Chapter 2/2

Chapter 2

[2/2]

20.30 น.

หลังจากที่ออกมาจากบริษัทได้แล้วร่างเพรียวบางก็ไม่ลืมที่จะหยิบเอกสารสำคัญออกมาด้วยเพื่อที่จะให้ณัฐกานต์เซ็นอนุมัติ

ญารินสรุปได้จากคำพูดของพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้นได้แล้วว่าเธอจะไปตามหาณัฐกานต์ที่คลับของเขา

ซึ่งเธอก็ได้ข้อมูลมาจากพนักงานคนนั้นอีกเช่นเคย อยากจะรู้จริงๆ ว่ายามคนนั้นมีอาชีพเป็นยามหรือเป็นกองสอดแนมชาวบ้านกันแน่

หญิงสาวเดินเข้ามาภายในสถานบันเทิงเป็นที่เรียบร้อยได้สักพัก จากนั้นมีพนักงานบริการเดินเข้ามายื่นเมนูเครื่องดื่มให้เธอก่อนบนโต๊ะ

“อืม เอาเป็นตัวนี้ค่ะ อย่างเดียวก่อน”

นิ้วเรียวจิ้มลงบนรูปภาพเมนูเครื่องดื่มสักอย่างไปมั่วๆ เพราะไม่ได้ตั้งใจจะมาดื่ม ขณะที่สายตาสวยว่อกแว่กไปมามองหาจุดมุ่งหมาย

“ครับ”

“เอ่อ น้องคะ พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”

“ได้ครับ”

“ที่นี่คุณณัฐเค้าเป็นเจ้าของใช่ไหม? เอ่อ คือพี่เป็นพนักงานที่บริษัทของเค้าน่ะค่ะ พอจะตามตัวเค้ามาเจอพี่ได้ไหมเอ่ย พี่มีธุระสำคัญจริงๆ ค่ะ”

“อ่อครับ ตอนนี้พี่ณัฐเค้าคงไม่ว่างหรอกครับพี่ อีกอย่างผมคงไปตามเค้ามาให้พี่ไม่ได้หรอกครับ”

“ทำไม? งั้นแสดงวันนี้เค้าอยู่ที่นี่ใช่ไหม?” ญารินคิดสงสัยว่าทำไมจะต้องเจอตอนนี้ไม่ได้ ณัฐกานต์ยุ่งขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร

“ครับ แต่ยังไงก็ตามให้ไม่ได้ครับ ออเดอร์ตามนี้นะครับ ผมขอตัวล่ะ”

“ค่ะ”

เครื่องดื่มถูกนำมาเสิร์ฟเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว แต่กลับไร้วี่แววว่าจะได้เจอเจ้านายหนุ่มเลย

เธอพยายามติดต่อไปทางโทรศัพท์และแอปพลิเคชันไลน์ ทว่ายังไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใด

“ได้! คุณจะเอาแบบนี้ใช่ไหม? เดี๋ยวเจอ!” ร่างเพรียวบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเรียกพนักงานเช็กบิล

“น้องคะ พี่ได้ข่าวว่าข้างบนเป็นโรงแรมด้วยใช่ไหม?”

“ใช่ครับ”

“งั้นพี่เช่า เช็คอินเลยน้องพี่รีบ!!!”

ไม่นานเธอก็ถูกพาขึ้นมาบนชั้น 3 ของตึกคลับแห่งนี้ ไม่รู้เลยเหมือนกันว่านอกจากคลับด้านล่างแล้ว

เจ้านายหนุ่มของเธอจะยังมีที่พักเช่าพร้อมนอนแบบนี้อีกด้วย ถึงว่าล่ะไม่ง้อบริษัทของพ่อตัวเองเลย

“ข้างบนชั้น 2 จะเป็นโซนวีไอพี ชั้น 3 และ 4 จะเป็นห้องพักโรงแรม ส่วนชั้นบนสุดชั้น 5 จะเป็นออฟฟิศและพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าของคลับนี้ซึ่งทางเราไม่อนุญาตให้แขกขึ้นไปชั้นบนเด็ดขาดค่ะ”

พนักงานหญิงหน้าฟร้อนท์ของชั้น 3 นำทางพาญารินเดินไปห้องที่จะพัก ระหว่างทางเธอก็พูดอธิบายต่างๆ นานา

และที่สำคัญที่ทำให้ญารินสนใจคือชั้น 5 ที่พนักงานสาวบอก

‘หึ ห้ามขึ้นอย่างงั้นหรอ? ฝันไปเหอะ!’

