บรรยากาศในห้องหรูเตียงคิงไซซ์ของวิสุทธิ์ หลังจากทั้งคู่ดินเนอร์อาหารเย็นกันเสร็จและหลังจากนั้นทั้งคู่จึงได้นั่งพูดคุย ศึกษา ทำความรู้จักกันอยู่สักพัก วิสุทธิ์ที่กำลังก้าวขาขึ้นไปบนเตียงของตนและนอนเงยหน้าพิงหมอนมองรามที่กำลังหยิบของที่อยู่ในกระเป๋าออกมามันเป็นผ้าขนหนูสีน้ำตาลปุกปุยและน้ำมันหอมระเหยกลิ่นคุ้นตามาจากกระเป๋าและนำมาวางลงที่หัวเตียงของคุณวิสุทธิ์พร้อมสายตาที่จับจ้องมองตรงไปที่วิสุทธิ์อย่างน่าหลงใหล“เดี๋ยวคุณวิสุทธิ์เปลี่ยนชุดได้เลยครับ” รามออกคำสั่งให้วิสุทธิ์เปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมนวดน้ำมันตามที่เขาปรารถนา“ทำไมอยู่ดี ๆ ผมก็รู้สึกว่าแขนขาผมมันไม่มีเรี่ยวแรงยังไงก็ไม่รู้อ่ะครับ คุณช่วยมาถอดออกให้หน่อยได้ไหมครับ” วิสุทธิ์พูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มอ่อย“ได้สิครับหรือคุณวิสุทธิ์อยากจะนวดคาชุดแบบนี้เลยละครับ”“น่าสนใจนะครับ ถ้าคุณรามต้องการแบบนั้นก็เริ่มเลยสิครับผมอดใจรอไม่ไหวแล้วนะ”วิสุทธิ์พูดจาหว่านล้อมรามด้วยสีหน้าที่รุ่มร้อนมันเป็นอารมณ์ที่สื่อถึงความต้องการที่เขาพยายามจ้องตาคู่สนทนาให้รีบทำตามคำสั่งของตนในเร็วไว ขณะเดียวกันรามที่ได้ยินคำตอบอย่างนั้นเขาก็ไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปพร้อ
วิสุทธิ์เริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวดจากการฝันร้าย เขาพร่ำเพ้อส่ายหน้าไปมาพร้อมมีเหงื่อแตกอยู่บนหน้าผากของตนเองทั้ง ๆ ที่ห้องอุณหภูมิเย็นไม่ร้อน แต่อย่างใด ก่อนเขาจะส่งเสียงร้องแลดูเสียใจขวัญเสียออกมาว่า“ไม่นะ คุณแม่ครับ คุณพ่อครับ อย่าพึ่งจากผมไปผมยังไม่พร้อมเลย คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ อย่าไป ฮือ”วิสุทธิ์พร่ำเพ้อถึงเสียงสนทนาที่ภายในฝันเขาฝันเห็นพ่อแม่ของเขา กำลังเดินจากไปเพื่อเข้าสู่เส้นทางที่สว่างก่อนจะหายวายวาบไปกับตา รามที่ได้ยินเสียงสั่นกระสับกระส่ายของวิสุทธิ์เขาได้ลืมตาตื่นขึ้นและผงกตัวขึ้นมองดูคู่นอนของตนในยามราตรี ก่อนจะใช้ฝ่ามือที่เรียวยาวมาจับไว้ที่ลำตัวของวิสุทธิ์และพูดปลอบโยนให้วิสุทธิ์ตื่นจากฝันร้ายในเร็วไว“คุณวิสุทธิ์ครับไม่เป็นไรนะผมอยู่ตรงนี้แล้ว”“ฮือ ฮื่อ” เสียงวิสุทธิ์แลดูตื่นกลัวก่อนเขาจะสงบลงอย่างช้า ๆ จนใบหน้าเครียดเริ่มคลายลงอย่างผ่อนเบาและนอนหลับใหลไปอีกครั้ง รามที่เห็นวิสุทธิ์เริ่มมีทีท่าที่คลายจากฝันร้ายเขาจึงได้นำฝ่ามือนั้นลูบไล้ที่กระหม่อมของวิสุทธิ์อย่างแผ่วเบาและจุมพิตไปที่หน้าผากของเขาและนอนเอาหัวซบอกของวิสุทธิ์หลังจากนั้นเขาจึงหลับไปจนถึงรุ่งเช้าของอีกวันแส
