ่งที่บอกว่าไม่พอนั้นเขาหมายถึงอะไร “คนหื่น!” นิวเยียร์ที่เห็นสายตาของคนตัวสูงมองมาอย่างเจ้าเล่ห์ก็รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เขาพูดว่านั้นหมายถึงอะไร

ร้านที่ตั้งอยู่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมหรู คือสถานที่ที่นิกซ์เลือกพาภรรยาสาวคนสวยมาดินเนอร์ในค่ำคืนนี้ “อากาศดีจัง” นิวเยียร์เอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อขึ้นมาถึงร้านอาหารบนชั้นดาดฟ้าที่เปิดโล่งแล้วได้สัมผัสกับบรรยากาศยามค่ำคืนที่สดชื่น “พี่ว่ามันเย็นเกินไปสำหรับชุดที่เธอใส่มานะที่รัก” นิกซ์ที่ได้ยินคนตัวเล็กบ

“หายนอยด์รึยัง” “หายแล้วค่ะ” “ไปดินเนอร์กันไหม” “ตอนนี้เหรอคะ?” นิกซ์พยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่นิวเยียร์จะฉีกยิ้มกว้างแล้วพยักหน้าตามพร้อมตอบตกลง “ไปค่ะ งั้นนิวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็รีบลุกจากตักแกร่งของสามีไปเปลี่ยนชุดใหม่ทันที ก็นานๆ ทีจะได้มีเวลาอยู่กันสองต่อสองแบบนี้นานๆ

เดินทางกลับถึงอังกฤษนิกซ์ก็ต้องแยกตัวออกไปจัดการกับเรื่องงานของตัวเองทันที เพราะสัปดาห์หน้าจะต้องพาภรรยาสาวคนสวยไปฮันนีมูนหลังจากแต่งงาน จริงๆ แล้วเขามองว่ามันไม่ได้สำคัญที่จะต้องมีการฮันนีมูนหลังแต่งด้วยซ้ำ แต่พ่อแม่เขารวมถึงพ่อแม่ของนิวเยียร์พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากให้เขาและเธอมีเวลาพักผ่อนกันส

วันต่อมา… นิกซ์และนิวเยียร์พาลูกๆ มาส่งให้กับคุณปู่คุณย่า เพราะวันนี้เป็นวันคี่ ส่วนพรุ่งนี้คุณปู่คุณย่าก็ต้องพาเด็กๆ ไปส่งให้คุณตาคุณยายที่รับดูแลหลานๆ ในวันคู่ เป็นการช่วยกันเลี้ยงหลานที่วุ่นวายดีไม่น้อย แต่เพราะนั่นคือความสุขของทุกคน คนที่เป็นพ่อแม่อย่างนิกซ์และนิวเยียร์จึงไม่ได้ขัดอะไร เพราะก

"กูรู้ว่าลูกมันหวงแม่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะหวงขนาดนี้" คริสเตียนที่เห็นชอบ ร่วมมือกันกับอลันเพื่อแกล้งเพื่อน ก็ถึงกลับไปต่อไม่ถูก ที่เห็นดีแลนร้องไห้ดังจ้า ทิ้งทุกอย่างในมือ แล้ววิ่งเข้าไปหาคนเป็นแม่ทันทีแบบนั้น "ไอ้คริสบอกให้กูลองดู ใครจะคิดว่าลูกมึงจะหวงแม่เอาเรื่องขนาดนี้วะ" อลันเองก็มีสีหน้าที่รู้สึกผิดขึ้นมาไม่ต่างจากคริสเตียน ที่พวกเขานั้นทำหลานร้องไห้ดังลั่นบ้าน จนเด็กๆ ที่กำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน ถึงกับหยุดนิ่ง แล้วมองไปที่เฟรย่ากับดีแลน ที่กอดโอ๋กันแน่นกลางบ้าน เพี้ยะ! "เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง" ฝ่ามือเล็กๆ ของณดา ภรรยาของอลัน ฟาดลงกับต้นแขนของสามีอย่างแรง เพี้ยะ! ตามมาด้วยเสียงฝ่ามือที่ฟาดลงกับต้นแขนเช่นกัน ที่ดังมาจากอีกคู่ เมื่อทอฝันเองก็ฟาดมือลงกับไหล่สามีอย่างคริสเตียน อย่างแรงไม่ต่างกัน "พี่คริสก็เหมือนกัน โดนกับตัวเองบ้างจะรู้สึก!" "พี่โดนมาเยอะแล้วที่รัก อย่าให้โดนอีกเลย" คริสเตียนถึงกับรีบหันมากอดซบอกภรรยาไว้แน่น แล้วรีบอ้อนทันที เพราะเขานั้น กว่าจะมีวันนี้ก็เรียกว่าสาหัสหนักมาก จนแทบจะหมดโอกาสด้วยซ้ำ "คนเก่งของแม่หยุดร้องแล้ว ไปครับ เราไปเล่นตรงนู้นกับพี่ๆ กันด

