EP17.ฉันจะลองเสี่ยงอีกสักครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นสบายใจได้ค่ะ ฉันจะบอกสาเองว่าให้คนรถไปส่งแทน”

“ไม่ได้!”

“ทำไมคะ คุณมีอะไรเหรอ?”

จากสีหน้าตื่นๆ ชายหนุ่มรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้ง

“คือ...ผมต้องเข้าจังหวัดอยู่แล้ว ไหนๆก็ไปทางเดียวกัน จะไปรบกวนคนรถทำไมล่ะครับ  ให้พี่เขาทำงานของเขาไปดีกว่าครับ”

“อ้อ ค่ะ” เธอถึงกับอึ้งในเหตุผลของเขา “ก็ได้ค่ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันสักหกโมงเช้าแล้วกัน คุณจะพาผู้หญิงสวยๆที่อยู่กับคุณในงานไปด้วยก็ได้นะคะ คู่หมั้นของคุณน่ะค่ะ”

แล้วเธอจะพูดถึงยัยนั่นทำไม...แพรทองอยากจะตบปากตัวเองนัก!!!  

นาคินทร์หัวเราะนิดๆ “ทำไมครับ หรือว่าคุณอยากรู้จักเธอ”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันแค่เกรงใจเธอ กลัวเธอจะเข้าใจผิดคุณ ที่คอยเป็นสารถีให้ฉันกับเพื่อน”

“เธอรู้ครับว่าพวกคุณเป็นเพื่อนเจ้าสาว ไม่ต้องห่วง”

“อ้อ เป็นคู่หมั้นที่ใจกว้างสินะคะ”

“ก็ไม่เชิงหรอกครับ แต่เธอไม่กล้างี่เง่ากับผมเท่านั้นเอง”

คำตอบของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวอึ้งอีกครั้ง

“เอ่อ...งั้นตามนั้นแล้วกันนะคะ ขอบคุณที่เทคแคร์ฉันกับเพื่อนค่ะ เจอกันพรุ่งนี้เช้านะคะ”

เจ้าหล่อนบอกลาแล้วหมุนตัวหันหลัง

“คุณปวดหัวใช่มั้ย” เขาหยิบซองยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้เธอพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น  “นี่ครับยา”

แพรทองแปลกใจไม่น้อย เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอไม่สบาย

“คุณรู้ได้ไงคะ”

“ก็...ได้ยินคุณบ่น”

“ฉัน....” มันเป็นแค่ข้ออ้างของเธอเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด “ฉันมียาแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“อ้อ  หรือครับ  งั้นคุณไปพักผ่อนเถอะ แล้วก็...อย่าออกไปเดินเล่นคนเดียวนะครับ แถวนี้...”

“งูชุมเหรอคะ” เจ้าหล่อนพูดออกมาตรงๆ ก่อนจะหันมองโดยรอบ “เมื่อคืน ฉันเพิ่งเจอไปตัวหนึ่ง ตัวใหญ่เชียวล่ะ ใหญ่มาก เรียกว่าใหญ่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยล่ะ โชคดีที่มันไม่ได้กัดฉัน เพราะถ้ากัด ตอนนี้ฉันคงนอนอืดตายอยู่แถวๆริมลำธารน่ะค่ะ”

นาคินทร์หน้าเรียบ ไม่มีความตกใจในสีหน้า นั่นเพราะเจ้าหล่อนกำลังพูดถึงเขาอยู่น่ะสิ

“บางที  คนอาจจะน่ากลัวกว่างูอีกนะครับ”

“เรื่องนั้นฉันเห็นด้วยค่ะ”

“เอาเป็นว่า อย่าออกไปไหนคนเดียวนะครับ”

“คุณสั่งเหมือนว่าที่นี่อันตรายมาก”  หรือว่า...เขาเองคือคนที่มาฉุดเธอเมื่อคืน  “หรือว่าคุณ...”

นาคินทร์ไม่อยากคุยต่อแล้ว เขาจึงตัดบทสนทนา “ไม่ต้องจินตนาการอะไรทั้งนั้น  ผมไม่ใช่คนร้าย เพราะถ้าผมเป็นคนร้าย พวกคุณไม่มาถึงที่นี่หรอก  ไปพักผ่อนเถอะ เจอกันตอนเย็น”

ชายหนุ่มพูดจบก็หันหลังให้เธอ แล้วเดินจากไป ทำเอาเธองงไปหมด คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป แถมยังทิ้งวลีเด็ดไว้ด้วย

“หมายความว่า เขารู้เรื่องคนร้ายเหรอ” เธอถามย้ำกับตัวเองว่าหูไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ย? “เขารู้ได้ไง  หรือว่าเขาเห็น  แต่ถ้าเขาเห็น แล้วทำไมไม่มาช่วยเราละ”

ถ้าอย่างนั้น อาจเป็นเขาที่เป็นคนร้ายคนนั้นก็ได้ใช่มั้ย?

“แต่ที่เขาพูดก็มีเหตุผลนะ เขามีโอกาสจะทำอะไรแบบนี้  แต่ก็ไม่ทำ อีกอย่าง ยัยสาก็ไว้ใจเขา แล้วเมื่อคืนมันใครกันแน่วะ”

นี่คือสิ่งที่ค้างคาใจเธอที่สุด...เธอจึงตัดสินใจจะจับคนร้ายให้ได้ภายในคืนนี้เลย เธอจะไม่ทำตามที่เขาบอก แต่จะทำตรงข้ามกันเลยทีเดียว 

แพรทองกลับมาที่พัก แต่เธอไม่ได้พักอย่างที่บอกกับเพื่อน เธอใช้เวลานี้ในการจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับการจับโจรหื่นในค่ำคืนนี้

เธอมีโทรศัพท์มือถือหนึ่งเครื่อง สำหรับบันทึกทุกอย่างก้าวของตัวเองขณะเผชิญหน้ากับมัน และมีดเล่มเล็กไว้ป้องกันตัว

“ฉันจะลองเสี่ยงอีกสักครั้ง ขอให้แกออกมาเหอะ”

หญิงสาวเข้าห้องน้ำ เปลือยกายล่อนจ้อนแล้วลงไปนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เธอขัดเนื้อขัดตัวและไถถูผิวกายอย่างทะนุถนอม ก่อนบ่มแช่ร่างกายภายใต้น้ำหอมกรุ่นอยู่นาน เพื่อเพิ่มความนวลเนียนและกลิ่นรัญจวนใจให้แก่ผิวพรรณ  

เธอวางศีรษะลงตรงขอบอ่างแล้วหลับตาพริ้ม

“สบายตัวจัง” พลันในดวงตาเธอปรากฏภาพงูจงอางตัวเมื่อคืนเต็มตา สายตาของมันที่มองมายังเธอนั้น ราวกับมีเรื่องราวซ่อนอยู่ “ว๊าย!”

เธอลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ เพราะความรู้สึกมันบอกเธอว่า งูตัวนั้นกำลังจ้องมองเธออยู่จริงๆ จากตรงไหนสักแห่งในห้องน้ำนี้