ณ คอนโดย่านทองหล่อโครงการไม่หรูมากนักเหมาะสำหรับบุคคลที่มีฐานะปานกลางทั่วไป ตุลย์กำลังนั่งเหม่อมองหน้าต่างที่ห้องของเขาจากวิวสูงชั้น 23 วันนี้เป็นวันหยุดของเขาที่ตรงกับวันหยุดของราม ใจจริงสิ่งที่เขาเดินเข้าไปคุยกับรามเมื่อวานในห้องนวดคิงโฟร์นั้นเป็นเพราะเขาอยากลองชวนรามไปเที่ยวกับเขาบ้างสักครั้งเพื่อเคลียร์ความในใจบางอย่างที่ตนยังไม่เข้าใจว่าเขาทำผิดอะไร ทำไมน้องรามถึงไม่คุยกับเขาเหมือนเดิม พลันความรู้สึกเสียดายและมึนงงก็กลับเข้ามาในหัวของเขามากมายทั้งที่รามก็ดูมีใจให้กับตนไม่ใช่น้อยแต่หลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นเขาก็แลดูมีใจที่แปรเปลี่ยนไปยังกับคนละคนจนสายตาคู่เข้มสุขุมมองเหม่อลอยจากวิวทิวทัศน์ในเมืองไปมากกว่าเดิม ก่อนเขาจะถูกเตือนสติด้วยเสียงแจ้งข่าวจากโทรทัศน์ที่เขาเปิดทิ้งไว้ว่า“ข่าวด่วนค่ะคุณผู้ชมตอนนี้ยอดผู้ติดเชื้อโควิด 19 ในประเทศเริ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังมีการรับเชื้อโรคจากเที่ยวบินที่เดินทางเขามาในประเทศแล้วกว่า 35 คน ซึ่งทั้งหมดนี้ปัจจุบันยังตามตัวกันไม่ได้ค่ะ ซึ่งเจ้าหน้าที่หน่วยงานสาธารณสุขจะพยายามติดต่อเพื่อทำการสอบถามไทม์ไลน์การเดินทาง เพื่อเตรียมแผ่นป้องก
ณ คอนโดหรูหราของวิสุทธิ์หลังจากที่ทั้งสองคนนวดกันรอบที่หกเสร็จ รามกำลังจะขอตัวกลับห้องเพื่อพักผ่อนแต่กลับถูกวิสุทธิ์ห้ามปรามไว้ขอให้อยู่ต่อ ก่อนวิสุทธิ์จะหยิบเงินค่าจ้างที่รามนวดให้เมื่อคืนและวันนี้ทั้งวันรวมทิปพิเศษให้รามไปจำนวนสามหมื่นแปดพันบาท เขาหยิบออกมาจากเซฟส่วนตัวในห้องโดยที่ไม่นับ ซึ่งมันถือเป็นค่าตอบแทนที่เยอะมากสำหรับชายคนหนึ่งที่เป็นแค่พนักงานนวดสุดพิเศษของเขาโดยที่วิสุทธิ์ไม่เสียดายเงินแม้แต่น้อยเขากลับถามต่อด้วยซ้ำว่าทำไมถึงอยากกลับไปเร็วจัง“อยู่ต่อกับผมอีกได้ไหมครับอย่าพึ่งรีบกลับเลย”“ไม่ได้ครับคุณวิสุทธิ์พรุ่งนี้ผมมีทำงานครับ” รามตอบ“งั้นพรุ่งนี้ก็ลางานต่อได้ไหมครับเดี๋ยวผมให้ค่าเสียเวลาเพิ่ม หรือให้ผมจ่ายค่าลางานพรุ่งนี้ให้ก็ได้นะครับ หรือจะให้ผมซื้อคุณออกมาจากร้านนวดร้านนั้นเลยดีมั้ยครับ ผมต้องการอยู่กับคุณครับราม”วิสุทธิ์พูดออกไปด้วยสีหน้าท่าทางที่แลดูเหมือนคนอยากอ้อนแฟนแต่สถานะของเขาทั้งคู่มันยังไม่ใช่ มันเป็นงานบริการที่มีเส้นบาง ๆ ของห้วงราคะซ่อนอยู่ ก่อนเขาเลือกที่จะใช้สายตาหวานพราวเสน่ห์จับจ้องไปที่รามเพื่อหวังว่าจะได้จับจ้องยิ้มหวานเข้มของรามในคืนนี้ต่ออี
