บทที่ 543

ไม่รอหรงฉือพูด เฟิงถิงเซินก็พูดว่า “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ผมไปรับคุณ?”

“ไม่ต้อง” หรงฉือยังนึกว่าพวกเขาอยู่ข้างนอก พอได้ยินพวกเขาให้เธอไปหาพวกเขาที่บ้าน เธอก็พูดกับเฟิงถิงเซินว่า “คุณเอาโทรศัพท์ให้ซินซิน”

เฟิงถิงเซินไม่ได้ถามอะไรมาก ก็ส่งโทรศัพท์ให้เฟิงจิ่งซินแล้ว

เฟิงจิ่งซิน “คุณแม่คะ?”

หรงฉือพูดว่า “ขอโทษนะซินซิน ตอนนี้แม่มีธุระ อาจจะไปฟังหนูตีกลองไม่ได้ รอคราวหน้า แม่ว่างแล้ว...”

ใบหน้าเล็กของเฟิงจิ่งซินลู่ลงในทันที เธอทำปากยู่ไม่พูดอะไร

หรงฉือรู้ว่าเธอจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอไม่อยากไปที่นั่นอีกแล้วจริง ๆ เพราะฉะนั้นสุดท้ายยังคงไม่ได้ใจอ่อน พูดขึ้นว่า “ขอโทษนะซินซิน แม่...”

“ในเมื่อมีงาน งั้นก็ไปทำงานของคุณก่อน” เวลานี้ เฟิงถิงเซินพูดแทรกเข้ามา พูดจบแล้วยังถามเธออีกว่า “ช่วงเที่ยงคุณว่างไหม? ถ้าว่างไปกินข้าวด้วยกันได้ไหม?”

หรงฉือรู้ดีว่า เฟิงถิงเซินเสนอให้ออกมาทานอาหารด้วยกันทีหลัง ก็เพราะไม่อยากให้เฟิงจิ่งซินเสียใจ

เทียบกับการไปหาเฟิงถิงเซินที่นั่น ออกไปทานอาหารเธอยังพอจะยอมรับได้บ้างจริง ๆ

หลังจากหยุดไปสองวินาที เธอจึงจะเอ่ยปากว่า “ว่าง”

“งั