"พอเลย วันๆคิดแต่เรื่องจะทำน้องให้ดีแลน" "ไม่ใจอ่อนกับพี่จริงเหรอ" แดเนียลถึงกับทำเสียงอ่อน จ้องมองเธอด้วยสายตาออดอ้อน ที่น้อยครั้งนักเขาจะแสดงมันออกมา นอกซะจากจะอยู่กับเธอสองคนเท่านั้น "แค่ดีแลนคนเดียวน้องเฟรก็ปวดหัวจะแย่แล้วค่ะ ไหนจะแด๊ดดี้คนหื่นของดีแลนอีก แค่นี้ก็รับมือไม่ไหวแล้ว" "ไม่มีน้องก็ได้แค่ได้เข้าหอกับเมียทุกวันก็พอ" พูดจบเขาก็ตวัดร่างบางของภรรยา ที่อยู่ในชุดเจ้าสาวขึ้นแนบอกทันที พรึบ! "ว้าย! อะไรของพี่แดนเนี่ย เพื่อนมาเต็มบ้านจะมาหื่นอะไรตอนนี้คะ" สองแขนเล็กรีบโอบกอดรอบลำคอหนาไว้แน่นด้วยความตกใจ ก่อนจะว่าให้คนหื่นอย่างเขา อย่างไม่จริงจังนัก เมื่อตอนนี้เขากำลังอุ้มเธอเดินเข้าไปภายในบ้าน ตามหลังลูกชายที่เดินเตาะแตะ นำหน้าไปจนจะถึงประตูบ้านอยู่แล้ว "หื่นตรงไหน แต่งงานกันแล้วก็ต้องเข้าหอสิ" "ใช้เป็นข้ออ้างไม่ได้ค่ะ เพราะพี่แดนก็พาน้องเฟรเข้าหอทุกวันอยู่แล้ว" "หึ พี่จะพาเมียพี่เข้าหอทุกวัน จนกว่าน้องดีแลนจะมา" แดเนียลยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อพูดถึงการมีน้องให้ลูกชายสุดที่รัก ที่จนตอนนี้เขาก็ยังทำไม่สำเร็จสักที "นี่พี่แดนยังไม่ล้มเลิกความคิดนี้อีกเหรอคะ" "ก็พี

"สมน้ำหน้า ชอบแกล้งลูกดีนัก" "หวง~" เสียงเล็กๆ เอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่ก็พอฟังรู้เรื่องว่าเจ้าตัวนั้นพูดอะไร "หึๆ รู้แล้วครับว่าหวง กลับบ้านกันครับ ให้แด๊ดอุ้มไหม หรือจะเดินเอง" แดเนียลหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะเอ่ยถามลูกชายด้วยรอยยิ้ม ดีแลนที่พอได้ยินแบบนั้น ก็มีสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้ารับหงึกหงักเบาๆ แล้วปล่อยมืออีกข้าง จากการโอบกอดรอบลำคอระหงของคนเป็นแม่ ก่อนจะชูสองแขนขึ้นสูง เพื่อบ่งบอกว่าให้คนเป็นพ่อนั้น อุ้มตัวเองแทนการที่ต้องเดินเอง แดเนียลรับลูกชายเข้ามาสู่อ้อมกอดทันที ที่เจ้าตัวชูแขนขึ้นสูง ก่อนจะโอบอุ้มขึ้นแนบอก พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วยื่นมืออีกข้างลงมาหาร่างบางของภรรยา ที่ยังคงนั่งยองๆ อยู่ที่เดิม "ขอบคุณค่ะ ^^" เฟรย่าที่เห็นแบบนั้น ก็รีบยื่นมือไปจับมือหนาไว้แน่นอย่างไม่รอช้า ก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนเคียงข้างกับเขาทันที ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกพากันก้าวเดินออกมาตามทางเดิน ที่ตลอดสองข้างทางนั้น ถูกตกแต่งไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ โดยที่ร่างสูงของแดเนียลนั้น ใช้แขนเพียงข้างเดียวโอบอุ้มลูกชายไว้แนบอก มืออีกข้างก็ประสานจับมือเล็กของภรรยาสาวส

