โคตรคนยอดปรมาจารย์

ประเทศหลงเถิง ที่ไหนสักแห่งที่อยู่ลึกเข้าไปในป่าโบราณทางตอนเหนือ

“อาจารย์ ผมกลับมาแล้ว มื้อเย็นวันนี้เป็นเนื้อกระต่ายแหละ”

ณ ส่วนลึกของป่าโบราณมีบ้านไม้หลายหลังตั้งอยู่

เห็นเพียงเด็กหนุ่มอายุราวสิบหกหรือสิบเจ็ดปีคนหนึ่ง ในมือหิ้วกระต่ายตัวอวบอ้วนมาด้วยหลายตัว เขากระโดดขึ้นไปบนโขดหินตะปุ่มตะป่ำขนาดเล็กใหญ่ไม่เท่ากัน ดีดตัวเพียงไม่กี่ครั้งก็มาถึงหน้าบ้านไม้

เขาชื่อเย่ซิว อาศัยอยู่ที่นี่กับอาจารย์ของเขามาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว

ติดตามอาจารย์เพื่อฝึกฝนวรยุทธ เก็บสมุนไพร เรียนการแพทย์ และเรียนรู้ด้านการอ่านเขียน

เอี๊ยด

เย่ซิวผลักประตูแล้วเดินเข้าไป วินาทีต่อมาสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

กระต่ายในมือถูกทิ้งลงกับพื้น

เห็นเพียงชายชราคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนฟูก ศีรษะตกลงมา ไม่มีลมหายใจเหลืออยู่แล้ว

“อาจารย์ อาจารย์ครับ เป็นยังไงบ้าง?!”

เย่ซิวตกใจมาก

รีบรุดขึ้นไปแล้วตรวจชีพจรของเขาก่อน จึงได้พบว่าไม่มีการเต้นของชีพจรแล้ว

จากนั้นเขาก็รีบหยิบเข็มเงินออกมาแล้วฝังเข็มลงไป

ไม่มีประโยชน์!

เขาถ่ายทอดพลังปราณอันทรงพลังของตัวเองไปให้ แต่ก็ยังคงไร้ผลใด ๆ

ความโศกเศร้าครั้งใหญ่เข้าปกคลุมหัวใจของเขา

เขาพึ่งพาอาจารย์มาตั้งแต่ยังเด็ก ย่อมเป็นเรื่องยากที่สุดที่จะยอมรับข่าวร้ายที่มาอย่างกะทันหันนี้เช่นนี้ไหว

ในเวลานี้เอง เขาก็เห็นว่าข้าง ๆ มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่

จึงหยิบมันขึ้นมาดู

“ศิษย์เอ๋ย เมื่อไม่กี่วันก่อนอาจารย์รับรู้ได้ว่าช่วงเวลาสุดท้ายของตัวเองได้มาถึงแล้ว หลังจากที่อาจารย์เสียชีวิต มีหลายเรื่องที่อยากขอให้เธอช่วยไปทำให้”

“เรื่องแรก ในปีนั้นอาจารย์เคยช่วยชีวิตประธานบริษัทเหิงหยวนกรุ๊ป เขาแบ่งหุ้นให้อาจารย์ห้าเปอร์เซ็นต์ เมื่อปีที่แล้วมันเพิ่งถูกโอนไปเป็นชื่อของเธอ”

“หลังจากที่เธอลงจากภูเขาแล้ว ก็ไปหาเขาเถอะ”

“เรื่องที่สอง หลายปีที่ผ่านมานี้ ในที่สุดอาจารย์ก็ค้นพบแล้วว่าผู้ที่ครอบครอง 'ไข่มุกราชาแห่งยา' คือใคร

“ตอนนี้มันอยู่ในมือของลูกสาวนักธุรกิจคนหนึ่งในเมืองเจียงเฉิง ชื่อของเธอคือลู่เสวี่ยเอ๋อร์”

