Share
บทที่ 434
Related chapter
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 435
“แม่คะ ทำไมแม่ต้องเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นด้วยคะ ถ้ามีคนซื้อเครื่องบินเจ็ตและเรือยอชต์ส่วนตัวให้ลูกสะใภ้ด้วย จะเทียบยังไง แม่จะไม่โกรธพวกเขาด้วยหรือไงคะ” กู้หยุนหลานพูดอย่างหมดหนทาง หวังฟางโกรธมากจนพูดไม่ออก เธอยื่นมือออกไปและพยักหน้าสองครั้งไปที่หลี่โม่และกู้หยุนหลานและพูดอย่างขมขื่น "พวกแกรีบเก็บของเถอะ! ขึ้นรถของป้ารองไปที่งานเลี้ยงวันเกิด ถ้าถึงในงานเลี้ยง หลี่โม่ แกไปหานั่งหลบมุมซะ อย่าให้ใครเห็นดีที่สุด และอย่าทำให้ฉันเสียหน้าอีก!" กู้หยุนหลานดูหวังฟางเดินออกไปและถอนหายใจเบา ๆ เธอจับมือหลี่โม่แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยกัน กู้เจี้ยนหมินยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่มืดมน จับตามองหลี่โม่อย่างแข็งกร้าว และพูดด้วยเสียงดุดันว่า "ไปกันเถอะ อย่าเสียเวลาเลย" หวังเหม่ยเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มและพาครอบครัวของกู้หยุนหลานออกไป เธอเดินไปที่ข้างถนนแล้วชี้ไปที่รถ BMW 2 คันของเธอแล้วพูดว่า "ดูสิครอบครัวของเราเป็นรถ BMW นำเข้าทั้งสองคันเลย BMW ที่ผลิตในประเทศไม่มีคันไหนเทียบได้เลยแหละ" หานจือเต๋อยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เขาเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "เทคโนโลยีการประกอบรถของ BMW ในประเทศไม่ได้
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 436
"หึหึ ฉันว่าตอนนี้เธอคงลำบากมากสินะ กับสามีที่น่าผิดหวังแบบนี้ ช่างไม่คู่ควรกับเธอเลย ถ้าเธอบอกว่าเธอแค่ชี้นิ้ว ไม่ว่าคนรวยและคนหนุ่ม ๆ ก็ยอมแต่งงานด้วย แล้วทำไมเธอถึงแต่งงานกับขยะแบบนี้นะ" โจวชุ่ยฮวาไม่ปิดบังมันอีกต่อไป ความอิจฉาริษยาที่เธอมีต่อกู้หยุนหลานก็ถูกปลดปล่อยออกมาทันที สีหน้าของกู้หยุนหลานเปลี่ยนไป และเมื่อเธอกำลังจะปกป้องหลี่โม่ หลี่โม่ก็ดึงข้อมือของกู้หยุนหลานไว้ กู้หยุนหลานไม่พูดอะไร โจวชุ่ยฮวามองไปที่กระจกมองหลังและหัวเราะอย่างมีความสุข "โอ้ นี่ฉันเผลอพูดความจริงไป เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนตรงไปตรงมาเสมอ อย่าถือสาฉันเลยนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเธอไม่พูด ก็ไม่มีใครในครอบครัวรู้ว่าเธอแต่งงานกับไอ้คนไร้ค่านี่" “เธอบอกว่าเมื่อก่อนคนรวยและคนหนุ่ม ๆ มีแต่จะไล่ตามจีบเธอ แล้วพวกเขาจะมีสีหน้าแบบไหนกันนะ ถ้ารู้ว่าเธอแต่งงานกับคนจน ฉันคิดว่าพวกเขาคงตกใจมากแน่ ๆ เลยล่ะ” โจวชุ่ยฮวาพูดไปเรื่อย ๆ ทุกประโยคเหมือนมีดคม ๆ ที่แทงเข้าไปในหัวใจของกู้หยุนหลาน โจวชุ่ยฮวาที่พูดอยู่คนเดียวเป็นเวลานาน รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ากู้หยุนหลานและหลี่โม่ไม่ตอบสนองอะไรเลย ไม่แม้แต่จะตะโกนด้
