Chapter 7

Chapter 7

บ้านหลังใหญ่กลางเมืองหลวงบนเนื้อที่กว่าสองไร่คือที่พำนักของครอบครัววงศ์วิวัฒน์ ตระกูลเศรษฐีตระกูลหนึ่งของเมืองไทย ธุรกิจในมือมีหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นโรงแรมทั้งในเมืองไทยและในฮ่องกง แล้วยังเป็นหุ้นส่วนอีกหลายธุรกิจ

เจ้าของบ้านมีนามว่าอัยการ อาศัยอยู่กับจิรวรรณหรือดวง พลอยพัตราหรือแพท ลูกสาวคนที่สอง และคนรับใช้อีกสามคน คนขับรถอีกหนึ่งคน แม้ว่าบ้านหลังนี้จะอยู่รวมกันแล้วเจ็ดคน ขาดสมาชิกหนึ่งคนที่ถูกไล่ออกจากบ้านไปเมื่อหกปีก่อน ที่ดูเหมือนว่าจะไม่กลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกตลอดชีวิต

พลอยพัตราลูกสาวคนที่สองของบ้าน เดินลงมาจากชั้นบนด้วยรอยยิ้มเพราะวันนี้มีแขกพิเศษมากินข้าวเที่ยงด้วย ซึ่งนานๆ ครั้งเขาจะมีเวลามาบ้านหลังนี้ ซึ่งครั้งเป็นครั้งแรกในรอบสามเดือน

“วันนี้ลูกแม่แต่งตัวสวยมากเลยนะลูก ชุดใหม่ซะด้วย” จิรวรรณพูดกับลูกสาว

“ชุดนี้สั่งมาจากฝรั่งเศสค่ะ แค่สี่หมื่นกว่าๆ เองค่ะคุณแม่ ไหนๆ ก็สั่งแล้วแพทเลยสั่งมาสิบตัวค่ะ” คนเป็นลูกตอบมารดา ก่อนหันมาพูดกับบิดาแล้วหมุนตัว “คุณพ่อคะ แพทสวยไหมคะ”

อัยการละสายตาจากมือถือ เงยหน้ามองบุตรสาวแล้วตอบ

“สวยจ้ะ ลูกพ่อสวยที่สุดเลย” คนถูกชมเดินมานั่งใกล้ร่างบิดา

“คุณพ่อขา วันเกิดปีนี้พลอยอยากได้บีเอ็มซีรี่แปดค่ะ คุณพ่อซื้อให้พลอยได้ไหมคะ” พลอยพัตรากอดร่างบิดาแล้วอ้อนเป็นเด็กๆ

“ได้สิ อยากได้ก็สั่งเลย” อัยการไม่เคยขัดลูกสาวคนนี้ ขออะไรได้หมด พูดอะไรก็ฟังและเชื่อทุกอย่าง ต่างกับลูกอีกคนที่เลี้ยงดูตามหน้าที่ มอบความรักให้น้อยนิด

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” พลอยพัตรายิ้มกว้างหอมแก้มอัยการ จิรวรรณยิ้มเมื่อเห็นความรักที่สามีมีต่อบุตรสาว การสนทนาของสามพ่อแม่ลูกหยุดลงเมื่อร่างสูงใหญ่ของภาคินทร์เดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับกระเช้าผลไม้

“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า” นายแพทย์หนุ่มอนาคตไกลพนมมือไหว้บิดามารดาคนรัก

“สวัสดีธาม ไม่ได้เจอกันนานเลยนะลูก” อัยการทักทายคนรักลูกสาวกลับ “ไม่ต้องมีของฝากก็ได้นะ มาแต่ตัวลุงก็ดีใจแล้ว”

“ไม่เหนือบ่ากว่าแรงครับ อีกอย่างผมเต็มใจซื้อมาฝากคุณลุงคุณป้าด้วยครับ” ภาคินทร์กล่าวอย่างนอบน้อม

“หิวหรือยัง ไปกินข้าวกันดีกว่านะ วันนี้ป้าให้แม่ครัวทำกับข้าวของโปรดธามด้วย แต่ไม่รู้ว่าจะถูกปากหรือเปล่า” จิรวรรณเอ่ยขึ้น นางให้อุบล แม่ครัวของบ้านจัดทำอาหารตามที่พลอยพัตราบอก ซึ่งแต่ละอย่างล้วนเป็นอาหารที่ภาคินทร์ชอบกินทั้งสิ้น

“ผมกินง่ายครับ กินได้ทุกอย่าง”

“จริงค่ะคุณพ่อคุณแม่ พี่ธามกินง่ายมากๆ พี่ธามเล่าให้แพทฟังว่า ตอนเข้าไปออกค่าอาสาบนดอย คนบนนั้นผัดเผ็ดงูเห่าให้กิน ไหนจะกบและเขียดอีก แต่ละอย่างแพทกินไม่ลง” พลอยพัตราเล่า

“แต่พ่อว่าอาหารแบบนี้ก็อร่อยดีนะ อีกอย่างมันก็เป็นวิถีชีวิตของเขาด้วย ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก” อัยการพูดอย่างคนเข้าใจโลก

