ตอนที่ 7 อาหารสื่อรัก

รถเบนซ์คันหรูที่มีผู้โดยสารเป็นสองสาวต่างวัยกับหนึ่งหนุ่มหล่อผู้เป็นคนขับถูกขับเคลื่อนเข้ามาในบริเวณห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของเด็กหญิงพิชญ์สินีมากนัก เจ้าขารู้สึกผ่อนคลายเพราะได้คุยกับลูกศิษย์ตัวน้อยที่คอยเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้เธอฟังไม่หยุด ไม่เงียบเหมือนกับผู้เป็นอาที่เอาแต่ตั้งใจขับรถจนมาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งนี้

“น้องน้ำหวานพาคุณครูเจ้าขาไปรอคุณอาด้านในก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณอาจะเอารถไปจอดก่อน” ณดลบอกหลานสาวเสียงนุ่ม

“ได้ค่ะ คุณอาณดลไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ น้องน้ำหวานรู้จักห้างนี้ทุกซอกทุกมุม” เด็กหญิงตัวน้อยบอกคุณอาหนุ่มด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะจูงมือเจ้าขาเดินไปรอด้านใน

ณดลมองตามสองสาวต่างวัยจนกระทั่งลับร่างของทั้งสองคน เขาจึงขับเคลื่อนรถเบนซ์คันหรูของตนไปยังชั้นสำหรับจอดรถ

“คุณอาของน้องน้ำหวานเขาไม่มีคนรักหรือคะ”

เจ้าขาอดที่จะถามลูกศิษย์ตัวน้อยไม่ได้ขณะที่กำลังเดินตรงไปที่ร้านอาหาร เธออดสงสัยไม่ได้ก็เขาพาเธอมาทานอาหารที่นี่สองครั้งแล้ว เธอยังไม่เคยเห็นแฟนของเขาเลย เธอไม่ได้ติดตามข่าวสารเกี่ยวกับวงการธุรกิจมากนัก เธอรู้เพียงว่า ณดล เสสกุลคือเจ้าของร้านอาหารอร่อยเหาะ ที่มีอยู่หลายสาขาตามห้างทั่วประเทศไทย

“มีค่ะ”

คำตอบของลูกศิษย์ตัวน้อยทำให้คุณครูคนสวยรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจทันที ก่อนที่จะโล่งใจในประโยคต่อมา                     

“น้องน้ำหวานไงคะ คุณอาณดลบอกว่า น้องน้ำหวานคือคนที่คุณอาณดลรักมากที่สุด แบบนี้เรียกว่าคนรักได้ไหมคะ” เด็กน้อยส่งยิ้มหวานพร้อมบอกคำตอบที่ไร้เดียงสาให้กับคุณครูคนสวย

“สวัสดีค่ะพี่ๆ น้องน้ำหวานขอโต๊ะประจำนะคะ” เด็กหญิงตัวน้อยยกมือไหว้ก่อนจะบอกพนักงานภายในร้านที่จำเธอได้เป็นอย่างดี ใครบ้างที่จะไม่รู้จักหลานสาวสุดที่รักของบอสสุดหล่อ

“เชิญด้านในเลยค่ะน้องน้ำหวาน แล้วนี่มากับใครคะเนี่ย” พนักงานรับออเดอร์เอ่ยถามหลานสาวของบอสหนุ่มขึ้นด้วยความสงสัย

“คุณครูเจ้าขาค่ะ ครูประจำชั้นของน้องน้ำหวานเองค่ะ”

เด็กน้อยตอบก่อนที่จะจูงมือของเจ้าขาเข้าไปนั่งที่โต๊ะประจำ สองสาวต่างวัยยังไม่ทันสั่งอะไร คุณอาหนุ่มรูปหล่อเจ้าของร้านก็เดินตามเข้ามาสมทบ ก่อนที่จะหันบอกพนักงานรับออเดอร์ให้ไปดูแลลูกค้าคนอื่น เพราะเขาจะบริการหลานสาวกับคุณครูคนสวยเอง พนักงานสาวเข้าใจก่อนจะเดินออกไป

“วันนี้น้องน้ำหวานอยากทานอะไรดีคะ”

เสียงทุ้มดังมาจากปากหนาของคุณอาคนหล่อ สาวๆ หลายคนที่เป็นลูกค้าในร้านต่างมองมาที่เขาเป็นตาเดียว เจ้าขาอดรู้สึกแปลกไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา

“น้องน้ำหวานอยากทานข้าวผัดการ์ตูนค่ะ”

เมนูสำหรับเด็กที่ณดลเป็นคนคิดชื่อและการปรุงขึ้นมาเพื่อดึงดูดให้เด็กๆ หันมาทานผักกันมากขึ้น ทันทีที่ได้ยินชื่อเมนูอาหาร เจ้าขาก็นึกสนใจขึ้นมาทันที เธออยากจะเห็นหน้าเจ้าข้าวผัดการ์ตูนของลูกศิษย์ตัวน้อยแล้วสิ ว่าหน้าตามันจะเป็นอย่างไร

“ได้เลยค่ะ คุณอาจัดให้ แต่ต้องทานให้หมดนะคะ คนที่เขาไม่มีโอกาสกว่าเรายังมีอีกมาก” ณดลบอกหลานสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เจ้าขาฟังคุณอาหนุ่มสอนหลานสาวแล้วอดที่รู้สึกดีกับเขาไม่ได้

“น้องน้ำหวานทราบค่ะ น้องน้ำหวานจะทานให้หมด ไม่ให้เหลือข้าวสักเม็ดเลยค่ะ” เด็กน้อยตอบพร้อมส่งยิ้มหวานให้คุณอา ณดลพอใจกับคำตอบก่อนที่จะหันไปถามคุณครูคนสวย

“ครูเจ้าขาอยากทานอะไรไหมครับ” ณดลถามพร้อมรอยยิ้ม

“อืม คุณณดลช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมคะ ดิฉันได้ยินว่าคุณณดลคิดเมนูอาหารขึ้นมาเอง ดิฉันอยากเห็นและลองชิมดูบ้างค่ะ” เจ้าขาตอบก่อนที่จะส่งยิ้มตอบ

“ได้ครับ ผมจะคิดเมนูพิเศษให้ครูเจ้าขาตอนนี้เลย รอสักครู่นะคะน้องน้ำหวาน รอสักครู่นะครับครูเจ้าขา”

ณดลตอบเจ้าขา ก่อนจะหันไปบอกหลานสาวด้วยเสียงนุ่ม และหันกลับมาบอกเธอเช่นกัน ร่างสูงโปร่งจึงเดินกลับเข้าไปในครัว พนักงานต่างมองไปที่บอสหนุ่มกับสาวสวยที่นั่งอยู่กับหลานสาวของเขาสลับไปมาอย่างแปลกใจ สองครั้งแล้วที่บอสพาสาวสวยคนนี้มาทานอาหารที่ร้านแห่งนี้ แถมยังให้นั่งโต๊ะประจำของครอบครัวอีกด้วย ดูๆ แล้วผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นคนสำคัญของบอสอีกคนแน่นอน