EP.06 หัวกระไดลื่นปรื้ด

          “เมื่อคืน...”

          ทว่าคำพูดทิ้งช่วงจังหวะเวลาของฉลามกลับกระตุ้นความหวาดหวั่นของเขาให้กลับมาและดูจะเพิ่มมากขึ้นเสียด้วย เพราะเมื่อคืน... มันคืออะไรล่ะ ฉลามจะถามอะไรกันแน่

          “พี่หลามเขาอยากรู้น่ะจ้ะว่าเมื่อคืนทำไมรักษ์ไปว่ายน้ำเล่นตอนตีสาม ร้อนอกร้อนใจหรือว่าร้อนกายอะไรหรือเปล่า”

          แต่คนที่เฉลยคำตอบกลับเป็นเจ้าของบ้านฝ่ายหญิงที่เดินออกมาจากในครัว เขาแทบจะปาดเหงื่อก่อนจะลอบพ่นลมหายใจออกจากปากเบาๆ พลางมองถาดขนมและน้ำดื่มที่ ‘กุ้งนาง’ หรือ ‘พี่กุ้ง’ ถือติดมือมาเพื่อรับรองเขา

          วุ้นรูปหัวใจสีชมพูวางอยู่ในจานรูปปลากระตุกต่อมบางอย่างให้หัวใจของเขาไหววูบ และจะตอบได้อย่างไรว่าเจ้าของวุ้นรูปหัวใจนี่แหละทำให้เขา ‘ร้อน!’ จนนอนไม่หลับ ทั้งที่น่าจะหลับทันทีเมื่อหัวถึงหมอนเพราะอ่อนล้าจากการเดินทาง แต่กลับกลายเป็นว่าเขา ‘ตื่น’ จนหลับไม่ลง เพราะมันร้อน มันรุ่ม มันกลัดกลุ้มจนนอนไม่ไหวต้องออกมากระโดดน้ำให้ความร้อนเหล่านั้นบรรเทาเบาบางลง

          “รักษ์... รักษ์!”

          “ครับพี่หลาม”

          “ใจลอยไปถึงไหนแล้ว สรุปเมื่อคืนใช่รักษ์หรือเปล่าที่ลงไปว่ายน้ำอ่ะ” ฉลามถาม สายตาดูจะกรุ้มกริ่มมากขึ้นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มรุ่นน้องที่คุ้นเคยกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหนุ่มดูคล้ายจะหลุดเข้าไปในภวังค์บางอย่าง สายตาผู้ชายด้วยกันดูไม่ผิดหรอก อาการที่อารักษ์เป็นนี้ไม่ใช่อาการร้อนกายหรือร้อนใจ แต่เป็น ‘ร้อนรุ่ม’ ซะมากกว่า

          “ครับ... ใช่ครับพี่”

          “แล้วสรุปว่าร้อนกาย ร้อนใจ หรือว่าร้อนรุ่มกันล่ะ ได้ข่าวว่าสาวๆ รุมล้อมจนไม่มีเวลาพักผ่อนเลยนี่นา”

          “ตามประสาชายโสดน่ะครับ”

          เขาตอบพลางส่งยิ้มแหยๆ ไปให้ อะไรล่ะจะดีไปกว่ารับสมอ้างในสิ่งที่ฉลามอยากให้เป็น เพราะหากเขาพูดมากไปกว่านั้นก็พิรุธสิครับงานนี้ เพราะสายตาแบบนี้ก็แน่ใจได้ว่าฉลามไม่รู้ว่าตัวต้นเหตุนั้นมาจากใคร

          “พี่หลามนี่บ้าแล้ว! ไปถามอะไรน้องแบบนั้น ว่าแต่รักษ์เถอะ พาใครมาด้วยหรือเปล่า”

          “ทำไมเหรอครับพี่กุ้ง” เอาแล้วสิ นี่เขากำลังเล่นเกม 2 คำถาม 3 ตัวช่วยกับเพื่อนบ้านลูกสาวสวยหรือเปล่านะ

          “อิอิ... พี่แค่เย้าเล่น กลัวว่ารักษ์จะเหงาน่ะ กลับมาเมืองไทยทั้งทีไม่มีสาวงามขนาบข้างกาย คงจะเหงาแย่”

          “เหงาไม่กลัว กลัวหงอยน่ะสิ”

          “พี่หลามนี่! วกเข้าเรื่องนั้นตลอดเลยนะ”

          “โธ่! เมียจ๋า เมียก็เหมือนกันแหละ น้อยกว่าพี่ซะเมื่อไหร่ เอ้า! รักษ์ กินๆ ไม่ต้องถือสาพี่กุ้งเขาหรอก เมียพี่เป็นคนทะลึ่ง”

