ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ

“นายท่าน ท่านจะกลับไปจริง ๆ ใช่ไหม?”

ณ เกาะขนาดใหญ่ในใจกลางมหาสมุทร เป็นที่ประทับตั้งตระหง่านของพระราชวัง สถานที่แห่งนี้เป็นของอาณาจักรที่กว้างใหญ่ไพศาลที่สุด ตำหนักราชันย์

ในเวลานี้ ห้ากษัตริย์และเหล่านายพลทั้งสิบแปดคนมารวมตัวกันที่ห้องโถง ขณะที่พวกเขาให้ความสนใจไปที่ชายหนุ่มผู้ซึ่งอยู่เบื้องหน้าพวกเขา ชายหนุ่มผู้นี้มีนามว่า ไทร์ ซัมเมอร์ เจ้าของที่แท้จริงของตำหนักราชันย์

“ใช่” ไทร์กล่าวหนักแน่น “เมื่อหกปีก่อน ฉันถูกไล่ออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลซัมเมอร์ ถูกปล่อยให้เดินเตร่อยู่กลางถนนในเมืองคานห์ ถูกวางยาโดยใครบางคนและจบลงที่ฉันมีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ กับเธอคนนนั้น”

“หลังจากนั้นฉันก็ได้พบกับผู้ช่วยชีวิต ผู้ซึ่งพาฉันมาที่แห่งนี้ และด้วยสองมือของฉัน ฉันสร้างตำหนักราชันย์ขึ้นมา ถึงอย่างไรตอนนี้ฉันก็มีอำนาจสูงสุดในโลกนี้ ร่วมกับสถานะและความร่ำรวยของฉันที่เคยได้ให้สัญญากับเธอไว้ ว่าฉันจะรับผิดชอบเธอและกลับไปเพื่อแต่งงานกับเธอ” ไทร์มองไปที่รูปภาพในมือของเขาขณะสายตาอ่อนโยนลง

หญิงสาวในรูปภาพนั้นอยู่ในช่วงอายุก่อนจะย่างเข้ายี่สิบ ดวงตาของเธอสีสดราวกับภาพวาด จมูกของเธอยาวงุ้ม และริมฝีปากของเธออ่อนนุ่มและอวบอิ่ม เธอนั้นสวยงดงามเป็นที่สุด เขาสงสัยว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้างในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

“หลังจากฉันไปแล้ว ตำหนักแห่งนี้จะอยู่ภายใต้การดูแลของนายชั่วคราว” ไทร์กลับมารักษาท่าทีของเขาและกล่าวกับชายที่มีภูมิฐานดี

ชายผู้นั้นมีนามว่า คลิฟฟอร์ด ฮานน์ ผู้นำของห้ากษัตริย์

“ก็ได้ครับ” คลิฟฟอร์ดกล่าวตอบอย่างช่วยไม่ได้ “ในเมื่อท่านยืนยันที่จะกลับไป เราก็จะไม่ห้ามท่าน ผมได้จัดการกับสถานการณ์ในเมืองคานห์แห่งจักรวรรดิเซเลสเชียลให้ท่านเรียบร้อย ผมได้ซื้อศูนย์การค้าระหว่างประเทศไว้ในใจกลางเมือง และชายผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองคานห์ เดรก ทัคเกอร์ ผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้ติดตามของผม เมื่อท่านไปถึงเขาจะเป็นผู้รับใช้ท่าน”

“คลิฟฟอร์ด ฉันจะกลับไปหาภรรยาของฉันเพื่อใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุข นายจะซื้อศูนย์การค้าระหว่างประเทศไปทำไม?” ไทร์รู้สึกหงุดหงิดที่น้ำเสียงของเขาดูเต็มไปด้วยความโกรธ

คลิฟฟอร์ดมอบรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเขา “นายท่าน ท่านบอกเองว่าท่านอยากจะให้พระราชวังราชันย์กลับคืนไปสู่ที่ดั่งเดิมของมัน และกลับไปจักรวรรดิเซเลสเชียล ในเมื่อตอนนี้ที่ท่านจะกลับไป มันจะไม่สะดวกกว่าหรือ ที่จะตั้งฐานสาขาของตำหนักในระว่างที่ท่านอยู่ที่นั่น?”

“เ-ี่ย!” ไทร์เตะคลิฟฟอร์ด เพราะแบบนี้เอง เขาแค่จะใช้ให้นายท่านให้ทำงานหนัก

“ฉันไปล่ะ อย่าคิดถึงฉันกันให้มากนักล่ะเด็ก ๆ!”

