บทที่ 9

ฮ่าฮ่า! แดร์ริลเกือบหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อได้ยินราคาในบิล เจ้าวิลเลียมนี่คือคนโง่ของจริง! ไม่มีใครในที่นี้รู้เรื่องไวน์ที่ถูกสั่ง ยกเว้นแต่แดร์ริล มันคือโรมานี คอนติซึ่งราคาขายปลีกของมันอยู่ที่ขวดละหนึ่งล้านบาท ซึ่งมากกว่า 30 ขวดนั้นถูกแจกจ่ายไปตามโต๊ะต่าง ๆ

"นี่ล้อฉันเล่นอยู่รึไงวะ?" วิลเลียมเริ่มตื่นตระหนก เขายืนขึ้นและกล่าวกับพนักงาน "คน 300 คนในตระกูลลินดันของเรากินไปมากกว่า 30 ล้านบาท? แปลว่าราคาเฉลี่ยต่อคนคือ 100,000 บาทถูกไหม? ไปเรียกผู้จัดการของแกมาหาฉัน"

พนักงานทั้งสองมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปตามผู้จัดการของพวกเขามา

ผู้จัดการหนุ่มนั้นอายุประมาณ 30 ปี เขาสวมชุดสูทอย่างเรียบร้อย

"นี่แกยังอยากจะเปิดโรงแรมต่ออยู่ไหม?" วิลเลียมเดินเข้าไปหาเขาแล้วตะโกนใส่หน้าพร้อมกับชี้หน้าเขาไปด้วย "ค่าใช้จ่ายเฉลี่ย 100,000 ต่อคน? เชื่อไหมล่ะ ว่าฉันจะฟ้องเรื่องนี้กับสมาคมตุ้มครองผู้บริโภค"

ผู้จัดการคนนั้นไม่แม้แต่จะเผยความกังวลออกมาแม้แต่น้อย เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น "ประทานโทษนะครับ คุณผู้ชาย แต่ไวน์ที่คุณสั่งคือโรมานี คอนติรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น มันก็ถูกผลิตเพียงแค่ปีละ 800 ขวดเท่านั้น และราคาในตลาดของมันก็คือ 1.63 ล้านต่อขวด คุณผู้ชาย เราแม้แต่ลดราคาให้คุณด้วยซ้ำในฐานะที่คุณสั่งไปมากกว่า 30 ขวด"

โทสะของวิลเลียมพลันปะทุขึ้นมา เขาคว้าคอเสื้อของผู้จัดการไว้ "ทั้ง ๆ ที่มันเป็นไวน์รุ่นลิมิเต็ด แต่พวกแกยังมีพวกมันถึง 30 ขวด?! ไอ้เวรที่ไหนมันจะต้องการสั่งไวน์แบบนี้กันวะ?"

ผู้จัดการยิ้มด้วยรอยยิ้มอันเสแสร้ง ห้าถึงหกปีที่เป็นผู้จัดการมา เขาเคยเห็นเหล่าคนสำคัญและโด่งดังทั่วทั้งเมืองตงไห่ ยังไงก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอคนที่ไม่มีคุณสมบัติพอ แต่ก็ยังแสร้งทำตัวเป็นคนรวย

ผู้จัดการยังคงมั่นคงในอารมณ์ของเขา "คุณชายผู้มีเกียรติ ผมขอพูดให้ชัดเจนสักสามข้อนะครับ ประการแรก คุณกล่าวว่าคุณต้องการไวน์ที่ดีที่สุด และกล้องวงจรปิดของเราก็จับภาพเป็นหลักฐานไว้แล้ว ประการที่สอง ไวน์ที่เราแจกจ่ายไปได้รับการรับรองแล้วว่าเป็นของจริง ผมไม่อาจทราบได้ว่าทำไมหัวหน้าของผมถึงมีไวน์รุ่นลิมิเต็ดมากขนาดนี้เช่นกัน และประการสุดท้าย ช่วยกรุณาให้ความเคารพกันด้วยครับ"

ปัง!

