เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 137
บทที่เกี่ยวข้อง
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 138
ยามโหย่วสามเค่อ ฟางจี้จื่อเดินเข้าเรือนพักของจ่านเหยียนพร้อมกับเสวี้ยนจื่ออาถง อาเถี่ยขวางกระบี่รั้งไว้ “ท่านนักพรตหยุดก่อน นายของเราไม่พบผู้ใดทั้งสิ้น”ฟางจี้จื่อมองทั้งสองคน แต่แล้วก็ตวาดขึ้นมาทันใด “หลีกไป!”สายลมเย็นยะเยือกพัดใส่ใบหน้าของอาถง อาเถี่ย พวกเขาเอามือปิดใบหน้าตามสัญชาตญาณ พริบตาเดียว ฟางจี้จื่อและเสวี้ยนจื่อก็เดินเข้าไปแล้วทั้งสองคิดจะถอนเท้าตามไป ทว่าเท้าทั้งสองราวกับมีรากงอก ไม่ว่าพวกเขาจะขยับอย่างไรก็กระดุกกระดิกไม่ได้เลยสักนิด ครั้นพวกเขาคิดจะอ้าปากร้องตะโกน กลับไม่มีเสียงออกมาจากปากไม่นานพวกเขาก็พบว่าองครักษ์ที่มาจากในวังทั้งหมดในเรือนก็เหมือนกัน ไม่สามารถส่งเสียงหรือเคลื่อนไหวได้เลย ได้แต่ร้อนใจอยู่อย่างนั้นจ่านเหยียนอยู่ในห้องของกัวอวี้ อาการบาดเจ็บของกัวอวี้ใกล้จะหายดีแล้ว แต่หากจะใช้คำพูดของจ่านเหยียน นางบาดเจ็บจากการทำงาน ดังนั้นจึงอนุญาตให้นางพักผ่อนหลายวันเป็นกรณีพิเศษกัวอวี้จนใจนัก เนื่องจากนอนอยู่บนเตียงรู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไร นางเป็นคนที่ไม่ทำงานแล้วจะเป็นบ้าได้ ช่วยไม่ได้นี่นะ คนเกิดมาอาภัพ “เจ้านี่นะ นอนให้สบายใจเถอะ นี่คือพระคุณที่คุณห
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 139
ทันใดนั้นเบื้องหน้าจ่านเหยียนก็มีควันสีเขียวมวลหนึ่งปรากฏขึ้น อาเสอลงสู่พื้นตามด้วยกลายร่าง นางแสยะยิ้มทีหนึ่ง “ให้ข้าได้เจอกับนักพรตเฒ่าดื้อรั้นนี่หน่อยเถอะ”ฟางจี้จื่อหัวเราะเสียงเย็น “ได้สิ ที่แท้ก็ไม่ได้มีปีศาจแค่ตนเดียว วันนี้ข้าจะกวาดล้างให้สิ้นซาก!”กระบี่เหรียญทองแดงชี้ไปทางอาเสอ อาเสอเหินตัวขึ้นอย่างปราดเปรียว ปลายเท้าเตะกระบี่เหรียญทองแดงข้างหน้าทีหนึ่ง พลังแข็งแกร่งขุมหนึ่งแล่นจากปลายเท้าสู่หัวใจ อาเสอตกใจจึงถอยกลับลงสู่พื้น จากนั้นก็โยนงูน้อยจำนวนหนึ่งออกไปจากมือ งูน้อยพุ่งตัวไปทางฟางจี้จื่อและเสวี้ยนจื่อราวกับศรที่ดีดตัวออกจากแล่งเสวี้ยนจื่อไม่ร้อนรน เขาถอยหลังสองก้าว ทันใดนั้นในมือก็มีพัดเพิ่มขึ้นมาหนึ่งเล่ม ครั้นสะบัดพัดคลี่ออก งูน้อยทั้งหมดก็ถูกพัดตกลงพื้นฝีมือของเสวี้ยนจื่อกลับทำให้จ่านเหยียนประหลาดใจนางฉวยโอกาสตอนที่อาเสอและฟางจี้จื่อต่อสู้พัลวันสำรวจมองเสวี้ยนจื่อหนุ่มน้อยคิ้วตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง สันจมูกโด่งในแบบชาติพันธุ์อื่นบางส่วน จ่านเหยียนพบว่านัยน์ตาของเขามิใช่สีดำ แต่เป็นสีน้ำตาลแดงเขาหน้านิ่ง ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับหุ่นแกะสลัก เขาไม่มองจ่านเหยียนด้วย หา
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 140