ด้านหลังเขาเหล่าห้ากษัตริย์และนายผลทั้งสิปแปดคนทำท่าตะเบ๊ะไทร์พร้อมทั้งน้ำตาในขณะที่มองรถ Jeep ค่อย ๆ เลือนหายไปในระยะทาง

วันต่อมา ในเมืองคานห์แห่งจักรวรรดิเซเลสเชียล

“นี่แหละ” ไทร์ยืนอยู่หน้าประตูของคฤหาสน์ตระกูลซี ขณะที่เขาคร่ำครวญ หลังจากคืนนั้น ไทร์ได้บอกกับหญิงสาวไว้ว่าเมื่อเขาทำสำเร็จเขาจะกลับมาหาเธออย่างแน่นอน

“วินนี่เฟรด ฉันกลับมาหาเธอแล้ว” ไทร์สูดลมหายใจเข้า เขารู้สึกประหม่าอย่างไม่คาดคิด

ในระหว่างที่เขาตื่นเต้นว่าเขาจะเข้าคฤหาสน์อย่างไร ทันใดประตูก็เปิดออก มีหญิงอ้วนท้วมอายุราวสี่สิบเดินออกมาพร้อมกับถาดขนมปังที่เธอกำลังจะนำไปทิ้งที่ถังขยะด้านนอกของประตู นี่จะต้องเป็นแม่บ้านของตระกูลซีแน่

ตามหลังเธอมาคือเด็กหญิงอายุราวหกขวบ เด็กน้อยดูซีดเสียวและผอมเพรียว ดูขาดสารอาหารอย่างชัดเจน แต่ถึงอย่างไรคุณลักษณะของเธอก็ดูมีภูมิฐาน โดยเฉพาะดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาวของเธอ แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงแค่เด็ก แต่เธอก็มีลักษณะของหญิงสาวที่สวยงาม

“คุณ… คุณยายคอลลินส์ คุณช่วยแบ่งขนมปังสักชิ้นหนึ่งให้แบลร์ได้ไหม? แบลร์... หิวมาก” สาวน้อยมองไปที่ขนมปังในมือของหญิงอ้วนท้วม บางทีเพราะความหิวกระหายมาก สาวน้อยเอาแต่กลืนน้ำลายของเธอ เธอดูน่าสงสาร

หญิงอ้วนท้วมยิ้มแฉ่ง ทว่ากลับมีเล่ห์เหลี่ยมคมกริบฉายบนใบหน้าของเธอ “เจ้าหนูน้อยแบลร์อยากจะกินขนมปังสักหน่อยงั้นรึ?”

“ใช่” สาวน้อยพยักหน้าหนักแน่นด้วยความกระตือรือร้นในดวงตา

“ขนมปังธรรมดาคงจะรสจัดไม่พอ เดี๋ยวฉันจะปรุงให้เธอเพิ่มอีกสักนิดนึง” หญิงอ้วนท้วมคนนั้นฉีกเศษขนมปังออกมา เดินไปที่ถังขยะและเช็ดเศษขนมปังข้างในถังขยะก่อนจะยื่นให้สาวน้อย “เอานี่ แบลร์ ขนมปังสำหรับเธอ มันอร่อยมาก”

การได้เห็นสิ่งนี้ทำให้ไทร์หน้านิ่วความเดือดดาลกำลังเติบโตในใจเขา เธอเป็นคนใจร้ายแบบนี้ได้อย่างไร ถึงมาทำสิ่งที่น่ารังเกียจกับเด็กสาวอายุเพียงแค่ห้าขวบ?

สาวน้อยมองไปที่เศษขนมปังในมือของหญิงอ้วนท้วม ดูมึนงงเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าเศษขนมปังนั้นสกปรก แต่เธอนั้นโหยกระหาย มือของเธอเอื้อมไปหยิบขนมปังโดยไม่รู้ตัว

​“กินเร็วเข้าสิ ถ้ายังไม่พอ ฉันมีอีก” หญิงอ้วนท้วมยิ้มไปที่สาวน้อยขณะเธอกำลังเทขนมปังทั้งถาดทิ้งลงไปในถังขยะก่อนจะหยิบเศษขนมปังจากในนั้นขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่ากินมัน มันสกปรกเกินไป!” การที่ได้เห็นสาวน้อยกำลังจะกัดกินขนมปัง ไทร์กระโดดเข้ามาและโยนขนมปังในมือของเธอทิ้ง

“แต่ แบลร์หิวข้าว...” ดวงตาของสาวน้อยเป็นประกาย น้ำเสียงของเธอดูไม่พอใจ

ทันใดนั้น ไทร์รู้สึกเหมือนมีเข็มทิ่มแทงเข้าไปในอกของเขา เขาหันไปมองที่นางมารร้ายและกล่าวเสียงทุ้ม “เธอเป็นปีศาจรึไง?”

