บทที่ 7

หลินหว่านคิดจะพูดอะไรอีก แต่ฉันหยิบแซนวิชหนึ่งชิ้นยื่นส่งให้เขา "ฉันเห็นเธอดูอ่อนเพลีย เลยซื้อมาฝาก"

เขาไม่ได้รับ แต่กลับมองฉันด้วยความหวาดระแวง "ไม่อยากกิน"

ฉันแอบยิ้มหยันในใจ แต่สีหน้ายังคงแสดงความห่วงใยเหมือนเดิม "ไม่หิวก็ฝืนกินหน่อยเถอะ เธอไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน เดี๋ยวจะเสียสุขภาพ"

หลินหว่านไม่สนใจฉัน มีแต่เบือนหน้าไปอีกทาง และจ้องมองเพดานต่อ

"คุณหมอหลิน กินหน่อยเถอะนะคะ" ทันใดนั้น พยาบาลเวรก็เดินเข้ามา ในมือถือแซนวิชอีกหนึ่งชุด "คุณไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน จะไม่เป็นผลดีต่อลูกด้วย"

"คุณกินชิ้นนี้ก็ได้"

หลินหว่านมีอาการลังเล มองสิ่งที่อยู่ในมือพยาบาล และมองในมือฉันอีก ฉันเห็นเข้าจึงแกล้งพูด "แม่ทนหิวได้แต่ลูกจะทนหิวไม่ไหว อย่ามางอนฉันเลยนะ รีบกินเร็วเข้า"

หลินหว่านลูบท้องเบาๆ แล้วจึงรับแซนวิชจากมือพยาบาลไป

หลินหว่านยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อสับเปลี่ยนเอาลูกในท้องของฉันไป ถึงฉันจะไม่รู้จุดประสงค์ของเขา แต่ก็มั่นใจได้อย่างหนึ่ง คือเขาจะไม่ยอมให้เด็กมีอันตราย

และก่อนฉันจะเดินเข้ามา ได้เอาแซนวิชที่มีตัวหนอนกู่ไปมอบให้นางพยาบาล บอกเธอว่าฉันทะเลาะกับหลินหว่าน แต่ไม่อยากให้เขาท้องว่าง