เสี่ยวฮวายืนมองอยู่บนระเบียงทางเดิน เมื่อนางเห็นว่าฟางจี้จื่อมีวิชาพรตล้ำเลิศก็ตกใจจนขาอ่อนนานแล้ว ดีที่อาเสอและจ่านเหยียนเอาอยู่ มิเช่นนั้นนางต้องตัวอ่อนกองอยู่บนพื้นแน่แต่ทันทีที่กลดเหรียญทองปรากฏออกมา นางก็แอบลุ้นไปกับจ่านเหยียนแม้นางจะกลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว อีกทั้งยังปกปิดอายปีศาจมิดชิด แต่ก็ยังได้รับผลกระทบจากกลดเหรียญทองอย่างหนัก หัวใจเต้นระส่ำตุบ ๆ สองมือกอดเสากลมและมองจ่านเหยียนอย่างหวาดกลัวนางไม่รู้ว่าจ่านเหยียนคือใคร แต่สันนิษฐานได้ว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นปีศาจที่มีตบะแก่กล้าล้ำลึกกว่าตนมาก เพียงแต่ไม่ว่าตบะจะแก่กล้าสักแค่ไหน เมื่อเจอกับดาวพิฆาตปีศาจอย่างฟางจี้จื่อ ก็ยังมิอาจทำอะไรได้ส่วนกลดเหรียญทอง ทันทีที่ตกอยู่บนตัวจ่านเหยียน กลัวแต่ต่อให้นางมีตบะพันปี ก็ยังต้องดวงวิญญาณแตกสลายเสี่ยวฮวารู้ซึ้งถึงความลำบากในการบำเพ็ญเพียร ทันใดนั้นก็ผุดความคิดร้อยพันอย่างขึ้นในใจก็ขณะที่กลดเหรียญทองกำลังจะตกลงบนตัวของจ่านเหยียน นางก็ไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน ถลันตัวออกไปขวางอยู่หน้าจ่านเหยียนและตะโกนกับฟางจี้จื่อว่า “หยุดนะ ท่านหาคนผิดแล้ว ข้าต่างหากที่เป็นปีศาจจิ้งจอก!”แม้นางจ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 141
“นักพรตเฒ่า เสียทีที่เจ้าเรียกตัวเองว่าเป็นผู้บำเพ็ญพรต เห็นการกำจัดปีศาจพิทักษ์ครรลองธรรมเป็นหน้าที่ แต่เจ้ายังสู้ปีศาจจิ้งจอกตนหนึ่งไม่ได้เลย!” จ่านเหยียนพูดพลางส่ายหน้าเสวี้ยนจื่อกล่าวอย่างเฉยเมย “ท่านอาจารย์ อย่าไร้สาระกับนางเลย ใช้วิญญาณมังกรเถอะ”ฟางจี้จื่อลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะล้วงวิญญาณมังกรออกมาจากแขนเสื้อ แล้ววางอยู่บนฝ่ามือจ่านเหยียนเอ๋เสียงหนึ่ง แล้วถาม “นักพรตเฒ่า เจ้าเอามันมาจากที่ไหน?”ฟางจี้จื่อเงยหน้าแล้วจ้องหลงจ่านเหยียน “ปีศาจจิ้งจอก ข้าขอถามเจ้า เจ้ารู้ความผิดหรือไม่?”“ข้ามีความผิดอันใด? ตาข้างไหนของเจ้าเห็นว่าข้าคือปีศาจจิ้งจอก?” จ่านเหยียนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ เพียงแต่สายตายังคงจ้องวิญญาณมังกรในมือของเขา เจ้าก้อนนี้เรียกว่าวิญญาณมังกรหรือ? ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่หยกขาวที่นางแกะสลักไปอย่างนั้นตอนเพิ่งจะหลุดจากวัฏสงสารหรือ? ตอนที่แกะสลักยังถูกหยกขาวตำนิ้วเป็นแผล เลือดหยดลงไปหยดหนึ่งอีกแน่ะ นางคือผู้สืบทอดของผู้คุมกฎแห่งสกุลหลง เลือดของนางจึงมีพลังขับไล่ปีศาจได้แต่... นี่มิใช่ปัญหา ปัญหาคือเหตุใดหยกขาวชิ้นนี้ถึงอยู่ในมือนักพรตเฒ่าได้?นางพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 142
