All Chapters of ความลับของท่านประธาน NC 20+++: Chapter 1 - Chapter 10

นายพายุ ศิระภาคิน นักธุรกิจหนุ่มประธานบริษัทส่งออกผ้าไทย (ปัจจุบันอายุสามสิบปี) ก่อนหน้านั้นยี่สิบปี เพิ่งเข้ามหา'ลัย ปีสองนางสาวแพรไหม โสสิกุล ดีไซเนอร์สาว (ปัจจุบันอายุยี่สิบเก้าปี) ก่อนหน้านั้นสิบเก้าปี เพิ่งเข้ามหา'ลัยปีหนึ่งพายุเห็นผู้หญิงเป็นแค่ดอกไม้ริมทาง ดมแล้วโยนทิ้งไม่เห็นคุณค่าในสตรีเพศแม่เลยสักนิด เขาไม่คิดจะเอาใครมาผูกมัด เมื่อผู้หญิงพวกนั้นก็ต้องการเพียงแค่เงินตราจากเขาเช่นกัน แต่แล้ววันหนึ่งเขาเกิดชอบรุ่นน้องสายรหัสแต่เธอกลับทำตัวเย่อหยิ่ง ไม่วิ่งเข้าหาชายหนุ่มเหมือนกับหญิงอื่น พายุเกิดนึกสนุกจึงหลอกให้เธอไปหาที่คอนโด ผสมยาปลุกเซ็กส์ในน้ำให้แพรไหมดื่ม พอเธอดื่มมันไปได้สักพัก ความต้องการของเธอก็เตลิด จนต้องเสียความบริสุทธิ์ที่เธอนั้นแสนจะหวงแหนมาทั้งชีวิต ให้กับเขา ชายหนุ่มที่ได้กลับไม่คู่ควร เมื่อเวลานี้แพรไหม มองพายุเป็นแค่ศัตรู ที่พรากพรหมจารีไปจากเธอ ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมี รักแรกที่เธอคิดว่าเขาคือคนที่ใช่ เวลานี้มันกลับเปลี่ยนไป เมื่อเขาได้ทำในสิ่งที่เธอนั้นยากที่จะให้อภัยได้ หลังจากนั้นผ่านไปไม่กี่เดื

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดในมหา'ลัยดัง คณะศิลปกรรมศาสตร์สาขาออกแบบแฟชั่นและสิ่งทอ เมื่อรถยนต์จอดสนิทคนขับรีบวิ่งลงมาจากรถ เพื่อเปิดประตูให้กับเจ้านายสาวสวย เมื่อเธอก้าวเท้าลงมาจากรถ กลุ่มนักศึกษาชายแก๊งไทเกอร์ ต่างจับจ้องมองตาไม่กะพริบ สาวสวยจมูกโด่งตากลมโต ดูเหมือนเธอจะเป็นลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยว เมื่อหญิงสาวสูงขาว ใบหน้าที่ไร้เมคอัพนั้นกลับทำให้หนึ่งในเสือหนุ่มอย่างพายุถึงกับต้องตาตรึงใจ เพราะในมหา'ลัยแห่งนี้ มีผู้หญิงไม่กี่คน ที่กล้าโชว์หน้าสดมาเรียน แต่สำหรับหญิงสาวตรงหน้าแล้ว เธอไม่ต้องอาศัยเครื่องประทินโฉมใดๆ เลยแม้แต่น้อย มันกลับกลายเป็นเสน่ห์ที่ทำให้พายุอยากเข้าไปค้นหาและลิ้มลอง รสสวาทจากหญิงตรงหน้าเหลือเกิน "ถึงกับน้ำลายหกเลยเหรอวะ ไอ้พายุ!" กวินเอ่ยแซวเพื่อนขึ้น เมื่อพายุถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ขณะที่หญิงตรงหน้ากำลังก้าวเท้าออกมาจากบริเวณที่จอดรถ ขาเรียวเสลา บวกกับใบหน้าขาวนวลผ่องดวงตากลมโต ในชุดนักศึกษาไม่สั้นไม่ยาว แต่กลับทำให้คนสวมใส่นั้นดูดี "แสดงว่าเธอต้องเรียนคณะนี้แน่เลยวะ ใครที่ได้เป็นพี่รหัสโชคดีเป็นบ้าเลย" เก้