เช้าวันรุ่งขึ้นรามกลับเข้ามาทำงานที่ร้านตามปกติ เมื่อเขาเดินเข้ามาในร้านเขาเห็นเฟยกำลังทำอะไรบางอย่างเขาจึงถามมาว่า“ดีมึงทำอะไรวะ”“อ๋อกูเก็บของพี่นะอ่ะเจ๊บอกให้กูเก็บทิ้งให้หมด”“อ้าวทำไมอ่ะเกิดอะไรขึ้นวะ”“ก็เมื่อวานน่ะดิพวกพี่เขาทะเลาะกันแล้วก็โดนเจ๊ทำโทษแต่ว่าพี่นะแม่งโดนแรงสุดคือโดนไล่ออกเลยมึง”“ฮะโดนไล่ออกเลยหรอ ทำไมวะเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร”“ก็เรื่องมึงกับพี่ตุลย์นั่นแหละ เขาแอบนินทามึงกับพี่ตุลย์กันแล้วทีนี้พี่ตั้มแกได้ยินแกก็เลยเถียงแทนให้ แต่เหมือนยิ่งเถียงแม่งก็ยิ่งเกิดการต่อปากต่อคำสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการทะเลาะรุนแรงนั่นแหละ”“เดี๋ยวนะทะเลาะกันเรื่องกูกับพี่ตุลย์ คือเรื่องไรวะ”รามถามกลับไประหว่างที่ตนกำลังวางกระเป๋าและมองสายตาคู่สนทนาแต่ในระหว่างที่ตัวเองกำลังถามกลับไปนั้นตุลย์ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพูดตอบแทนเฟยไปว่า“อย่าไปสนใจเลยรามเรื่องไร้สาระ”“อ้าวพี่แต่ว่าผมก็อยากรู้นิดหน่อยว่าเขาว่าอะไรเรา” รามตอบ“เอาไงดีพี่บอกดีไหม”เฟยถามตุลย์เกี่ยวกับคำตอบที่รามอย่างรู้ว่าจะบอกดีหรือไม่แต่ไม่ทันไรตุลย์ที่ได้ยินเองและรู้ว่ารามเป็นคนที่ต้องการอยากรู้เองก็เลยพูดออกมาว่า“ก็ไม่
ช่วงเวลาบ่ายโมงตรงเป็นช่วงเวลาพักของรามที่กำลังจะออกไปกินอาหารกลางวันที่ร้านประจำของเขาที่จริงเขาสามารถกินที่นี่ได้ เพราะสวัสดิการของร้านมีข้าวกลางวันฟรีซึ่งเป็นสิ่งที่เจ๊เฟียสสั่งมาเพื่อให้หมอนวดของตนมีเงินเหลือกินเหลือใช้จากการทำงานบริการ แต่ว่าในวันนี้มันไม่สามารถดึงดูดใจของรามได้ เขาอยากที่จะออกไปกินข้าวข้างนอกเพราะว่าเขาเบื่อกับรสชาติอาหารตามสั่งที่วนเวียนไปมาวันนี้เขาอยากจะกินส้มตำรสแซ่บเมนูโปรดของเขาเป็นมื้ออาหารกลางวัน แต่เขายังไม่ทันได้เดินไปตุลย์ก็เดินออกจากห้องนวดของตนหลังจากเก็บห้องเสร็จแล้วมาทักทายรามว่า“ไงราม วันนี้กลางวันกินไร”“อ๋อผมว่าจะไปร้านเจ๊ปุ้มครับ จะไปกินส้มตำกับก้อยเนื้อแล้วก็ซอยจุ๊ซะหน่อยอยากกินมาหลายวันแล้ว”“เฮ้ยอยากกินเหมือนกันงั้นพี่ไปด้วยได้ไหมอ่ะ”“ได้ครับพี่”“แล้วเราจะไปยังไงไปด้วยกันเปล่า”“ตอนแรกว่าจะขี่รถไปแต่ว่าถ้าพี่ไปด้วยก็ไปกับพี่ก็ได้ครับ”“ได้เลยงั้น รอพี่แป๊บนึงนะเข้าห้องน้ำก่อน”“ได้ครับพี่” รามรู้สึกแปลกใจที่ตุลย์อยากที่จะไปกินข้าวกลางวันกับตนเพราะว่าก่อนหน้านั้นหลังจากที่ทั้งคู่ได้เสียกัน รามก็แทบไม่ได้ไปไหนกับตุลย์เลยแต่ด้วยหน้าที่การง
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปสัญญาณในประเทศเริ่มไม่สู้ดีรัฐบาลกำลังเริ่มที่จะประกาศเคอร์ฟิวช่วงเวลายามวิกาลตั้งแต่เวลาสี่ทุ่มเป็นต้นไป ห้ามมีรถสัญจรภายในประเทศเนื่องจากต้องการให้ผู้คนใช้ชีวิตอยู่ในบ้านของตน นั่นเป็นเพราะโรคระบาด โควิดสิบเก้าที่เริ่มจะควบคุมไม่อยู่ แต่ยังไม่มีการสั่งปิดกิจการแต่อย่างใด ซึ่งวันนี้เป็นวันแรกที่บริษัทของวิสุทธิ์ได้รับแผนกำหนดการจัดส่งวัคซีนให้กับ โรงพยาบาลมากมายทั่วประเทศเพื่อให้คนมีเงินได้ฉีดวัคซีนก่อน ซึ่งมีราคาที่สูงและแพง แต่ด้วยการนำเข้าวัคซีนในล๊อตดังกล่าวทำให้วิสุทธิ์และครอบครัวรวมถึงคนในบริษัทเลือกที่จะไม่ฉีดวัคซีนที่ตนเป็นคนนำเข้ามา เพราะเหล่าคนรวยชั้นสูงเขาเลือกที่จะฉีดวัคซีนที่มีประสิทธิภาพมากกว่า ซึ่งมีราคาแพงกว่าด้วยการนำเข้าพร้อมเส้นสายทางธุรกิจจากประเทศนอกเข้ามายังบริษัทส่วนตัวของตน ซึ่งทั้งหมดเป็นแผนการของพี่เขยของเขาที่ต้องการให้คนในตระกูลและครอบครัวเขาปลอดภัย วิสุทธิ์จึงได้ฉีดมันเข้าไปเพื่อเตรียมพร้อมให้ร่างกายของเขามีภูมิคุ้มกันโรคที่ดีมากยิ่งขึ้น แต่ในระหว่างกระบวนการในการทำงานด้านต่าง ๆ ในบริษัทเขาก็ได้มีปากเสียงกับพี่เขยของเขาเหมือนเช่นเคยและไ
เสียงดนตรีผ่อนคลายบรรเลงอย่างน่าหลงใหล บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยความเสียวซ่าน สองฝ่ามือถูกวางไว้บนแผ่นหลังของชายหนุ่มมัดกล้ามงาม เรียวขาลีนยาว บั้นท้ายงอนนูนถูกปิดปกคลุมด้วยผ้าขนหนูสีขาวปุกปุย ใบหน้านอนคว่ำบนเตียงนอนของหมอนวด ฝ่ามือเรียวยาวสีแทนละมุนได้ลูบไล้ไปที่กลางหลัง ลูบชโลมน้ำมันหอมระเหยกลิ่นลาเวนเดอร์ชวนให้ผ่อนคลายจากความตึงเครียดของชายหนุ่มผู้มาใช้บริการ จังหวะบีบลงบนแผ่นหลังสร้างแรงกระเพื่อมบนมัดกล้ามได้อย่างน่าหลงใหล ก่อนฝ่ามือจะนวดลาดยาวมาจนถึงบั้นท้ายกลมนูนของชายหนุ่มผู้เป็นลูกค้า“พลิกตัวครับ” หมอนวดผิวเข้ม หน้าเข้ม จมูกโด่ง ใบหน้าตอบ ปากกระจับบอกกับชายที่เป็นลูกค้าประจำวันให้หันกลับมาเพื่อเตรียมนวดในท่าต่อไปพึบ!เสียงพลิกตัวของลูกค้าผิวขาว หน้าหวาน มัดกล้ามชัดชวนมอง พร้อมหลับตาลง ก่อนหมอนวดจะนำมือทั้งสองลูบนวดที่ราวนมขึ้นลงอย่างช้าแล้วหยดน้ำมันหอมระเหยถูกถูไถจนร่างกายเงาวับ ชวนจับจ้อง ลมหายใจของลูกค้าสูดเข้าออกแรงกว่าทุกที ก่อนฝ่ามือจะลูบยาวลงไปที่ร่องขาอย่างช้า ๆ ก่อนนิ้วมือเรียวยาว นิ้วกลาง นิ้วชี้จะลูบสอดเข้าไปในร่องหว่างขาและลูบคลึงเบา ๆ จนชายหนุ่มผู้เป็นลูกค้าได้ลืมต
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปสัญญาณในประเทศเริ่มไม่สู้ดีรัฐบาลกำลังเริ่มที่จะประกาศเคอร์ฟิวช่วงเวลายามวิกาลตั้งแต่เวลาสี่ทุ่มเป็นต้นไป ห้ามมีรถสัญจรภายในประเทศเนื่องจากต้องการให้ผู้คนใช้ชีวิตอยู่ในบ้านของตน นั่นเป็นเพราะโรคระบาด โควิดสิบเก้าที่เริ่มจะควบคุมไม่อยู่ แต่ยังไม่มีการสั่งปิดกิจการแต่อย่างใด ซึ่งวันนี้เป็นวันแรกที่บริษัทของวิสุทธิ์ได้รับแผนกำหนดการจัดส่งวัคซีนให้กับ โรงพยาบาลมากมายทั่วประเทศเพื่อให้คนมีเงินได้ฉีดวัคซีนก่อน ซึ่งมีราคาที่สูงและแพง