ขณะเดียวกัน เซ่อเจิ้งอ๋องที่กำลังพักผ่อนอยู่ในจวนรู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมากะทันหัน เขาเอามือกุมเอาไว้ตามจิตใต้สำนึก ความเจ็บส่งมาไม่หยุด ปั่นป่วนจนเขาเลือดลมตีกลับอย่างต่อเนื่องเขากระอักเลือดออกมาจากช่องปากคำหนึ่ง ความทรมานแผ่ซ่านจากหัวใจไปยังแขนขาและกระดูกอาซิ่นที่รออยู่ข้างนอกได้ยินเสียงผิดปกติจากด้านในจึงเรียก “ท่านอ๋อง!”ในห้องมีเสียงเพล้ง ๆ ดังมา เหมือนมีของหล่นลงพื้น อาซิ่นชะงักงัน จากนั้นก็ผลักประตูเข้าไปอย่างแรงเมื่อเห็นสภาพภายในห้อง อาซิ่นก็ตกใจแล้วปรี่ไปพยุงเซ่อเจิ้งอ๋องให้ลุกขึ้นเซ่อเจิ้งอ๋องใบหน้าซีดขาวอย่างหาที่เปรียบมิได้ สีเลือดบนริมฝีปากจางหายไปไม่หยุด เขาขบฟันแน่นและบอกกับอาซิ่น “เร็ว ไปตามฮุ่ยอวิ่น!”“พ่ะย่ะค่ะ!” อาซิ่นรู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว จึงรีบเรียกให้คนมาปรนนิบัติ ส่วนตัวเองก็ไปตามฮุ่ยอวิ่นอย่างเร็วรี่กล่าวถึงฟางจี้จื่อ เมื่อเห็นวิญญาณมังกรถูกบดจนเป็นผุงผง หลังจากตะลึงพรึงเพริดแล้วก็นั่งขัดสมาธิ ใช้พลังสายพรตต่อต้านการเปลี่ยนแปลงทางอากาศแบบกะทันหันทว่าเขาตื่นตระหนกลนลานจนทำอะไรไม่ถูก มิอาจสงบใจลงได้ คาถาที่ท่องออกมาก็มิอาจส่งถึงสวรรค์สายลมทวีความรุ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 143
เหตุใดจึงมีคนดื้อดึงเช่นนี้นะ? นางสามารถบดวิญญาณมังกรที่กำจัดปีศาจให้เป็นผุยผงด้วยมือเดียวได้ แล้วเหตุใดยังยืนกรานว่านางคือปีศาจอีก? หรือว่าเขาตาบอดไปแล้ว? อาเสอ เสี่ยวฮวา ตลอดจนเสวี้ยนจื่อศิษย์ข้างตัวเขาล้วนถูกวิญญาณมังกรสะกดจนทรมานแสนสาหัส พวกเขาต่างหากที่เป็นปีศาจ!นางรู้สึกป่วยการจะอธิบายกับเขา จึงลากเสี่ยวฮวามาถาม “เจ้าบอกเขา เจ้าเป็นคนฆ่าครอบครัวหญิงม่ายแซ่เซวหรือไม่?”“ไม่ใช่บ่าวแน่นอนเพคะ บ่าวบำเพ็ญเพียรมาถึงวันนี้ ยังไม่เคยทำร้ายชีวิตผู้ใดมาก่อน” เสี่ยวฮวาเอ่ยอย่างแน่วแน่“เหลวไหล! พวกเจ้าปีศาจบำเพ็ญเพียร เพื่อบรรลุเป้าหมายเป็นเซียนแล้ว ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ วิธีการอำมหิตเหี้ยมโหดอย่างยิ่ง!” ฟางจี้จื่อโพล่งปากด่าเสี่ยวฮวาเสี่ยวฮวาใบหน้าเลือดฝาดแดงซ่าน โต้กลับเขาด้วยความเดือดดาลเช่นกัน “ท่านต่างหากที่เหลวไหล ท่านเห็นข้าฆ่าคนกับตาหรือ? ไยข้าจึงฆ่าผู้บริสุทธิ์ไปแล้วเล่า? พูดถึงการบำเพ็ญเพียร ท่านก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรเหมือนกันมิใช่หรือ? ท่านจะสูงส่งกว่าข้าสักเท่าใดกันเชียว?!”ฟางจี้จื่อได้ยินว่านางเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับเขาก็อดบัลดานโทสะไม่ได้ จึงเอ่ยเสียงกร้
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 144
