บทที่ 227

เฟิงถิงเซินและเฟิงจิ่งซินเพิ่งจะถึงคฤหาสน์ได้ไม่นาน โทรศัพท์ของเฟิงถิงเซินก็ดังขึ้น

เฟิงถิงเซินรับโทรศัพท์

หลังจากที่ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาเก็บโทรศัพท์ เสื้อนอกที่เพิ่งถูกถอดออกไปถูกใส่กลับไปอีกครั้ง จากนั้นก็กล่าวกับเฟิงจิ่งซินที่เดินขึ้นชั้นบนไปด้วยกัน “ย่าของหนูไม่ระวังสะดุดหกล้ม บาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล พ่อจะไปโรงพยาบาลสักหน่อย หนูก็รีบพักผ่อนนะ”

เฟิงจิ่งซินกล่าวด้วยความกังวล “หนูก็อยากไปเยี่ยมคุณย่า...”

“พรุ่งนี้หนูต้องไปโรงเรียน เดี๋ยวพรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วค่อยไปนะ”

“ก็ได้ค่ะ...”

เฟิงถิงเซินหันตัวออกจากบ้านไปทันที

ตอนนี้โทรศัพท์ของเฟิงจิ่งซินดังขึ้น

เธอรีบหยิบโทรศัพท์มาดู

หลังจากที่เห็นว่าเป็นข้อความขยะ เธอทำหน้ามุ่ยด้วยความผิดหวัง

เมื่อครู่ระหว่างทางกลับบ้าน เธอโทรหาแม่ อยากรู้ว่าเมื่อครู่ตอนที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าคนที่เธอเห็นเป็นแม่ของเธอหรือไม่

แต่แม่ก็ไม่ได้รับสาย

ตอนนี้โทรศัพท์มีการแจ้งเตือน เธอหลงคิดไปว่าเป็นข้อความที่แม่ส่งมาเสียอีก

ไม่คิดเลยว่า...

ทว่า เมื่อคิดดังนี้ เธอก็คิดว่าถ้าแม่มีเวลาว่างมาเดินเล่นช่วงคริสต์มาสจริง ๆ แม่จะต้องชวนเธอไปด้วยอย่างแน่นอน

เธอน