“ตอนนี้เธอเป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งของมหาวิทยาลัยในเมืองเจียงเฉิง อาจารย์ช่วยเธอทำเรื่องเข้าเรียนไว้แล้ว ก่อนวันที่แปด เธอไปรายงานตัวที่นั่นก็พอ”

จำไว้ให้ดี จะต้องเอาไข่มุกราชาแห่งยามาให้ได้ มีเพียงต้องได้มันมา เธอถึงจะสามารถทะลวงระดับการบ่มเพาะและกลายเป็นราชาแห่งยาได้”

“เรื่องที่สาม หลังจากที่อาจารย์ตาย ไม่ต้องฝังศพอาจารย์ แค่เผาด้วยไฟก็พอแล้ว”

“อาจารย์ ผมจะทำตามคำสั่งเสียอย่างแน่นอนครับ!”

เย่ซิวคำนับอาจารย์ของเขาสามครั้ง หันหลังและเดินออกไป

เปลวไฟคบเพลิงหนึ่ง เผาทำลายบ้านไม้หลายหลังบริเวณนี้จนวอด

ข้างในกองไฟ จู่ ๆ อาจารย์ที่ 'ตายไปแล้ว' ก็ลืมตาขึ้น

เขายื่นมือออกไป ดึงใบหน้าของตนออก

จากนั้นหน้ากากหนังมนุษย์ก็ถูกลอกออก เผยใบหน้าของหญิงสาวที่งดงามอย่างยากจะหาใครทัดเทียมได้ในโลกนี้ออกมา

ผิวเนียนบริสุทธิผุดผ่อง!

เธอมีดวงตาที่เปล่งประกายแวววาวคู่หนึ่ง ทำให้ผู้มองต้องมนตร์หลงใหล

พลังที่มองไม่เห็นที่วนเวียนอยู่รอบตัว คอยปกป้องเธอ ไม่ให้เปลวไฟเข้ากล้ำกราย

เธอมองไปยังทิศทางที่เย่ซิวจากไปไกล ร่องรอยของความไม่เต็มใจฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้น "มังกรเยาว์วัยเข้าสู่ท้องทะเล หวังว่าเธอจะเติบโตขึ้นมาเร็ว ๆ ไม่อย่างนั้นเมื่อภัยพิบัติมาถึง คงไม่มีใครรอดไปได้…”

......

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เย่ซิวก็ลงมาจากภูเขา

เขาสวมกางเกงยีนส์ที่ซักจนซีด เสื้อยืด และรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ คู่หนึ่ง

ในมือยังหิ้วห่อผ้าที่มีอาหารแห้งและอุปกรณ์ทางการแพทย์อยู่ข้างในนั้น

“หืม?”

ด้านหน้า มีรถที่ดูราคาแพงมากคันหนึ่งจอดอยู่

ชายรูปร่างกำยำสองคนถือกระบองสั้นไว้ในมือ ดูวิตกกังวลอย่างมาก

เบื้องหน้าของพวกเขา คือสัตว์ร้ายที่มีความยาวมากกว่าสองเมตร

สัตว์ร้ายตัวนี้มีหัวเป็นลา ร่างกายเป็นหมาป่า และมีดวงตาที่ดุร้ายมาก

ชายรูปร่างกำยำทั้งสองคนมีทักษะที่ไม่ธรรมดา แต่เวลานี้พวกเขากลับหวาดกลัวอย่างหนัก

เพียงรัศมีอันดุร้ายที่เล็ดลอดออกมาจากสัตว์ร้ายตัวนั้น ก็ทำให้พวกเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

แต่พวกเขาไม่สามารถถอยกลับได้ เพราะข้างหลังคือเจ้านายของตัวเอง

“ให้ตายเถอะ! ซวยจริง ๆ ถังน้ำมันดันได้รับความเสียหายในเวลาแบบนี้!”

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับบอส พวกเราจบเห่แล้ว!”