ฟางจี้จื่อฟังคำพูดของอาเสอแล้วก็มองจ่านเหยียนด้วยความสงสัยเล็กน้อยจ่านเหยียนเอามือปัดฝุ่นตรงบ่า จากนั้นจึงถามฟางจี้จื่อแบบไม่ใส่ใจ “เจ้ารู้ความเป็นมาของวิญญาณมังกรหรือไม่?”ฟางจี้จื่อนิ่งไปเล็กน้อย เขาเคยได้ยินตำนานของวิญญาณมังกรมาก่อน แต่จะจริงหรือเท็จ เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เป็นเพียงคำบอกเล่าที่ไม่รับการยืนยันร่ำลือว่าผู้สืบทอดสกุลหลงที่ควบคุมกฎทั้งสามโลกใช้วิญญาณบริสุทธิ์ทำวิญญาณมังกรขึ้น ดังนั้นมันจึงมีพลังขจัดมารปราบปีศาจ“วิญญาณมังกรถูกทำลายไปแล้ว รู้แล้วจะทำไม?” ฟางจี้จื่อตอบอย่างหมดอาลัยตายอยากวิญญาณมังกรคือของศักดิ์สิทธิ์ของต้าโจว บัดนี้ของศักดิ์สิทธิ์ถูกทำลายแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเซ่อเจิ้งอ๋องอย่างไรดี“วิญญาณมังกรคือสิ่งที่สามารถขจัดความชั่วร้ายได้ ดังนั้นปีศาจร้ายทุกตนจะไม่สามารถทำลายวิญญาณมังกรได้” จ่านเหยียนเอ่ยด้วยความหมายโดยนัยฟางจี้จื่อเงยหน้ามองนาง “เจ้า...”“เจ้าอยู่ที่แคว้นต้าโจวมีคุณธรรมสูงส่งชื่อเสียงโด่งดัง ปวงประชาศรัทธาเจ้ายิ่งนัก เรื่องปีศาจจิ้งจอกอาละวาดจนเกิดลมฝนไปทั่วเมือง ยังจำเป็นต้องให้เจ้าไปยุติ ออกไปบอกทุกคนว่ากำจัดปีศาจจิ้งจอกที่เคยส
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 145
“ได้รับการสอนแล้ว!” ฟางจี้จื่อเอ่ยด้วยแววตามืดมนเสวี้ยนจื่อจ้องจ่านเหยียนด้วยสายตารุนแรง และสายตานั้นทำให้จ่านเหยียนรู้สึกไม่สบายมากเขาหมุนตัวตามฟางจี้จื่อออกไปคนจวนตระกูลหลงต่างกรูเข้ามามุงล้อมฟางจี้จื่อหลงฉางเทียนถาม “ท่านนักพรต เป็นอย่างไรบ้าง? ปราบปีศาจจิ้งจอกแล้วหรือไม่?”ฟางจี้จื่อมองหลงฉางเทียน ขณะกำลังจะพูดก็หยุดอีกเสวี้ยนจื่อจึงเดินมาเอ่ย “ท่านแม่ทัพ ท่านอาจารย์ได้ปราบปีศาจจิ้งจอกแล้ว ไทเฮาปลอดภัยแล้วขอรับ”“ปลอดภัย?” หลงฉางเทียนอึ้ง สีหน้าปั้นยากเล็กน้อยฉับพลัน “ปีศาจจิ้งจอกมิได้ทำร้ายพระองค์จนถึงรากฐานหรือ?” “สวรรค์คุ้มครอง ไม่เป็นไร” ฟางจี้จื่อกล่าวด้วยสีหน้าอ่อนล้าฮูหยินผู้เฒ่าแลกสายตากับหลงฉางเทียนทีหนึ่ง จากนั้นก็นิ่งงันไปครู่หนึ่ง แล้วฮูหยินผู้เฒ่าก็ถามขึ้นอย่างห่วงใย “ท่านนักพรต ท่านคงเสียพลังไปมากกระมัง? ดูสีหน้าท่านสิ ซีดไปหมดแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”“อื่ม ข้าขอตัวก่อน!” ฟางจี้จื่อพูดกับเสวี้ยนจื่อ “เจ้าอธิบายกับทุกคนสักหน่อย”เขายังต้องไปอีกแห่งหนึ่ง นั่นก็คือจวนเซ่อเจิ้งอ๋องวิญญาณมังกรไม่มีแล้ว อย่างไรเขาก็ต้องอธิบายเสวี้ยนจื่อเล่าเรื่องโดยส
บทล่าสุด
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 280
ไม่นานเรื่องที่จ่านเหยียนพังตำหนักชิงหนิงก็ดังกระฉ่อนไปทั่ววังหลวงจงเสี้ยนไทฮองไทเฮากริ้วหนัก แต่นางไม่ได้ทำอะไร การที่หลงจ่านเหยียนกล้าพังตำหนักชิงหนิง เป็นการพิสูจน์แล้วว่าวันนี้มิอาจเทียบวันวานนึกถึงตอนที่นางเข้าวังใหม่ ๆ แล้วมาคารวะ ใจเสาะขี้กลัวปานนั้น แม้แต่คุกเข่าก็ยังถลาลงไปกับพื้น ชวนให้คนตลกขบขันใครจะคิด วันนี้นางกลับกล้าพังตำหนักชิงหนิง?