แต่ด้วยการนำเข้าวัคซีนในล๊อตดังกล่าวทำให้วิสุทธิ์และครอบครัวรวมถึงคนในบริษัทเลือกที่จะไม่ฉีดวัคซีนที่ตนเป็นคนนำเข้ามา เพราะเหล่าคนรวยชั้นสูงเขาเลือกที่จะฉีดวัคซีนที่มีประสิทธิภาพมากกว่า ซึ่งมีราคาแพงกว่าด้วยการนำเข้าพร้อมเส้นสายทางธุรกิจจากประเทศนอกเข้ามายังบริษัทส่วนตัวของตน ซึ่งทั้งหมดเป็นแผนการของพี่เขยของเขาที่ต้องการให้คนในตระกูลและครอบครัวเขาปลอดภัย วิสุทธิ์จึงได้ฉีดมันเข้าไปเพื่อเตรียมพร้อมให้ร่างกายของเขามีภูมิคุ้มกันโรคที่ดีมากยิ่งขึ้น แต่ในระหว่างกระบวนการในการทำงานด้านต่าง ๆ ในบริษัทเขาก็ได้มีปากเสียงกับพี่เขยของเขาเหมือนเช่นเคยและไ
ช่วงเวลาบ่ายโมงตรงเป็นช่วงเวลาพักของรามที่กำลังจะออกไปกินอาหารกลางวันที่ร้านประจำของเขาที่จริงเขาสามารถกินที่นี่ได้ เพราะสวัสดิการของร้านมีข้าวกลางวันฟรีซึ่งเป็นสิ่งที่เจ๊เฟียสสั่งมาเพื่อให้หมอนวดของตนมีเงินเหลือกินเหลือใช้จากการทำงานบริการ แต่ว่าในวันนี้มันไม่สามารถดึงดูดใจของรามได้ เขาอยากที่จะออกไปกินข้าวข้างนอกเพราะว่าเขาเบื่อกับรสชาติอาหารตามสั่งที่วนเวียนไปมาวันนี้เขาอยากจะกินส้มตำรสแซ่บเมนูโปรดของเขาเป็นมื้ออาหารกลางวัน แต่เขายังไม่ทันได้เดินไปตุลย์ก็เดินออกจากห้องนวดของตนหลังจากเก็บห้องเสร็จแล้วมาทักทายรามว่า“ไงราม วันนี้กลางวันกินไร”“อ๋อผมว่าจะไปร้านเจ๊ปุ้มครับ จะไปกินส้มตำกับก้อยเนื้อแล้วก็ซอยจุ๊ซะหน่อยอยากกินมาหลายวันแล้ว”“เฮ้ยอยากกินเหมือนกันงั้นพี่ไปด้วยได้ไหมอ่ะ”“ได้ครับพี่”“แล้วเราจะไปยังไงไปด้วยกันเปล่า”“ตอนแรกว่าจะขี่รถไปแต่ว่าถ้าพี่ไปด้วยก็ไปกับพี่ก็ได้ครับ”“ได้เลยงั้น รอพี่แป๊บนึงนะเข้าห้องน้ำก่อน”“ได้ครับพี่” รามรู้สึกแปลกใจที่ตุลย์อยากที่จะไปกินข้าวกลางวันกับตนเพราะว่าก่อนหน้านั้นหลังจากที่ทั้งคู่ได้เสียกัน รามก็แทบไม่ได้ไปไหนกับตุลย์เลยแต่ด้วยหน้าที่การง
เช้าวันรุ่งขึ้นรามกลับเข้ามาทำงานที่ร้านตามปกติ เมื่อเขาเดินเข้ามาในร้านเขาเห็นเฟยกำลังทำอะไรบางอย่างเขาจึงถามมาว่า“ดีมึงทำอะไรวะ”“อ๋อกูเก็บของพี่นะอ่ะเจ๊บอกให้กูเก็บทิ้งให้หมด”“อ้าวทำไมอ่ะเกิดอะไรขึ้นวะ”“ก็เมื่อวานน่ะดิพวกพี่เขาทะเลาะกันแล้วก็โดนเจ๊ทำโทษแต่ว่าพี่นะแม่งโดนแรงสุดคือโดนไล่ออกเลยมึง”“ฮะโดนไล่ออกเลยหรอ ทำไมวะเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร”“ก็เรื่องมึงกับพี่ตุลย์นั่นแหละ เขาแอบนินทามึงกับพี่ตุลย์กันแล้วทีนี้พี่ตั้มแกได้ยินแกก็เลยเถียงแทนให้ แต่เหมือนยิ่งเถียงแม่งก็ยิ่งเกิดการต่อปากต่อคำสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการทะเลาะรุนแรงนั่นแหละ”“เดี๋ยวนะทะเลาะกันเรื่องกูกับพี่ตุลย์ คือเรื่องไรวะ”รามถามกลับไประหว่างที่ตนกำลังวางกระเป๋าและมองสายตาคู่สนทนาแต่ในระหว่างที่ตัวเองกำลังถามกลับไปนั้นตุลย์ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพูดตอบแทนเฟยไปว่า“อย่าไปสนใจเลยรามเรื่องไร้สาระ”“อ้าวพี่แต่ว่าผมก็อยากรู้นิดหน่อยว่าเขาว่าอะไรเรา” รามตอบ“เอาไงดีพี่บอกดีไหม”เฟยถามตุลย์เกี่ยวกับคำตอบที่รามอย่างรู้ว่าจะบอกดีหรือไม่แต่ไม่ทันไรตุลย์ที่ได้ยินเองและรู้ว่ารามเป็นคนที่ต้องการอยากรู้เองก็เลยพูดออกมาว่า“ก็ไม่
ณ คอนโดหรูหราของวิสุทธิ์หลังจากที่ทั้งสองคนนวดกันรอบที่หกเสร็จ รามกำลังจะขอตัวกลับห้องเพื่อพักผ่อนแต่กลับถูกวิสุทธิ์ห้ามปรามไว้ขอให้อยู่ต่อ ก่อนวิสุทธิ์จะหยิบเงินค่าจ้างที่รามนวดให้เมื่อคืนและวันนี้ทั้งวันรวมทิปพิเศษให้รามไปจำนวนสามหมื่นแปดพันบาท เขาหยิบออกมาจากเซฟส่วนตัวในห้องโดยที่ไม่นับ ซึ่งมันถือเป็นค่าตอบแทนที่เยอะมากสำหรับชายคนหนึ่งที่เป็นแค่พนักงานนวดสุดพิเศษของเขาโดยที่วิสุทธิ์ไม่เสียดายเงินแม้แต่น้อยเขากลับถามต่อด้วยซ้ำว่าทำไมถึงอยากกลับไปเร็วจัง“อยู่ต่อกับผมอีกได้ไหมครับอย่าพึ่งรีบกลับเลย”“ไม่ได้ครับคุณวิสุทธิ์พรุ่งนี้ผมมีทำงานครับ” รามตอบ“งั้นพรุ่งนี้ก็ลางานต่อได้ไหมครับเดี๋ยวผมให้ค่าเสียเวลาเพิ่ม หรือให้ผมจ่ายค่าลางานพรุ่งนี้ให้ก็ได้นะครับ หรือจะให้ผมซื้อคุณออกมาจากร้านนวดร้านนั้นเลยดีมั้ยครับ ผมต้องการอยู่กับคุณครับราม”วิสุทธิ์พูดออกไปด้วยสีหน้าท่าทางที่แลดูเหมือนคนอยากอ้อนแฟนแต่สถานะของเขาทั้งคู่มันยังไม่ใช่ มันเป็นงานบริการที่มีเส้นบาง ๆ ของห้วงราคะซ่อนอยู่ ก่อนเขาเลือกที่จะใช้สายตาหวานพราวเสน่ห์จับจ้องไปที่รามเพื่อหวังว่าจะได้จับจ้องยิ้มหวานเข้มของรามในคืนนี้ต่ออี
ณ คอนโดย่านทองหล่อโครงการไม่หรูมากนักเหมาะสำหรับบุคคลที่มีฐานะปานกลางทั่วไป ตุลย์กำลังนั่งเหม่อมองหน้าต่างที่ห้องของเขาจากวิวสูงชั้น 23 วันนี้เป็นวันหยุดของเขาที่ตรงกับวันหยุดของราม ใจจริงสิ่งที่เขาเดินเข้าไปคุยกับรามเมื่อวานในห้องนวดคิงโฟร์นั้นเป็นเพราะเขาอยากลองชวนรามไปเที่ยวกับเขาบ้างสักครั้งเพื่อเคลียร์ความในใจบางอย่างที่ตนยังไม่เข้าใจว่าเขาทำผิดอะไร ทำไมน้องรามถึงไม่คุยกับเขาเหมือนเดิม พลันความรู้สึกเสียดายและมึนงงก็กลับเข้ามาในหัวของเขามากมายทั้งที่รามก็ดูมีใจให้กับตนไม่ใช่น้อยแต่หลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นเขาก็แลดูมีใจที่แปรเปลี่ยนไปยังกับคนละคนจนสายตาคู่เข้มสุขุมมองเหม่อลอยจากวิวทิวทัศน์ในเมืองไปมากกว่าเดิม ก่อนเขาจะถูกเตือนสติด้วยเสียงแจ้งข่าวจากโทรทัศน์ที่เขาเปิดทิ้งไว้ว่า“ข่าวด่วนค่ะคุณผู้ชมตอนนี้ยอดผู้ติดเชื้อโควิด 19 ในประเทศเริ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังมีการรับเชื้อโรคจากเที่ยวบินที่เดินทางเขามาในประเทศแล้วกว่า 35 คน ซึ่งทั้งหมดนี้ปัจจุบันยังตามตัวกันไม่ได้ค่ะ ซึ่งเจ้าหน้าที่หน่วยงานสาธารณสุขจะพยายามติดต่อเพื่อทำการสอบถามไทม์ไลน์การเดินทาง เพื่อเตรียมแผ่นป้องก