ชายในรถมีอำนาจมหาศาล หากเกิดอะไรขึ้น เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าจะก่อให้เกิดพายุลูกใหญ่ขนาดไหน

“คุณปู่คะ ปู่ต้องอดทนไว้นะคะ!”

ด้านในรถเซี่ยชิงชิงมองไปที่ปู่ของเธออย่างกังวล

เดิมทีวันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อน เธอจึงตั้งใจจะพาคุณปู่ออกมาผ่อนคลายเท่านั้น

ใครจะรู้ว่าเขาจะล้มป่วยอย่างกะทันหัน

แถมถังน้ำมันยังรั่ว ข้างหน้าก็มีสัตว์ร้ายตัวหนึ่งจ้องจะทำร้ายอีก

สิ่งนี้ทำให้เซี่ยชิงชิงรู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด

โฮก!

ที่ด้านนอกรถ สัตว์ร้ายตัวนั้นคำรามลั่น ทำให้หัวใจของเซี่ยชิงชิงกระตุกรุนแรง

จากนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

ชายรูปร่างกำยำสองคนถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้น

ฟันเย็นเยียบเหล่านั้น เปล่งประกายแวววาวอย่างน่าสะพรึงกลัว

“ทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงดี?” เซี่ยชิงชิงกังวลมากจนน้ำตาไหลอาบแก้ม

ในระหว่างที่เธอกำลังลนลานทำอะไรไม่ถูก จู่ ๆ เธอก็เห็นเงาดำแวบผ่านหน้าต่างรถไป

ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของสัตว์ร้าย

เธอมองตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

จากนั้น ภาพที่เธอจะไม่มีวันลืมก็ปรากฏสู่ครรลองสายตา

สัตว์ร้ายที่ดูดุร้ายมากและมีขนาดพอ ๆ กับเสือตัวนั้น ถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งซัดปลิวออกไป!

เย่ซิวเหวี่ยงหมัดของเขา แค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชาว่า "หมาป่าหัวลาเหรอ? ค่อนข้างหาได้ยากจริง ๆ"

โฮก!

เลือดไหลออกมาจากมุมปากของหมาป่าหัวลา มันหมอบลง ในดวงตาวาววับด้วยความกระหายเลือด มันเปลี่ยนตำแหน่งของตัวเองอยู่เรื่อย ๆ

เพราะมันสัมผัสได้ว่าชายตรงหน้านี้น่ากลัวมาก!

เย่ซิวกระทืบเท้าขวาของเขากับพื้น ก้อนหินหลายก้อนก็เด้งขึ้นมา เขายื่นมือออกไปคว้ามันไว้

จากนั้นใช้มันแทนอาวุธลับ เขวี้ยงออกไปโดยตรง

ฉึบ ฉึบ ฉึบ…

ก้อนหินก้อนแล้วก้อนเล่าบินตัดผ่านอากาศ

หมาป่าหัวลาตัวนั้นมีขนาดตัวใหญ่เกินไป จึงหลบไม่พ้น

พลังของหินแต่ละก้อนนับว่าน่าตกใจมาก มันเข้าโจมตีร่างของหมาป่าหัวลาจนส่งเสียงร้องเอ๋ง ๆ ออกมา

สุดท้าย มันก็หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไป

เย่ซิวมองไปที่ชายรูปร่างกำยำทั้งสองคน บนตัวของพวกเขามีบาดแผลเยอะมาก

กวาดสายตาสำรวจบริเวณโดยรอบ แล้วเด็ดเสี่ยวเฟยเผิงจากข้างทาง บดพวกมัน แล้วทามันลงบนบาดแผลของทั้งสองคน

เสี่ยวเฟยเผิง มีลักษณะภายนอกเหมือนดอกเดซี่ป่า มีฤทธิ์ห้ามเลือด สามารถใช้เป็นยาแก้ปวดได้ดีมาก

“ขอบคุณน้องชาย!”

“น้องชายเป็นหมอเหรอ?”