ดูท่านางคงบรรลุข้อตกลงบางอย่างกับเซ่อเจิ้งอ๋องแล้ว มิเช่นนั้น ด้วยเบื้องหลังของฐานะนาง นางจะไม่กล้าทำเช่นนี้เด็ดขาดหากเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นที่พังตำหนักชิงหนิงในวันนี้ก็คงเป็นแผนการของเซ่อเจิ้งอ๋องเหมือนกันเขาจะทำอะไร?ฉวยโอกาสที่ตอนนี้ถงจื่อหยาเกิดเรื่อง โจมตีสกุลถงต่อ?“หย่าจู้ เจ้าเห็นว่าอย่างไร?” ไทฮองไทเฮาถามหมัวมัวด้านข้างหย่าจู้คิดแล้วจึงเอ่ย “หลงจ่านเหยียนผู้นี้เหนือความคาดหมายอยู่บ้างจริง ๆ ก่อนหน้านี้แทรกแซงเรื่องของหยวนผินยังพอพูดได้ว่าอยากได้หน้า แต่การพังตำหนักชิงหนิงนี้ เรื่องนี้ไม่เหมือนเรื่องที่สตรีผู้หนึ่งจะทำได้ โดยเฉพาะนางที่เป็นสตรีเช่นนี้เพคะ”“พูดอีกอย่างหนึ่ง เจ้าคิดว่าเซ่อเจิ้งอ๋องคือผู้บงการหรือ?”“ยาก
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 279
นางทิ้งมือทั้งสองลง จากนั้นก็ค่อย ๆ หลับตาอาเสอตกใจ ยื่นมือออกไปทดสอบลมหายใจของนางฉับพลัน จากนั้นก็เงยหน้ามองจ่านเหยียนอย่างตกตะลึงจ่านเหยียนเอ่ยเสียงหนัก “ปกป้องหัวใจของนางก่อน”ถงไทเฮาหัวเราะเสียงเย็น ในดวงตามีความกระหยิ่มยิ้มย่องและสาแก่ใจ “นางตายแน่”อาเสออุ้มจิ้นหรูเข้าไปในตำหนัก แต่ช้าไป นางมิอาจช่วยไว้ได้จ่านเหยียนลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวกับอาหู “รอพวกเราออกไปแล้วก็พังตำหนักชิงหนิงเสีย”อาหูฉายรอยยิ้มหนาวเหน็บ “เพคะ!”“หลงจ่านเหยียน เจ้าน่าจะรู้นะ ภัยเกิดจากปาก ต่อให้วันนี้เจ้าพังตำหนักชิงหนิงของข้าไม่ได้ ข้าก็บันทึกแค้นนี้เอาไว้แล้ว” ถงไทเฮาเอ่ยข่มขู่จ่านเหยียนยิ้มระรื่น “วางใจ ไม่ว่าเรื่องใดที่ลงมือได้ ข้าจะไม่เปลืองน้ำลายเด็ดขาด”ผ่านไปพักหนึ่ง อาเสออุ้มจิ้นหรูออกมาแล้วพยักหน้ากับจ่านเหยียน “กลับไปเถอะ!”จ่านเหยียนเดินตามอาเสอออกไป จากนั้นก็หันมาสั่งกับอาหู “พังตำหนักชิงหนิงแล้วไปพาอาถงกับอาเถี่ยออกมาจากห้องมืดเถอะ”“รับบัญชา!” อาหูขานรับอย่างเริงร่าสวรรค์รู้ นางเห็นจิ้นหรูมีเลือดเต็มตัวแล้วอยากฆ่านางอัปลักษณ์ผู้นี้แค่ไหน หากติดตามนายที่เอาแต่พูดเรื่องคุณธรรมจริยธ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 278
จ่านเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือด้วยท่าทางผ่อนคลาย นั่นคือตำแหน่งที่ถงไทเฮานั่งยามมีนางสนมมาเข้าเฝ้านางเอ่ยกับอาเสอและอาหู “ค้นตำหนักชิงหนิงให้ทั่ว ข้าต้องพบจิ้นหรู”“ช้าก่อน!” ถงไทเฮามองจ่านเหยียนแบบคล้ายยิ้มแต่มิได้ยิ้ม “น้องหญิงตั้งใจจะมาอาละวาดที่นี่หรือ? คิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่?”