ทันทีที่จบประโยคของเขา ชายร่างกำยำกว่าสิบคนก็กรูเข้ามาทางประตู พวกเขาใส่เสื้อแขนสั้นสีดำ เผยให้เห็นท่อนแขนที่เต็มไปด้วยรอยสัก

พวกเขาคือพนักงานรักษาความปลอดภัยโรงแรมโอเรียนทอล เพิร์ล ในฐานะที่เป็นโรงแรมที่หรูที่สุดในเมืองตงไห่ ไม่มีใครกล้าที่จะสร้างปัญหาในที่แห่งนี้แน่ ทุกคนรู้กันดีว่าเจ้าของโอเรียนทอล เพิร์ลนั้นมีเบื้องหลังอันดำมืด ไม่มีใครที่จะกล้ามองข้ามเรื่องนั้นแล้วสร้างปัญหาที่นี่

นำหน้ากลุ่มของเหล่าชายฉกรรจ์มาคือชายที่สวมชุดคลุมจีน ผู้ซึ่งถือไม้เท้าไว้ในมือ นี่เป็นใครไปไม่ได้นอกจากหัวหน้าของโอเรียนทอล เพิร์ล เวย์น วูดดอลล์

เวย์นนั้นสวมใส่ชุดแบบย้อนยุค บางคนอาจเข้าใจผิดว่าเขาเป็นชายอายุ 70 ปี แต่ความจริงแล้ว เขาอายุเพียง 30 ปีเท่านั้น

ย่อมเป็นเรื่องปกติ ที่เมื่อเวย์นนำกลุ่มชายร่างกำยำเหล่านี้มา เหล่าลินดันทั้งหลายล้วนต้องตื่นตกใจและพยายามเข้าไปขอโทษ

ใบหน้าของวิลเลี่ยมมีเหงื่อเม็ดโตไหลออกมา นั่นมันเวย์น วูดดอลล์! นายใหญ่ของโรงแรมโอเรียนทอล เพิร์ล หนึ่งในคนแรก ๆ ที่ทำธุรกิจสีเทาในเมืองตงไห่!

เมื่อเห็นเจ้านายของเขา ผู้จัดการหนุ่มก็กล่าวด้วยความมั่นใจอีกครั้ง "พวกลินดันนี่เป็นตระกูลชั้นรองจริง ๆ คุณพูดเองกับปากว่าคุณอยากได้ไวน์ที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้กลับไม่ยอมจ่ายเงิน?"

"ไม่ ไม่ใช่นะ!" วิลเลียมอุทานออกมาในขณะที่เขาเดินถอยหลังออกมา "เราจะจ่าย เราจะจ่ายให้..." เขามองไปที่คุณย่าลินดันขณะที่พูดออกไปแบบนั้น

เขาจะไปหาเงิน 30 ล้านบาทมาจากไหนได้! ถ้าบิลนี้ไม่ถูกชำระล่ะก็ วิลเลียมจะต้องออกไปจากที่นี่ในสภาพถูกเปลหามแน่!

"คุณชายวูดดอลล์" คุณย่าลินดันไม่สามารถนิ่งเฉยอยู่ได้อีก ด้วยความช่วยเหลือจากใครบางคน เธอเดินไปหาเวย์นแล้วก้มหัวให้เขา

ตามวัดตามอายุแล้ว คุณย่าลินดันนั้นแก่กว่าเวย์น แต่ในทางชนชั้นฐานะ เธอไม่สามารถต่อกรกับคนแบบเขาได้เลย

"ตระกูลลินดันของเราได้ทำผิดพลาดไป" คุณย่าลินดันกล่าวขอโทษด้วยการก้มหัวให้ "หลานของฉันยังเด็กและหุนหันพลันแล่นนัก ฉันต้องขอโทษแทนเขาด้วย เราจะจ่ายเงินให้เดี๋ยวนี้"

เมื่อเห็นคุณย่าก้มหัว เด็ก ๆ ของตระกูลลินดันล้วนรู้สึกอธิบายไม่ถูก พวกเขาทำอะไรลงไป? ไม่มีใครทักท้วงวิลเลียมในสิ่งที่เขาทำสักคน พวกเขาต้องการดื่มไวน์ที่ดีที่สุดโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง!

