ตอนที่ 3.

ตอนที่ 3.

แพทริเซีย อะลอนโซ ลิซเต สาวน้อยวัยยี่สิบปีเศษ หล่อนเป็นลูกสาวอีกคนของ เอ็ดสัน อะลอนโซ โดนาส กับ เรน่า ลิซเต อิเนียสต้า ซึ่งก็มีศักดิ์เป็นน้องสาวต่างมารดาของ คาร์โลส อะลอนโซ อิเกลเซียส นั่นเอง ถึงแม้ว่ามารดาของหญิงสาวจะเป็นแค่สาวใช้ที่หวังจะจับเอ็ดสันเท่านั้น แต่คาร์โลสก็ยินดีให้ความช่วยเหลือตามเห็นสมควร

หญิงสาวจบมหาวิทยาลัยและเข้าทำงานในบริษัทของพี่ชายตัวเอง ในฐานะพนักงานธุรการธรรมดาคนหนึ่ง แม้คาร์โลสจะเคยเสนอตำแหน่งสูงกว่านี้ให้ แต่แพทริเซียก็ปฎิเสธ เพราะสำนึกในบุญคุณของคาร์โลสมาตลอดเวลา เพราะหากเขาจะฆ่าจะแกงหล่อนกับแม่ มันก็ไม่ใช่เรื่องลำบากเลย แต่ชายหนุ่มกลับหาที่พักให้ แม้มันจะไม่สะดวกสบายเหมือนในคฤหาสน์อะลอนโซ แต่มันก็ช่วยให้หญิงสาวรู้สึกมีศักดิ์ศรีขึ้นมามากมาย

แพทริเซียนึกย้อนไปถึงวันที่แม่ทะเลาะกับนายหญิงของบ้าน ซึ่งก็คือคุณแม่ของคาร์โลสอย่างรุนแรง เรื่องที่ขอให้หล่อนมีส่วนร่วมในสมบัติครึ่งหนึ่ง แต่มารีอาไม่ตกลง ดังนั้นจึงมีปากเสียงกันอย่างรุนแรง และเมื่อคุณพ่อของหล่อนกลับมาถึงก็ไล่หล่อนกับแม่ออกจากบ้าน

หล่อนไม่เคยโกรธพ่อ ไม่เคยโกรธมารีอา ไม่เคยโกรธแม่ แต่หญิงสาวรู้สึกโกรธตัวเองยิ่งนัก เกลียดที่หล่อนเป็นตัวปัญหาของทุกคน ทุกคนต้องมาปวดหัวกับคนไร้ค่าอย่างหล่อนเพียงคนเดียว

มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง ความเจ็บช้ำยังเกาะกินแน่นอก ขณะหันไปมองที่นอนข้างๆ ที่ตอนนี้ไม่ร่องรอยของคนๆ นั้นอีกแล้ว

แม่ตายแล้ว... ตายจากไปเมื่อสองปีก่อน ด้วยอุบัติเหตุบนท้องถนน มีคนขับรถชนท่าน ตอนนั้นหล่อนยังไม่ได้กลับจากที่ทำงาน มารู้อีกทีก็ตอนที่ตำรวจโทรแจ้งว่าให้ไปรับศพของมารดา

หัวใจแทบขาด... เมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของแม่ และความโดดเดี่ยว อ้างว้างกระแทกเข้าใส่หน้าอย่างไม่ปรานีเมื่อต่อจากวินาทีนี้ไปหล่อนจะไม่มีโอกาสได้เห็นแม่อีกแล้ว

แพทริเซียจำไม่ได้ว่าตัวเองเริ่มต้นอยู่มาได้เพียงลำพังโดยไม่มีมารดาข้างกายได้อย่างไร แต่ที่จำได้ไม่เคยลืมเลยก็คือ คำปลอบโยนและการช่วยเหลือด้วยความเต็มใจของคาร์โลส พี่ชายและญาติสนิทเพียงคนเดียวที่หล่อนเหลืออยู่ในโลกใบนี้

“ร้องไห้อีกแล้วคนสวย... พี่เคยสั่งแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ร้องไห้...” เสียงที่ดังอยู่ตรงหน้าประตูทำให้แพทริเซียตกใจ ต้องรีบหันกลับไปมอง และเมื่อรู้ว่าเป็นใครรอยยิ้มก็เกลื่อนใบหน้า สาวน้อยลุกขึ้นก่อนจะลุกและวิ่งเข้าไปกอดร่างของคาร์โลสแน่น

“แพทคิดถึงพี่คาร์โลสจังค่ะ...”

มือใหญ่ลูบศีรษะทุยของน้องสาวต่างมารดาอย่างรักใคร่ ขณะกวาดมองไปรอบๆ ห้องของแพทริเซียด้วยสายตาสำรวจตรวจตรา

“พี่เปิดประตูเข้ามาแพทยังไม่รู้ตัวเลย... พี่ว่าห้องนี้ไม่เหมาะกับน้องของพี่แล้วล่ะ กลับบ้านของเราเถอะนะ พี่สัญญาว่าจะดูแลแพทต่อจากคุณน้าเอง...”

