เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว

ราชวงศ์ต้าหยาน ในจวนหซู่

ล่อจี่นซูคุกเข่าท่ามสายฝนที่ตกหนักพร้อมกับข้าที่ไม่เรียบร้อยและตัวสั่น

“ นังสารเลว ข้าจะให้เจ้าถูกฝังไปพร้อมกับนาง!” เสียงตะคอกอันดุเดือดแทบดังกว่าฟ้าร้อง และรองเท้าบูทสีดำเตะไปที่หน้าท้องของนางอย่างแรง และนางก็กระเด็นออกไปราวกับผ้าขี้ริ้ว

ล่อจี่นซูขดตัวด้วยความเจ็บปวด โดยมีเลือดไหลบนใบหน้าของนาง ราวกับกระต่ายที่ถูกสัตว์ร้ายกดดันจนไร้ทางหงนี ปากของนางสั่นด้วยความกลัว

นางตัวสั่นและถอยไปทีละนิด มองดูดวงตาอัลมอนด์สีเข้มของเจ้าชายหซู่ที่โกรธและดุร้ายด้วยความกลัวและสิ้นหวัง ริมฝีปากของนางสั่นขณะนั้นนางอธิบายว่า " ข้าไม่ได้ฆ่าพระชายาหซู่ เจ้าชายโปรดเชื่อข้าด้วย"

ผู้หญิงที่ใส่ชุดเขียวรีบวิ่งออกไปตบหน้านางอย่างบ้าคลั่ง " เจ้ายังกล้าพูดแก้ตัวอีกเหรอ สาวใช้ของเจ้าเสี่ยวหลู่สารภาพแล้วว่าเจ้าอิจฉาพี่สาวคนโตของข้าแย่งเจ้าชาย ดังนั้นเจ้าจึงจะอาศัยโอกาสที่ท่านพี่จะคลอดลูกทำให้นางตายท้องกลม เจ้าบอกว่าถ้านางตายเจ้าก็สามารถเป็นพระชายาได้ ล่อจี่นซู เจ้าเป็นผู้หญิงเลวใจทราม เสียดายที่พี่สาวข้าดีต่อเจ้าขนาดนั้น เจ้าฆ่านางไม่พอ แล้วทำให้นางเสียโฉมอีก "

ใบหน้าของล่อจี่นซูตกตะลึง หัวใจของนางจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้ง ความสิ้นหวังห่อหุ้มนางไว้ราวกับตาข่าย " ไม่... เป็นไปไม่ได้!"

ทำไมเสี่ยวหลู่พูดแบบนี้ ? ทำไมเสี่ยวหลู่ถึงใส่ร้ายนาง?

เมื่อนางเข้าไปก็เห็นพระชายานอนจมกองเลือดแล้ว เป็นเสี่ยวหลู่ไปหาคนมา

แต่หญิงสาวที่ใส่ชุดเขียวไม่ยอมให้เธออธิบายตัวเองเลย ด้วยสายตาดุร้าย นางดึงปิ่นปักออกแล้วพุ่งไปหานาง “ข้าจะฆ่านาง ข้าจะฆ่านางเพื่อแก้แค้นแทนพี่สาวข้า ”

ล่อจี่นซูรีบหลบ และปิ่นปักผมได้แทงเข้าที่แขนของนาง ทำให้เสื้อผ้าของนางเปื้อนเลือดและถูกฝนชะล้างออกไปทันที

เจ้าชายหซู่หยุนจินเฟิงดึงหญิงสาวที่ใส่ชุดเขียวออกไปด้วยมือเดียว ดวงตามืดมนของเขาเต็มไปด้วยความโหดร้ายและความเกลียดชัง "เจ้าต่ำช้าได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ดี ข้าจะสนองความต้องการของเจ้า สื่นเหริน ลากตัวนางออกไป ให้คนใช้ที่มีตำแหน่งที่ต่ำที่สุดในวังมาปรนนิบัตินางหน่อย "

องครักษ์ที่หยาบกระด้างฝ่าสายฝนคว้าไหล่ของนางด้วยมืออันหยาบกร้านแล้วถอดเสื้อผ้าหลวม ๆ ของนางออกเผยให้เห็นไหล่สีขาวที่สั่นไหวและกระดูกไหปลาร้าบาง ๆ นางตกใจมากจนคลานไปตรงหน้าหยุนจินเฟิง ร้องไห้และพูดว่า " ท่านอ๋อง เสี่ยวหลู่โกหก ท่านทรงเชื่อข้าเถอะ ท่านได้โปรดเชื่อข้า..."

ความเกลียดชังในดวงตาของหยุนจินเฟิงลุกโชน ราวกับว่าเขาอยากจะเผานางให้กลายเป็นเถ้าถ่าน และเขาก็ตะโกนด้วยความโกรธ " สื่นเหริน เจ้ายังยืนนิ่งอยู่ทำไม "

องครักษ์สื่นเหรินกระชากผมของนางจากด้านหลังแล้วลากนางออกไป รูปร่างผอมเพรียวของล่อจี่นซูไม่มีเนื้อส่วนเกินและเสื้อผ้าธรรมดาที่เปียกก็ได้แนบไปกับรูปร่างผอมเรียวของนาง

คนรับใช้ในจวนหซู่มามุมดูกันข้างนอกแล้ว และทุกคนก็เกลียดนางจนกัดฟันแน่น

“ นางเลวยิ่งกว่าสัตว์ซะอีก พระชายาดีกับนางขนาดนั้น นางจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร ”