บางคนในหมู่คนหนุ่มของตระกูลลองค้นหาราคาของไวน์นี้ในอินเทอร์เน็ต และใช่ เพียงขวดเดียวก็ราคามากกว่าล้านจริง ๆ

วิลเลียมรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งเมื่อเห็นคุณย่าของเขาต้องทำแบบนี้ ทั้งตระกูลลินดันรีบกล่าวปลอบใจทันที

มีเพียงแดร์ริลเพียงคนเดียวที่ยืนขึ้นและออกมา ไม่ใช่เพราะสถานการณ์ แต่เป็นเพราะว่าเขาเป็นเพื่อนเก่าของเวย์น!

เมื่อสมัยที่เวย์นเพิ่งจะเริ่มต้นทำธุรกิจ เขาเคยไปเยือนตระกูลดาร์บี้เพื่อเจรจาข้อตกลง ในตอนนั้น เขาไม่มีทั้งเงินและอำนาจ และไม่มีดาร์บี้สักคนเดียวที่ต้องการยอมรับเขา

ในวันเดียวกัน แดร์ริลตอนนั้นอายุเพียง 14 ปี แต่เขากลับรู้สึกถูกโฉลกกับเวย์นเป็นพิเศษ เขาตัดสินใจลงทุนเงินกว่า 300,000 บาทไปกับชายคนนี้ ซึ่งทำให้เวย์นถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความซาบซึ้ง

ในความเป็นจริง มันดูเหมือนเขาเป็นผู้สนับสนุนมากกว่าการลงทุน เพราะแดร์ริลไม่เคยถามหาส่วนแบ่งใด ๆ เลย เรื่องนี้มันเกิดขึ้นหลายปีมากจนเขาเกือบจะลืมไปหมดแล้ว เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเขาจะได้มาเจอเวย์นอีกในวันนี้ วันที่เขาประสบความสำเร็จในด้านธุรกิจและกลายมาเป็นนายใหญ่ของโรงแรมโอเรียนทอล เพิร์ล

เขาไม่ได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดเลยในการลงทุนไปกับชายคนนี้ในตอนนั้น

แดร์ริลย่องไปข้างหน้า พยายามจะแอบออกไปจากที่นี่ เขาไม่ต้องการถูกชายคนนั้นจำได้

"นี่ สหายคนนั้นน่ะ หยุดก่อน" เวย์นอุทานออกมาและเดินเข้าไปหาแดร์ริล

เหล่าลินดันทั้งหลายพลันเต็มไปด้วยโทสะ แดร์ริลมันบ้าไปแล้วรึไง? แค่คำขอโทษและการจ่ายเงินก็เพียงพอแล้วที่จะจบปัญหานี้ แต่เขาเลือกที่จะแอบหนีออกไปแทน?

"ลิลี่ สามีของเธอเป็นบ้าอะไร? พยายามจะหนีงั้นเหรอ?!" เหล่าสตรีบางคนในตระกูลลินดันกล่าว

"นั่นสิ ทุกคนแนะนำให้เธอรีบ ๆ หย่ากับเขาไปซะ แต่เธอก็ยังไม่ฟัง!"

