#เปิ้นของเอิ้นอ้าย EP.12 งดเอา 1 อาทิตย์ เดี๋ยวของเสื่อม [1]

“...!!”

ผมผงะออกทันทีเหมือนต้องของร้อน รู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว จนต้องขยับออกห่างแล้วลุกขึ้นยืนไกลๆ เตียงที่มีมันอยู่ ยกมือไหว้ขอขมาครูบาอาจารย์ในใจหนึ่งครั้งแล้วเป่าเพี้ยง เงยหน้ามองไอ้ตัวเล็กที่กึ่งนั่งกึ่งนอนขึ้นมามองผมเหมือนตกใจ

“ปะ... เป็นอะหยังเจ้า?”

“ทำไมไม่บอกกูก่อนว่าเมนส์มา?” ผมถามเสียงเข้มจนมันสะดุ้งเฮือก เพราะรู้สึกร้อนๆ ไปทั้งตัวนิดหน่อยจนหงุดหงิด โล่ยังผงาดอยู่ แต่มันเสือกทำไม่ได้ มองเลือดเสียจากร่องสีชมพูแล้วหันหน้าหนีแทบจะทันที

“อะ... อ้ายบ่าทันรู้ มันไหลเมื่อกี้พอดีเน้อ”

“เป็นเมนส์กี่วัน?” ผมถามเสียงห้วนจัดอีก เหงื่อแตกพลั่กเต็มขมับ คนตัวเล็กทำสีหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนที่จะก้มหน้างุด ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งพับเพียบอย่างเรียบร้อย

“บ่าเกินหนึ่งอาทิตย์เจ้า”

“งั้นหนึ่งอาทิตย์เจอกัน”

ผมพูดไว้แค่นั้น ไม่อธิบายอะไรให้จบดีด้วย ก่อนที่จะก้าวฉับๆ ไปเปิดประตูห้องมันออกแล้วปิดส่งท้ายเสียงดัง พุ่งตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง ก่อนที่จะจัดแจงธูปเทียนหน้าหิ้งบูชา ขอขมาครูอย่างจริงจังอยู่ค่อนคืน

เอาจริงๆ ปะ ผมไม่ได้รังเกียจเลือดประจำเดือนของมันเลยสักนิด แต่ไม่มีเวลาสาธยายมากเพราะต้องรีบไปแก้ตัว

ถ้าใค