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 437
เมื่อเห็นว่ากู้หยุนหลานและหลี่โม่เงียบไป โจวชุ่ยฮวาก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มเยาะเย้ย “ของขวัญวันเกิดที่พวกเธอเตรียมให้คุณปู่คืออะไรบอกฉันหน่อยสิ ฉันขอดูหน่อย” ใบหน้าของกู้หยุนหลานรู้สึกอายมาก ไม่มีของขวัญเตรียมไว้เลย เธอควรจะพูดอะไรดีในเวลานี้? หลี่โม่เก็บโทรศัพท์มือถือของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม "เราแอบเตรียมของขวัญไว้แล้ว ถ้าพูดออกไปคงไม่เปฺ็นการเซอไพรซ์" "หึหึ" โจวชุ่ยฮวายิ้มอย่างเฉยเมยโดยคิดว่าหลี่โม่แค่แกล้งทำ เพราะเขาคงไม่กล้าหยิบของขวัญที่เตรียมไว้ออกมาเพื่อสร้างความอับอายให้ตัวเองหรอก “กลัวขายหน้าเหรอ ไม่เป็นไรหรอก ทุกคนในครอบครัวรู้ว่านายมันคนขี้ขลาด ต่อให้นายเอาขนห่านไปให้ก็ไม่เป็นปัญหาหรอก ตราบเท่าที่นายยังให้ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า" กู้หยุนหลานรู้สึกหดหู่ใจ เธอก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อย หลี่โม่จับมือกู้หยุนหลานพลางบีบเบา ๆ และพูดด้วยเสียงต่ำ "ไม่ต้องกังวลนะ ผมก็เตรียมไว้แล้ว ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเสียหน้า” กู้หยุนหลานยิ้มอย่างขมขื่น คิดเพียงว่าหลี่โม่กำลังปลอบโยนตัวเอง และไม่คิดว่าสิ่งที่หลี่โม่พูดจะเป็นความจริง ใช้เวลาไม่นานรถก็แล่นเข้าสู่พื้นที่ชนบทแห่งใหม่ในชานเมือง อาคาร
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 438
"อ้าว นี่ใครน่ะ ไม่ราชาข้าวนุ่มอันดับ 1 ในตำนานของโซลเหรอ นายมันคนไร้ค่าที่มาที่บ้านตระกูลหวังของเราเพื่อกินและดื่มใช่ไหม? วันนี้กินให้พอเลยนะ หลังจากกินเสร็จ นายก็เก็บของที่เหลือได้ ไม่มีปัญหา" “ฉันกลัวว่าคุณปู่จะโกรธเมื่อเห็นไอ้ขยะนี่น่ะสิ ถ้าไม่อย่างนั้นนายก็แอบรออยู่ข้างนอกประตู แล้วฉันจะเอาอาหารที่คนอื่นไม่หมดใส่ถังมาให้ แอบกินในมุม และกินได้ไม่อั้น กินจนตายก็ไม่เป็นไร” คำพูดของหวังจงเหิงและหวังจงเฉิงรุนแรงมาก พวกเขามองหลี่โม่อย่างเป็นขอทานชัด ๆ โจวชุ่ยฮวาอดไม่ได้ที่จะปิดปากและยิ้ม "ฮ่าฮ่าฮ่า จริง ฉันเห็นด้วย ถ้าไอ้คนไร้ค่านี่มานั่งโต๊ะร่วมงานเลี้ยงกับพวกเรา แล้วปล่อยให้คนอื่นรู้ว่านี่คือไอ้ขยะ มันคงเป็นเรื่องน่าอายสำหรับคุณปู่หวัง ใช่ไหมจือเต๋อ?” หานจือเต๋อพยักหน้าอย่างแรง "ใช่เลย หยุนหลานเป็นคนแบบไหนกัน? ถ้าทุกคนรู้ว่าเธอแต่งงานกับคนแบบนี้ ทุกคนคงถกกันเรื่องนี้ มันจะทำให้หยุนหลานอับอายเปล่า ๆ นะ" กู้หยุนหลานก้มหน้าลงเล็กน้อย หลี่โม่มองไปที่หวังจงเหิงและคนอื่น ๆ อย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ดูเหมือนว่ากู้หยุนหลานและหลี่โม่จะยอมรับชะตากรรมของพวกเขา และไม่สำคัญว่าพวกเขา
