หลังถูกถอนหมั้นฉันก็ได้ดี

ใคร ๆ ก็รู้ว่าสวีหว่านหนิงชอบเฉินไป่อัน

ทว่าสิ่งที่ทุกคนไม่รู้คือ ตลอดห้าปีที่หมั้นกันมา เขาไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย

“ไป่อัน วันนี้เป็นวันครบรอบหมั้นปีที่ห้าของพวกเรา นายจะมาเมื่อไหร่?”

ภายในห้องส่วนตัวชั้นดาดฟ้าของโรงแรม ประดับประดาด้วยลูกโป่งและไฟสายรูปดอกกุหลาบเต็มผนัง ตอนที่โทรติด สวีหว่านหนิงรอตั้งแต่เวลานัดตอนหนึ่งทุ่ม จนล่วงเลยถึงสามทุ่มกว่าแล้ว

“ฉันยุ่งอยู่”

“ยุ่งเรื่องอะไร?” สวีหว่านหนิงเพิ่งจะถามออกไป ปลายสายก็มีเสียงหวานใสเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา

“ไป่อัน ฉันเจ็บจังเลย”

หัวใจของสวีหว่านหนิงกระตุกวูบ ลองหยั่งเชิงถามออกไปว่า “นายอยู่กับลู่ซินอวี่ใช่ไหม?”

“เธอเกิดเรื่องนิดหน่อย”

“เธอเกิดเรื่อง แล้วทำไมต้องเป็นนายที่ไปจัดการด้วย?” สวีหว่านหนิงสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของตัวเองกำลังสั่นเครือ “หรือนายเห็นเธอสำคัญกว่าฉัน?”

“เธอจำเป็นต้องมาหาเรื่องฉันตอนนี้ด้วยเหรอ?!”

ชั่วพริบตา ราวกับมีบางอย่างระเบิดตูมในหัวของสวีหว่านหนิง ขอบตาของเธอแดงก่ำ หัวใจค่อย ๆ

ดิ่งวูบลงสู่ก้นทะเลลึก ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

เธอเผยอริมฝีปาก ผ่านไปเนิ่นนานกว่าจะเอ่ยออกมาได้ว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเราถอนหมั้นกันเถอะ”

เดิมทีคิดว่าอย่างน้อยเขาก็คงจะปลอบโยนเธอสักประโยคสองประโยค

คิดไม่ถึงว่าปลายสายจะชิงวางหูไปดื้อ ๆ

สวีหว่านหนิงแค่นหัวเราะ ขอบตาแดงก่ำ นี่เธอกำลังคาดหวังอะไรอยู่กันแน่

มือคว้าขวดไวน์แดงที่เปิดแล้วขึ้นมา ยกปากขวดกระดกเข้าปากอย่างบ้าคลั่ง

……

กว่าจะเดินออกจากห้องส่วนตัว ก็เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว

เมื่อสวีหว่านหนิงเดินเข้าลิฟต์ไป พอหันกลับมาก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอก

สวมสูทสีดำ รูปร่างสูงสง่า โครงหน้าคมเข้มชัดเจน แววตาดูสงบนิ่ง ทำให้กลิ่นอายกดดันผู้คนที่แผ่ออกมาจากตัวเขาดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น

ชายหนุ่มเองก็กำลังกวาดตามองเธอเช่นกัน

สวมกี่เพ้าสีเขียวอมน้ำเงินเข้ม ใบหน้าแดงซ่านราวกับดอกท้อที่กำลังผลิบาน ดวงตากลมโตคิ้วเรียวงาม เอวอ้อนแอ้น ชายกี่เพ้าผ่าสูงถึงกึ่งกลางต้นขา ยามเธอขยับตัว เรียวขายาวขาวผ่องนั้นช่างยั่วยวนใจ

ความงดงามหมดจดแฝงไว้ด้วยความเย้ายวนมีเสน่ห์

เพียงแต่มีกลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั้งตัว นัยน์ตาของเขามืดครึ้ม ไม่ได้ก้าวเข้าไปในลิฟต์ แต่คาดไม่ถึงว่าคนข้างในกลับก้าวเข้ามาสองก้าว

ยื่นมือเกี่ยวเนคไทของเขาไว้

แล้วกระชากเขาเข้ามาในลิฟต์

วินาทีถัดมา

ร่างกายที่ร้อนผ่าวก็โถมเข้าสู่อ้อมกอดของเขา เหตุการณ์ที่ไม่ทันตั้งตัวนี้ ทำให้กล้ามเนื้อทั่วร่างของเขาเกร็งขึ้นในชั่วพริบตา ร่างทั้งร่างแข็งค้างไป

อาศัยจังหวะที่เขาตะลึงงันอยู่นั้นเอง คนในอ้อมกอดก็เขย่งปลายเท้า ประกบจูบเขาแล้ว

ริมฝีปากของเธอทั้งนุ่มและร้อนผ่าว

ทว่าร่างกายกลับโซเซทรงตัวไม่อยู่ ในจังหวะที่เธอกำลังจะไถลร่วงลงจากอ้อมอก

เขาก็ยื่นมือออกไป รัดเอวเธอเอาไว้แน่น

ร่างกายแนบชิด ทำเอาสวีหว่านหนิงรู้สึกใจสั่นสะท้านวูบหนึ่ง

เมื่อได้สติอีกครั้ง ทั้งร่างก็ถูกชายหนุ่มกดแนบกับผนังลิฟต์ แผ่นหลังสัมผัสความเย็นเฉียบ แต่คนตรงหน้ากลับจุดไฟรุ่มร้อนบนตัวเธอ รุกไล่บดจูบตามอำเภอใจ อย่างเผด็จการและดุดัน

ความรู้สึกเดี๋ยวเย็นเดี๋ยวร้อนทำเอาเธอรับไม่ไหว ได้แต่ส่งเสียงครางแผ่วเบาราวกับลูกแมวน้อย

น้ำเสียงออดอ้อน ยิ่งยั่วเย้าให้หลงใหล

ลิฟต์กำลังเลื่อนลงช้า ๆ ตัวเธอเองก็ดูเหมือนจะถูกเขาลากลงสู่หุบเหวแห่งความปรารถนาเช่นกัน

“ติ๊ง...” ลิฟต์ถึงชั้นหนึ่ง

ความใกล้ชิดหยุดชะงักลง

นิ้วมือของสวีหว่านหนิงยังคงเกี่ยวพันเนคไทของเขาไว้ เอ่ยเสียงเบาว่า “พาฉันไปที”

ผู้หญิงตรงหน้า ร่างกายอ่อนระทวย พิงอยู่บนตัวเขา ลมหายใจที่เธอพ่นออกมา รินรดใบหน้าเขาจนหมดสิ้น

นี่คือการยั่วยุ คือการเชิญชวน

ยั่วเย้าจนนัยน์ตาของชายหนุ่มเข้มลึกขึ้นหลายส่วน ลูกกระเดือกขยับเลื่อนขึ้นลงเบา ๆ

ระหว่างผู้ใหญ่ด้วยกัน เรื่องบางเรื่องต่อให้ไม่พูด แค่สบตาก็เข้าใจกันได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเป็นฝ่ายรุกเร้าขนาดนี้