“นี่คีย์การ์ดของคุณค่ะ พรุ่งนี้ถ้าเช็คเอ้าท์ก่อนเวลาก็โทรบอกพนักงานได้เลยนะคะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

หลังจากที่พนักงานเดินออกไปไกลแล้ว ร่างเพรียวบางที่ยืนส่องตาแมวอยู่นั้น ก็ค่อยๆ บิดลูกบิดประตูออกมาจากด้านในห้อง

ด้วยท่าทางย่องเดินขึ้นบันไดไปยังจุดหมายคือชั้น 5 หากขึ้นลิฟต์ตรงหน้าฟร้อนท์มีหวังคงโดนจับได้จากพนักงานแน่เลย

และแล้วก็มาถึงชั้นบนสุดคือชั้น 5 หญิงสาวกวาดสายตามองทั่วทุกมุมของชั้นนี้

เป็นไปตามที่พนักงานคนนั้นบอกจริงๆ ว่าที่นี่คือออฟฟิศแต่ดูเหมือนทางฝั่งขวามือของเธอจะมีทางเดินเล็กๆ ให้ไปได้อีก

จะรอช้าอยู่ทำไม ขาเรียวยาวของเธอก็รีบนำทางไปตรงทางเดินตรงนั้นเลย โชคดีที่ชั้นนี้ไม่มีใครอยู่ หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามันคือช่วงเวลากลางคืนหรือไม่

แสงไฟสลัวตรงทางเดินสาดส่องนำพาหญิงสาวเดินเข้ามาจนถึงหน้าห้องหนึ่งซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องเดียวในชั้นบนสุดนี้แล้ว

ไม่รอช้าที่จะจับลูกบิดประตูเข้าไปในห้องนั้นทันที วันนี้นอกจากจะบังคับให้ณัฐกานต์ต้องเซ็นเอกสารแล้ว

ร่างเพรียวบางก็คิดมาแล้วว่าจะเอาคืนเค้าบ้างเสียบ้าง โทษฐานที่เลิกงานก่อนเวลา ปล่อยให้ลูกน้องอย่างเธอต้องเผชิญรับหน้าแทนเจ้านายที่ไม่เอาการเอางานแบบนี้

แกร่ก!!

“ว๊ายย!!! 0_0”

“กรี้ดดด!!”

“เธอ!”

เสียงแรกคือเสียงของญารินเองที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามาและช่างบังเอิญที่ประตูนั้นไม่ได้ล็อกเอาไว้

ส่วนอีกเสียงกรีดร้องต่อมาคือเสียงของผู้หญิงอีกคนในห้อง ขณะที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่กับชายหนุ่มเจ้าของห้องซึ่งก็คือณัฐกานต์เอง

“อะ เอ่อ ...คือว่าฉันไม่ได้ตั้งใจนะคุณ ขอโทษๆ”

ภาพที่สองร่างกำลังควบม้าเล่นกันตรงโซฟาภายในห้องนั้น ทำให้ญารินต้องรีบหันหลังให้กับคนในห้องอย่างรวดเร็ว ทั้งยังรู้สึกนึกโทษตัวเองที่มาดูไม่เวลาเอาป่านนี้

“ออกไปก่อน”

“งั้นฉันไปรอคุณที่ด้านล่างคลับนะ พอดีฉันเอาเอกสารสำคัญมาให้คุณเซ็นให้ด่วนเลย เพราะต้องใช้ในที่ประชุมพรุ่งนี้ค่ะ”

“ฉันไม่ได้หมายถึงเธอ ...ออกไปก่อน”

ประโยคแรกณัฐกานต์พูดอธิบายกับเลขาฯ สวยที่ใจกล้าบุกเข้ามา

ส่วนประโยคหลังเขาได้สั่งให้ผู้หญิงในห้องอีกคนออกไปจากห้องนี้ พลางเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวหนาไว้

“คะ?” ญารินกำลังงงว่าเมื่อสักครู่นี้ขาไม่ได้สั่งให้เธอออกไปเหรอ

“แต่ณัฐคะ เรายังไม่ทันได้เสร็จกันเลยนะ คุณจะทำอย่างงี้กับลิต้าไม่ได้นะคะ ลิต้าไม่ยอมๆ” สาวสวยอีกคนที่อยู่ในห้องก็ทำท่าไม่ยอมง่ายๆ เลย

“อย่าให้ผมพูดซ้ำลิต้า กลับก่อน” ร่างสูงเน้นคำและทำสายตาดุดันขึ้นจนแม่สาวสวยดาวยั่วคนนี้ถึงกับต้องยอม

“ก็ได้ค่ะ เสร็จธุระแล้วอย่าลืมโทรหาลิตานะคะ จุ๊บๆ” สาวสวยในห้องจูบปากณัฐกานต์หนักๆ สองที

