แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง

“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ อย่าดูดนะ มันเจ็บ!”

“อาหยวน พี่อดทนอีกนิดนึงนะ อีกเดี๋ยวพี่สะใภ้ก็จะดูดมันออกมาได้แล้ว!”

“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ เจ็บมากเลย... ซี๊ด…”

“เอาล่ะเอาล่ะ ออกมาแล้ว!”

ตอนบ่าย ณ ทุ่งข้าวโพดหน้าหมู่บ้านเซี่ยวาน

จางหยวนผู้มีใบหน้าที่โง่เขลา มองไปที่หญิงสาวที่กำลังนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าด้วยหน้าตาที่บูดบึ้ง

หญิงสาวชื่อหลี่ชิวจวี๋ อยู่ในวัยที่บรรลุนิติภาวะแล้ว

ไม่เพียงแต่หน้าตาสะสวยผิวขาวผุดผ่องแล้ว รูปร่างก็โค้งเว้าสมส่วน เป็นที่สะดุดตาเป็นอย่างมาก

เธอสวมเสื้อกั๊กคอวีสีชมพูหลวม ๆ ตัวหนึ่ง

เนื่องจากกำลังนั่งยอง ๆ แค่จางหยวนก้มศีรษะลงไปเล็กน้อย ก็จะสามารถเห็นผิวขาวกระจ่างใสที่คอเสื้อของหลี่ชิวจวี๋ได้แล้ว

ถ้าเปลี่ยนไปเป็นกุ๊ยเหล่านั้นในหมู่บ้าน เมื่อเห็นภาพฉากนี้ ก็คงจะกลืนน้ำลายไปหลายอึกแล้ว

แต่นอกจากจางหยวนจะไม่แยแสแล้ว ยังกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหดหู่ใจว่า:

“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ พี่ดูดจนผมเจ็บไปหมดแล้ว!”

เมื่อได้ยินดังนี้ หลี่ชิวจวี๋ที่กำลังเช็ดเลือดออกจากมุมปากก็กลอกตาใส่:

“พี่นี่มันโง่จริง ๆ ! พี่รู้ไหมว่าเมื่อกี้มันอันตรายมากแค่ไหน? ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สะใภ้ดูดเลือดพิษออกมาให้พี่ พี่ก็คงจะตายเพราะพิษงูไปแล้ว!”

อันที่จริงหลี่ชิวจวี๋รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

สามีเจ้ากรรมของเธอคนนั้นหายตัวไปหลายปีแล้ว

เธอไม่สามารถทำงานหนักในทุ่งนาได้

และเธอก็ไม่ยอมที่จะไปข้องแวะกับผู้ชายที่หวังในเรือนร่างของเธอเหล่านั้น ดังนั้นจึงทำได้แค่ขอความช่วยเหลือจากจางหยวนที่เป็นคนโง่เขลาที่มีชื่อเสียงในหมู่บ้าน

ใครจะไปคิดว่า วันนี้จางหยวนมาช่วยเธอเก็บเกี่ยวข้าวโพดที่ไร่ จะถูกงูพิษกัดที่ขาโดยที่ไม่ได้ระวังตัว

ด้วยความอดสู หลี่ชิวจวี๋จึงรีบนั่งยอง ๆ แล้วช่วยจางหยวนดูดเลือดพิษออกมา

ใครจะไปคิดว่าจางหยวนผู้โง่เขลาจะไม่เห็นค่ามัน

อันที่จริงแล้ว จางหยวนไม่ได้โง่เขลามาตั้งแต่เกิด แต่เป็นเพราะเมื่อไม่กี่ปีก่อนได้ไปทำงานทางตอนใต้ แล้วได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะตรงไซต์งานก่อสร้าง ถึงได้กลายเป็นคนโง่เขลา

พ่อแม่ของเขาใช้เงินเก็บทั้งหมดที่มี มารักษาอาการป่วยเขา แต่ก็ยังไม่สามารถรักษาเขาให้หายขาดได้

