บทที่ 1160

“จำได้แน่นอน” กู้หว่านเยว่ลูบกระเป๋า เดาะลิ้น ภายในมิตินางมีป้ายอาญาสิทธิ์หลายอันเชียวล่ะ

“อันที่จริงทูเจวี๋ยก็มีคนของสกุลอวิ๋นเราอยู่ หากท่านไปถึงทูเจวี๋ยแล้วเผชิญหน้ากับอันตราย สามารถไปหลบภัยที่ร้านของสกุลอวิ๋นได้” อวิ๋นมู่บอกนางอย่างไม่ปกปิด

“ได้” กู้หว่านเยว่พยักหน้า ยังไม่รู้ว่าภายภาคหน้าร้านสกุลอวิ๋นจะช่วยนางได้มากทีเดียว

หลังบอกลาอวิ๋นมู่แล้ว บ่ายวันนั้น ขบวนคนก็เดินทางออกจากเมืองอวี้ มุ่งหน้าสู่ชายแดน

“ไปชายแดนครั้งนี้ต้องใช้เวลานับสิบวันถึงครึ่งเดือน ระหว่างทางพวกเราจะต้องตั้งสติให้ดี”

เกาเจี้ยนทำหน้าที่นำทาง เขามิได้สนใจซวนลู่ในรถม้ามากนัก คล้ายปล่อยวางจากนางได้แล้ว

“บาดแผลท่านไม่เป็นไรแล้วกระมัง?” ลั่วยางเข้าไปหยุดข้างกายเกาเจี้ยน เอ่ยถามอย่างกังวล

อย่างไรเสียก็ขี่ม้า นางกังวลบาดแผลของเกาเจี้ยนจะปริออก

“เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?” ซูจิ่งสิงมองทางเก้าเจี้ยน บาดแผลที่อกของอีกฝ่ายน่าจะหายดีตั้งนานแล้ว

“ตอนไปเก็บยาไม่ทันระวังลื่นล้มลงไป ไม่ใช่เรื่องใหญ่” เกาเจี้ยนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

ทำเสียจนลั่วยางบ่นงึมงำ “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรกันเล่า? ผาสูงถึงเพียงนั้นท่านก็กล้าขึ้นไป กลั