ก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าของตนเองจนเสร็จ แล้วก็เดินออกมาโดยที่ไม่ลืมกระแทกไหล่แรงๆ ใส่อีกคนที่ยืนหันหลังอยู่หน้าประตูทางเข้าห้องจังหวะที่ญารินไม่ทันได้ต้องตัวพอดีจึงทำอะไรไม่ได้

‘หึ! ฝากไว้ก่อนเถอะยัยนี่ เจอกันครั้งหน้าบอกเลยว่าฉันจะเอาคืน!’ ญารินได้แต่ด่าเอาไว้ในใจ

“เข้ามาสิ” ณัฐกานต์เรียกบอกคนที่ยืนหันหลังอยู่หน้าห้องให้ข้ามาด้านใน

“คะ คุณแต่งตัวเสร็จยัง?”

“ก็หันหน้ามาดูเองสิ”

“นี่คุณ! ฉันไม่ตลกนะ ว๊ายย!! คุณ!”

ขณะที่หญิงสาวกำลังหันไปเจอเจ้านายหนุ่มนั้น ก็มีมือหนาของเขาเองที่ดึงไหล่บางให้เข้ามานั่งด้านตรงโซฟาในห้องรับแขก

ซึ่งเป็นที่เดียวกันกับที่เธอเห็นว่ามันถูกใช้งานเป็นสนามรบระหว่างเขากับผู้หญิงคนนั้น

“ก็ดูดีๆ สิ เห็นไหมว่าใส่อยู่”

“แค่ผ้าผืนเดียวเนี้ยนะ!?” ผ้าขนหนูที่กำลังปกคลุมท่อนด้านล่างของชายหนุ่มแทบจะไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรได้เลย

ยิ่งตอนนั่งลงแล้วอ้าขาตามอิริยาบถของผู้ชายแล้วแทบจะเห็นด้านในได้เลย จนคนที่มองแอบรอบกลืนน้ำลายอยู่เบาๆ

“อย่าไร้สาระ มีอะไรก็ว่ามา แล้วนี่เธอมาถึงที่นี่ได้ยังไงกัน ถือวิสาสะมากเลยนะ นี่มันที่ส่วนตัวของฉัน” ณัฐกานต์พิงหลังเข้ากับพนักโซฟา พลางสายตาเริ่มจับผิดเลขาฯ สาวสวยของตน

“ก็ถ้าคุณอยู่ทำงานให้เสร็จที่บริษัทฉันก็คงไม่บากหน้ามาถึงที่นี่ เพื่อมาเจอภาพอุบาทว์ๆ เหมือนเมื่อกี้นี้หรอกค่ะ

อีกอย่างฉันโทรหาคุณ ไลน์หาคุณแล้วก็ยังไม่รับ จนต้องมาถึงนี่ไง!”

“ไหนล่ะเอกสาร?”

“เอกสาร? เฮ้ย! เอกสารฉันอยู่ห้องนอนของโรงแรมคุณ!”

ร่างเพรียวบางทำสีหน้าตกใจอย่างนึกไม่ถึงว่า ตัวเองเดินขึ้นมาถึงในนี้ได้อย่างไรกันทั้งที่เอกสารสำคัญยังอยู่ในห้องนั้น

“หืม?” ณัฐกานต์ก็ยิ่งงงไปใหญ่ เมื่อเธอบอกว่าอยู่ที่พักโรงแรมของเขา

“คือฉันมาเช็กอินเข้าพักที่นี่ น่าจะอยู่ในห้องนั้นค่ะ เดี๋ยวฉันกลับลงไปเอา”

“นี่คุณเล่นตลกอะไรเนี้ย!?”

“ฉันเปล่าโกหกนะ ฉันพูดจริงๆ นะคุณ”

“เธอหาข้ออ้างอยู่หรือเปล่า? หรือว่าพ่อกับพี่ชายฉันสั่งให้เธอมาสอดแนมที่นี่ ห้ะ?”

หากเป็นแบบที่เขาคิดจริงๆ ก็คงจะโมโหอยู่ไม่น้อย เขารู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนที่พ่อและพี่ชายของเขาส่งมาให้ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตอิสระของเขาเอง

“โอ๊ย! คุณมันไม่ใช่แบบนั้น รอฉันอยู่นี่นะ แปบเดียว อยู่นี่นะอย่าเพิ่งไปไหน”

ญารินรีบลุกขึ้นลนลานเตรียมจะออกไปเอาเอกสาร แล้วกลับเข้ามาให้เจ้านายของเธอเซ็นให้มันจบๆ

ทั้งยังกำชับร่างสูงด้วยกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อแล้วหายไปจากตรงนี้ เธออาจจะต้องพลาดโอกาสอีกครั้ง