หนิงชิง

[ ค่ะบอส  กำลังจะขึ้นรถตู้แล้วค่ะ ]

[ อย่าลืมเช็คเอกสารให้ผมก่อนด้วยนะ เดี๋ยวผมรอสาย ]

[ ทราบแล้วค่ะ สักครู่นะคะบอส ]

       หนิงชิงรีบวิ่งขึ้นรถตู้ที่กำลังจะออกเดินทางไปเมืองไห่เฉิง  ที่ซึ่งเธอต้องไปดูทำเลให้กับบอสของเธอ  จากนั้นหนิงชิงก็รื้อกระเป๋าเอาเอกสารออกมาเพื่อบอกข้อมูลที่บอสต้องการ  ไม่นานหลังจากคุยโทรศัพท์ เสียงเบรกดังกึกก้องไปทั่วทั้งรถตู้ที่เธอนั่ง

เอี๊ยด!!! โครม!

       รถตู้ที่ถูกรถบรรทุกหลับในชนเข้าอย่างจังจนร่างของหนิงชิงที่ยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยลอยทะลุออกจากรถตู้จนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ  ก่อนตายเธอได้แต่คิดว่าตนเองสะเพร่าที่ไม่คาดเข็มขัด คนอื่น ๆ ในรถบาดเจ็บกันมากน้อยต่างกันไป  มีเพียงหนิงชิงคนเดียวที่วิญญาณหลุดออกจากร่างแล้ว

       วิญญาณของหนิงชิงได้แต่ดูสภาพรถตู้และคนอื่น ๆ เธอยังคิดว่าซวยจริง ๆ ที่เธอไม่คาดเข็มขัดนิรภัยจนต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อย  หลังคิดสะระตะไม่นานก็มีเสียงเฒ่าชราเรียกเธอ  เธอจึงหันไปมองเห็นเฒ่าชรากำลังลอยอยู่เหมือนเธอ

“คุณตาก็ตายแล้วเหมือนกันเหรอคะ”

“เพ้ย! ตายเตยอะไร ข้าเป็นเทพที่จะมาช่วยเจ้าต่างหากเล่า  แต่ข้ามาช้าเกินไปจนเจ้าวิญญาณออกจากร่างเสียแล้ว  เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าจะส่งเจ้ากลับไปที่ตระกูลบรรพบุรุษของเจ้าพร้อมกำไลมิติที่มีห้องคอนโดของเจ้าอยู่”

“เอ่อ เหตุใดท่านจึงได้ใจดีแปลก ๆ เล่าท่านผู้เฒ่า  มีอะไรที่ข้าควรรู้หรือไม่”

“ไม่มี๊ ไม่มี  เจ้าจะคิดมากไปใย ในเมื่อข้าจะให้ชีวิตใหม่กับเจ้า เอ้า เอาไปกำไลมิติของเจ้า  เจ้าเพียงแต่เพ่งจิตก็จะมองเห็นภายในและสามารถเข้าออกได้ตามใจเจ้า  เอาล่ะ ข้าเสียเวลามามากแล้ว เดี๋ยวข้าจะส่งเจ้าไปยังโลกใหม่ที่มีครอบครัวของเจ้ารออยู่ก็แล้วกัน”

“ขอบคุณท่านผู้เฒ่าเจ้าค่ะ”

       หนิงชิงไม่รู้ว่าโลกหน้าจะเป็นอย่างไร  แต่นางใส่กำไลเอาไว้ในแขนด้วยกลัวจะซุ่มซ่ามทำตกหายไปอีก  กระทั่งไม่นานนักสติของหนิงชิงก็หายไป  นางหลับใหลไปทั้งอย่างนั้นไม่รู้ว่านานเท่าใด

       ส่วนเรื่องราวที่เกิดอุบัติเหตุทำให้บอสของหนิงชิงได้แต่เสียใจที่เขามัวแต่ห่วงเรื่องงานจนลูกน้องสุดแกร่งของเขาต้องมีอันเป็นไป  หนิงชิงเองเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่สู้ชีวิตมาจนโต  บอสของเธอเห็นว่าเธอไม่มีญาติเขาจึงรับเป็นเจ้าภาพจัดงานศพให้เธอจนกระทั่งเสร็จสิ้นพิธี  เขายังได้ขออโหสิกรรมกับเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดที่เขาเคยใช้งานเธอมากเกินไป  เพื่อที่ชาตินี้พวกเขาจะได้ไม่ติดค้างกันอีก

       กว่าที่งานศพจะจบลงก็เป็นเวลาสามวันแล้วหลังจากหนิงชิงตายไป ในงานมีเพียงเพื่อนร่วมงานของเธอเท่านั้นที่มากันแทบทุกวัน  ทุกคนรู้ดีว่าหนิงชิงสำคัญกับบริษัทขนาดไหน  เธอเป็นวิศวกรสาวที่ขยันขันแข็งมากจนได้รับความไว้วางใจจากบอสให้ขึ้นเป็นผู้จัดการตั้งแต่อายุยังน้อย เพื่อนร่วมงานทุกคนไม่มีใครอิจฉาหนิงชิงเลย  เพราะพวกเขาต่างเห็นว่าหนิงชิงทำงานอย่างทุ่มเทมากจริง ๆ ให้กับบริษัท  คนอื่น ๆ ยังทำได้ไม่ถึงครึ่งที่เธอทำเลยแม้แต่น้อย  ตอนนี้ไม่มีหนิงชิงแล้ว  พวกเขาไม่รู้ว่าบอสจะให้ใครมาทำหน้าที่แทนหนิงชิงด้วยซ้ำ

