EP15.ใครคือคนร้ายกันแน่!

“ไปกันเถอะวิ”  แพรทองลากวิมาลาออกไปจากกลุ่มสนทนา ทั้งนาคินทร์และอัคนีมองตามอย่างเสียดาย จนหญิงสาวอีกคนรู้สึกไม่พอใจ เพราะจับได้ทันทีว่าสองหนุ่มสนใจสาวๆพวกนั้น

“พี่คินขา  จะไปกันได้รึยังคะ ป่านนี้พิธีเริ่มแล้วมั้ง มัวแต่ชะเง้อเป็นยีราฟกันอยู่ได้ ก็แค่...ผู้หญิงหน้าแปลก!” สาวิตรีจึงทำหน้าที่คู่หมั้น ด้วยการดึงนาคินทร์ให้เดินตามเจ้าหล่อนไปทันที

“ไอ้คิน!  เดี๋ยวเหอะมึง”  อัคนีที่รั้งท้ายสุด รีบเดินตามทุกคนไป ไม่ใช่เพราะเขาอยากไปร่วมอวยพรบ่าวสาว หากแต่ต้องการใกล้ชิดกับเพื่อนเจ้าสาวแสนสวยให้หนำใจต่างหาก

ไม่นานนัก...พิธีแต่งงานระหว่างวันวิสาและชาญวุฒิก็เสร็จสิ้นลง โดยไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ตามที่หลายคนคาดการณ์ เพราะอัคนีตัวร้ายประจำอำเภอ ซึ่งตามจีบวันวิสามาหลายปี ไม่มีทีท่าจะป่วนงาน ตามข่าวลือที่สะพัดมาสักพัก...เกิดอะไรขึ้น ทำไมหมอนั่นถึงเปลี่ยนใจ!!!  

“ขอบใจเธอทั้งสองคนมากนะที่มาร่วมงานแต่งของฉัน” วันวิสากอดวิมาลาและแพรทองด้วยความซาบซึ้งใจ “พวกเธอสองคนแต่งงานเมื่อไหร่ รับรองฉันไปเป็นแม่งานแน่นอน”

“ว่าแต่ จะไม่อยู่เที่ยวก่อนจริงๆหรือครับ” เจ้าบ่าวหมาดๆถามสองสาวอีกครั้ง ตัววิมาลานั้นอยากอยู่จนตัวสั่น แต่แพรทองนี่สิ

“เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่าค่ะ ขอกลับไปเคลียร์งานก่อน ไว้ลาหยุดประจำปีได้ จะมาพักฟรีกินฟรีที่นี่ให้หนำใจเลย”

“แล้วงานที่ฉันเสนอล่ะ”

“ฉันอยากทำนะ!!!” วิมาลาพูดแทรกขึ้น ขณะสายตาหันไปจับจ้องนาคินทร์ที่ยืนคุยอยู่กับผู้หลักผู้ใหญ่ของอำเภอ โดยมีสาวิตรีควงแขนไม่ห่าง “บางที กลับไปคราวนี้อาจจะยื่นใบลาออกเลยก็ได้”

“ลาออกเลยครับ” เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง เป็นเสียงของอัคนีนั่นเอง เขาเดินเข้ามา พร้อมรอยยิ้ม ซึ่งทำให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวแปลกใจมาก หมอนี่มาแบบเป็นมิตรจริงๆหรือ “ที่อำเภอของเราจะได้มีสาวสวยเพิ่มขึ้น”

แต่สายตาของอัคนีกลับจ้องไปที่แพรทองคนเดียว  

“ขอบคุณนะคะคุณอัคนี  ที่มาร่วมงานของฉัน”

“แน่นอนสิ  เพื่อนรักแต่งงานทั้งที จะไม่มาร่วมแสดงความยินดีได้ยังไง ดีใจด้วยนะครับคุณชาญวุฒิ  หวังว่าพวกคุณสองคนจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข” เขายกแก้วไวน์ในมือขึ้น ก่อนจะดื่มรวดเดียวหมด

“งั้นพวกฉันกลับห้องพักก่อนดีกว่า” แพรทองบอกเจ้าสาว “จะได้เตรียมตัวสำหรับปาร์ตี้คืนนี้”

“ดีจ้ะ  แต่งตัวสวยๆนะ แต่ห้ามสวยกว่าเจ้าสาว”

“โอ๊ย ไม่กล้าหรอกค่า”  แพรทองรับคำเพื่อนก่อนบอกลา แล้วดึงวิมาลาให้เดินไปกับเธอ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของสองหนุ่มมองตามไปด้วย

อัคนีแทบอยากจะเดินตามเธอไปเดี๋ยวนี้!!

ส่วนนาคินทร์ซึ่งยังยืนคุยกับนายอำเภอและปลัดคนปัจจุบันตามประสาคนสนิท เขาคอยลอบมองมาทางแพรทองตลอดเวลา นั่นเพราะเขารู้สึกเป็นห่วงเธอ เมื่อรู้ว่าอัคนีพยายามจะเข้าใกล้เธอตลอดเวลา

ด้วยเขารู้ว่าอัคนีได้ก่อเรื่องร้ายแรงอะไรเอาไว้เมื่อคืนนี้ แต่เขาบอกใครไม่ได้ เพราะไม่มีหลักฐาน ซึ่งเขามั่นใจว่าตัวหญิงสาวเองก็คงไม่รู้เช่นกันว่าใครคือคนร้าย

ไม่อย่างนั้น  เจ้าหล่อนก็คงโวยวายไปแล้ว!!!

ใต้ต้นไม้ใหญ่ระหว่างทางเดินไปเรือนพัก...

“ทำไมแกรีบกลับห้องจังวะ น่าจะอยู่คุยกับยัยสาต่ออีกสักหน่อย”

“น่า  กลับมานอนเอาแรงไง  คืนนี้แกจะดิ้นไม่ใช่เหรอ”

“เออ แต่เรามีเวลาทั้งวันเลยนะ แกจะมัวมานอนอยู่ในห้องทำไม ออกไปเที่ยวในตัวอำเภอ หรือน้ำตกใกล้ๆไม่ดีกว่าเหรอ”

“ถ้าแกอยากไปก็ไปเถอะ  แต่ฉันไม่ไปนะ”

“ทำไมวะ”

“ก็เพราะ...”  ก็เพราะเธอรู้สึกกลัวน่ะสิ เมื่อคืนเธอเพิ่งโดนฉุด โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไร และสิ่งที่เธออยากทำที่สุดในเวลานี้ก็คือ รีบกลับกรุงเทพฯให้เร็วที่สุด  “ฉันปวดหัวน่ะ อยากนอนมากกว่า”

“แกเนี่ยนะปวดหัว” วิมาลามองเพื่อนอย่างสงสัย “ฉันว่าแกต้องมีอะไรแน่ๆเลย บอกมาว่าแกเป็นอะไร หรือว่าแกแอบชอบใครอยู่ ฮั่นแน่  แกกำลังหนีอะไรรึเปล่า????”

“เปล่า!!!  ฉันไม่ได้หนี และฉันก็ไม่ได้แอบชอบใครทั้งนั้น” แพรทองพูดฉะฉานจริงจัง ก่อนจะทำหน้ากังวล “ฉันเล่าแกได้  แต่แกห้ามบอกใครนะ”

“แม้แต่ยัยสาเหรอ”

“อืม  เพราะฉันจะเล่ายัยสาเอง เพราะมันเป็นเรื่องที่ยัยสาต้องจัดการ”

“อะไรวะ ท่าทางไม่ใช่เรื่องเล็กๆ  เล่ามาๆ”