สาวน้อยดันตัวออกห่าง ขณะเงยหน้าขึ้นใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายในฝันของสตรีทั้งโลกด้วยความขอบคุณ ดวงตากลมโตหวานซึ้งสีน้ำเงินเข้มเต็มไปด้วยความเคารพรัก

“ให้แพทอยู่อย่างนี้เถอะค่ะพี่คาร์โลส แพทไม่อยากให้ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้คุณพ่อเสียชื่อเสียง และแค่นี้แพทก็รู้สึกผิดมากแล้ว กับสิ่งที่แม่ทำลงไป...”

คาร์โลสยิ้มน้อย จ้องน้องสาวแสนสวยของตัวเองนิ่ง แพทริเซียไม่ต่างจากนางฟ้าสักนิด ใบหน้ารูปไข่ผุดผาดด้วยเลือดฝาด ดวงตากลมโตสีน้ำเงินเข้มหวานหยดย้อยไม่ต่างจากน้ำตาลอ้อย ขณะที่จมูกโด่งและริมฝีปากอิ่มสีแดงสดรับกันอย่างเหมาะเจาะ ไหนจะรูปร่างอวบอัดสมบูรณ์ไร้ที่ติอีก แต่น่าเสียดาย... ที่แพทริเซียมันจะซ่อนมันไว้ใต้เสื้อผ้าสีทึมตัวใหญ่

“ไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้หรอก... ทุกอย่างยังเป็นความลับ ทุกคนคิดว่าแพทเป็นลูกสาวบุญธรรมของคุณพ่อ...”

แพทริเซียยิ้มขมๆ ก้มหน้าหลบสายตาผู้เป็นพี่ชาย แม้จะรู้มานานแล้วว่าตอนที่หล่อนเกิด ชื่อของบิดาในสูติบัตรเป็นคนใช้ผู้ชายคนหนึ่งที่พ่อแท้ๆ ของตัวเองอุปโลกน์ขึ้นมา ก่อนจะมารับเป็นลูกบุญธรรมเมื่อตอนที่หล่อนอายุได้สิบขวบ แต่ฟังทีไรมันก็น้อยใจได้ทุกที

“ขออิสระให้แพทเถอะนะคะ แพทอยากยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง...”

แม้ภายนอกแพทริเซียจะเหมือนคนอ่อนแอ แต่คาร์โลสรู้ดีว่าน้องสาวคนนี้ใจแข็งยิ่งนัก ลองบอกว่าไม่ ก็คือไม่ ใครก็บังคับไม่ได้

               ชายหนุ่มถอนใจออกมา ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “พี่นึกอยู่แล้วเชียวว่าแพทต้องพูดแบบนี้... เอาเถอะ พี่ยอมแพ้แล้ว แต่หากมีอะไรที่พี่พอจะช่วยได้ ให้บอกนะ อย่าให้พี่ต้องรู้เอง เพราะไม่อย่างนั้นพี่จะเกลียดเธอ แพทริเซีย...”

ท้ายประโยคกระด้างน่ากลัว จนหญิงสาวเย็นวาบไปทั่วสันหลัง แข็งขาสั่นเทา ขณะเดินตามร่างสูงใหญ่ของพี่ชายไปนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้าม

“แพทสัญญาว่าจะคิดถึงพี่คาร์โลสเป็นคนแรก...”

ปั้นยิ้มหวานให้พี่ชาย แต่คาร์โลสรู้ดีว่ามันคือการเสแสร้ง แต่ก็เลือกที่จะไม่ใส่มัน และเอ่ยถึงจุดประสงค์ที่เขาเดินทางมาหาแพทริเซียวันนี้

“พี่จะเดินทางไปเมืองไทยในวันพรุ่งนี้ และไม่มีกำหนดกลับ จนกว่าธุระจนเสร็จ...”

แพทริเซียเบิกตาโต ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ไปเมืองไทยหรือคะ น่าเสียดายแพทลาไม่ได้ด้วย... เมืองไทยสวยมาก...แพทเคยเห็นในอินเตอร์เน็ท”

“อยากไปก็ลาสิ พี่ให้ลา ไม่มีใครว่าหรอก”

คาร์โลสพูดเสียงเรียบคล้ายกับมันธรรมดานักกับการให้สิทธิพิเศษกับน้องสาว ทั้งๆ ที่มีแค่ไม่กี่คนในบริษัทเองที่รู้ว่าแพทริเซียคือน้องสาวของตัวเอง

หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเสียดาย “ไม่ได้หรอกค่ะพี่คาร์โลส แพทไม่ได้ลาล่วงหน้า ทำแบบนี้มันน่าเกลียด และอีกอย่างแพทก็ไม่อยากใช้อภิสิทธิ์เหนือคนอื่นด้วย...”

“งั้นไม่เป็นไร ถ้าแพทว่างเมื่อไหร่บอกพี่ก็แล้วกัน พี่จะพาไป...”