บทที่ 17...ผัวฉุกเฉิน..เกินห้ามใจ

“ไม่จริง” เธอกระพริบตาปริบ ๆ เพื่อให้สายตามันทำงานชัดขึ้น แต่มองยังไงก็คือเขาอย่างแน่นอน

“ไง” เสียงนั้นดังขึ้นใกล้ ๆ ผู้ชายร่างสูงในชุดแจ็กเก็ตกางเกงยีนที่เพิ่งจะนั่งลงข้างเธอ

เธอหันขวับไปมอง ตาเหลือกโปนด้วยความช็อค กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ “คะ...คุณ!”

เขาหันมายิ้มให้เธอ รอยยิ้มชวนใจละลาย ใบหน้าคร้ามเข้มเกลี้ยงเกลาหล่อเหลากว่าเดิมหลายร้อยเท่า

“บ้าไปแล้ว”

เธอหันกลับมามองตรง พยายามสงบจิตสงบใจไม่ให้ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้

“นี่เราตาลายขนาดนี้เลยเหรอ”

“คิดว่าจะหนีผมได้เหรอ” เขาขยับตัวเข้าใกล้จนไหล่ชนกับเธอ “ฮึ?”

ทิพย์นารีนิ่งอึ้ง “โอวว...คุณตามฉันเจอได้ไง”

“ก็ผมเป็นตำรวจ เรื่องแค่นี้เอง”

“น่ากลัวชะมัด ฉันไปดีกว่า”

เธอลุกขึ้นแล้วเดินหนี เขารีบลุกเดินตามไม่ลดละ อย่างกับจะตามจับกุมเธออีกคน ข้อหากระทำชำเลาคนบ้าไร้สติ !!

“คบกันเหอะ” เขาตะโกนเสียงดัง

เธอชะงัก หันมองหน้าเขาอย่างอึ้งทึ่ง

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ!!”

“อืม ก็บ้าไง”

“บ้า” สายตาร้อนแรงของเขาทำเธอเขินนะ “เรื่องของเรา มันก็แค่ วันไนท์สแตนด์”

“แต่ผมคิดถึงคุณนะ ผมชอบคุณจริงๆ”

“เพราะเราอึ๊บกันน่ะเหรอ”

เขาเกือบหัวเราะ แต่กลั้นไว้ทัน “ผมชอบคุณตั้งแต่ที่คุณ