ในขณะที่กวินประกาศออกไป น้องๆ นักศึกษาที่อยู่ในแถวไม่มีใครเดินออกมา ทำให้แบงก์กับพายุเริ่มสงสัยว่าใครเป็นน้องรหัสของพวกเขา ทำไมยังไม่มาพบจนหมดเวลาแล้ว "รุ่นน้องคนไหน ได้คำใบ้ธนาคารกับเฮอร์ริเคนบ้างครับ" แบงก์เอ่ยถามออกไป ขณะที่นักศึกษารุ่นน้องเงียบกริบกันหมด "ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า ยังมีน้องนักศึกษาสองคนไม่เจอพี่รหัส รู้ใช่ไหมครับกฎของเรา ใครยังไม่เจอพี่รหัสภายในสามสิบนาทีจะโดนทำโทษ" กวินพูดออกไปผ่านโทรโข่ง พวกเขาต้องแปลกใจ เมื่อไม่มีน้องศึกษาคนใดแสดงตัว "เอาอย่างนี้แล้วกันครับ ใครเจอพี่รหัสแล้วนั่งลง ใครที่ยังไม่เจอยืนอยู่กับที่ เดี๋ยวพวกพี่จะเดินเข้าไปหาเอง" สิ้นเสียงพูดของเก้า นักศึกษารุ่นน้องก็ทยอยกันนั่งลงจนหมดทุกคน พายุรู้ดีว่าใครหายไป นักศึกษาหญิงสองคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ แน่นอนอยู่ๆ ใจของเขาก็เริ่มเต้นแรง เมื่อมันกำลังลุ้นว่าน้อง

"นั่งตรงไหนดีวะ เต็มหมดทุกโต๊ะเลย" เก้าพูดขึ้น ขณะที่บุรุษทั้งสี่เดินเข้าไปในโรงอาหารของมหา'ลัย และพวกเขาก็ยังคงเป็นจุดเด่น ที่บรรดาสาวๆ ให้ความสนใจ "พี่ค่ะ นั่งกับหนูไหมคะ" นักศึกษาสาวกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น ทั้งที่โต๊ะเธอก็ไม่มีที่ว่าง แค่อยากทอดสะพานให้หนุ่มแก๊งไทเกอร์หันมามองบ้างเท่านั้นเอง "จะให้พวกพี่นั่งตักหนูเหรอครับ" กวินเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ แต่ประโยคนั้นกินใจสาวๆ กลุ่มนั้น"ว้าย! ถ้าได้แบบนั้นก็ดีค่ะพี่" หญิงสาวอีกคนเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งสายตาเย้ายวนมาที่กวิน เพื่อเชิญชวนให้เขาได้มองเข้ามา ซึ่งหล่อนนั้นได้สื่อความหมายเอาไว้ในดวงตา มันมีนัยแอบแฝงซ่อนเร้นอยู่ภายใต้ดวงตาคู่นั้น ซึ่งเสืออย่างกวินนั้นทราบดี ถึงความลึกซึ้งที่เธอต้องการจะสื่อมา แต่ทว่าเวลานี้ชายหนุ่มที่หล่อเหลาโดดเด่นกว่าใครอย่างพายุกำลังข้องใจว่าทำไม สองสาวถึงไม่สนใจผู้ชายในกลุ่มของเขาเลย ทั้งที่โต๊ะของเธอมีที่นั่งพอสำหรับเขาทั้งส

"พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้น้องต้องเจ็บตัว ไปห้องพยาบาลกัน" พายุแกะเชือกออกก่อนที่เขาอุ้มแพรไหมขึ้นในท่าเจ้าสาว จนเธอนั้นตกใจ เมื่อไม่ทันได้ตั้งตัว "ว้าย! รุ่นพี่ทำอะไรคะ ปล่อยเถอะค่ะ แพรเดินเองได้" คำพูดของแพรไหมไม่ได้มีผลใดๆ กับการกระทำของพายุเลยสักนิด "เฮ้ย! ..พายุเกิดอะไรขึ้น" กวินป่าวประกาศเสียงดังใส่โทรโข่ง นักศึกษาหลายร้อยคนมองมาที่แพรไหมกับพายุเป็นตาเดียว แน่นอนเวลานี้เธอเป็นจุดศูนย์กลาง จนไม่รู้ว่าจะอายยังไงดี "พายุ! ..ทำไมต้องอุ้มเธอแบบนั้นด้วย..มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนสินะ! " แอนนี่แย่งโทรโข่งจากมือของกวินพร้อมกับพูดประกาศออกมาเสียงดัง "เกิดอะไรขึ้นแพรไหม.." ริต้าแกะเชือกออกจากขา แล้ววิ่งตรงมาหาเพื่อนของเธอ ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริง "แค่ขาถลอกนิดหน่อย ไม่เป็นอะไ