วิสุทธิ์เริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวดจากการฝันร้าย เขาพร่ำเพ้อส่ายหน้าไปมาพร้อมมีเหงื่อแตกอยู่บนหน้าผากของตนเองทั้ง ๆ ที่ห้องอุณหภูมิเย็นไม่ร้อน แต่อย่างใด ก่อนเขาจะส่งเสียงร้องแลดูเสียใจขวัญเสียออกมาว่า“ไม่นะ คุณแม่ครับ คุณพ่อครับ อย่าพึ่งจากผมไปผมยังไม่พร้อมเลย คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ อย่าไป ฮือ”วิสุทธิ์พร่ำเพ้อถึงเสียงสนทนาที่ภายในฝันเขาฝันเห็นพ่อแม่ของเขา กำลังเดินจากไปเพื่อเข้าสู่เส้นทางที่สว่างก่อนจะหายวายวาบไปกับตา รามที่ได้ยินเสียงสั่นกระสับกระส่ายของวิสุทธิ์เขาได้ลืมตาตื่นขึ้นและผงกตัวขึ้นมองดูคู่นอนของตนในยามราตรี ก่อนจะใช้ฝ่ามือที่เรียวยาวมาจับไว้ที่ลำตัวของวิสุทธิ์และพูดปลอบโยนให้วิสุทธิ์ตื่นจากฝันร้ายในเร็วไว“คุณวิสุทธิ์ครับไม่เป็นไรนะผมอยู่ตรงนี้แล้ว”“ฮือ ฮื่อ” เสียงวิสุทธิ์แลดูตื่นกลัวก่อนเขาจะสงบลงอย่างช้า ๆ จนใบหน้าเครียดเริ่มคลายลงอย่างผ่อนเบาและนอนหลับใหลไปอีกครั้ง รามที่เห็นวิสุทธิ์เริ่มมีทีท่าที่คลายจากฝันร้ายเขาจึงได้นำฝ่ามือนั้นลูบไล้ที่กระหม่อมของวิสุทธิ์อย่างแผ่วเบาและจุมพิตไปที่หน้าผากของเขาและนอนเอาหัวซบอกของวิสุทธิ์หลังจากนั้นเขาจึงหลับไปจนถึงรุ่งเช้าของอีกวันแส
บรรยากาศในห้องหรูเตียงคิงไซซ์ของวิสุทธิ์ หลังจากทั้งคู่ดินเนอร์อาหารเย็นกันเสร็จและหลังจากนั้นทั้งคู่จึงได้นั่งพูดคุย ศึกษา ทำความรู้จักกันอยู่สักพัก วิสุทธิ์ที่กำลังก้าวขาขึ้นไปบนเตียงของตนและนอนเงยหน้าพิงหมอนมองรามที่กำลังหยิบของที่อยู่ในกระเป๋าออกมามันเป็นผ้าขนหนูสีน้ำตาลปุกปุยและน้ำมันหอมระเหยกลิ่นคุ้นตามาจากกระเป๋าและนำมาวางลงที่หัวเตียงของคุณวิสุทธิ์พร้อมสายตาที่จับจ้องมองตรงไปที่วิสุทธิ์อย่างน่าหลงใหล“เดี๋ยวคุณวิสุทธิ์เปลี่ยนชุดได้เลยครับ” รามออกคำสั่งให้วิสุทธิ์เปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมนวดน้ำมันตามที่เขาปรารถนา“ทำไมอยู่ดี ๆ ผมก็รู้สึกว่าแขนขาผมมันไม่มีเรี่ยวแรงยังไงก็ไม่รู้อ่ะครับ คุณช่วยมาถอดออกให้หน่อยได้ไหมครับ” วิสุทธิ์พูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มอ่อย“ได้สิครับหรือคุณวิสุทธิ์อยากจะนวดคาชุดแบบนี้เลยละครับ”“น่าสนใจนะครับ ถ้าคุณรามต้องการแบบนั้นก็เริ่มเลยสิครับผมอดใจรอไม่ไหวแล้วนะ”วิสุทธิ์พูดจาหว่านล้อมรามด้วยสีหน้าที่รุ่มร้อนมันเป็นอารมณ์ที่สื่อถึงความต้องการที่เขาพยายามจ้องตาคู่สนทนาให้รีบทำตามคำสั่งของตนในเร็วไว ขณะเดียวกันรามที่ได้ยินคำตอบอย่างนั้นเขาก็ไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปพร้อ