จ่านเหยียนโบกมือ “เรื่องอาละวาดต้องอาละวาดแน่แล้ว สำหรับผลที่จะตามมา ยังไม่มีเวลาคิดจริง ๆ และไม่คิดจะคิดด้วย”อาเสอและอาหูได้ยินคำนี้ของจ่านเหยียนก็ยิ้มร้ายกับถงไทเฮา จากนั้นก็จะเข้าไปค้นทันทีทันใดนั้นก็มีองครักษ์สิบกว่าคนออกมาขวางอาหูกับอาเสอปีศาจสองตนนี้เอาไว้มีหรือเหล่าองครักษ์จะเห็นพวกนางอยู่ในสายตา ผู้ที่อยู่ข้างหน้าคือหัวหน้าองครักษ์ของตำหนักชิงหนิง เขาตวาดกับอาเสอและอาหู “พวกเจ้ากล้าเหิมเกริมในตำหนักชิงหนิงหรือ?! อย่าหาว่าข้าลงมือไม่ยั้งไมตรีก็แล้วกัน!”กระบี่ยาวชี้มาทางอาเสอด้วยความเร็วยิ่ง ปลายกระบี่มาพร้อมกับคมกระบี่ อาเสอเคยเห็นอาซานแสดงฝีมือมาก่อน แม้เขาจะมีฝีมือด้อยกว่าอาซาน แต่ก็นับว่าเป็นยอดฝีมือชั้นนำแล้วกระบี่ของเขาเร็วนั้นไม่ผิด กลับไม่ส่งผลกระทบซึ่งเป็นการไม่เกรงใจอาเสอใ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 277
ส่วนกัวอวี้นึกว่าจ่านเหยียนซื้อตัวองครักษ์ในวัง ดังนั้นองครักษ์จึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับการเดินออกไปของพวกนาง“เข้าไปเถอะ!” อาเสอไม่อยากพูดมาก เดินฉับเข้าไปอย่างเร่งรีบจี๋เสียงกับหรูอี้เพิ่งเรียกกับพู่หยกไปสองสามที เห็นพู่หยกไม่มีปฏิกิริยายังนึกว่าไม่ได้ผล ใครจะรู้พอหันกลับไปก็เห็นจ่านเหยียนกับพวกอาเสอยืนอยู่หน้าห้องแล้ว“คุณหนูใหญ่! ทรงเสด็จกลับมาก็ดีแล้วเพคะ!” จี๋เสียงกับหรูอี้ปรี่ไปหา พูดน้ำเสียงสะอื้น “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?” กัวอวี้รีบถามจี๋เสียงสะอึกสะอื้น “เป็นเช่นนี้ วันนี้ตอนกลางวันมีคนมาจากตำหนักถงไทเฮาเชิญจิ้นหรูกูกูไป แต่ไม่กลับมาสักที อาถงจึงให้พวกบ่าวสองคนไปถาม แต่พอไปถึงนอกตำหนักชิงหนิง หรูหัวกูกูก็ไม่ให้เข้า ซ้ำยังไล่พวกบ่าวออกมา เพียงแต่... เพียงแต่บ่าวได้ยินเสียงกรีดร้องมาจากในตำหนัก ถึงไม่ยืนยันว่าใช่เสียงร้องของจิ้นหรูกูกูจริงหรือไม่ แต่ฟังแล้วเหมือนมาก ตอนหลังอาถงกับอาเถี่ยก็ไปหา แต่ก็ไม่กลับมา...”จี๋เสียงเหม่อลอย แม้พูดไม่ปะติดปะต่อ แต่ก็ยังอธิบายเรื่องราวชัดเจน“คุณหนูใหญ่ ถงไทเฮาให้จิ้นหรูไป จะเกิดอะไรหรือไม่เพคะ?” กัวอวี้ถามจ่านเหยียนนึกถึงเรื่องข
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 276
ทั้งสองจะยอมหรือ? จึงบอกจะเข้าไปพูดกับจิ้นหรูกูกู หรูหัวกลับหน้าขรึม “พวกเจ้าเห็นตำหนักชิงหนิงคือสถานที่ใด? พวกเจ้าอยากเข้าก็เข้าได้ตามใจชอบหรือ?”อาถงข่มอารมณ์โกรธ กล่าวขอร้อง “กูกูอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย พวกเราก็ทำงานตามคำสั่ง หากเชิญจิ้นหรูกูกูกลับไปไม่ได้ หมู่โฮ่วฮองไทเฮาต้องพาลมาถึงเราแน่ กูกูคงไม่อยากเห็นพวกเราถูกลงโทษกระมัง?”“พวกเจ้าถูกลงโทษหรือไม่ เกี่ยวอันใดกับข้า? ข้าแค่ฟังคำสั่งของเซิ่งหมู่ฮองไทเฮาเท่า...”