"คุณแดเนียล คุณจะรับคุณเฟรย่าเป็นภรรยาของคุณ และดูแลเธอจนกว่าชีวิตจะสิ้นลมหายใจหรือไม่" เสียงของบาทหลวงกล่าวถามขึ้นทันที เมื่อทั้งคู่ต่างพยักหน้าให้กัน พร้อมกับหันหน้าไปทางบาทหลวง ที่ทำหน้าที่เป็นพยานรัก กล่าวคำปฏิญาณต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า ให้กับเธอและเขาในวันนี้ อย่างเรียบง่ายตามที่เธอต้องการ โดยที่ไม่ต้องมีพิธีอะไรมากมาย ขอแค่ให้เธอและเขา ได้กล่าวคำสัญญาต่อกันและกัน ในสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ "ผม...แดเนียล ยินดีรับคุณเฟรย่าเป็นภรรยา และขอสัญญาว่า จะรักและซื่อสัตย์ต่อเธอเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิต" น้ำเสียงทุ้มของแดเนียล เอ่ยออกมาเสียงดังฟังชัดด้วยความหนักแน่น พร้อมกับกล่าวคำสัญญาต่อเธอ ต่อหน้าพระเจ้าด้วยความหนักแน่น ในความรักที่มีต่อเธอ "คุณเฟรย่า คุณยินดีที่จะรับคุณแดเนียลเป็นสามีของคุณหรือไม่" "ฉัน...เฟรย่า ยินดีรับคุณแดเนียลเป็นสามี และขอสัญญาว่า จะรักและซื่อสัตย์ต่อเขาเพียงคนเดียว ไปตลอดชีวิตเช่นกัน" เฟรย่าตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด กึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ ก่อนที่เธอจะกล่าวคำสัญญาต่อเขา ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นไม่ต่างจากเขา แดเนียลหมุมตัวหันหน้าเข้าหาเธออีกครั้ง พร้อมกั

สองปีต่อมา ภายในโบสถ์อันศักดิ์สิทธิ์ ถูกเนรมิตรจัดแต่งไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์อย่างสวยงาม ให้บรรยายที่แสนโรแมนติก ด้วยกลิ่นหอมฟุ้งของดอกไม้นานาพันธุ์ ที่ทำให้บรรยากาศนั้นดูสดชื่นและผ่อนคลาย แถมยังโอบล้อมไปด้วยความอบอุ่น ของพิธีศีลสมรส ที่ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาว ต่างก็เฝ้ารอมาแสนนาน จนในที่สุด เขาและเธอก็มีวันนี้ "อุ้ม~" เสียงเล็กๆ ที่เอ่ยออกมาด้วยคำพูดที่ยังไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำ พร้อมกับสองแขนเล็กๆ ที่ชูขึ้นสูง "อีกนิดเดียวจะถึงแด๊ดดี้แล้วครับ คนเก่งของแม่ พาแม่เดินไปหาแด๊ดดี้ได้ไหมครับ" เสียงหวานอ่อนโยน เอ่ยพูดกับลูกชายวัยขวบเศษ ที่ตอนนี้กำลังร้องงอแงขอให้เธออุ้ม เฟรย่าที่ตอนนี้อยู่ในชุดเจ้าสาว ราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยายอย่างที่เธอใฝ่ฝัน มือข้างหนึ่งถือช่อดอกไม้ขนาดพอเหมาะ มืออีกข้างจับมือลูกชายไว้แน่น ใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อวันนี้ที่เธอเฝ้ารอคอยมาตลอดหลายปี ในที่สุดก็มาถึง เมื่อตอนนี้เธอกำลังก้าวเดินตามทางเดินเข้ามาภายในโบสถ์ ที่สองข้างทางนั้น ถูกประดับตกแต่งไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ โดยที่ปลายทางของเธอก็คือเขา...แดเนียล เจ้าบ่าวและพ่อของลูกเธอ ที่ตอนนี้เขายืนรอเธออยู่ที