“เอาล่ะถอดเสื้อผ้าได้เลยครับคุณลูกค้า”ตุลย์บอกรามให้เตรียมถอดเสื้อผ้าเพราะถึงเวลาที่รามจะต้องเป็นคนโดนนวดเองบ้างแล้วเขาจะได้รู้สึกถึงความสบายกายสบายใจที่พี่ตุลย์กำลังจะมอบให้ในอีกไม่ช้า รามที่ได้ยินคำสั่งเขาก็มองไปที่หน้าของตุลย์ที่แลดูกำลังมองตนด้วยแววตาที่มีเลศนัย ก่อนเขาจะถอดเสื้อคลุมสีน้ำเงินของร้านออกแล้ววางไว้ตรงเคาน์เตอร์วางของพร้อมกับถอดกางเกงลงและเผยให้เห็นกางเกงในของเขาที่เป็นสีดำสนิทลวดลายสะท้อนเงาชวนดึงดูดสายตาเป็นเป็นอย่างมากหลังจากนั้นเขาจึงเริ่มถอดกางเกงในตัวนั้นออกแล้วเผยให้เห็นบั้นท้ายสีแทนที่เนียนละเอียดและกรมมนทรงสวยจนตุลย์ไม่สามารถละสายตานั้นออกไปได้ เขาเลือกที่จะเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์และมาปิดที่เจ้านั่นของตนเองอย่างเขินอายและเดินมาที่เตียงนอนที่มีตุลย์ยืนมองทีท่าของตนอย่างไม่ละสายตา“ผมว่าผมคงมีบุญนะเนี่ยได้โดนพี่นวดด้วยอยากรู้จริง ๆ ว่าความรู้สึกที่ไอเฟยเคยเป็นมันเป็นยังไง”รามพูดประโยคเชยชมออกมาช่วยแก้เขินอายพร้อมกับโยงเฟยเข้ามาเกี่ยวข้องเพื่อให้บรรยากาศดูไม่เงียบสงบมากเท่าไหร่ แต่ทันใดที่ตุลย์ได้ยินเขาก็แอบยิ้มกรุ้มกริ่มและขำแบบเบา ๆ พร
กลับมาเหตุการณ์ปัจจุบันท่ามกลางบรรยากาศที่วุ่นวายใจกลางเมืองกลุ่มนักธุรกิจกำลังว้าวุ่นกับข่าวเกี่ยวกับโรคระบาดที่กำลังรั่วไหลเข้ามาในประเทศซึ่งมันทำให้เศรษฐกิจเริ่มที่จะถดถอยระยะแรก ซึ่งโรคนั้นก็คือโรค โควิด-19“คุณคะฉันกังวลจังเลย โรคระบาดที่ตอนแรกเราคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยมันกำลังจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะคะ ฉันเป็นห่วงผู้คนจัง”พี่สาวของวิสุทธิ์กล่าวถามผู้เป็นสามีของตนด้วยใบหน้าที่มีความกังวลเป็นอย่างมาก“เอาน่าคุณมันก็แค่โรคระบาดเอง เรากันมันได้อยู่แล้วเดี๋ยวรัฐบาลเขาก็สั่งปิดการเข้าออกของคนต่างประเทศเองแหละ แค่นี้ผมคิดว่าก็น่าจะไม่มีอะไรต้องห่วงละมั้ง ส่วนวัคซีนของพวกเราน่ะที่เราสั่งซื้อไว้อาทิตย์หน้าของจะมาส่งแล้วนะคุณ คุณมาดีใจกับผมดีกว่าที่มีคนสั่งจองวัคซีนเราล่วงหน้าต้อง ห้าสิบเจ้าแล้วนะคุณ”“ค่ะ คุณเก่งมากเลยค่ะที่รัก ฉันฝากคุณจัดการด้วยนะคะ”“ครับที่รัก เดี๋ยวผมจะดูแลทุกอย่างให้คุณเอง”แดนพูดด้วยถ้อยคำที่แลดูจริงใจแต่แฝงไปด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้วางใจ พร้อมทั้งเดินเข้าไปกอดภรรยาสุดที่รักของตนและหอมไปที่กระหม่อมด้านบนของกานต์อย่างมีเลศนัยณ ห้องเช่าที่สะอาดเรียบร้อยเป็น