Chapter 7 น้องสายรหัส

"นั่งตรงไหนดีวะ เต็มหมดทุกโต๊ะเลย" เก้าพูดขึ้น ขณะที่บุรุษทั้งสี่เดินเข้าไปในโรงอาหารของมหา'ลัย และพวกเขาก็ยังคงเป็นจุดเด่น ที่บรรดาสาวๆ ให้ความสนใจ                                                                                       

"พี่ค่ะ นั่งกับหนูไหมคะ" นักศึกษาสาวกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น ทั้งที่โต๊ะเธอก็ไม่มีที่ว่าง แค่อยากทอดสะพานให้หนุ่มแก๊งไทเกอร์หันมามองบ้างเท่านั้นเอง                                                                                           

"จะให้พวกพี่นั่งตักหนูเหรอครับ" กวินเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ แต่ประโยคนั้นกินใจสาวๆ กลุ่มนั้น

"ว้าย! ถ้าได้แบบนั้นก็ดีค่ะพี่" หญิงสาวอีกคนเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งสายตาเย้ายวนมาที่กวิน เพื่อเชิญชวนให้เขาได้มองเข้ามา ซึ่งหล่อนนั้นได้สื่อความหมายเอาไว้ในดวงตา มันมีนัยแอบแฝงซ่อนเร้นอยู่ภายใต้ดวงตาคู่นั้น ซึ่งเสืออย่างกวินนั้นทราบดี ถึงความลึกซึ้งที่เธอต้องการจะสื่อมา               

แต่ทว่าเวลานี้ชายหนุ่มที่หล่อเหลาโดดเด่นกว่าใครอย่างพายุกำลังข้องใจว่าทำไม สองสาวถึงไม่สนใจผู้ชายในกลุ่มของเขาเลย ทั้งที่โต๊ะของเธอมีที่นั่งพอสำหรับเขาทั้งสี่คน แต่เธอกลับนิ่งเฉยไม่เชิญชวนเหมือนกับหญิงสาวนักศึกษาโต๊ะอื่นๆ                                                                         

"ขอนั่งด้วยคนนะครับพอดีโต๊ะอื่นเต็มหมด" พายุพูดพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ แพรไหม หญิงสาวแค่ชำเลืองมองเขาไป เธอไม่ตอบและไม่ได้สนใจเขาเหมือนเคย                                                                                         

"อิ่มยังริต้าไปกันเถอะ" แพรไหมหันไปพูดกับริต้าแทน ในขณะที่เพื่อนกำลังก้มรับประทานอาหารในจานอย่างเอร็ดอร่อย

"เธอจะรีบไปไหนแพรไหม เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง ขอริต้าทานเพิ่มอีกจานนะ"                 

"ฮ๋า!" แพรไหมถึงกับอุทานออกมา พร้อมทั้งทำหน้าทำตาตกใจ จนพายุอดที่จะอมยิ้มให้กับหน้าตาท่าทางบ้องแบ๊วของเธอไม่ได้ แพรไหมคงไม่คิดว่าเพื่อนจะกินจุขนาดนี้                                                      

"นั่งด้วยคนนะครับ" นั่นคือเสียงของแบงก์ พูดจบเขาได้หย่อนก้นลงนั่งข้างๆ ริต้า ก่อนที่กวินและเก้าจะนั่งลงตรงที่ว่าง ในที่สุดแก๊งไทเกอร์ก็ได้ยลโฉมความงามของแพรไหมอย่างสมใจอยาก ยิ่งมองใกล้ๆ แบบนี้เธอยิ่งสวยสะดุดตา จนยากที่จะโฟกัสมองไปที่อื่นได้                                

แม้แต่ริต้าเวลานี้เธอกำลังต้องตาตรึงใจ พี่รหัสอย่างแบงก์ที่มองเธอตาไม่กะพริบ เขาชอบในความเป็นตัวเองของเธอ ริต้าเองก็ไม่ได้สนโลกเช่นกันกับแพรไหม เธอยังคงทานข้าวไม่สนใจใคร ไม่ว่าชายคนไหนจะมองมาเธอก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารในจานด้วยความเอร็ดอร่อย                                            

"เบิ้ลสอง..ใครได้เป็นแฟนหมดตัวแน่" แบงก์พูดขึ้นเบาๆ แต่เขาพูดในระยะเผาขนมีหรือที่ริต้าจะไม่ได้ยิน                                                                          

"ขอโทษนะคะรุ่นพี่ บังเอิญว่าเกิดมาเพื่อเลี้ยงตัวเอง ไม่ได้เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตให้ผู้ชายเลี้ยง จบนะคะ ไปกันเถอะแพรไหม ชิ! " ริต้าพูดพร้อมกับคว้าข้อมือเพื่อนเดินออกมา ก่อนจะเชิดหน้าใส่แบงก์ ด้วยท่าทางหยิ่งๆ

"แม่ง..อย่างชอบเลยวะ!" แบงก์พูดขึ้นพร้อมกับมองตามหลังสองสาวที่เดินออกไป                                 

"กูอิจฉาพวกมึงสองคนจัง เคยเจอแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา แต่สองคนนี้น่าค้นหาชะมัดเลยวะ" กวินพูดขึ้นพร้อมกับสายตาที่มองไปยังสองสาว ซึ่งเดินห่างไกลออกไปทุกทีด้วยความรู้สึกเสียดาย ที่เขาไม่ได้เป็นพี่สายรหัสของพวกเธอ                                                                                                                   