“ใช่ครับ มันเป็นวิถีชีวิตของเขา หมูไก่และเนื้อสัตว์อื่นๆ หายากเพราะต้องลงมาซื้อข้างล่าง ใช้เวลาเดินทางนานหลายชั่วโมง พวกงู กบจึงเป็นอาหารที่พวกเขาหากินได้ง่าย มันไม่แปลกสำหรับพวกเขาครับ แต่ผมชอบนะ มันอร่อยดี” ภาคินทร์พูดเพิ่มเติม

“ลุงว่าไปกินข้าวกันดีกว่านะ กินร้อนๆ อร่อยดี” อัยการเชื้อเชิญแขกพิเศษของบ้าน ทุกคนจึงย้ายที่กันไปยังห้องกินข้าวที่แยกเป็นสัดส่วน

ทั้งสี่นั่งกินข้าวและพูดคุยกันอย่างออกรส ภาคินทร์กับพลอยพัตราเจอกันครั้งแรกเมื่อแปดเดือนก่อน วันนี้ทั้งคู่ไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อน ภาคินทร์เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ส่วนพลอยพัตราเป็นเพื่อนเจ้าสาว ภาคินทร์ถูกใจในความสวย เมื่อได้พูดคุยก็รู้สึกว่า เข้ากันได้ เขาจึงเดินหน้าจีบพลอยพัตรา และอีกสองเดือนต่อมาทั้งคู่ตกลงเป็นคนรักกัน

สำหรับพลอยพัตราแม้ว่าจะมีอดีตที่ไม่ดีนัก เป็นสาวรักสนุก ไม่หวงเนื้อหวงตัว และไม่เคยรักใครจริง จนกระทั่งมาเจอภาคินทร์ เธอรักเขาตั้งแต่แรกเห็น ความคิดอยากปรับเปลี่ยนตัวเองก็เกิดขึ้นในหัว เธอหยุดการกระทำที่เรียกว่า มั่ว ไม่คบผู้ชายคนไหนซ้อน ไม่ยุ่งกับชายใด และมีอีกเรื่องที่ทำคือ เธอทำรีแพร์เพื่อให้ตนเองกลับมาเป็นสาวอีกครั้ง เพื่อเขาในคืนแต่งงาน

“อาทิตย์หน้าวันเกิดแพท ธามว่างไหมลูก” อัยการถามชายหนุ่มที่คิดว่าต้องเป็นลูกเขยในอนาคตแน่นอน เพราะพลอยพัตราไม่เคยพาผู้ชายคนไหนมาแนะนำให้ตนกับภรรยารู้จักในฐานะคนรัก ภาคินทร์เป็นคนแรก

“ผมทำตัวว่างไว้ล่วงหน้าแล้วครับ” ภาคินทร์ตอบ พลอยพัตรายิ้มดีใจที่คนรักให้ความสำคัญตน “สรุปว่าจัดงานที่บ้านใช่ไหมครับ”

“ไม่นะ ลุงว่าจัดที่โรงแรมสะดวกกว่า” แขกที่มาในงานนอกจากเป็นเพื่อนของพลอยพัตรา ยังมีญาติทางเขาอีกหลายคน แม้ว่าสนามหญ้าภายในบ้านจะรองรับแขกเหรื่อได้ แต่ก็คงไม่สะดวกเท่าโรงแรมที่จัดทุกอย่างให้พร้อมสรรพ ขอแค่มีเงินจ่ายแค่นั้น “จัดที่โรงแรมพอเสร็จงานก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ถ้าจัดที่นี่กว่าจะเก็บของเสร็จก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมง อีกอย่างลุงเกรงใจคนรอบบ้านด้วย กลัวว่าเสียงเพลง เสียงต่างๆ จะรบกวนข้างบ้าน กลัวว่าจะทะเลาะกันด้วย”

“มันก็จริงนะครับ งานแบบนี้เป็นงานส่วนตัว บางทีคนข้างบ้านอาจไม่อยากร่วมงานกับเรา” ภาคินทร์เห็นด้วย “ว่าแต่จัดที่โรงแรมไหนครับ”

“มิราเคิลค่ะพี่ธาม” พลอยพัตราเป็นคนตอบ “พี่ธามคะ เดี๋ยวเราไปโชว์รูมรถกันนะคะ พลอยจะไปจองรถค่ะ”

“ได้สิครับ” ภาคินทร์ไม่ขัด ตามใจคนรักทุกอย่าง อัยการกับจิรวรรณมองดูสองคนรักที่ต่างฝ่ายต่างเอาใจใส่กัน ผลัดกันตักอาหารใส่จานของอีกคน พร้อมกับพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม ขณะนั้นอัยการนึกถึงลูกสาวอีกคนขึ้นมา การเปรียบเทียบระหว่างลูกทั้งสองคนจึงเกิดขึ้น

ลูกคนโตท้องไม่มีพ่อ...ทำให้อับอายขายหน้า นำความอัปยศมาสู่ครอบครัว

ลูกคนเล็กมีแต่เรื่องให้ชื่นใจ...ทำงานเก่งนิสัยดี ไม่ทำตัวเหลวแหลกให้เสื่อมเสียชื่อเสียง

ความรักที่คนเป็นพ่อมีต่อลูก จึงเทให้พลอยพัตราทั้งใจ