อาถงกับอาเถี่ยรีบฉวยโอกาสตอนที่หรูหัวพูดบุกเข้าไปเพียงแต่ทั้งสองเพิ่งวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกองครักษ์สองสามคนขวางเอาไว้“บุกรุกตำหนักของไทเฮา พวกเจ้ามีกี่ชีวิต? เอาตัวไป!” หรูหัวเอ่ยเสียงกร้าวกระบี่หลายเล่มพาดอยู่ตรงลำคอของอาถงกับอาเถี่ย ทั้งสองไม่กล้าต่อต้าน จึงได้แต่หันไปมองหรูหัวและเอ่ย “กูกู พวกเรามิได้จงใจบุกรุก กูกูโปรดเมตตา อนุญาตให้เราไปพบจิ้นหรูกูกูหน่อยเถอะ”หรูหัวหัวเราะเสียงเย็น ส่งสายตากับองครักษ์ “เอาตัวไป ขังอยู่ในห้องมืดก่อน”ห้องมืดใช้กักขังคนในตำหนักที่กระทำความผิดโดยเฉพาะ บ้างเข้าห้องมืดไม่กี่วันก็ออกมา แต่ทั่วไปแล้วมักมอบให้หัวหน้าขันทีในวั
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 275
ทั้งสองคิดไปก็มิใช่วิธี จึงให้จี๋เสียงกับหรูอี้ไปถ่ายทอดพระเสาวนีย์หมู่โฮ่วฮองไทเฮา ตามจิ้นหรูกลับมาปรนนิบัติที่ตำหนักครั้นจี๋เสียง หรูอี้ไปถึงตำหนักชิงหนิงกลับเข้าไปไม่ได้ ได้แต่ให้ขันทีในตำหนักไปถ่ายทอดพระเสาวนีย์ของหมู่โฮ่วฮองไทเฮาผ่านไปพักหนึ่ง หรูหัวก็ยิ้มตาหยีเดินออกมา “เซิ่งหมู่ฮองไทเฮากำลังเดินหมากกับจิ้นหรูกูกู นี่กำลังสนุกเลย จะอย่างไรเซิ่งหมู่ฮองไทเฮาก็ไม่ยอมให้กูกูไป พวกเจ้าสองคนกลับไปทูลรายงานหมู่โฮ่วฮองไทเฮาว่าจะส่งคนกลับไปดึกหน่อยแล้วกัน”“อ๊าาา”เสียงร้องดังมาจากข้างในอีก จี๋เสียง หรูอี้สบตากันทีหนึ่ง สีหน้าเริ่มกังวลเล็กน้อยหรูหัวเอ่ยเรียบ “มีนางกำนัลคนหนึ่งไม่ทันระวังทำน้ำชาหกใส่หลังมือของจิ้นหรูกูกู นี่อย่างไร กำลังถูกโบยอยู่เลย”“แต่... เหตุใดเสียงนี้ฟังดูแล้วจึงเหมือนเสียงของจิ้นหรูกูกูล่ะ?” จี๋เสียงเอ่ยอย่างขลาด ๆ“เหลวไหลอันใด?” หรูหัวเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน “เจ้าจะบอกว่าเซิ่งหมู่ฮองไทเฮาทรมาทรกรรมจิ้นหรูกูกูหรือ? ยังมิได้กล่าวถึงจิ้นหรูกูกูเป็นคนข้างพระวรกายของหมู่โฮ่วฮองไทเฮา แค่อดีตนางคือนางกำนัลคนสนิทของอดีตฮ่องเต้ ทั้งยังมีไมตรีกับเซิ่งหมู่ฮองไทเฮามาต
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 274
จิ้นหรูหัวใจรัดแน่น สุดท้ายดวงตาก็ฉายความแตกตื่นออกมา “พระองค์คิดจะทำอันใดกันแน่เพคะ?”“ถามได้ดี!” ถงไทเฮาลุกขึ้นยืนช้า ๆ แล้วเดินก้าวหนึ่ง เหยียบหลังมือของจิ้นหรู ออกแรงขยี้ มองดูความทรมานบนใบหน้าของจิ้นหรู ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “เจ็บหรือ?”จิ้นหรูกัดฟัน “ไทเฮาจะลงโทษบ่าวอย่างไรก็ได้เพคะ”อย่างมากก็แค่ตาย ตายแล้วก็คือหลุดพ้น แต่... นางรู้ ถงไทเฮาแค้นนางที่สุด จะไม่ให้นางตายง่าย ๆ เด็ดขาด“ข้าได้ยินว่าคุกทักษิณมีทัณฑ์ทรมานมากมาย เพียงแต่ไม่รู้ว่าหากเทียบกับข้าที่นี่แล้ว จะเหนือกว่าหรือไม่? มิสู้จิ้นหรูกูกูช่วยข้าเปรียบเทียบสักหน่อย” ถงไทเฮาโน้มตัวลงเชยคางของจิ้นหรู มุมปากแย้มยิ้มชั่วร้ายเหี้ยมเกรียมเดิมรูปลักษณ์ก็มิได้งามวิไล ยามนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุดัน ยิ่งทำให้ดุร้ายอัปลักษณ์มากกว่าเดิมจิ้นหรูขวัญผวา ไม่กล้ามองดวงตากระหายเลือดของนาง จึงก้มหน้ากัดริมฝีปาก อดทนต่อความเจ็บที่ส่งมาถึงแต่... นี่ยังห่างไกลกับจุดสิ้นสุดหรูหัวยกตะปูมากะละมังหนึ่ง พวกมันมิใช่ตะปูเหล็ก แต่เป็นตะปูไม้ท้อทุกเล่มทำจากไม้ท้อ ส่วนปลายแหลมคมเงาวับ“ถ้าเจ้าร้องสักแอะ ข้าจะเพิ่มตะปูอีกเล่ม” ถงไทเฮาเอ่ย