"แล้วตอนนี้เขาก็พยายามจะหนี คุณเวย์นจะต้องโมโหแน่ ๆ และพวกเราลินดันก็ต้องทรมานกับผลที่ตามมา!" เหล่าหญิงสาวในตระกูลตะโกนออกมาขณะที่ชี้ไปที่ลิลี่

ในขณะเดียวกัน ลิลี่ทำได้แค่กัดริมฝีปากของเธอ ศักดิ์ศรีของเธอไม่เหลือแล้วตั้งแต่ที่แดร์ริลพยายามจะหนี เธอแทบอยากจะมุดหัวของเธอลงพื้นไปเลยในตอนนี้

"คุณเวย์น!" วิลเลียมเปล่งเสียงออกมาก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาอน่างรวดเร็ว และชี้ไปที่แดร์ริล "คุณเวย์น ได้โปรดอย่าโกรธเลยครับ ชายคนนี้เป็นลูกเขยที่แต่งเข้ามาในตระกูล เขาเป็นพวกขยะไร้ประโยชน์เสมอ การหนีของเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูล! เราจะจ่ายเงินให้คุณเดี๋ยวนี้..."

"ไปไกล ๆ ส้น-ีน!" เวย์นคำรามออกมาและชี้ไปที่วิลเลียม

เสียงดังกัมปนาทของเวย์นทำให้วิลเลียมเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลังด้วยความหวาดกลัว เขาไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมาและเลือกที่จะยืนนิ่งด้วยความงุนงง

เวย์นแทบไม่เชื่อสายตา! เขาไม่อยากจะเชื่อว่าในชีวิตนี้จะได้เจอชายหนุ่มคนนี้อีกครั้ง!

เจ็ดปีก่อน เขาขาดเงินทุนในการทำธุรกิจ ไม่มีใครอยากที่จะช่วยเขาเลย ยังไงก็ตาม เขาในตอนนั้นก็เป็นแค่อันธพาล มีเพียงนายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้ เด็กชายอายุเพียง 14 ปีเท่านั้นที่เป็นคนสนับสนุนเขาด้วยเงินก้อนโต! แดร์ริลให้เงินเขามา 300,000 โดยไม่ถามหาอะไรเป็นสิ่งตอบแทนสักอย่าง! แดร์ริลนั้นได้รับความซาบซึ้งจากเวย์นตลอดไป เขาจะไม่มีวันลืมว่าชายหนุ่มคนนี้ช่วยเขายังไง!

หากมันไม่ใช่เงินพวกนั้น เวย์นคงใช้ชีวิตอยู่ข้างถนนไปตั้งนานแล้ว!

ไม่กี่ปีที่ผ่านมาหลังจากผลการประกอบการของเขาประสบความสำเร็จ เวย์นได้ให้คนไปสืบหาเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้ เขาได้รับรู้แค่ว่าชายคนนี้ถูกตระกูลดาร์บี้ไล่ออก สถานที่อยู่อาศัยของเขานั้นสืบไม่พบ

ในวันนี้เพียงแค่เวย์นมองไปที่แผ่นหลังของแดร์ริล แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่เขาจะจำได้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร!

"นายน้อยรอง นั่นคุณเหรอครับ..."

มันมีความสั่นเครือเล็ก ๆ อยู่ในน้ำเสียงของเวย์น มันยากที่จะทำใจเชื่อได้ว่าชายที่ผ่านชีวิตมามากมายนั้นจะพูดด้วยความระมัดระวังเหมือนกับเด็ก

เวรเอ๊ย! แอบไม่ทันแล้ว!

แดร์ริลกัดฟันกรอดแล้วหันไปมองหน้าเวย์น

ตุบ!

ในทันใดนั้น เวย์นตกตะลึงโดยสมบูรณ์และคุกเข่าลงกับพื้น!

"ในที่สุดผมก็ได้เจอคุณ ผมตามหาคุณมากว่าสามปีเต็ม! ความกรุณาที่คุณมอบให้ผม ผมไม่มีทางลืมตลอดชีวิต!” เวย์นอุทานด้วยความตื่นเต้น น้ำตาไหลลงมาตามใบหน้าเขา

ทุก ๆ คนในโรงแรมโอเรียนทอล เพิร์ล ถึงกับอ้าปากค้างในทันที

อัศจรรย์!