“แกเป็นใคร? อย่ามายุ่งเรื่องชาวบ้าน!” หญิงอ้วนท้วมหน้านิ่วใส่ไทร์ น้ำเสียงของเธอนั้นถ่มถุย “นั่นมันก็แค่ลูกนอกสมรสจากตระกูลซี ฉันจะทำกับเธอยังไงได้ตามใจฉัน”

“ลูกนอกสมรสของตระกูลซี?” ไทร์ตะลึง “ลูกใคร?”

หญิงอ้วนท้วมเปล่งเสียงออกทางจมูก “คุณหนูที่สามของตระกูลซีกับไอ้ขอทาน พวกเขานำความอับอายมาสู่ตระกูลซีอย่างมากในสมัยนั้น”

เสียงอื้ออึงปะทุอยู่ในหัวของไทร์ เขามองไปที่สาวน้อยโดยไม่ตั้งใจ และสัมผัสได้ถึงคลื่นความเป็นครอบครัวมาปะทะกับเขาลักษณะเด่นทั้งหลายนั้นดูเหมือนจะถอดแบบมาจากเขาและวินนี่เฟรดราวกับเงา หรือนี่จะเป็นลูกสาวของเขาและวินนี่เฟรด

ไทร์รู้สึกเหมือนกับโดนฟ้าผ่า

“คุณหนูคนที่สามของตระกูลซีมีชื่อว่าอะไร?”

หญิงอ้วนท้วมบุ้ยปาก “จะใครซะอีก? ก็วินนี่เฟรด ซี ไง”

ดั่งนั้นนี่คือลูกสาวของเขาและวินนี่เฟรด ความโกรธแค้นขุ่นเคืองก็ปะทุขึ้นมาภายในอกของเขาทันที ไทร์ไม่สามารถจะจิตนาการถึงชะตากรรมชีวิตของคู่แม่ลูกคู่นี้ได้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้กระทั่งแม่บ้านที่ไหนก็ไม่รู้ยังมาข่มเหงรังแกลูกสาวของเขาได้

“ฉันอยากจะเห็นกับตาตัวเองในวันนี้ว่าไอ้คนจิตใจดุร้ายจากตระกูลซีนี้มันเป็นคนยังไง พวกมันถึงกล้ามาทำกับลูกสาวของฉันแบบนี้” ในเวลานั้น สีหน้าของไทร์เคร่งขรึมราวกับปีศาจที่โกรธแค้น พร้อมที่จะหลุดออกมา เขาอุ้มสาวน้อยขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขน และเตะประตูคฤหาสน์ตระกูลซีเปิดออก

“ลูก... ลูกสาวแก?” หญิงอ้วนท้วมอ้าปากค้าง “หรือแกจะเป็นไอ้ขอทานเมื่อตอนนั้น?”

อย่างไรก็ตาม สาวน้อยกล่าวขึ้นอย่างอ่อนโยนบอกว่า “คุณลุง หนู... หนูหิวข้าว! หนูอยากไปข้างนอก ไปหาแม่”

“แม่ไม่ได้อยู่ข้างในเหรอ?” ไทร์ตะลึง

หญิงอ้วนท้วมหลุดปากเย้ยหยัน “วินนี่เฟรด ซี ตอนนี้อยู่ที่ สนามหยกทองคำ กำลังมีความสุขสำราญกับนักเลง เธอจะไปมีเวลามาเลี้ยงดูลูกสาวได้ยังไง? ฉันนี่แหละแม่นักบุญที่ให้ขนมปังเธอกิน ไม่อย่างงั้นเธอคงได้ตายจากความหิวโซ!”

“ฉันว่า จริง ๆ แกมัน...”

เพี้ยะ! เสียงตบดังก่อนที่หญิงอ้วนจะกล่าวจบประโยค ไทร์ยกมือของเขาและตบเข้าไปอย่างแรงในทันที มีรอยช้ำเลือดอยู่ห้าริ้วปรากฏบนใบหน้าของหญิงอ้วนท้วม มันเป็นภาพที่น่ากลัวที่ได้เห็น

“แก… แกกล้าดียังไง...”

ตุบ! จากนั้นไทร์ก็ยกหญิงสาวที่หนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัมขึ้นด้วยแขนข้างเดียวแล้วโยนร่างกายท่อนบนของเธอปักลงไปในถังขยะ

ไทร์รู้สึกโกลาหลอยู่ภายในใจ ไม่ใช่เพียงแค่เขาต้องกลับมาเห็นลูกสาวตัวเองกินขนมปังจากถังขยะ แต่ก็ยังเพราะว่าผู้หญิงที่เขาเฝ้าคิดถึงอย่างสุดซึ้งมาหกปีได้ละทิ้งลูกสาวให้ดูแลตัวเอง หรือว่าเธอจะออกไปหาความสำราญกับชายไม่เลือกหน้าจริง ๆ ? เขาอาจจะตัดสินเธอผิดไปเมื่อหกปีก่อน?