คนโง่เขลาคนหนึ่ง ไม่รู้ประสีประสาเหมือนเด็ก ย่อมถูกคนในหมู่บ้านรังแกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หลี่ชิวจวี๋ในฐานะเพื่อนบ้าน เคยเห็นพ่อแม่ของจางหยวนร้องไห้เงียบ ๆ อยู่หลายครั้ง เพราะลูกชายที่โง่เขลาของพวกเขาถูกคนรังแก

เธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจครอบครัวของจางหยวนเป็นอย่างมาก

แต่เธอก็เป็นคนที่น่าสงสารเช่นกัน จึงไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนัก

อันที่จริงแล้วจางหยวนค่อนข้างหล่อเหลา ร่างกายกำยำขยันขันแข็ง ถ้าไม่กลายเป็นคนโง่ ก็คงจะเป็นชายหนุ่มที่ขยันขันแข็งและมีความสามารถคนหนึ่ง!

หลังจากที่เช็ดเลือดออกจากมุมปากแล้ว ก็นั่งยอง ๆ สักพัก หลี่ชิวจวี๋รู้สึกว่าขาชาเล็กน้อย จึงอยากจะลุกขึ้นยืน

แต่ทันทีที่ลุกขึ้นยืน

เธอกลับรู้สึกว่าขาที่ชาของเธอกระตุกอย่างแรง ขาทั้งสองข้างก็เริ่มอ่อนแรงทันที คนทั้งคนก็ล้มลงกับพื้นอย่างควบคุมตนเองไม่ได้

ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ จางหยวนผู้โง่เขลาที่มีหูตาที่ว่องไว ได้อุ้มหลี่ชิวจวี๋เอาไว้

หลี่ชิวจวี๋ตกใจ ยังไม่ทันได้โล่งอก เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“อาหยวน อะไรอยู่ในกระเป๋าพี่ถึงได้แข็งขนาดนี้!”หลี่ชิวจวี๋อดไม่ได้ที่จะพูด

ทันทีที่พูดจบ จู่ ๆ เธอก็ตกใจ ในที่สุดก็รู้ว่านั่นคืออะไร

หลี่ชิวจวี๋เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว กลับเห็นว่าสีหน้าของจางหยวนเปลี่ยนเป็นสีแดงในบางจุด

“เอ๊ะ! อาหยวน หรือว่า... พิษงูยังหลงเหลืออยู่?” หลี่ชิวจวี๋อดไม่ได้ที่จะพึมพำ

เธอเคยได้ยินคนพูดว่า งูเป็นสัตว์ที่ใคร่ในกามมาแต่โดยกำเนิด

หรือว่าจะเป็น...

ในเวลานี้ หลี่ชิวจวี๋ที่อยู่ในอ้อมแขนของจางหยวนก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่ง

เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ความแปลกประหลาดของจางหยวนนั้นรุนแรงขึ้นกว่าเดิม

มันรุนแรงมากจนทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว!

หลี่ชิวจวี๋เหลือบมองจางหยวนด้วยความตกใจ แต่คิดไม่ถึงว่าจางหยวนจะร่างกายกำยำขนาดนี้!

สามีเศษสวะของเธอที่หายตัวไปคนนั้น อยู่ต่อหน้าจางหยวนถือว่าเป็นเด็กน้อยไปเลย!

นี่เป็นประสบการณ์หนึ่งที่หลี่ชิวจวี๋ไม่เคยสัมผัสมาก่อน!

