ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก

ลูน่า กิบสันกำลังตั้งครรภ์

เธอกลับบ้านอย่างมีความสุขพร้อมกับผลการตรวจในมือพลางครุ่นคิดว่าจะแจ้งข่าวนี้แก่ โจชัว ลินช์ สามีของเธอให้เซอร์ไพรส์ที่สุดอย่างไรดี เขาเดินทางไปต่างประเทศเพื่อทำธุรกิจนานกว่าครึ่งเดือนแล้ว และในที่สุดเขาก็จะกลับบ้านมาในวันพรุ่งนี้

อย่างไรก็ตาม เมื่อลูน่ากลับถึงบ้าน เธอก็สังเกตเห็นรองเท้าผู้หญิงคู่หนึ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง เธอขมวดคิ้ว

เธอจำได้ว่ามันเป็นของน้องสาวเธอ ออร่า กิบสัน และออร่าเพิ่งจะซื้อมันเมื่อไม่นานมานี้

ออร่าไม่ได้เดินทางไปทำธุรกิจกับโจชัวหรอกเหรอ?

ตอนนั้นเองที่ลูน่าได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากชั้นบน

เสียงนั้น… เป็นเสียงของน้องสาวเธอ เสียงของออร่า!

ลูน่ากัดริมฝีปากในขณะที่ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ จะเป็นผู้ชายคนไหนไปได้อีก ถ้าไม่ใช่สามีของเธอ?

เธอก้าวเท้าและเดินขึ้นไปชั้นบนตามสัญชาตญาณ ยิ่งเธอเข้าใกล้มากเท่าไหร่ เสียงของชายหญิงที่เล็ดลอดออกมาจากห้องนอนก็ยิ่งดังขึ้นมากเท่านั้น

“เมื่อเธอกลับมา เราควรจะทำยังไงกันดี?” เมื่อเทียบกับน้ำเสียงที่ฟังดูตื่นเต้นและแสร้งทำเป็นนุ่มนวลของออร่า เสียงของโจชัวกลับฟังดูเย็นชาและนิ่งเฉยเป็นพิเศษ “ฉันไม่สน”

“เธอใฝ่ฝันที่จะมีลูกให้คุณมานานแล้ว แต่สุดท้ายกลับเป็นฉันเองที่อุ้มท้องลูกของคุณ แล้วคุณจะอธิบายเรื่องนี้กับเธอยังไง?”

เสียงของชายคนนั้นยังคงเย็นชาและห่างเหิน “ฉันไม่สน”

หัวใจของลูน่ากำลังแตกสลาย จากนั้นไม่นาน เธอก็ดึงมือที่กำลังจับลูกบิดประตูกลับมาแล้วเดินออกจากตรงนั้นด้วยความพ่ายแพ้ และไม่กล้าเผชิญกับสถานการณ์ภายในห้อง

ถึงแม้ว่าเธอจะเปิดประตูบานนั้นเข้าไป แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? ทุกคนต่างก็รู้ดีอยู่แล้วว่าสามีของเธอไม่ได้รักเธอ

เธอเป็นคนที่ยืนกรานจะสู้กับคนทั้งโลกเพื่อให้ได้แต่งงานกับเขาเอง

ในช่วงเวลาสองปีที่พวกเขาแต่งงานกัน เธอได้เข้ารับการปรึกษากับแพทย์ของโรงพยาบาลหลายแห่งในเมือง และทดลองวิธีต่าง ๆ นานาเพียงเพื่อให้เธอสามารถตั้งครรภ์และมีลูกให้กับเขาได้

แต่แล้วในที่สุดเมื่อลูน่าตั้งครรภ์ให้กับเขาได้สำเร็จ เขากลับนอนกับน้องสาวต่างมารดาของเธอ บนเตียงที่เธอและเขาใช้นอนร่วมกันหลังจากการแต่งงาน ไม่เพียงแต่เธอจะรู้สึกเจ็บปวดเท่านั้น แต่ออร่ายังตั้งครรภ์ให้กับเขาอีกด้วย

ลูน่าเดินออกจากวิลล่าอย่างหมดหนทางในขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอเพิกเฉยต่อสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาในขณะที่เดินต่อไปอย่างอ่อนแรง เสียงของออร่าและโจชัวดังก้องอยู่ภายในหัวของเธอ

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมโจชัวถึงอยากให้ออร่าคอยเป็นผู้ช่วยของเขา ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงยืนกรานจะพาเธอไปด้วยทุกครั้งที่เขาเดินทางไปทำธุรกิจ

พวกเขาอยู่ด้วยกันมาโดยตลอด

ออร่าที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าครบชิ้นยืนอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอนและเฝ้าดูร่างที่ค่อย ๆ เล็กลงของพี่สาวตัวเอง ไม่นานรอยยิ้มอันเยือกเย็นก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอ

เสียงของผู้ชายที่ลูน่าได้ยินนั้นเป็นผลงานการตัดต่ออันชาญฉลาดของออร่า และเสียงของโจชัวเป็นเพียงไฟล์เสียงที่บันทึกมาเท่านั้น เพราะเธอรู้ดีว่าลูน่าจะไม่กล้าเข้าไปในห้องแน่

“ภรรยาของผมคือลูน่า กรุณาเป็นห่วงศักดิ์ศรีของตัวคุณเองบ้างเถอะ”

“ผมไม่มีแผนที่จะหย่าในเร็ว ๆ นี้”

น้ำเสียงที่เคร่งขรึมของโจชัวตอนเขาปฏิเสธยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ ออร่าหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยใบหน้าเย้ยหยันก่อนที่เธอจะโทรหาใครบางคน

...

ลูน่าเดินออกไปท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำมาจนถึงสะพานอันว่างเปล่าอย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น รถบรรทุกสินค้าคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาทางเธอ ในขณะที่เธอกำลังจมอยู่กับความโศกเศร้านั้นอยู่ เธอจึงไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา

ปัง!

เธอปลิวขึ้นไปในอากาศจากแรงกระแทกอย่างแรงก่อนที่จะตกลงไปที่ขอบสะพาน พลางรู้สึกราวกับว่าอวัยวะทั้งหมดภายในร่างกายของเธอเคลื่อนย้ายไปในขณะเดียวกันเลือดที่เหนียวข้นก็ไหลลงมาจากหัวของเธอจนทำให้การมองเห็นพร่ามัวและกลายเป็นสีแดง

ขณะที่เธอกำลังมึนงง เธอก็เห็นใครบางคนลงมาจากรถบรรทุกและยื่นมือออกมาตรวจสอบว่าเธอยังหายใจอยู่หรือเปล่า หลังจากที่มั่นใจว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ชายคนนั้นก็โทรหาใครบางคน "คุณลินช์ครับ เธอยังไม่ตาย ให้ผมขับรถชนเธออีกรอบไหมครับ?”

ลูน่าเจ็บปวดราวกับว่ารถบรรทุกได้วิ่งทับหัวใจของเธอจนแหลกสลาย

คนขับรถคนนั้นกำลังถามคุณลินช์

ในชีวิตนี้ เธอรู้จักคนที่ชื่อคุณลินช์เพียงแค่คนเดียว ‘โจชัว ลินช์’

โจชัว ลินช์ ชายที่เธอรักมากที่สุดจนเธออุทิศเวลาอันแสนสุขหลายปีที่ผ่านมา และความรักทั้งหมดของเธอให้กับเขา

เขาพยายามกำจัดเธอเพียงเพราะว่าเธอค้นพบความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างเขากับออร่าอย่างนั้นเหรอ?

หรือเป็นเพราะ… เป็นเพราะเขาต้องการยอมรับลูกในท้องของออร่า และเพื่อให้เด็กคนนั้นได้ใช้นามสกุลของเขาอย่างถูกต้องอย่างนั้นเหรอ? แต่ลูกในท้องของเธอก็เป็นลูกของเขาเหมือนกันนะ...

“อย่ามาโทษผมเลย โทษตัวคุณเองที่ไปหลงรักผู้ชายผิดคนเถอะ!”

คนขับรถวางสายก่อนเตะเข้าที่ร่างของเธออย่างไร้ความปรานี

เธออยู่ห่างจากขอบสะพานไม่ถึงสองเมตร

คนขับรถซึ่งเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งและมีร่างกายกำยำ เขาเตะเข้าที่ร่างอันบอบบางของเธอซ้ำอย่างไม่มีความเมตา และหลังจากนั้นเพียงไม่กี่ครั้ง ตัวเธอก็ถูกเหวี่ยงอยู่กลางอากาศ

“เจอกันชาติหน้านะ”

จากนั้นลูน่าก็ตกจากสะพานไป

ภาพของโจชัวในขณะที่เขายืนอยู่ใต้ต้นซากุระเมื่อหลายปีก่อน ฉายขึ้นภายในหัวของเธออย่างชัดเจน เขายังคงเหมือนเดิมสำหรับเธอมาตลอด เขาหล่อเหลา อบอุ่น และอ่อนโยน

“ฉันเกลียดคุณ โจชัว ลินช์...”

...

ที่เมืองซี

ชายรูปงามร่างสูงกำลังเดินออกจากห้องประชุม เขาดูสง่างาม แต่ค่อนข้างหยิ่งผยอง ผู้ช่วยส่วนตัวที่เดินอยู่ข้าง ๆ เขาโน้มตัวเข้าหาเขาด้วยความตื่นตระหนก “ท่านครับ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับภรรยาของท่าน”

ชายผู้นั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยและชะงักเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาหยุดเดิน “คราวนี้เธอหาเรื่องอะไรใส่ตัวอีกล่ะ?”