"หึ~ น้องเฟรครับ ขอตัวเล็กให้พี่สักคนนะครับที่รัก" แดเนียลหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอ แล้วกระซิบบอกชิดใบหูของเธอ ด้วยน้ำเสียงพร่ากระเส่า "พี่แดน~ >เสียงกระซิบที่ข้างหู พร้อมกับคำพูดและสรรพนามที่แปลกใหม่ ที่เขาใช้พูดกับเธอ ทำเอาเธอแทบอยากจะกลั้นหายใจ ยิ่งนานวันเขายิ่งเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนเธอเองก็แทบสูญเสียความเป็นตัวเองเพราะเขา จากที่เคยรุกเขาก่อน เคยพูดจาหยอกล้อ และยั่วยวนเขาก่อนตลอด ทุกวันนี้เธอแทบจะเป็นฝ่ายตั้งรับแทนแล้ว "ว่างไงครับ มีตัวเล็กให้พี่สักคนจะได้ไหม" ยิ่งเห็นคนตัวเล็กใต้ร่างกายแกร่งของเขาเขินหน้าแดง เขายิ่งอยากจะแกล้ง "น้องเฟรเสียความเป็นตัวเองไปหมดแล้วนะ!" เฟรย่าแกล้งกลบเกลื่อนความเขินอาย ด้วยการทำเป็นตะเบ็งเสียงใส่เขาอย่างไม่พอใจ "ตอบไม่ตรงคำถาม" "แล้วพี่แดนคิดว่าน้องเฟรปฏิเสธได้ไหมล่ะคะ ถึงจะบอกว่าไม่ แต่สุดท้ายก็แพ้พี่แดนอยู่ดี" "หึ~ ยัยแม่มดน้อยของพี่สิ้นฤทธิ์ไปซะแล้ว" "ก็เพราะพี่แดนนั้นแหละที่เป็นคนทำ" "ก็บอกแล้วไง ว่าพี่จะปกป้องเอง และจะปกป้องตลอดไป ไม่ให้ใครมาทำร้ายแม่มดน้อยคนนี้ของพี่ได้อีกแล้ว" เขาเอ่ยบอกกับเธอด้วยรอยยิ้ม พ

"แดดดี้มีข่าวดีจะมาบอก" คริสเตียนเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนเข้ามานั่งในรถแล้วเรียบร้อย พร้อมที่จะเดินทางไปเที่ยวทะเลกันตามที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ครั้งก่อน "แม่มีน้องแล้ว มีน้องให้พวกเราอีกแล้ว" "ใช่แล้วแม่มีนะ...น้อง เดี๋ยวนะ! พี่ฝุ่นรู้ได้ยังไงครับ" คริสเตียนที่กำลังยิ่มร่าอย่างมีความสุข เป็นต้องหุบยิ้ม

"ถ้ารอบนี้เป็นไอ้แสบคูณสี่อีก พี่ว่าพี่คงพอแล้วล่ะที่รัก" "ถึงพี่คริสไม่พอ ฝันก็ไม่ไหวแล้วค่ะ ลูกพี่แต่ละคนไม่เหมือนคนเลย มีแต่ลิงทั้งนั้นยิ่งโตยิ่งได้พ่อมาเต็ม ๆ " "ธรรมดานะเพราะเชื้อพ่อมันแรง หึ ๆ " คริสเตียนว่าอย่างภาคภูมิใจ เขาตั้งใจทำเองกับเอ็นอุ่น ๆ ของเขาเลยนะ ลูกก็ต้องเหมือนเขาสิ "เ

สามปีต่อมา 7 : 35 น. ภายในห้องนอนเรียบหรูกำลังร้อนระอุดั่งไฟแผดเผา เมื่อสองร่างเปลือยเปล่าของชายหญิง กำลังผลัดกันรุกผลัดกันรับ กับบทเพลงสวาทอย่างไม่หยุดหย่อน "อ๊าาา~ ระ แรงไป ซี๊ดดดด! ที่รักก" "อูยย~ ไม่ชอบ อ่า ๆ อ๊าา เหรอคะ" ร่างบางเปลือยเปล่าของทอฝันกำลังขึ้นขย่มแก่นกายใหญ่ของคริสเต

"รอด้วย อ่าาส์ รอผัวขาด้วย จะ จะแตกแล้ว"คริสเตียนไม่รอช้ารีบเร่งจังหวะกระแทกรัวเร็วอย่างบ้าคลั่ง ปั๊บ ๆ ปั๊บ ๆ ปั๊บ ๆ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง อุณหภูมิที่เคยเย็นสบายกลับดูร้อนแรงขึ้นมาเหมือนกำลังถูกไฟครอก ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่ชะโลมไปด้วยหยาดเหงื่อ โดยเฉพาะทอฝันที่ตามไรผ

"อ่า ๆ อูยย~ สะ เสียว อ๊าา" "ซี๊ดด~ ไม่ได้เอานาน ร่องเมียยังแน่นและขมิบ อื้มม อ่าาส์ ดีเหมือนเดิมเลย จ๊วบบบ" คริสเตียนเงยหน้าขึ้นจากเต้าอวบใหญ่ทั้งสองข้าง เพื่อพร่ำเพ้อพูดกับเธอเสียงกระเส่าอย่างพออกพอใจ พั่บ ๆ พั่บ ๆ เอวสอบก็กระแทกแก่นกายเข้าออกร่องสวาทนุ่มอย่างเป็นช่วงจังหวะหนักหน่วงบ้างเบ