เย่ซิวพยักหน้าเล็กน้อย "ผมมีความรู้ในทักษะทางการแพทย์นิดหน่อยน่ะครับ”

ทั้งสองคนดูดีใจมาก

“ได้โปรดช่วยประธานบริษัทของเราด้วยเถอะ!”

“ตอนนี้เขาอยู่ในรถ”

เย่ซิวพยักหน้าหลังจากได้ยินสิ่งนี้ เดินไปที่รถแล้วเปิดประตู

เมื่อเซี่ยชิงชิงมองเย่ซิวที่เป็นเหมือนคนเถื่อน ก็ขดตัวกลับไปเล็กน้อยตามสัญชาติญาณ

“นายคิดจะทำอะไร?”

เย่ซิวมองไปที่ชายชรา "ผมมาเพื่อช่วยเขา"

เซี่ยชิงชิงปฏิเสธทันที "ไม่ได้ คนเถื่อนอย่างนายจะมีปัญญาช่วยคุณปู่ของฉันได้ยังไง อย่าทำร้ายเขานะ!"

แม้ว่าเย่ซิวเพิ่งจะช่วยชีวิตพวกเธอ และเธอก็รู้สึกขอบคุณเขามาก

แต่คุณปู่ของเธอป่วยด้วยโรคนี้มานานหลายปีแล้ว แม้แต่หมอที่มีชื่อเสียงในประเทศหลายคนก็ทำอะไรไม่ได้

เขาเป็นเพียงคนเถื่อนคนหนึ่ง จะมีความสามารถมากขนาดนั้นได้ยังไง?

เย่ซิวอธิบายว่า "เมื่อก่อนผมเคยติดตามอาจารย์ของผมตระเวนรักษาคนไปทุกที่ ด้านทักษะทางการแพทย์จึงนับว่าพอผ่านเกณฑ์ได้ จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยทำให้ใครตายเพราะการรักษามาก่อน”

เซี่ยชิงชิงตอบกลับ "คุณมีใบประกอบวิชาชีพแพทย์ไหม?"

เย่ซิวส่ายหัว "ไม่มี"

เซี่ยชิงชิงโกรธแล้ว "ไม่มีเหรอ? นายเป็นหมอเถื่อนแต่กลับกล้ามารักษาคุณปู่ของฉัน? รีบไสหัวไปเลยไป!"

เย่ซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาไม่ใช่คนอารมณ์ดีเลย ในภูเขานับว่าเป็นอันธพาลตัวเล็กๆ คนหนึ่งด้วยซ้ำ

ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์กำชับตัวเองเสมอว่าห้ามทำร้ายผู้หญิง เขาคงจะตบเธอไปนานแล้ว

เย่ซิวฝืนระงับไฟโทสะในใจ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ตามใจ งั้นเธอก็รอดูปู่ของตัวเองตายเถอะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังและกำลังจะจากไป

“น้อง...น้องชาย...ได้โปรดยื่นมือ...เข้าช่วยเหลือด้วย...”

ชายชราพูดอย่างยากลำบาก

เซี่ยชิงชิงตะลึงงัน "คุณปู่คะ เขาก็แค่คนป่าเถื่อน จะช่วยคุณปู่ได้ยังไง? ถ้าเกิดเขารักษาคุณปู่จนเป็นอะไรขึ้นมา จะทำยังไง?"

“ไม่เป็นไร...ปู่เชื่อ...เชื่อในทักษะทางการแพทย์ของน้องชายคนนี้...รบกวนด้วย”

เย่ซิวพยักหน้าเล็กน้อย

อย่างนั้นก็ช่างเถิด อาจารย์มักจะพูดกับเขาเสมอว่าการช่วยชีวิตนั้นเป็นกุศลยิ่งกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น

เขาเดินเข้าไปในรถ

แต่เซี่ยชิงชิงกลับยื่นกรงเล็บของเธอออกมา ข่วนเขาอย่างดุเดือดและตะโกนว่า "ไอ้คนเถื่อนตัวเหม็น ลงไปเดี๋ยวนี้นะ!"