บทที่ 879

เซียวหนิงหลงเดินจับมือลู่ชิงมาตลอดทางจนถึงหลังค่ายทหาร ถึงได้ปล่อยมือเรียวบางด้วยความเสียดาย ลู่ชิงนึกหมั่นไส้จึงหยิกไปที่แขนหนึ่งที ก่อนจะอธิบายที่มาที่ไปเกี่ยวกับการฝึกซ้อมในวันนี้

“ไหนล่ะสิ่งที่ชิงเอ๋อร์บอกจะให้พี่ดูน่ะ ไม่เห็นมีอันใดเลยนอกจากผ้าสีดำกองตรงหน้านั่น หรือรอให้เสี่ยวไป๋ไป๋นำมาให้ใช่ห