"ค้าบบบบ~ แต่แดดดี้ขอพี่ฝุ่นก่อนสิ ^^ " ใบหน้าน้อย ๆ พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่ก็เหมือนจะยังไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะไต้ฝุ่นยังรบเร้าให้แดดดี้ขอตัวเองแต่งงานอยู่ มือน้อย ๆ ก็ยื่นมาตรงหน้าอยู่แบบนั้น "เดี๋ยวนะ นี่จะให้แดดดี้ขอแต่งงานให้ได้เลยใช่ไหม" "ค้าบบบ~ ขอเร็ว ๆ คับพี่ฝุ่นจะร้องห้ายแล้วนะ คิก

“ไม่ให้เธอจะให้ใคร” พูดจบก็จับมือเล็กขึ้นมาเพื่อลองสวมแหวน หากไม่พอดีก็จะได้สั่งไซน์ใหม่ให้เธอแทน “ราคานี้เลยนะ” เธอว่าพลางชี้ไปยังป้ายราคา แต่คนตัวสูงกลับทำหน้านิ่งเลิกคิ้วถามหน้าตาเฉย “แล้ว?” “มันแพงเกินไปรึเปล่า อีกอย่างลินได้ของที่ถูกใจแล้วด้วย” เธอพยักหน้าให้พนักงานนำกำไลข้อมือที่ลองไป

แกร๊ก... เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นเบา ๆ ดึงให้หญิงสาวที่นั่งทำงานอยู่อย่างตั้งใจเงยหน้าขึ้นมอง และเพียงแค่เธอเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นใคร ก็ทิ้งทุกอย่างที่ทำอยู่ ลุกขึ้นวิ่งเข้าสวมกอดด้วยความดีใจและความคิดถึงทันที หมับ! “ไม่เห็นบอกเลยว่าจะมาวันนี้” “ถ้าบอกก็ไม่รู้สิว่ามีคนแถวนี้แอบ

ธันย์กลับไปรับโทษต่อตามที่ทำข้อตกลงไว้กับท่านผู้เฒ่า นลินเองก็กลับมาเรียนรู้งานต่อหลังจากที่พักไปหลายวัน และการกลับมาทำงานของเธอก็ยังคงมีเลขาของพี่ชายเป็นคนสอนงานเหมือนเดิม “คุณนลินไม่สบายรึเปล่าคะ เห็นหายไปหลายวันเลย ดูเหมือนจะซูบลงไปเยอะเลยด้วยค่ะ” เพียงแค่เข้ามาในห้องทำงาน เสียงน่ารำคาญข

นลินเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคาบน้ำตามองตามคนตัวสูงที่ลุกขึ้นยืน ไม่ทันจะได้สงสัยอะไรเขาก็ยื่นมือมาช่วยประคองเธอให้ลุกตาม ก่อนจะตวัดแขนช้อนอุ้มเธอแนบอก “กลับบ้านกัน” “ไม่อยากกลับบ้าน” เธอรีบปฏิเสธทันทีเมื่อได้ยินว่าเขาจะพากลับบ้าน ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้ยินเสียง มาตั้งหลายวันแล้ว เธอคิดถึงเขามากขนา

เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง บรรยากาศรอบนอกร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งนี้เริ่มปกคลุมไปด้วยความมืดและเงียบสงัด เมื่อสถานที่ต่าง ๆ ทยอยปิดให้บริการตามเวลา ส่วนเจ้าของวันเกิดที่จ่ายเงินซื้อเวลาในร้านอาหารไว้ก็เอาแต่ดื่มไม่หยุด คนนั่งเฝ้าก็ไม่คิดห้าม แถมยังคอยเป็นบริกรรินไวน์เสิร์ฟให้เธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง “เ

“ขอบคุณอีกครั้งครับ” ธันย์ขับรถต่อมายังไนต์คลับที่คุ้นเคย เพราะสถานที่แห่งนี้คือหนึ่งในธุรกิจของเจ้านายเขา และการตามหาคนตัวเล็กที่มาฉลองวันเกิดกับเพื่อนก็ไม่ได้ยาก แค่ถามกับลูกน้องด้านหน้าก็รู้แล้วว่านลินอยู่โซนไหน “คุณหนูนลินไม่ได้มาที่นี่นะครับ” ทว่าคำตอบที่เขาได้กลับมานั้นทำเอาคิ้วกระตุก