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 273
ด้วยประการละฉะนี้ ทุกคนจึงนึกว่าฮ่องเต้โปรดปรานแต่ฮองเฮา ทอดทิ้งวังหลังแม้นางสนมจะตำหนิไม่พอใจ แต่เพราะฮองเฮาคือคนสกุลถง จึงไม่มีใครกล้าพูดฮองเฮารูปโฉมไม่โดดเด่น กลับได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เพียงนี้ เห็นได้ว่าฮ่องเต้รักนางจริง ๆชั่วขณะ ฮองเฮาบารมีไร้ที่สิ้นสุด รั้งตำแหน่งฮองเฮา ทั้งยังมีความโปรดปรานของฮ่องเต้มั่นคงดั่งขุนเขา ทำให้สกุลถงเหิมเกริมมากขึ้นทุกวันเขาใช้การกระทำบอกนาง ในใจของเขามีแต่นางเท่านั้นสามสิบกว่าปีแล้ว นางเข้าวังในวัยสิบสอง บัดนี้สี่สิบสาม อดีตฮ่องเต้คือแผ่นฟ้าของนาง คือสามีของนาง คือนายของนางเขาจากไปก่อนนาง แม้นางจะเสียใจ แต่ก็มิได้แสดงออกว่าเสียใจมาก เพราะนางรู้ว่าเขากำลังรอนางอยู่ตรงนั้น สุดท้ายนางจะได้ไปพบกับเขานางรู้ ยามนี้ได้เวลาแล้ว“พูด!” หรูหัวดุดันขึ้นมา ตบหน้านางฉาดหนึ่งจิ้นหรูหน้าเอียงไปข้างหนึ่ง แก้มบวมขึ้นรอยประทับนิ้วมือทันทีจิ้นหรูคุกเข่าตัวตรง “บ่าวไม่มีอะไรจะพูดเพคะ”“เจ้ามอบความบริสุทธิ์ของเจ้าให้ผู้ใด?” ถงไทเฮาไม่แสดงออกว่าโกรธมาก ในทางกลับกัน นางพรูลมยาว ข้อกังขาที่เก็บอยู่ในใจนางยี่สิบกว่าปี กระจ่างแจ้งในที่สุด“บ่าวไม่ทร
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 272
หรูหัวลากนางเข้าตำหนักชั้นในไปอย่างไม่ให้ปฏิเสธจิ้นหรูมองเสื้อผ้าบนฉากบังลมด้วยความประหลาดใจ เหตุใดหรูหัวจึงมีเสื้อผ้าวางอยู่ในตำหนักบรรทมของไทเฮาได้แต่นางมิได้ถาม เพราะถามแล้วก็คงไม่บอก นางมองเสื้อผ้านางกำนัลชุดนี้ มิได้สงสัยเรื่องอื่นก็เข้าไปเปลี่ยนชุดด้านหลังฉากบังลมนางเพิ่งถอดเสื้อผ้า หรูหัวก็เข้ามา “อุ๊ย ข้าลืมบอกเจ้าไป ชุดนี้เคยใส่แล้ว เปลี่ยนอีกชุดเถอะ!”นางยื่นชุดสีเหลืองอ่อนในมือให้จิ้นหรู พร้อมกับกวาดสายตามองบริเวณแขนของจิ้นหรูอย่างรวดเร็ว เมื่อนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะออกไปจิ้นหรูเพิ่งแต่งตัวเสร็จก็มีหญิงสูงวัยดุดันเข้ามาสองคน ลากแขนจิ้นหรูคนละข้างออกไปข้างนอกจิ้นหรูตกตะลึงพรึงเพริดถามขึ้นว่า “นี่พวกเจ้าจะทำอะไรน่ะ?”หญิงสูงวัยสองคนนั้นลากนางไปแล้วผลักจนนางสะดุดล้มลงพื้น ถงไทเฮามองนางจากมุมสูง ดวงหน้าอ่อนโยนเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมอำมหิต“เซิ่งหมู่ฮองไทเฮา บ่าวทำอะไรผิดไปเพคะ?” จิ้นหรูหัวใจหนักอึ้ง แต่ยังสงบสติอารมณ์แล้วถาม“ทำอะไรผิด?” เสียงของถงไทเฮาราวกับส่งมาจากขุมนรก พกพากลิ่นอายเย็นยะเยือกชุ่มชื้น “แต้มพรหมจรรย์ของเจ้าเล่า?”จิ้นหรูหัวใจ