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 439
หลี่โม่และกู้หยุนหลานตามหวังจงเหิงและคนอื่น ๆ ไปในงาน และไม่นานก็เดินเข้าไปในห้องของคุณปู่หวัง คุณปู่หวังสวมชุดคลุมวันเกิดสีแดงสดนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ชือ หวังจินซานพี่ใหญ่แห่งของตระกูลหวัง และหวังจินไห่นั่งอยู่ทางซ้ายและขวาของคุณปู่หวัง หวังเหม่ยถือถ้วยชาและส่งให้คุณปู่หวังด้วยรอยยิ้ม คุณปู่หวังจิบชาพลางพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เสี่ยวเหม่ยไม่เลวเลย แกมีความสามารถในการจัดการกิจการภายในของตระกูลโจวมาก ฉันได้ยินคุณโจวชมแกหลายครั้งแล้ว" “ทั้งหมดเป็นเพราะคุณพ่อสอน ไม่อย่างนั้นหนูคงไม่รู้อะไรเลย” หวังเหม่ยกล่าวอย่างมีความสุข "ดี เราจะทำงานหนักกันต่อไปในอนาคต" หวังเหม่ยก้าวออกไปและมองไปที่หวังฟางด้วยรอยยิ้ม หัวใจของหวังฟางเต้นแรง เธอหยิบถ้วยชาอย่างกล้าหาญและเดินไปหาคุณปู่หวังเพื่อยื่นถ้วยชาให้ หลังจากที่คุณปู่หวังรับถ้วยชาแล้ว เขาก็วางถ้วยชาลงบนโต๊ะโดยไม่ได้จิบเลย "เสี่ยวฟาง แกต้องเรียนรู้จากพี่สาวของแกและดูว่าพี่สาวของแกทำเช่นไร หยุนหลาน... เฮ้อ ช่างมันเถอะ ฉันอารมณ์เสียเมื่อฉันพูดถึงขยะในครอบครัวของแก" เป็นเพราะหลี่โม่ สถานะของหวังฟางในครอบครัวจึงตกต่ำลง เดิมทีเธอเป็
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 440
“หลี่โม่ ดูแกสิ แกทำให้คุณปู่โกรธเรา ว่าเราไม่ได้สอนแก แต่เป็นแกต่างหากที่ไม่ยอมทำตาม แกคิดว่าคนอย่างแกมีใครไม่รู้บ้างว่าแกเป็นแค่คนไร้ค่า ทุกคนในโซลรู้กันทั้งหมด ว่าที่นี่มีคนไร้ค่าอย่างแก ตระกูลหวังของเราช่างน่าขายหน้า!” "หยุนหลานทั้งเรียนเก่ง บุคลิกดี หน้าตาดี หลายต่อหลายคนต่างก็ไล่ตามจีบเธอ แต่เธอกลับต้องมาลงเอยด้วยการแต่งงานกับแก เรื่องความต่ำต้อยของแกเราไม่ได้ว่าอะไรตรงนั้น แต่แกพยายามทำงานอย่างหนักหรือยัง แกกลับได้กินข้าวนิ่มๆ หลังจากแต่งงาน แกควรขอโทษหยุนหลาน" “นายจะไปพูดอะไรกับไอ้ไร้ค่านี่ ดูมันสิ ก้มหัวไม่พูดไม่จา ฉันล่ะโกรธจนอยากจะตบมันด้วยส้นรองเท้าจริง ๆ ไอ้คนแบบนั้นมันไม่ใช่ลูกผู้ชายเลย มันขยะยิ่งกว่าขยะเสียอีก" หวังจินไห่และคนอื่น ๆ เปิดฉากด่าว่าหลี่โม่ทีละคน หวังฟางและกู้เจี้ยนหมินกัดฟันจนใบหน้าของพวกเขากระตุก นี่ไม่ใช่แค่ความลำบากใจของหลี่โม่เท่านั้น แต่ยังรวมถึงความลำบากใจของหวังฟางและกู้เจี้ยนหมินด้วย ทั้งสองจ้องไปที่หลี่โม่ด้วยความโกรธราวกับว่าพวกเขาต้องการที่จะกลืนกินหลี่โม่ทั้งเป็น กู้หยุนหลานถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ และมองไปที่คุณปู่หวัง ริมฝีปากของเธอขยับ
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 441