"พายุ..มึงเงียบไปเนี่ย คิดอะไรกับน้องแพรไหมหรือเปล่า ดูท่าทางจะยากหน่อยนะ น้องสองคนนั่นไม่สนใจพวกเราเลยว่าไหม หรือว่าพวกเธอจะเล่นตัวเพื่อโก่งราคาวะ!" เก้าเอ่ยขึ้นกับพายุสองคน ในขณะที่แบงก์กับกวินกำลังไปสั่งอาหาร ก่อนจะยกมาเสิร์ฟเพื่อนสองคนที่นั่งรอ                   

เวลานี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนใจพายุ เมื่อเขาต้องการจะเอาแพรไหมมานอนข้างกายสักคืนให้ได้ มีหรือที่เธอจะสามารถหลุดพ้นอุ้งมือของเสืออย่างเขาไปได้ หากไม่ได้ด้วยเล่ห์เขาก็เอาด้วยกล หากไม่ได้ด้วยมนต์เขาก็เอาด้วยคาถา แน่นอนว่าพายุร้ายกำลังก่อตัว และอีกไม่นานจุดมุ่งหมายที่เขาตั้งเอาไว้ จะต้องย่อยยับไปในพริบตา โดยที่ไม่สามารถกลับมาฟื้นฟูให้อยู่ในสภาพดังเดิมได้ ดังเฉกเช่นร่างกายของหญิงสาว หากพายุได้แทรกแก่นกายเข้าไปแล้ว สภาพร่างกายความบริสุทธิ์ที่เคยมี เธอคงไม่สามารถเรียกร้องกลับคืนมาได้ดังเดิมเช่นกัน

พายุเดินเข้าไปใกล้แพรไหม ในขณะที่หญิงสาวยืนนิ่ง มีใบหน้าที่เรียบเฉย พายุไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้เย็นชาขนาดนี้ หรือเธอเพียงแค่ทำเป็นแกล้งเก็บอาการเอาไว้ เพื่อดึงดูดความสนใจจากเขากันแน่ เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ที่ชายหนุ่มเดินเข้าใกล้แล้วจะไม่หวั่นไหวเลยสักราย                                                                

แต่ใบหน้าของแพรไหมนั้น ทำให้เขาเดาไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้ทำราวกับว่าเขาเป็นอากาศธาตุไม่มีตัวตน ทั้งที่เขายืนอยู่ชิดใกล้เธอขนาดนี้                                                                                    

"ต่อไปเราจะมาเล่นเกมวิ่งสามขากันนะครับ เชือกอยู่ที่พี่รหัสแล้ว เราจะให้ออกมาทีละสิบคู่ ซึ่งน้องนักศึกษามีทั้งหมดร้อยกว่าคน นั่นก็หมายถึงเราต้องใช้เวลาในการเล่นเกมนี้ทั้งหมดสิบกว่ารอบ" 

กวินได้ประกาศใส่โทรโข่ง เพื่อให้น้องนักศึกษากับพี่รหัสได้ผูกมิตรสัมพันธภาพที่ดีต่อกัน แน่นอนแพรไหมกับพายุก็ต้องเล่นเกมนี้ด้วย กวินได้ประกาศรายชื่อนักศึกษาแต่ละคู่เข้าแถวเรียงหน้ากระดาน ก่อนจะใช้เชือกผูกขาให้ชิดกัน คนหนึ่งข้างซ้ายอีกคนข้างขวาต้องผูกให้แน่นเชือกห้ามหลุดไม่อย่างนั้นจะถือว่าแพ้ทันที

การแข่งขันได้เริ่มขึ้น ทุกคนต่างเชียร์เพื่อนของตัวเอง ในขณะที่แอนนี่มองมาที่แพรไหมอย่างเอาเรื่อง หล่อนรู้สึกไม่ชอบใจเวลามีผู้หญิงคนใดเข้าใกล้พายุ เมื่อมีโอกาสแอนนี่จะไม่ปล่อยให้แพรไหมได้ลอยนวลแน่นอน แม้ว่าท่าทีของแพรไหมจะไม่ได้ระริกระรี้ แต่แอนนี่ก็ไม่ไว้ใจเธออยู่ดี นักศึกษาสาวสวยรุ่นน้องอาจทำตัวเงียบแต่ฟาดเรียบใครจะรู้ นั่นคือสิ่งที่แอนนี่คิดกับแพรไหมในเวลานี้                                                         

ทุกคนต่างสนุกสนานกับเกมนี้ เพราะได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่ ที่นักศึกษาหญิงหลายคนได้พี่ใส่รหัสเป็นผู้ชาย แน่นอนต่างคนก็ต่างความคิด คงมีแค่แพรไหมกับริต้าเท่านั้น ที่ไม่ยินดียินร้ายกับชายรูปหล่อ แม้ว่าริต้าจะแอบปลื้มแบงก์อยู่บ้าง แต่เมื่อเธอนึกถึงคำพูดของเขาที่โรงอาหารเมื่อช่วงกลางวัน ทำให้หญิงสาวรู้สึกขุ่นเคืองใจอยู่มาก