น่าอัศจรรย์อย่างที่สุด!

นายใหญ่ผู้มีทรัพย์สินในระดับพันล้าน ขณะนี้กำลังคุกเข่าอยู่กับพื้น เต็มไปด้วยความตื่นเต้นอย่างรุนแรงเหมือนเด็ก ๆ!

แดร์ริลเพียงแค่ยืนอยู่เฉย ๆ โดยไม่มีสัญญาณของอารมณ์ใด ๆ ! เขาไม่มีสัญญาณของความดีใจหรือเศร้าใจเลย!

นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?!

"คุณเวย์น เกิดอะไรขึ้นครับ? คุณล้มเหรอ?" แดร์ริลรีบก้มลงและช่วยเขาขึ้นมา ในขณะที่พยายามขยิบตาซ้ำ ๆ ให้เขาไปด้วย

เวย์นเป็นคนแบบไหน? หลังจากเห็นการกระทำของแดร์ริล เขาก็เข้าใจในทันทีว่าแดร์ริลไม่ได้ต้องการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง

"ฉันเสียหลักไปน่ะ..." เวย์นตอบอย่างนุ่มนวลแล้วถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก "ขอโทษที ดูเหมือนฉันจะจำนายสลับกับบางคน..."

"ฟิ่ว..."

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น สมาชิกตระกูลลินดันก็พลันโล่งอกเช่นกัน

มันกลายเป็นว่าเวย์นนั้นแค่ยืนไม่มั่นคงเท่านั้น...

มันก็แน่อยู่แล้ว เศษขยะนี่จะไปสนิทกับคุณเวย์นได้ยังไง

"ฟังฉันให้ดี" ในที่สุดคุณย่าลินดันก็กล่าวออกมา ในขณะที่มองไปรอบ ๆ ห้องจัดเลี้ยง

"มื้อนี้มีราคาอยู่ที่ 38 ล้านบาท วิลเลียมจะไม่ต้องจ่ายเพียงคนเดียว" เธอกล่าว

ใบหน้าของวิลเลียมพลันสว่างขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำกล่าวของคุณย่า เธอดูแลเขาดีที่สุดจริง ๆ!

"มื้อนี้มีราคาเฉลี่ยอยู่ที่ 100,000 บาทต่อคน พวกเธอทั้งหมดต้องใช้เงินของตัวเองจ่าย" เธอกล่าวต่อ

ฝูงชนพลันพยักหน้ากันทีละคน ๆ ถึงแม้ว่าตระกูลลินดันนั้นจะถูกมองว่าเป็นตระกูลชั้นรอง แต่เงิน 100,000 บาทนั้นก็ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่โตสำหรับพวกเขานัก

ยังไงก็ตาม มีอยู่สองคนในกลุ่มคนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก!

แน่นอน ย่อมต้องเป็นลิลี่และซาแมนธา บริษัทของพวกเธอกำลังเผชิญกับการท้าทายไม่นานมานี้ และพวกเธอเพิ่งจะแก้ปัญหาเรื่องเงินห้าล้านได้ ดังนั้นเงินเก็บของพวกเธอจึงไม่มีเหลือเลยตั้งแต่ไม่กี่วันก่อน

"ลิลี่ เธอดูไม่ค่อยดีนะ อย่าบอกนะว่าเธอมีเงินไม่พอแบ่งจ่ายบิลน่ะ?" วิลเลียมหัวเราะ เขารู้อยู่แล้วว่าลิลี่นั้นกำลีงถังแตก และเขาก็ตั้งใจพูดมันออกมาเสียงดังเพื่อที่จะทำให้เธออับอาย

"ฉัน..."

สายตาทั้งหมดส่องมาที่เธอ ลิลี่พลันรู้สึกว่าใบหน้าของเธอแดงขึ้น หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เธอจึงตอบเพียงแค่ว่า "ฉัน...ฉันไม่ได้เอาบัตรธนาคารมาด้วย"