          “ว้าย! ไอ้พี่หลาม ได้ทีว่าเมียเลยนะ ใครกันที่ทะลึ่งอ่ะ พี่นั่นแหละไม่หลับไม่นอนแอบดูรักษ์ตั้งแต่เมื่อคืนอ่ะ”

          อารักษ์ได้แต่ขำเมื่อเห็นฉลามและกุ้งนางเถียงกันไปมา บรรยากาศเคยคุ้นคล้ายจะกลับมาให้ได้คิดถึงอีกครั้ง เพราะแบบนี้แหละครอบครัวของเขากับครอบครัวของฉลามจึงเข้ากันได้ดี แม้จะไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกันเลย เพียงแค่แม่ของเขามาซื้อที่ดินติดกับบ้านของฉลามเท่านั้น แต่ครอบครัวที่มีอารมณ์ขัน และมีน้ำใจให้เพื่อนบ้านอย่างสม่ำเสมอกลับกลายเป็นว่า แม่ของเขากับกุ้งนาง เข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย

          ยิ่งรวมเอาลูกสาวตัวอ้วนๆ ของกุ้งนางเข้าไปด้วย รายนั้นแม่เขายิ่งรักเธอจนคิดว่าเป็นลูกสาวของตัวเองไปซะแล้ว แต่ความสุขอยู่กับเขาได้ไม่นานแม่ก็มาจากไปโดยไม่ทันร่ำลา พ่อไม่อาจทนอยู่เมืองไทยโดยไม่มีแม่ได้ บ้านหลังนี้จึงฝากฝังให้ฉลามช่วยดูแล

          และจากที่สำรวจตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้าวันนี้ ไม่มีตรงส่วนใดเลยที่บุบสลายเพราะฉลามนั้นจัดจ้างช่างให้มาซ่อมบำรุงเป็นอย่างดี เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเขาและพ่อจะกลับมาเมืองไทยอยู่เสมอ แต่จนแล้วจนรอด พ่อก็ไม่เคยพร้อมสำหรับการกลับมาสักครั้ง

          “รักษ์ไม่น่าต้องลำบากซื้อของมาฝากเลยนะ แค่รักษ์กลับมา พี่หลามกับพี่ก็ดีใจแย่แล้ว น้องปลาก็เหมือนกัน บ่นคิดถึงอารักษ์แทบทุกวัน นี่แค่รู้ว่ารักษ์จะมานะ น้องปลาก็ไปหัดทำขนมซะมากมาย น้องบอกว่าอารักษ์ชอบกินของหวาน นี่ไง ลองชิมวุ้นกะทิฝีมือน้องปลาดูสิ พี่ว่าอร่อยเลยล่ะ ทำไว้ซะเยอะแยะ คงคิดจะขุนให้อารักษ์อ้วนเลยมั้ง”

          “ยอลูกตัวเองก็เป็น”

          “พี่หลาม! ก็กุ้งมีลูกสาวคนเดียวหนิ ไม่ยอลูกแล้วจะให้ยอใครล่ะ เป็นไงรักษ์อร่อยมั้ย”

          “ครับ... อร่อยมาก มากที่สุด”

          เสียงฟันกรามกัดลงบนเนื้อวุ้นกะทิดังกร๊อบทำให้เขากำลังสัมผัสกับความกรุบกรอบสดใหม่แบบไร้สิ่งแปลกปลอม และเมื่อลิ้นร้อนช่วยตะล่อมคลุกเคล้าความหวาน กับจมูกได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ในอุ้งปาก คือความพิเศษสุดที่เขารู้แล้วว่ามันพิเศษมากมายแค่ไหน เพราะเมื่อคืนเขาได้พิสูจน์มาแล้ว และเขาก็อยากจะละเลียดลิ้นชอนชิมให้ทั่วทั้งตัว ว่าจุดอื่นตำแหน่งอื่นจะหวานหอมได้มากกว่าริมฝีปากอวบอิ่มนั้นหรือไม่

          “รักษ์... รักษ์!”

          “ครับพี่หลาม”

          อารักษ์ยิ้มเก้อ เมื่อเจอใบหน้ายิ้มๆ ของฉลามและกุ้งนางทำให้เขาพาตัวเองกลับมาจากภวังค์หวามในทันที สาบานได้ว่าไอ้ที่เขาคิดทั้งหมดนั่นหมายถึงวุ้นที่กำลังผ่านจากลำคอลงไปตามทางเดินอาหารจริงๆ ไม่ได้หมายถึง ‘คนทำวุ้น’

“ทนๆ เอาหน่อยนะรักษ์ อยู่ๆ ไปเดี๋ยวก็ชินไปเองนั่นแหละ สาวไทยสวยๆ เยอะแยะ ขี้คร้านเวลารักษ์เปิดร้าน หัวกระไดคงไม่แห้ง คงได้เปียก ลื่นปรื้ดดดดด...”

          “พี่หลาม วกเข้าเรื่องทะลึ่งอีกแล้วนะ”