“คุณผู้หญิง… ถูกรถบรรทุกชนตกทะเล และตอนนี้ร่างของเธอก็ยังไม่ถูกพบครับ”

ดวงตาของชายผู้นั้นเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกในทันที

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของโจชัวก็ดังขึ้น มันเป็นสายจากโรงพยาบาล

“คุณลินช์ครับ ที่จริงแล้วภรรยาของคุณไม่ต้องการให้ผมบอกคุณ แต่ผมคิดว่าคุณควรจะเตรียมตัวเอาไว้ ภรรยาของคุณตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้วครับ…”

_______

หกปีต่อมา

เที่ยวบินระหว่างประเทศจากยุโรปได้ลงจอดที่เมืองบันยัน

ลูน่าลากกระเป๋าของเธอผ่านด่านตรวจความปลอดภัย

เมื่อหกปีที่แล้วเธอคือลูน่า กิบสัน แต่หลังจากที่เธอรอดชีวิตมาจากอุบัติเหตุครั้งนั้นได้ เธอก็เลือกที่จะใช้ชื่อว่า ลูน่า เพียงอย่างเดียว

ผมสีน้ำตาลเกาลัดของเธอสยายบนหัวไหล่ตามธรรมชาติ เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีแดงสดทับด้วยเสื้อโค้ทยาวสีดำที่ทำให้เธอดูเย็นชาและน่าค้นหา

เด็กผู้ชายและผู้หญิงที่ใส่เสื้อโค้ทแบบเดียวกันเดินตามหลังเธอในขณะที่ทั้งคู่ลากกระเป๋าเดินทางแบบเดียวกัน

เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีอายุไม่เกินห้าหรือหกขวบ ทว่ารัศมีที่พวกเขาเปล่งออกมานั้นสูงส่งและสง่างาม แต่กลับดูเย็นชาจนไม่มีใครกล้าเข้าหาพวกเขา

“ลูน่า!”

แอนน์ ซิมเมอร์ที่ยืนรออยู่ตรงทางเข้ารีบโบกมือทักทายลูน่า “ทางนี้!”

แอนน์ ซิมเมอร์เป็นหมอศัลยกรรมที่โด่งดังในเมืองบันยัน เมื่อห้าปีที่แล้วตอนที่เธอยังเรียนอยู่ที่ยุโรป เธอได้มีโอกาสเข้าร่วมในการผ่าตัดของลูน่าจนพวกเธอค่อย ๆ สนิทและกลายเป็นเพื่อนรักกัน

ในเมื่อลูน่ากลับมาที่เมืองบันยันแล้ว แอนน์ก็ยินดีที่จะต้อนรับเธอ

แอนน์รีบเดินเข้าไปหาลูน่าด้วยความตื่นเต้นและรับกระเป๋าเดินทางในมือของเธอมาช่วยถือ “บ้านพร้อมแล้ว เราจะไปที่นั่นกันเดี๋ยวนี้เลย!”

“ขอบคุณนะ” ลูน่ายิ้มอ่อน ๆ และหันไปแนะนำลูก ๆ ให้แอนน์รู้จัก “นีล เนลลี่ นี่คือคุณน้าแอนน์”

“สวัสดีค่ะ คุณน้าแอนน์!”

“สวัสดีครับ คุณน้าแอนน์!”

เนลลี่ตัวน้อยที่ดูเหมือนดั่งเจ้าหญิงส่งจูบให้แอนน์อย่างอ่อนหวาน “จากนี้หนูขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ!”

ในทางกลับกัน นีลเพียงแต่มองแอนน์ด้วยหางตา “คุณน้าแอนน์ คุณไม่มีแฟนใช่ไหมครับ?”

แอนน์ชะงัก “รู้ได้ยังไง?”

หนุ่มน้อยเม้มปากและเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางจากมือของแอนน์ ตอนนี้เขากำลังลากกระเป๋าเดินทางสองใบ ใบหนึ่งใหญ่และใบหนึ่งเล็ก ก่อนที่เขาจะเดินนำหน้าไป “ผู้หญิงที่เอาแต่ทำงานจะหาแฟนได้ยากนะครับ”

แอนน์พูดไม่ออกด้วยความตกตะลึง เจ้าเด็กคนนี้!

ลูน่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องคลี่คลายสถานการณ์ “เขาเลือกคำพูดไม่ค่อยเก่ง แต่ลึก ๆ แล้วเขาเป็นเด็กที่มีจิตใจดีมากนะ เขาแค่กังวลว่าเธอจะเหนื่อยน่ะ”

แอนน์เม้มปาก “ถ้าแบบนั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย”

จากนั้นเธอก็ควงแขนลูน่าและถามว่า “ทำไมอยู่ ๆ ถึงตัดสินใจกลับมาล่ะ? แถมเธอก็ยังพาแค่นีลกับเนลลี่มาด้วย แล้วไนเจลล่ะ?”