บทที่ 510

“เธอพูดถูกแดร์ริล ทำไมนายถึงทำแบบนั้นนายไม่มีกำลังภายในเลย! นายอาจจะทำให้เรามีปัญหากับโอเชี่ยน พาวเตอร์มากไปกว่าเดิมถ้าสำนักประตูสุราลัยไม่ได้อยู่ที่นี่!”

“นายพยายามจะเป็นฮีโร่งั้นเหรอ? นายจะทำได้จริง ๆ เหรอ? นายก็แค่ลูกเขยบ้านคนอื่น!”

แดร์ริลเพียงยักไหล่ในการตอบสนองต่อคำตำหนิติเตียน “พวกนายไก่อ่อนทันทีตอนลูกสมุนของสำนักชายฝั่งมาล้อมตัวพวกนาย และไม่มีใครกล้าแม้จะพูดออกมาทั้ง ๆ ที่เพื่อนนักเรียนหญิงกำลังโดนคุกคาม ฉันไม่มีกำลังภายในเหลืออยู่เลย แต่อย่างน้อยฉันก็มีความกล้าที่จะพูดอะไรบางอย่าง ฉันอาจจะไร้ประโยชน์ แต่พวกนายกลับไร้ค่ามากกว่าฉันเสียอีก”

​“แก…”

พวกผู้ชายต่างพูดไม่ออก

“เอาล่ะ พอได้แล้ว ไม่ต้องเถียงอะไรกันอีก” อีเว็ตต์นั่งข้าง ๆ กองไฟและฉีกยิ้มอ่อน ๆ “พวกนายไม่หิวกันหรือไง? มากินปลาย่างกันเถอะ!”

เธอหยิบปลาย่างมาและยื่นมันไปให้แดร์ริล “ขอบคุณสำหรับสิ่งที่นายทำ แดร์ริล”

อีเว็ตต์มองดูแดร์ริลตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอรู้สึกบันเทิงใจที่เขากล้าพูดออกมาทั้ง ๆ ที่เขาไม่มีพลังอำนาจจะทำอะไรกับสถานการณ์นั้นได้ เขากล้าหาญและใจถึง

แดร์ริลยิ้มอย่างสุภาพขณะเขากัดกินปลาย่างไปสองสามคำ

การชุน