       หลังงานศพของหนิงชิงจบลง  บริษัทก็เปลี่ยนโครงสร้างใหม่โดยนำเรื่องของหนิงชิงมาเป็นบทเรียน บอสเลือกคนที่อาวุโสที่สุดขึ้นมาแทนตำแหน่งของหนิงชิง  แต่เขาลดความเข้มข้นของการทำงานลงมากโข ด้วยรู้ดีว่าหากเขายังทำงานเหมือนเมื่อก่อน  มีหวังผู้จัดการคนใหม่ก็คงจะต้องจากไปเหมือนหนิงชิงเป็นแน่  ตอนนี้เขาต้องการให้ทุกคนในบริษัททำงานในหน้าที่ตนเองให้ดีเท่านั้น  งานส่วนอื่นเขาจะรับผิดชอบเอง

       บรรดาพนักงานต่างได้รับอานิสงฆ์จากการตายของหนิงชิง พวกเขายังถือว่าหนิงชิงเป็นคนทำงานที่แกร่งที่สุดในบริษัทเช่นเดิม  และพวกเขายังเอาอย่างหนิงชิงเรื่องการทำงานอีกด้วย  แต่ไม่ได้หักโหมเหมือนที่หนิงชิงทำ  ด้วยพวกเขารู้ดีว่าตนเองไม่สามารถทำได้ทุกอย่างเหมือนหนิงชิงหญิงแกร่งแห่งบริษัทในศตวรรษที่ 21 คนนั้นนั่นเอง

       หนิงชิงที่หมดสติไปไม่รู้ว่าเธอหมดสติไปนานแค่ไหนแล้ว  แต่ตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดในร่างกายจนเธอคิดว่าเธอตายแล้วทำไมยังเจ็บปวดแบบนี้อีก  แถมเธอยังได้ยินเหมือนมีใครไม่รู้มานั่งร้องไห้เสียงดังข้างหูเธอทำเอาเธอที่เจ็บปวดเนื้อตัวไปหมด  ปวดหูเข้าไปอีก  เธออยากลืมตาตื่นแต่เหมือนว่าร่างกายไม่ฟังคำสั่งของเธอเลย  เธอได้ยินแต่เสียงพร่ำเรียกชื่อเธอไม่หยุดพร้อมเสียงร้องไห้หลายเสียงจนเธอทนไม่ไหว

       หนิงชิงฝืนลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วก็มองเห็นเพดานเก่า ๆ เหมือนบ้านดินในหนังสือที่เธอเคยเห็น  พอหันไปด้านข้างเธอพบเด็กสองคนกับผู้หญิงผอมบางคนหนึ่งร้องไห้อยู่และเอาแต่พร่ำบอกว่าอย่าให้เธอเป็นอันใดไป ทำเอาหนิงชิงอยากสลบไปอีกรอบ  นี่เธอมาอยู่ในครอบครัวเช่นไรกันแน่ ท่านผู้เฒ่าเหตุใดไม่บอกเธอบ้างเล่า

“หนิงชิง ลูกรู้สึกยังไงบ้าง ไหนบอกแม่มาหน่อยสิ รู้ไหมแม่เป็นห่วงลูกขนาดไหน  ทีหลังอย่ามาขวางแบบนี้อีกนะลูก  แม่ทนได้แต่แม่ทนเห็นลูกเจ็บตัวแบบนี้ไม่ได้”

       หนิงชิงพยักหน้ารับคำแล้วจู่ ๆ นางก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมา  ภาพในหัวของนางบอกเล่าเรื่องราวของครอบครัวนี้ให้กับนางทราบทั้งหมด  นางเป็นพี่ใหญ่ชองน้องชายน้องสาว  ครอบครัวของพวกเธอต้องรองมือรองเท้าท่านย่าและครอบครัวท่านลุงทั้งสองมานานนับตั้งแต่เธอจำความได้  หนิงชิงมองอดีตผ่านความทรงจำของร่างเดิมจนรู้ว่าตอนนี้เธออายุเพียงสิบขวบเท่านั้น  แต่กลับถูกลูกหลงตอนที่ป้าใหญ่จะทำร้ายแม่ของเธอจนสลบไป ทุกคนต่างเป็นห่วงเธออย่างมาก  แม้แต่เงินอีแปะเดียวสำหรับเรียกหมอท่านย่ายังไม่ให้ครอบครัวเธอเลย  ทั้งที่พ่อของเธอส่งเงินให้กับครอบครัวอยู่ตลอด  แต่พอครอบครัวเธอต้องใช้เงินกลับไม่ได้รับความเมตตาแม้แต่นิดเดียว  เรื่องราวในหัวของหนิงชิงหยุดลงในวันที่เธอถูกทำร้ายจนตายเพราะร่างกายอ่อนแอ  ร่างเดิมขอให้เธอช่วยดูแลครอบครัวแทนเธอด้วยก่อนที่ร่างวิญญาณจะจางหายไป

       หนิงชิงได้แต่คิดว่าตอนนี้ในเมื่อนางต้องอาศัยร่างนี้และครอบครัวนี้ นางจะเปลี่ยนครอบครัวของนางให้ได้ในสักวันหนึ่ง  แต่ก่อนอื่นนางต้องรีบหายดีเสียก่อน  หนิงชิงนึกถึงกำไลก็ได้แต่แอบจับ ๆ ก็พบว่ากำไลยังอยู่ แต่ดูเหมือนคนอื่นจะมองไม่เห็นกำไลของนาง  เช่นนี้ยิ่งสะดวกับนางยิ่งนัก หากคนอื่นเห็นเข้าแล้วมาชิงเอาไปนางคงซวยอีกแน่