“หึหึ ฉันรู้สึกไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอนะ เสี่ยวฟาง พวกเราเป็นพี่เป็นน้องกัน ทุกคนหวังดีอยากจะให้เธอมีชีวิตที่ดี ดีสำหรับตระกูลหยุนหลานของเธอ ไม่ว่ายังไงทุกคนก็เป็นลูกหลานของตระกูลนี้ เธออย่าเข้าใจพวกเราผิดเลย” หวังจินไห่วิพากษ์วิจารณ์ทัศนคติของหวังฟาง รู้สึกว่าคำพูดของหวังฟางเป็นเรื่องเข้าใจผิดหวังเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า “เธอนี่ เธอก็ปฏิบัติต่อลูกเขยไร้ประโยชน์นั้นของเธอไม่เลวนะ ฉันพยายามหาหนุ่มจากตระกูลดีมีชื่อเสียงให้กับหยุนหลานแท้ ๆ แต่หยุนหลานกลับทำสีหน้าเมินเฉยใส่ฉัน ท้ายที่สุดถ้าเสี่ยวฟางกับซีหนี่กลับมา ก็ไม่ได้มีความคิดจะเลิกกันด้วยซ้ำ”หลังจากที่หวังเหม่ยใช้โอกาสนี้เพื่อสร้างปัญหาสำเร็จ เมื่อหวังเหม่ยพูดจบ เธอก็เหลือบมองหวังฟางผู้ซึ่งกำลังจะคลั่งอย่างมีชัย โดยคิดว่าในที่สุดเธอก็สามารถกู้หน้าของเธอคืนมาได้ หวังฟางค่อย ๆ กำมือแน่น ตัวสั่นอย่างรุนแรง หันกลับมาและจ้องไปที่หลี่โม่และคำรามด้วยความโกรธ“หลี่โม่! ไอ้คนไร้ประโยชน์ ฉันบอกไม่ให้แกมา แกยังรั้นจะมา แกตั้งใจจะทำให้ทุกคนโกรธ แกคิดว่าแกยังมีความเป็นคนอยู่ไหม! ต่อให้เหมือนเลี้ยงหมูแต่ก็ยังฆ่าและได้กินเนื้อของมัน เลี้ยงคนอย
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 442
กู้หยุนหลานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาถูกเยาะเย้ยแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง กู้หยุนหลานจึงเต็มไปด้วยความคับข้องใจ ยิ่งครั้งนี้แม้แต่ห้องโถงกลางก็ไม่อนุญาตให้เข้าไป ซึ่งทำให้กู้หยุนหลานรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากถ้าไม่ใช่เพราะหลี่โม่ ครั้งนี้กู้หยุนหลานคงรู้สึกผิดจนเธออยากจะร้องไห้"ฉันจะหมายความว่าอะไรได้อีกล่ะ คุณปู่โกรธไอ้ขยะนี้มาก ฉันจะไม่ปล่อยให้ไอ้ขยะเข้าไปในห้องโถงให้รกหูรกตาแน่นอน นอกจากนี้ที่นั่งสำหรับพวกเธอไม่ได้อยู่ในห้องโถงส่วนกลาง แต่จัดอยู่ในที่ห้องโถงชั้นล่างโน้น พวกเธอควรไปนั่งในห้องโถงนั้น"งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่หวังจัดขึ้นที่บ้าน และมีแขกจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา ห้องโถงกลางไม่สามารถรองรับแขกจำนวนมากได้ ดังนั้นงานเลี้ยงวันเกิดจึงแบ่งออกเป็นสองส่วนคุณปู่หวังและสมาชิกของตระกูลหวังรวมถึงแขกคนสำคัญจะนั่งทานอาหารในห้องโถงกลาง ส่วนแขกทั่วไปจะรับประทานอาหารในที่ในห้องโถงชั้นล่างทั้งสองส่วนนี้แบ่งชนชั้นอย่างชัดเจน ตามสถานะของกู้หยุนหลาน เธอมีคุณสมบัติครบถ้วนที่จะนั่งในห้องโถงกลาง แต่เนื่องจากเธอมีความสัมพันธ์กับหลี่โม่ เธอจึงถูกบังคับให้ออกจากห้องโถงกลางหวังจงเฉิงยิ้มอย่างดูถู
Latest chapter