“ ตัวหนอนที่อาศัยอยู่ใต้หลังคาบ้านคนอื่น นางไม่สำนึกถึงความเมตตาของจวนหซู่ที่ให้นางอาศัยด้วย แต่ยังกลับฆ่าผู้ที่มีพระคุณต่อนาง นางอยากเป็นพระชายาจะบ้าไปแล้วเหรอ ”

“ นางมักจะแสร้งทำเป็นน่าสงสาร และพระชายาก็ถูกนางหลอก ต่อให้นางตายหมื่นครั้งพันครั้งก็ไม่พอ ”

ได้ยินคำพูดที่ดูเกลียดชังเข้ากระดูกเหล่านี้ ล่อจี่นซูก็ร้องไห้และอธิบายว่า " ข้าไม่ทำจริง ๆ พวกเจ้าต้องเชื่อข้า ข้าไม่มีทางทำร้ายพระชายา "

นางถูกใส่ร้ายจริง ๆ นางไม่อยากเป็นพระชายา ในเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา นางเสียใจตัวเองได้ปรากฏตัวพร้อมกับสัญญาการหมั้นตลอด

นางเพิ่งรู้ว่าเขาได้แต่งงานกับหญิงอีกคนเมื่อนางมาถึงเมืองหลวงและวันนั้นก็เป็นวันแต่งงานของเขา นางไม่ได้ตั้งใจมาทำลายการแต่งงานของเขาจริง ๆ

นางแค่จนตรอกไม่มีทางเลือก

หลังจากที่พ่อแม่ของนางเสีย ทรัพย์สินของครอบครัวถูกยึดครองโดยญาติของนาง นางมาเหมืองหลวงเพื่อขอที่พึ่งจากคู่หมั้นของนางเพื่อหาที่ซุกหัวนอนเท่านั้น

แต่หลังนางเข้าไปในจวนหซู่ นางก็ถูกกักบริเวณในบ้านและไม่สามารถออกไปได้

สื่นเหรินลากนางไปที่กระท่อมของห้องทีงเย่วจู แล้วส่งคนเลี้ยงม้าที่ตเข้าไปในกระท่อม

เสียง “ฉืกก” ดัง เสื้อผ้าของนางก็ขาดออก เผยผิวขาวบนหน้าอกของนาง นางเบิกตาโตด้วยความสยดสยอง และเห็นคนเลี้ยงม้าน่าเกลียดคลุมนางไว้และพยายามจะกัดคอนาง

ล่อจี่นซูตกใจมากและใช้กำลังทั้งหมดเพื่อผลักเขาออกไป แต่ร่างกายที่หนักหน่วงเหมือนภูเขาของเขาไม่สามารถผลักเขาออกไปได้เลย

“เจ้ากล้าต่อต้านเหรอ?” เสียงดุร้ายดังก้องอยู่ในหูของนาง จากนั้นการตบที่เหมือนเหล็กก็ตบหน้านางอย่างแรง นางถูกตบซ้ายและขวา ทำให้ปากของนางเต็มไปด้วยเลือดพร้อมเวียนหัว

สติสัมปชัญญะของนางค่อย ๆ เบลอ ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้านางดูเหมือนฝันร้าย และความเจ็บปวดแสบร้อนแทบจะกลืนกินนางไป

ความน่าอัปยศอดสู ความสิ้นหวัง อารมณ์ทั้งหมดวิ่งเข้ามาในหัวใจของนาง

ทันใดนั้น นางก็เงยหน้าขึ้นด้วยกำลังทั้งหมดของนาง ดึงปิ่นที่เหลิ่งซวงซวงแทงแขนของนางออก และแทงเข้าไปในหน้าอกของตัวเอง

ศีรษะของนางล้มลงกับพื้นอย่างแรง ดวงตาอัลมอนด์ของนางเบิกโต และนางก็คร่ำครวญด้วยความโกรธว่า " ข้าไม่ได้ฆ่าพระชายา ทำไมพวกเจ้าไม่เชื่อข้า"

สายฟ้าฟาดทะลุท้องฟ้าอันมืดมิดเปล่งแสงสว่าง จากนั้นฟ้าร้องก็คำรามเสียงดังเขย่าโลก

ลมพัดประตูและฝนก็ตกเข้ามา โคมไฟลมสีซีดในทางเดินสะท้อนใบหน้าของหญิงที่ตายแล้ว

“ตายแล้วเหรอ ซวยอะไรอย่างนี้!”คนเลี้ยงม้าวัดลมหายใจของนางก็พบว่านางตายแล้ว

“แต่เจ้าคิดว่าเจ้าตายแล้วจะรอดเหรอ?” คนเลี้ยงม้าฉีกเสื้อชั้นในของนาง และเมื่อเขาเห็นผิวขาว ดวงตาที่ดุร้ายของเขาก็เต็มไปด้วยความหื่นกระหาย

ขณะที่เขากำลังจะทาบทับ มือเรียวก็จับคอของเขา จากนั้นอีกมือหนึ่งก็ดึงปิ่นปักออกจากอกอย่างรวดเร็วและแทงเข้าไปในหลอดเลือดแดงที่คอของเขา

ร่างกายของคนเลี้ยงม้าแข็งทื่อและมีเลือดไหลออกม