บทที่ 739

“ทิ้งโมเฟยไป และเธอก็คลอดเด็กออกมาได้ เมื่อถึงเวลา พาเด็กคนนั้นกลับมาที่ตระกูลเซิน แล้วเราจะทำเพื่อเธอ”

นั่นเป็นตัวเลือกเดียวที่ซ่ง ชิงเฟย และตระกูลเซินให้กับเธอ

“และถ้าฉันไม่ทำล่ะ?” ซอง อันยีถาม

ซ่ง ชิงเฟยยิ้ม “งั้นตระกูลเซิน คงไม่ปล่อยเรื่องนี้ไว้แน่”

การต่อกรกับตระกูลเซิน เหมือนกับการทุบก้อนหินด้วยไข่ เธอและครอบครัวคงเป็นฝ่ายเดียวที่ลำบาก

ดังนั้นทำไมเธอถึงเลือกทางที่ตัวเองพ่ายแพ้กันล่ะ?

ซอง อันยีสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ฉันจะไม่มอบลูกของฉันให้กับตระกูลเซินแน่ ฉันจะเลี้ยงเขาด้วยตัวของฉันเอง”

“คุณซอง เธอคิดว่าเธอจะมอบชีวิตที่ดีให้กับลูกได้งั้นเหรอ?” ซ่ง ชิงเฟยกอดอก และมองไปที่เธออย่างสงบ

“ไม่ แต่ฉันคือแม่ของลูกฉัน เด็กจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแม่”

“ไม่ต้องห่วง เหวินจิงจะเป็นแม่ของเด็กเอง และเธอจะดูแลเด็กเหมือนเป็นลูกของตัวเอง”

ดูเหมือนว่าพวกเขาได้วางแผนทุกอย่างเอาไว้แล้ว และเธอไม่มีตัวเลือกอีกต่อไป

ซอง อันยีพูดอย่างประชดประชันว่า “พวกคุณคงแน่ใจว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิดไว้สินะ”

หลังจากนั้น ท่าทีของเธอแข็งกร้าวขณะที่น้ำเสียงของเธอแน่วแน่ “แม่ของเด็กคนนี้คือ ฉันคนนี้เท่านั้น”

ซ่ง ชิ