เธอเม้มริมฝีปากอันเหือดแห้ง โดยไม่รู้ตัว แล้วมองไปที่จางหยวนผู้โง่เขลา จึงรู้สึกจั๊กจี้หัวใจราวกับว่าถูกแมวข่วน

สามีของหลี่ชิวจวี๋เป็นนักเลงชื่อดัง เพราะทำร้ายคนจนบาดเจ็บจึงต้องหลบหนีไปด้วยความหวาดกลัว และไม่มีข่าวตราวมาหลายปีแล้ว

หลี่ชิวจวี๋ผู้น่าสงสารเริ่มต้นชีวิตการเป็นม่ายมานับตั้งแต่นี้

ทุกครั้งที่ได้ยินผู้หญิงปากปีจอในหมู่บ้านเหล่านั้น พูดถึงเรื่องที่ผู้ชายบ้านตนเองเอาอกเอาใจมากแค่ไหน หลี่ชิวจวี๋ก็รู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก

บางครั้งในค่ำคืนอันยาวนาน

หลี่ชิวจวี๋ก็จะรู้สึกเงียบเหงาโดดเดี่ยว และอยากจะซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่รักและทะนุถนอมเธอ

ตอนนี้ถูกจางหยวนกอดเอาไว้ในอ้อมแขน กลิ่นอ่อน ๆ ของผู้ชายผสมกับกลิ่นเหงื่อบนตัวของจางหยวน

ทำให้หลี่ชิวจวี๋มีความคิดที่กล้าหาญหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ

หรือว่าจะอยู่กับจางหยวน.....

อย่างไรเสียจางหยวนก็โดนพิษก็เพราะเธอ เธอช่วยจางหยวนล้างพิษที่เหลืออยู่ ถือว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล!

อีกอย่าง เธอใช้ชีวิตเป็นม่ายมาตั้งหลายปี ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันมากพอแล้วจริง ๆ

การมีผู้ชายที่รักเธอ คือความฝันอันแสนหวานที่เธอโหยหามาหลายครั้งเมื่อตอนที่เธอนอนไม่หลับในยามค่ำคืน

อีกอย่าง จางหยวนก็เป็นแค่คนโง่เขลาคนหนึ่ง

ประการแรกคนโง่ไม่เข้าใจอะไรเลย ประการที่สองคนโง่จะว่านอนสอนง่ายมากกว่า

หากมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างตนเองกับเขา ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครรู้

สำหรับความรู้ผิดที่มีต่อสามี อันที่จริงหลี่ชิวจวี๋ได้วางแผนหย่าร้างไว้แล้ว

หลี่ชิวจวี๋กัดฟัน แล้วตัดสินใจ ด้วยความเด็ดเดี่ยวทันที

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองจางหยวนด้วยดวงตาที่มีเสน่ห์: "อาหยวน ฉันสวยไหม?"

จางหยวนตอบอย่างไม่ลังเลว่า: "สวย..."

ประโยคนี้ไม่มีความเท็จเลยแม้แต่น้อย!

หลี่ชิวจวี๋เป็นคนที่สวยมาก คิ้วโก่งดั่งคันศร ปากเล็กเหมือนเชอรี่ เป็นคนที่งามมาตั้งแต่กำเนิด

แม้ว่าจะมีอายุเกือบสามสิบปีแล้ว แต่กลับดูไม่แก่เลยแม้แต่น้อย

รูปร่างก็ได้รับการรักษาดูแลเป็นอย่างดี

ส่วนที่ควรเรียวเล็กก็เรียวเล็ก ส่วนที่ควรใหญ่ก็ใหญ่ ถือว่าเป็นคนรักในฝันของบรรดาชายหนุ่มส่วนใหญ่ในหมู่บ้านเซี่ยวาน...

หลังจากได้รับคำชมจากจางหยวนแล้ว มุมปากของหลี่ชิวจวี๋ก็ยกขึ้น

“ถือว่านายมีวาทศิลป์ที่ดี”

จากนั้น เธอก็คว้ามือของจางหยวนเอาไว้แล้วเดินไปในที่ที่ห่างไกลผู้คน

ขณะที่เธอเดิน เธอก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า:

“คนโง่ก็มีวาสนาของคนโง่จริง ๆ วันนี้ถือว่าวาสนาของนายมาถึงแล้ว”

“หลายปีที่ผ่านมานี้ แม้ว่าฉันจะมีความคิดที่จะหาผู้ชาย แต่ฉันก็ยังตัดสินใจไม่ได้”

“ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันคงตัดสินใจทำแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ !”

“แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันทำให้พี่โดนพิษงู ฉันจึงไม่อาจดูพี่ทนทุกข์ทรมานโดยที่ไม่ทำอะไรเลยไม่ได้ เดี๋ยวฉันจะล้างพิษให้พี่ดีๆ ถือเสียว่าให้เจ้างั่งอย่างพี่ได้ผลประโยชน์ไปก็แล้วกัน!”

ระหว่างทาง หลี่ชิวจวี๋พูดกับตนเองไม่หยุด ไม่รู้ว่ากำลังคุยกับจางหยวน หรือหลี่ชิวจวี๋ กำลังพยายามโน้มน้าวใจตนเอง

อันที่จริงแล้ว ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีผู้ชายจำนวนมากในหมู่บ้านที่คอยจับจ้องหลี่ชิวจวี๋

แต่หลี่ชิวจวี๋ก็ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างไม่ไว้หน้ามาโดยตลอด

เธอรู้ดีแก่ใจว่า คนเหล่านี้เกรงกลัวสามีเลวระยำคนนั้นของเธอ จึงอยากแค่แตะอั๋งเธอแต่ไม่เคยคิดที่จะรับผิดชอบ

เมื่อเทียบกันแล้ว จางหยวนผู้โง่เขลามีความน่าเชื่อถือมากกว่า!

ไม่นาน หลี่ชิวจวี๋ก็พาจางหยวนไปที่สระน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากทุ่งข้าวโพดของเธอ

สระน้ำแห่งนี้เป็นสถานที่ที่ดีที่เธอค้นพบโดยบังเอิญขณะที่เดินเล่นไปรอบ ๆ

บริเวณรอบ ๆ รายล้อมไปด้วยต้นไม้สูง อยู่ในสถานที่ห่างไกล ปกติแล้วจะไม่ค่อยมีคนมา

หลี่ชิวจวี๋กลอกตาไปมา แล้วมองไปที่สระน้ำ โดยคิดว่าเมื่อเสร็จกิจแล้วเธอจะสามารถอาบน้ำในสระได้

ทันใดนั้น เธอก็มองไปที่จางหยวนด้วยนัยน์ตาที่สดใส: "พี่หยวน ต่อไปพี่จะต้องเชื่อฟังคำพูดของฉันนะ!"

“อืม!”จางหยวนตอบรับ

หลังจากที่ได้ยินจางหยวนตอบรับแล้ว หลี่ชิวจวี๋ก็กระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของจางหยวนแล้วกอดจางหยวนเอาไว้แน่น และพยายามให้ทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดกันมากที่สุด

“อาหยวน มา... กอดฉันเอาไว้แน่นๆ” หลี่ชิวจวี๋

แต่จางหยวนกลับงุนงง และไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย

หลี่ชิวจวี๋ตำหนิอยู่ในใจ ช่างเป็นคนที่โง่เขลาไม่เข้าใจอะไรเลยเสียจริง ๆ

จากนั้นเธอก็ยืนเขย่งเท้า แล้วเอาริมฝีปากสีแดงอันอ่อนนุ่มของเธอยื่นออกไป

ในขณะเดียวกัน เธอก็ดึงมือของจางหยวนมาวางลงบนเอวของตนเอง...

"อืม!"

ภายใต้การแนะนำของหลี่ชิวจวี๋ จางหยวนก็ตอบโต้อย่างเงอะงะเช่นกัน

จากการกระทำของจางหยวน หลี่ชิวจวี๋ก็ตกอยู่ในภวังค์ และก็หายใจถี่ขึ้นเรื่อย ๆ